AMAÇ: Akut mezenter iskemi (AMÝ) nadir görülen ölümcül ve erken tanýsý güç olan bir akut karýn hastalýðýdýr. Bu çalýþmada amacýmýz, erken taný-sýnda henüz spesifik biyokimyasal belirteç bulunmayan AMÝ’de yeni bir yöntem olan tiyol-disülfit hemostazýnýn (TDH) rolünü, daha önce AMÝ’de güvenilirliði ispatlanmýþ iskemi-modifiye albümin (IMA) ile birlikte deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmada eriþkin 32 adet wistar albino ýrký sýçan kullanýlarak dört grup oluþturuldu. Birinci Grup (n=8) kontrol grubu, 2. Grup (n=8) SHAM grubu, 3. Grup (n=8) 3. saat arteryel mezenter iskemi, 4. Grup (n=8) 6. saat arteryel mezenter iskemi grubu olarak belirlendi. 0., 1., 3. ve 6. saatlerde TDH, IMA ve serum laktat deðerleri ölçüldü.
BULGULAR: Üçüncü ve 6. saatlerde serum total tiyol, native tiyol (p<.001) deðerlerinin belirgin azaldýðý, serum disülfit, IMA, laktat (p<.001) deðer-lerinin belirgin arttýðý tespit edildi. Serum tiyol deðerleri 1. saatten itibaren azaldýðý görülmüþtür.
TARTIÞMA: TDH akut mezenter iskemide erken dönemde deðiþmektedir. TDH parametreleri AMÝ þüphesi olan hastalarda erken dönemde ÝMA ile birlikte taný parametresi olarak kullanýlabilir.

BACKGROUND: Acute mesenteric ischemia (AMI) is a rarely observed acute abdominal disease that may be mortal and is difficult to diagnose early. The aim of our study is to assess the role of Thiol-Disulphide Haemostasis (TDH), a new method for AMI which still has no specific biochemical markers for early diagnosis, and to assess it together with Ischemia-Modified Albumin (IMA) which has previously proven reliability for AMI.
METHODS: The study included 32 Wistar albino rats in four groups. The 1st group (n=8) was the control group, 2nd group (n=8) was the sham group, 3rd group (n=8) had 3 h of arterial mesentery ischemia and the 4th group (n=8) had 6 h of arterial mesentery ischemia. TDH, IMA, and serum lactate values were measured at h 0, 1, 3, and 6.
RESULTS: In the 3rd and 6th h, serum total thiol and native thiol values significantly reduced (p<0.001), while serum disulfide, IMA, and lactate values clearly increased (p<0.001). Serum thiol values were observed to reduce from the 1st h.
CONCLUSION: TDH changes in the early period of AMI. The TDH parameters can be used with IMA as diagnostic parameters for patients with suspected AMI in the early period.

AMAÇ: Kemik kýrýklarý ve kýrýk iyileþmesi ortopedi cerrahlarý arasýnda en sýk karþýlaþýlan sorunlardan biridir. Bu çalýþmada, deneysel hayvan modelin-de hiperbarik oksijen (HBO) ve karbojen (C) tedavisinin kýrýk iyileþmesi üzerine etkilerini araþtýrdýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Yirmi dört erkek Wistar-Albino sýçaný, her grupta sekiz sýçan olacak þekilde rastgele grup 1 (C inhalasyon tedavisi), grup 2 (HBO inhalasyon tedavisi) ve grup 3 (kontrol grubu) olarak 3 gruba ayrýldý. Grup 1 ve grup 2’deki sýçanlara cerrahi iþlemden bir hafta önce ve cerrahi iþlemden üç hafta sonra HBO ve C tedavisi verildi. Cerrahi iþlemin ardýndan üçüncü haftanýn sonunda tüm sýçanlar sakrifiye edilerek kýrýk hattýndaki iyileþme dokusu klinik, radyolojik ve histopatolojik olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Hiperbarik oksijen ve C gruplarýnda kýrýk iyileþmesi açýsýndan kontrol grubuna göre daha yüksek histopatolojik, radyolojik ve klinik skorlara sahip olmasýna raðmen, gruplar arasýnda istatistiksel olarak anlamlý bir fark yoktu.
TARTIÞMA: Literatürde HBO ve C tedavilerinin sistemik ve lokal etkilerini inceleyen ve doku oksijenlenmesini artýrdýðýný gösteren birçok çalýþma bu-lunmaktadýr. Çalýþmamýz, HBO ve C gruplarýnýn, kontrol grubuna göre kýrýk iyileþmesi üzerinde faydalý yada zararlý etkilerinin olmadýðýný göstermiþtir.

BACKGROUND: Bone fractures and fracture healing are one of the most common problems among orthopedic surgeons. In this study, we investigated the effects of hyperbaric oxygen (HBO) and carbogen (C) treatment on fracture healing in the experimental animal model.
METHODS: Twenty-four male Wistar-Albino rats were randomly divided into three groups as Group 1 (C inhalation therapy), Group 2 (HBO inhalation therapy), and Group 3 (control group), with eight rats in each group. HBO and C treatment were given to the rats in Group 1 and Group 2 1 week before the surgical procedure and 3 weeks after the surgical procedure. Following the surgical procedure, all rats were killed at the end of the 3rd week and the healing tissue in the fracture line was evaluated clinically, radiologically, and histopathologically.
RESULTS: Although there were higher histopathological, radiological, and clinical scores in the HBO and C groups in terms of frac-ture healing compared to the control group, there was no statistically significant difference between the groups.
CONCLUSION: There are many studies in the literature that examine the systemic and local effects of HBO and C treatments and show that they increase tissue oxygenation. Our study showed that HBO and C groups had no beneficial or harmful effects on fracture healing compared to the control group.

AMAÇ: ACS-NSQIP (American College of Surgeons National Surgical Quality Improvement Program)’nin akut apandisitte komplikasyonlarý öngö-rü derecesinin deðerlendirilmesi amaçlanmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Akut apandisit nedeniyle yatýþý yapýlan ve apendektomi planlanan 292 hasta çalýþmaya dahil edilmiþtir. Yaþ aralýðý 18–76 (ortalama yaþ 35.3±13.6) olarak bulundu. Vücut kitle indeksi ortalama 25.8±4.6 þeklinde hesaplandý. Hastalarla ilgili 20 veri ACS-NSQIP Cerrahi Risk Hesaplayýcý’ya (CRH) girildikten sonra en sýk görülen 17 komplikasyon oraný ve ortalama hastanede yatýþ süresi verilmektedir. Otuz günlük takiplerde gözlenen komplikasyonlar CRH’nin öngördüðü komplikasyonlara göre kategorize edildi. Gözlenen komplikasyon oranlarý ve hastanede yatýþ süreleri ile CRH’nin öngördüðü komplikasyon oranlarý ve hstanede yatýþ süreleri karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Hastalarýmýzda herhangi bir komplikasyon geliþenler %13.4, cerrahi alan enfeksiyonu %11.3, ciddi komplikasyon geliþenler %3.1, has-taneye tekrar baþvuru %2.1 þeklinde gözlendi. Ciddi komplikasyonlarýn içerisine, pnömoni, sepsis, kardiyak komplikasyonlar ve böbrek yetersizliði dahil edildi. Hastanede yatýþ süresi ortalama 1.91±1.64 þeklinde, yatýþ süresi aralýðý ise 1–14 arasýnda görüldü. Venöz tromboemboli gözlenen hasta-mýz olmadý. Hiçbir hastamýzda mortalite gözlenmedi. CRH ile gerçekleþen komplikasyon karþýlatýrýlmasý ROC eðrisi ile yapýldýðýnda CRH’nin öngörü düzeyi; herhangi bir komplikasyonda doðruluk oraný %84.2, ciddi komplikasyonda %86.7, cerrahi alan enfeksiyonunda %47.6, böbrek yetersizliðinde %95.9, tekrar ameliyatta %99.0 ve sepsiste %88.3 þeklinde olduðu görüldü.
TARTIÞMA: Her ne kadar basit apendektomi sonrasý komplikasyon görülmesi nadir bir durum olsa da özellikle yaþlý, obez, ek hastalýklarý fazla olan hastalarda komplikasyon oranlarýnýn belirgin artýðý bilinmektedir. Öncelikle özellikli hasta ve hasta yakýnlarýna ameliyatýn risklerini gösteren CRH gibi araçlarýn yararý olacaktýr.

BACKGROUND: This study aims to evaluate the predictive level of the American College of Surgeons National Surgical Quality Improvement Program (ACS-NSQIP) risk calculator for post-appendectomy complications.
METHODS: A total of 292 patients who were hospitalized for general appendectomy were included in the study. The age range of the patients was 18–76 years (mean: 35.3±13.6 years). The mean body mass index was 25.8±4.6. Twenty data points were entered into the ACS-NSQIP surgical risk calculator (SRC), which yielded the 17 most common complications and the average LOHS. Compli-cations encountered in 30-day follow-up were categorized according to the complications predicted by SRC. The actual and observed complication rates and LOHS were compared
RESULTS: Post-operative complications developed in 13.4% of the patients, surgical site infection in 11.3%, serious complications in 3.1%, and readmission in 2.1%. Serious complications included pneumonia, sepsis, cardiac complications, and renal failure. The mean LOHS was 1.91±1.64 days (range: 1–14 days). No thromboembolism or mortality was observed. When the comparison of compli-cations using SRC was made with the ROC curve, the predictive value of SRC was 84.2% for any complication, 86.7% for serious complication, 47.6% for surgical site infection, 95.9% for renal failure, 99.0% for resurgery, and 88.3% for sepsis.
CONCLUSION: Although it is rare to see complications after simple appendectomy, it is known that complication rates increase sig-nificantly in the elderly, the obese, and those with comorbidities. Tools such as SRC will be beneficial for patients with these risk factors.

AMAÇ: Akut apandisit (AA) geliþmiþ ülkelerde karýn aðrýsýnýn en sýk nedenlerinden biridir. Bu çalýþmada, perfore olan ve perfore olmayan apandisitin ayrýmýnda yaþ, laboratuvar ve spesifik bilgisayarlý tomografi (BT) bulgularýnýn deðerlendirilmesi amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Somali Türkiye Recep Tayyip Erdoðan Eðitim ve Araþtýrma Hastanesinde, Kasým 2015 ile Aralýk 2019 tarihleri arasýnda, AA ta-nýsý alan ve apendektomi ameliyatý yapýlan 252 hastayý geriye dönük olarak inceledik. Ameliyat öncesi uygun protokolle çekilmiþ BT’si bulunmayanlar ve 18 yaþ altý hastalar çalýþma dýþý býrakýldý. Hastalar histopatoloji sonucuna göre; perfore apandisit (Grup-1) ve perfore olmayan apandisit (Grup-2) olmak üzere ikiye ayrýldý. Tüm hastalarýn demografik, laboratuvar, BT bulgularý ve patoloji verileri deðerlendirildi.
BULGULAR: Bu çalýþmaya 80 hasta dahil edildi. Hastalarýn %40’ý (n=32) perfore apandisit (Grup-1) ve %60’ý (n=48) perfore olmayan apandisit (Grup-2) olarak sýnýflandýrýldý. Grup-1’de C-reaktif protein deðeri Grup-2’ye kýyasla istatistiksel olarak daha yüksek bulundu (sýrasýyla; 177.5±118.9 ve 100.2±87.3 mg/L; p=0.001). Tek deðiþkenli analizde; apendiks lümen çapý (p=0.002), apendiks duvar defekti (p<0.001), peritoneal kalýnlaþma ve kontrastlanma (p<0.001), asit (p=0.031), intraabdominal apse (p=0.003), jejunal kalýnlaþma (p=0.019), ileal kalýnlaþma (p=0.008) ve ileus (p=0.035) Grup-1’de Grup-2’ye kýyasla istatistiksel olarak daha yüksek bulundu. Tek deðiþkenli analizde istatistiksel olarak anlamlý verilerle yapýlan binominal lojistik regresyon analizinde; apendiks duvar defekti (OR: 0.069, %95 CI=0.014–0.327, p=0.001), peritoneal kalýnlaþma ve kontrastlanma (OR: 0.131, %95 CI=0.024–0.714, p=0.019) perfore apandisit için baðýmsýz deðiþkenler olarak belirlendi.
TARTIÞMA: Bilgisayarlý tomografi bulgularý arasýnda apendiks duvar defekti, peritoneal kalýnlaþma ve kontrastlanma perforasyonun saptanmasýnda önemli bir role sahiptir.

BACKGROUND: Acute appendicitis (AA) is a common cause of abdominal pain in developed countries. In patients with suspected AA, computed tomography (CT) is considered as the gold standard with the highest sensitivity and specificity, and it is also an im-portant modality, especially in patients with complicated AA. In this study, we aimed to evaluate age and laboratory findings, as well as specific CT findings in differentiating between perforated and non-perforated appendicitis.
METHODS: We retrospectively analyzed 252 patients diagnosed with AA and underwent appendectomy between November 2015 and December 2019 in Somalia Mogadishu Recep Tayyip Erdogan Education and Research Hospital. Patients under 18 years of age and those with no pre-operative CT scans were excluded from the study. The demographic, laboratory, CT findings, and pathological data of all patients were evaluated.
RESULTS: This study included 80 patients, 32 (40%) classified as perforated appendicitis (Group-1) and 48 (60%) as non-perforated appendicitis (Group-2). The C-reactive protein value was found to be statistically higher in Group-1 than in Group-2 (177.5±118.9 and 100.2±87.3 mg / L, respectively; p=0.001). The appendix lumen diameter (p=0.002), appendix wall defect (p<0.001), peritoneal thickening and enhancement (p<0.001), ascites (p=0.031), intra-abdominal abscess (p=0.003), jejunal thickening (p=0.019), ileal thick-ening (p=0.008), and ileus (p=0.035) values were significantly higher in Group-1. In the binominal logistic regression analysis performed with statistically significant data, an appendiceal wall defect (OR: 0.069, 95% CI=0.014–0.327, p=0.001) and peritoneal thickening and enhancement (OR: 0.131, 95% CI=0.024–0.714, p=0.019) were identified as independent variables for perforated appendicitis.
CONCLUSION: Among CT findings, appendix wall defects and peritoneal thickening and enhancement play an important role in detecting perforation.

AMAÇ: Sýk karýþan apendiküler patolojilerden biri, erken teþhis edildiðinde konservatif olarak tedavi edilebilen ve kendi kendini sýnýrlayabilen lenfoid hiperplazidir. Bu geriye dönük çalýþmanýn amacý akut apandisiti lenfoid hiperplaziyle hematolojik parametreler açýsýndan karþýlaþtýrmak ve iki hastalýðý ayýrt etmede hematolojik bir prediktör olup olmadýðýný saptamaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Akut apandisit tanýlý hastalar ile lenfoid hiperplazi tanýlý hastalarýn tam kan sayýmlarý kýyaslandý.
BULGULAR: Yüz doksan beþ hastaya (118 erkek/77 kadýn) apendektomi yapýldý. Histopatolojik incelemede 161 hastada (%82.6) akut apandisit, 19 hastada (%9.7) negatif apendektomi saptandý. Negatif apendektomilerin 16’sý lenfoid hiperplaziydi (%8.2). On üç hastada (%6.7) eþ zamanlý lenfoid hiperplazi ile birlikte akut apandisit saptandý. Beyaz küre sayýsý (p=0.030, nötrofil sayýsý (p=0.009), nötrofil yüzdesi (p=0.009) ve nötrofil/lenfosit oraný (p=0.007) akut apandisitte anlamlý olarak daha yüksek iken lenfosit sayýsý (p=0.027), lenfosit yüzdesi (p=0.006) lenfoid hiperplazide anlamlý olarak daha yüksekti. Çoklu lojistik regresyon analizinde, akut apandisiti lenfoid hiperplaziden ayýrmada beyaz küre sayýsý %69.1 duyarlýlýk; %80 özgüllük; %77.5 pozitif prediktif deðer ve %72.1 negatif prediktif deðer ile tek baðýmsýz prediktör olarak saptandý. Kesit deðeri 11.3 Ku/L olan beyaz küre sayýsýnýn her 1 birim (1000/mm3) artýþý, akut apandisit riskini 1.24 kat arttýrýrken, bunun altýndaki deðerlerde lenfoid hiperplazi olma olasýlýðý artmaktadýr.
TARTIÞMA: Lenfoid hiperplaziyi akut apandisitten ayýrmada en güçlü hematolojik parametre beyaz küre olarak gözükmektedir.

BACKGROUND: One of the most misdiagnosed appendicular pathologies is lymphoid hyperplasia (LH) that can be managed con-servatively when identified early and is self-limiting. The aim of this retrospective study was to compare acute appendicitis (AA) with LH in terms of hematological parameters to determine whether there is a hematological predictor to distinguish the two diseases.
METHODS: Complete blood cell counts of patients with AA were compared with those having LH.
RESULTS: One-hundred-ninety-five patients (118 male/77 female) underwent appendectomy. Histopathological examination re-vealed acute AA in 161 patients (82.6%), and negative appendectomy (NA) in 19 patients (9.7%). Of the NA specimens, 16 were LH (8.2%). Thirteen patients (6.7%) had AA with simultaneous LH. White blood cell count (p=0.030, neutrophil (p=0.009), neutrophil per-centage (p=0.009), and neutrophil/lymphocyte ratio (p=0.007) were significantly higher in AA whereas lymphocyte count (p=0.027), lymphocyte percentage (p=0.006) were significantly higher in LH. Multi logistic regression analysis revealed white blood cell count as the only independent predictor in distinguishing AA from LH with a 69.1% sensitivity, 80.0% specificity, 77.5% positive predictive value, and 72.1% negative predictive value. The cut-off value for white blood cell count was 11.3 Ku/L, and every one unit (1000/mm3) increase in white blood cell count raises the risk of AA by 1.24 times, while values below this value will increase the likelihood of LH.
CONCLUSION: The most predictive complete blood count parameter in distinguishing LH from AA appears to be as white blood cell count.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, künt göðüs travmalarýnda kaburga kýrýðý varlýðýnýn mortalite ve morbidite üzerine etkisini tespit etmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2017–Ekim 2019 tarihleri arasýnda künt toraks travmasý ile baþvuran 18 yaþ üzeri hastalarýn dosyalarý geriye dönük olarak incelendi. Sadece künt toraks travmasý ve kot fraktürünün birlikte olduðu hastalar çalýþmaya dahil edildi. Hastalarýn yaþý, cinsiyeti ve bu has-talardaki travma mekanizmasý, ek organ yaralanmalarý, yoðun bakým ihtiyacý, yatýþ süreleri, yoðun bakým ünitelerinde yatýþ süreleri, tedavi þekilleri, mekanik ventilatör, kan ve kan ürünü ihtiyaçlarý, komplikasyonlarý ve mortalite oranlarý kaydedildi.
BULGULAR: Çalýþmamýza alýnan 252 olgunun 186’sý erkek (%73.8), 66’sý (%26.2) kadýndý. Motorlu taþýt kazalarý %51.4 oranýyla en sýk görülen travma mekanizmasýydý. Hastalarýn yaþ ortalamasý 52±12 (18–91) yýl idi. Hemotoraks ile toraks dýþý ek organ yaralanmalarý arasýnda anlamlý iliþki olduðunu tespit ettik (p=0.024). Pnömotorakslar ile ek organ yaralanmalarý arasýnda anlamlý iliþki yoktu (p=0.067). Hemotoraks olanlar ve olmayan olgularýn kýrýk kaburga sayýsý anlamlý olarak farklýydý (p<0.001). Pnömotoraks olan ve olmayan olgularýn da kýrýk kaburga sayýlarý anlamlý olarak farklý bulundu (p<0.039). Torakotomi yapýlan olgularla yapýlmayan olgular arasýnda hastanede yatýþ günü olarak anlamlý fark vardý (p<0.001). Kaburga kýrýðý sayýsý ile hastanede yatýþ süresi arasýnda pozitif yönde anlamlý iliþki mevcuttu (r=320, p<0.001).
TARTIÞMA: Künt toraks travmalarýnda artmýþ kot fraktürü sayýsý morbiditeyi ve hastanede yatýþ süresini arttýrýr.

BACKGROUND: The aim of this study was to determine the effect of the presence of rib fracture on mortality and morbidity in blunt thoracic trauma (BTT).
METHODS: Records of patients aged over 18 and admitted with BTT between January 2017 and October 2019 dates were ret-rospectively evaluated. Only patients with both BTT and rib fracture were included in the study. Age, gender, trauma mechanism, additional organ injuries, and need for intensive care unit of patients were identified. The total length of hospital stay, length of stay in the intensive care unit, treatment modalities, need for mechanical ventilator; blood and blood products, complications, and mortality rates for patients were recorded.
RESULTS: One hundred eighty-six (73.8%) and 66 (26.2%) of 252 included patients were male and female, respectively. The most commonly seen trauma mechanism was motor vehicle accidents (51.4%). The mean age of patients was 52±12 (18–91). We identified that there was a significant association between hemothorax and non-thoracic additional organ injuries (p=0.024). There was no significant association between pneumothorax and additional organ injuries (p=0.067). The number of fractured ribs was significantly different between cases with and without hemothorax (p<0.001). There was also a significant difference between cases with and without pneumothorax in terms of the number of broken ribs (p<0.039). There was a significant difference between cases undergone thoracotomy and cases who did not undergo thoracotomy in terms of mean length of stay in the hospital (p<0.001). There was a positive correlation between the number of broken ribs and length of stay in the hospital (r=320, p<0.001).
CONCLUSION: Increased number of rib fracture in BTTs increases morbidity and length of stay in the hospital.

AMAÇ: Bu çalýþmayý yapmaktaki amacýmýz, 112 ambulans servislerinde çalýþan ve ilk müdaheleyi yapýp olay yerinden hastanelere transferlerini saðlayan saðlýk personelinin (doktor, hemþire, paramedik ve acil týp teknikerleri) çocuk yanýklarý olgularýna ilk müdahale ve transfer ile ilgili bilgilerini deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmaya Ankara ilindeki 112 ambulans servislerinde çalýþan 373 saðlýk çalýþaný dahil edildi. Katýlýmcýlara çocuk yanýklarýna yaklaþým hakkýnda 17 soru soru soruldu. Çalýþmanýn verileri Statistical Package for Social Sciences (SPSS) 21.0 programý ile analiz edildi. BULGULAR: Katýlýmcýlarýn (n=373) 26’sý (%7) doktor, 25’i (%6.7) hemþire, 180’i (%48.3) acil týp teknikeri ve 142’si (%35.3) paramedik idi. Katýlýmcý-lardan 118’i çocuk yanýk olgularýnda yanýk yüzey alanlarýný her zaman hesapladýklarýný belirtirken, yanýk yüzey alanlarýný hangi yöntemle hesapadýklarý sorusuna ise sadece beþ kiþi (%1.3) çocuklar için doðru seçenek olan Lund-Browder þemasý seçeneðini iþaretledi. Katýlýmcýlardan 121’i (%32.4) transfer esnasýnda verilecek sývý miktarýný hesaplamada Parkland formülünü kullandýklarýný belirtirken sadece yedi kiþi (%1.9) çocuklar için daha uygun seçenek olan Galveston formülünü kullandýklarýný belirtti. Olay yerinde ve transfer esnasýnda hangi sývýyý veriyorsunuz sorusunu 56 kiþi (%15) doðru seçenek olan laktatlý ringer solüsyonu olarak yanýtladý. Ýnhalasyon hasarýný tanýmak için sorulan senaryo sorusuna 153 katýlýmcý (%41) doðru cevap verirken, inhalasyon hasarý kliniði anlatýlan soruyu sadece 138 kiþi (%37) doðru seçenek olan “hemen entübe ederim” þeklinde cevapladý. Üç yüz yetmiþ üç katýlýmcýdan sadece biri (%0.3) %50 sýcak sývý yanýðý olan hastaya ilk müdahale ve transfer sýrasýnda yapýlacaklarý doðru þekilde iþaretledi. Katýlýmcýlarýn topikal lidokain kullanýmý oraný yüksek olarak (%70.8) bulundu. Katýlýmcýlardan sadece 33’ü (%8.8) kendilerini çocuk yanýk olgularýna ilk müdahale ve transfer konularýnda yeterli hissederken, 333’ü (%89.3) konuyla ilgili bir eðitim düzenlenirse katýlmak istediklerini belirttiler. TARTIÞMA: Çocuk yanýk hastalarýný olay yerinde ilk gören ve ilk müdahaleyi yapan 112 ambulans çalýþanlarýnýn konuyla ilgili bilgilerinin yeterli dü-zeyde olmasý beklenir. Ancak anket sonuçlarýmýz bilgilerinin yeterli düzeyde olmadýðýný göstermektedir. Bunun için 112 çalýþanlarýna konuyla ilgili eðitimlerin verilmesi ve bu eðitimlerin periyodik aralýklarla tekrarlanmasý gereklidir.

BACKGROUND: We aimed to evaluate the knowledge of 112 ambulance service staffers (doctors, nurses, emergency medical technicians [EMTs], and paramedics [PMs]) who were the first intervention to pediatric patients with burn injuries regarding first intervention and patient transfer.
METHODS: The study included 373 personnel working in 112 ambulance services in Ankara province. Participants were asked 17 questions to measure their knowledge of burns in children. Statistical analysis was performed with the Statistical Package for Social Sciences 21.0.
RESULTS: Of the participants, 26 (7%) were doctors, 25 (6.7%) nurses, 180 (48.3%) EMTs, and 142 (35.3%) PMs. Of the participants, 118 stated that they always calculate the burn surface area, while only five (1.3%) marked the correct choice of the Lund Browder scheme to the question by which method they calculated. One hundred twenty one personnel (32.4%) use the Parkland formula to calculate the amount of fluid to be given during transfer while only 7 (1.9%) use the Galveston formula, which is more suitable for chil-dren. Of the participants, 56 (15%) answered as lactated Ringer’s solution which is the correct fluid to the question of which fluid do you give at the scene and during the transfer. One hundred fifty-three participants (41%) responded correctly to the scenario question expected to recognize inhalation damage while only 138 (37%) responded correctly as “I do immediately intubate” to the inhalation injury described scenario question. One out of 373 (0.3%) participants marked the appropriate procedure for a patient who had a 50% scald burn during the first intervention and transfer. The rate of topical lidocaine use of participants was high (70.8%). Of the 373 participants, only 33 (8.8%) thought themselves competent for first aid and transfer of children with burns. If training on the subject was held, 333 personnel (89.3%) wanted to participate.
CONCLUSION: It is expected that the knowledge of 112 ambulance services who see pediatric burn patients first, perform the first intervention, and provide transfer would be suitable. However, our questionnaire shows that these personnel have insufficient knowledge and need to be trained.

AMAÇ: Motorlu araç kazalarý (MAK), pediatrik yaþ grubunda bir numaralý ölüm nedenidir. Bu çalýþmanýn amacý, çocuk yoðun bakým ünitesinde (ÇYBÜ) takip edilen hastalarda MAK ile diðer travma mekanizmalarý (DTM) arasýndaki farklýlýklarý belirlemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2014–2018 yýllarý arasýnda üçüncü düzey ÇYBÜ’de yatan pediatrik travma hastalarýnýn veriler geriye dönük olarak kayýt edildi. Hastalar MAK ve DTM olarak iki gruba ayrýldý. Demografik veriler, yoðun bakým öncesi yapýlan müdahaleler (kardiyopulmoner resüsitasyon, entü-basyon, yaralanma þiddeti skorlarý, yoðun bakýma ulaþana kadar geçen süre), yoðun bakým müdahaleleri (invaziv mekanik ventilasyon, non-invaziv mekanik ventilasyon, ameliyat ihtiyacý, ameliyat türü, transfüzyon ihtiyacý ve inotrop tedavisi) iki grup arasýnda karþýlaþtýrýldý. Sonuçlar saðkalým, hastaneden taburcu olma, taburculukta Pediatrik Serebral Performans Kategorisi (PSPK) ile deðerlendirildi.
BULGULAR: Beþ yýllýk çalýþma süresi boyunca, 135 hasta travma nedeniyle hastaneye kaldýrýldý. Yaralanan vücut bölgeleri baþ ve boyun (%61.5), karýn ve bel omurgasý (%39.4) ve ekstremiteler ve pelvis (%36.3) idi. Çoklu travma en çok MAK travma grubunda görüldü (p=0.001). Motorlu araç kaza-larý grubunda invaziv mekanik ventilasyon ve inotrop tedavi ihtiyacý daha fazlaydý (sýrasýyla, p=0,002, 0,001). Yüz yirmi üç hasta (%91.1) hayatta kaldý. Mortalite oraný MAK grubunda daha yüksekti (p=0.026). Pediatrik Serebral Performans Kategorisi sonuçlarý DTM grubunda daha iyiydi (p=0.017). TARTIÞMA: Motorlu araç kazalarý, DTM’lerden daha fazla çoklu travma olgusuna yol açar. Ýnvaziv mekanik ventilasyon, inotroplar ve diðer yoðun bakým müdahaleleri, MAK hastalarýnda DTM hastalarýna göre çok daha sýk gerekliydi.

BACKGROUND: Motor vehicle collisions (MVCs) are the number one cause of death in the pediatric age group. The aim of this study was to determine the differences between MVCs and other trauma mechanisms (OTMs) in patients who were followed up at a pediatric intensive care unit (PICU).
METHODS: Data were retrospectively collected for pediatric trauma patients hospitalized at a third level PICU between 2014 and 2018. Patients have been divided into two groups as MVC and OTM. Demographic data, pre-PICU interventions (cardiopulmonary resuscitation, intubation, injury severity scores, time period before intensive care), intensive care interventions (invasive mechanical ventilation, non-invasive mechanical ventilation, need for surgery, type of surgery, need for transfusion, and inotrope therapy) were compared between two groups. Outcomes were evaluated by survival, discharge from hospital, Pediatric Cerebral Performance Cate-gory (PCPC) at discharge, tracheotomy presence, and amputation performed.
RESULTS: During the 5-year study period, 135 patients were hospitalized for trauma. The injured body regions were the head and neck (61.5%), abdomen and lumbar spine (39.4%), and extremities and pelvis (36.3%). Multiple trauma was mostly seen in the MVC trauma group (p=0.001). The need for invasive mechanical ventilation and inotrope therapy was greater in the MVC group (p=0.002, 0.001 respectively). One hundred and twenty-three patients (91.1%) survived. The mortality rate was higher in the MVC group (p=0.026). The PCPC results were better in the OTM group (p=0.017).
CONCLUSION: MVCs lead to more multiple trauma cases than OTMs. Invasive mechanical ventilation, inotropes, and other inten-sive care interventions were necessary much more often in MVC victims than in OTM patients.

AMAÇ: Priapizm çocukluk çaðýnda çok nadir görülen bir hastalýktýr. Hasta sayýsýnýn azlýðý nedeniyle tedavi algoritmasý da halen literatürde netleþme-miþtir. Bu çalýþmada, priapizmli sekiz çocuk hasta ve kliniðimizde uyguladýðýmýz basamaklý tedavi yaklaþýmýmýz literatür ýþýðýnda sunulmaktadýr. GEREÇ VE YÖNTEM: Uyguladýðýmýz tedavi beþ basamaktan oluþmaktadýr: 1. basamak; etiyoloji deðerlendirmesi yapýlýrken soðuk kompres ve anal-jezi uygulamasý. 2. basamak; korpus kavernozuma korporal aspirasyon ve adrenalin infüzyonu. 3. basamak; Modifiye Winter þunt. 4. basamak; ame-liyathanede ketamin infüzyonu ve kaudal blok uygulamasý. 5. basamak; safeno-kavernöz (Grayhack) þunt. Düþük akýmlý priapizmi olan sekiz hastanýn verileri geriye dönük olarak ele alýndý. Baþvuru þekli, tumesans süresi, yaþý, yapýlan müdahaleler ve hangi basamakta detumesans saðlandýðý kaydedildi. BULGULAR: Yaþ ortalamasý 8.5 (1–17) yýl idi. Baþvuru öncesindeki ortanca tumesans süresi 15 saat (4–165) idi. Üç hastada etiyolojik faktörler; orak hücreli anemi, kronik böbrek yetersizliði nedeniyle yapýlan hemodiyaliz ve faktör V Leiden mutasyonu idi. Bir hastada ikinci basamakta detumesans saðlandý. 3, 4, 5. basamakalarda detumesans saðlanan 2’þer hasta oldu. Uzun dönem kontrolünde bir hastada kavernöz cisim rijiditesi görüldü. TARTIÞMA: Düþük akýmlý priapizm ürolojik bir acildir ve erektil disfonksiyona neden olabilir. Tedavi seçenekleri, zaman kaybýný ve gereksiz invaziv iþlemleri engellemek için bir algoritma veya bir tedavi protokolü ile uygulanmalýdýr. Kliniðimizde uygulanan tedavi protokolü basit ve daha az invaziv iþlemden daha invaziv iþleme doðru gitmektedir ve düþük akýmlý priapizm tedavisinde iyi bir alternatif olabilir.

BACKGROUND: Priapism is a rare condition in children and the treatment algorithm is controversial in this age group. Herein, we report eight cases with low-flow priapism and our stepwise treatment approach in light of literature.
METHODS: We present a simple stepwise treatment for low-flow priapism including five steps. Step 1: Cold compress and analgesia while evaluation the priapism and its etiology. Step 2: Corporal aspiration and adrenaline infusion in the ward. Step 3: Modified Winter shunt in the same place. Step 4: Ketamine application and caudal block in the operating room. Step 5: Sapheno-cavernous (Grayhack) shunt. Eight cases with low-flow priapism were reviewed retrospectively. Symptoms, duration of tumescence, the interventions, and step that provide detumescence were recorded.
RESULTS: The mean age of patients was 8.5 years (1–17 y). The median time of the priapism before admission was 15 h (4–165 h). The etiological factors were sickle cell disease, hemodialysis due to chronic renal failure, and factor V Leiden mutation in three patients. Detumescence was achieved in one patient at Step 2, in two patients at Steps 3, 4, and 5, respectively. Rigidity of cavernous body was observed in one patient in long-term follow-up.
CONCLUSION: Low-flow priapism is a urological emergency that may cause erectile dysfunction. Treatment options should be selected according to a protocol that prevents time loss and avoids more invasive treatment in unnecessary situations. Our algorithm with simple nature and its steps from less invasive to more invasive procedures may be an alternative for the treatment of low-flow priapism.

AMAÇ: Akut kolesistit, bazý durumlarda acil ameliyat gerektiren ciddi bir hastalýktýr. Konservatif yaklaþým ve komplikasyon riskini belirlemek için uygun hastalarý belirlemede için uygun maliyetli ve güvenilir bir markera ihtiyaç vardýr. Beyaz kan hücresi, C-reaktif protein gibi diðer parametrelerle birlikte sistemik inflamatuvar belirteçlerin kullanýlmasý, uygun tedavi seçeneðine karar vermede yardýmcý olabilir. Bu çalýþma, komplike akut kolesistit riskini belirlemede nötrofil lenfosit oraný (NLO) ve trombosit lenfosit oranýnýn (PLO) tanýsal deðerini deðerlendirmeyi ve intraoperatif ve patolojik bulgularla karþýlaþtýrmayý amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmaya akut kolesistit nedeniyle ameliyat edilen toplam 229 hasta alýndý. Ýntraoperatif ve patolojik olarak komplike 78 olgu ve kontrol grubu 151 olgu idi. Ýki grup iltihap belirteçleri açýsýndan karþýlaþtýrýldý. Daha sonra, kolesistitin ciddiyetine iliþkin NLO ve PLO’nun optimal deðeri belirlemek için ROC karakteristik eðri analizini kullanýldý. NLO ve PLO için kesme deðerine göre klinik semptomlardaki farklýlýklar araþtýrýldý.
BULGULAR: NLO ve PLO düzeyleri komplike grupta anlamlý olarak yüksek bulundu (sýrasýyla, 4.18±4.53 ve 15.23±20.99, 145.34±87.58 ve 251.92±245.93, p<0.01). NLO ve PLO için en iyi kesme deðeri sýrasýyla 5.5 ve 146,90 idi. NLR için duyarlýlýk %80, özgüllük %80.1 idi. PLR için duyarlýlýk %66.7 ve özgüllük %66.2 olarak bulundu.
TARTIÞMA: Sistemik enflamasyon belirteçleri, komplike akut kolesistit riskini tahmin etmek için kullanýlabilir. Özellikle kaynak kýtlýðý olan ortamlarda cerrahi kararlar almak için kullanýlabilecek ucuz araçlardýr.

BACKGROUND: Acute cholecystitis is a severe disease that requires urgent operation in some cases. To select suitable patients for a conservative approach, there is a need for an affordable and reliable marker for determining complication risk. Evaluation of systemic inflammatory markers in combination with other parameters such as white blood cell and the C-reactive protein might help to decide the appropriate treatment option. This study aims to evaluate the diagnostic value of the neutrophil-lymphocyte ratio (NLR) and thrombocyte-lymphocyte ratio (PLR) in determining the risk of complicated acute cholecystitis and to compare with intraoperative and pathological findings.
METHODS: A total of 229 patients operated on for acute cholecystitis were included in this study. Intraoperative and pathologically complicated acute cholecystitis in 78 cases and controls group was 151 cases. The two groups were compared in terms of inflammation markers. Then, we used the receiver operating characteristic curve analysis to determine the optimal value for NLR and PLR concerning the severity of cholecystitis. Then, the differences in clinical symptoms were investigated according to the cutoff value for NLR and PLR.
RESULTS: The NLR and PLR levels were found to be significantly higher in the complicated group (4.18±4.53 vs. 15.23±20.99, 145.34±87.58, and 251.92±245.93, respectively, p<0.01). The best cutoff value for NLR and PLR was 5.5 and 146.90, respectively. Sensitivity for NLR was 80% and specificity was 80.1%. Sensitivity for PLR was 66.7% and specificity was 66.2%.
CONCLUSION: Systemic inflammation markers can be used to predict the risk of complicated acute cholecystitis. They are inex-pensive tools that can be used to make surgical decisions, especially in resource scarce environments.

AMAÇ: Covid-19 salgýný bugüne kadar dünyada 1.75 milyondan fazla ölüme neden oldu. Mortalitenin önde gelen nedenleri solunum bozukluklarý ve tromboembolik patolojiler olmakla birlikte, diðer nadir patolojiler de mortalite ve morbiditeyi artýrabilir. Çalýþmamýzda Covid-19 hastalarýnda hayatý tehdit eden hematomlarý, risk faktörlerini ve yönetimini incelemeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kurumsal merkez (üçüncü düzey pandemi merkezi) veri tabanýnda, 11 Mart 2020 ve 17 Aralýk 2020 tarihleri arasýndaki 10 aylýk dönemde Covid-19 nedeniyle hastaneye yatýrýlan hastalarýn verileri geriye dönük olarak tarandý. Kanama semptomlarý/bulgularý olan hastalar tespit edildi. Gastrointestinal sistem kanamasý olan hastalar çalýþma dýþý býrakýldý. Hematom tespit edilen hastalar dahil edildi.
BULGULAR: Toplam 5484 hastanýn 11’inde hematom vardý (%0.2). Medyan yaþ 76 idi (min-maks: 56–90). Hastalarýn yedisi (%63.6) erkek, dördü (%36.4) kadýndý. Tüm hastalarýn en az bir komorbiditesi vardý, tüm hastalarýn ciddi veya kritik Covid-19 hastalýðý vardý ve tamamý tedavi dozunda düþük moleküler aðýrlýklý heparin kullanýyordu. Yedi retroperitoneal hematom, iki rektus kýlýf hematomu, bir meme hematomu ve bir hastada meme ve retroperitoneal hematom birlikte saptandý. Beþ (%45.5) hastaya anjiyografik arteriyel embolizasyon uygulandý. Kanama komplikasyonlarý olan hastalarda genel mortalite oraný %54.5 (n=6) ve erkek/kadýn oraný %66.7 (n=4) ve %33.3 (n=2) idi.
TARTIÞMA: Hematomlar nadir, ancak Covid-19 hastalarýnda mortaliteyi artýran fenomenlerdir. Yaþ, erkek cinsiyet, þiddetli veya kritik düzeyde Covid-19 hastalýðý, komorbiditeler, tedavi dozu düþük moleküler aðýrlýklý heparin risk faktörleri olabilir. Yeni baþlayan karýn/sýrt aðrýsý ve ekimotik deri lezyonlarý bu hasta grubunda kanama belirtileri olabilir. Hematomun erken teþhisi ve giriþimsel yöntemlerin kullanýlmasý ile mortalite azaltýlabilir.

BACKGROUND: The COVID-19 pandemic has caused over 1.75 million deaths in the world to date. Although the leading cause of mortality is respiratory disorders and thromboembolic pathologies, other rare pathologies may also increase mortality and morbidity. In our study, we aimed to examine life-threatening hematomas, risk factors, and management during COVID-19.
METHODS: Institutional center (a third level pandemic center) database was searched for patients hospitalized for COVID-19 during 10 months period between March 11, 2020, and December 17, 2020, retrospectively. Patients with bleeding symptoms/signs were de-tected. Patients with gastrointestinal system bleeding were excluded from the study. Patients with hematomas were included in the study.
RESULTS: Eleven of a total 5484 patients had hematomas (0.2%). Median age was 76 (min–max: 56–90). Seven (63.6%) patients were male and 4 (36.4%) were female. All patients had at least one comorbidities, been under treatment dose of low-molecular-weight hep-arin (LMWH) and severe or critical COVID-19 disease. Seven retroperitoneal hematomas, two rectus sheath hematomas, one breast hematoma, and in one patient both retroperitoneal and breast hematomas were diagnosed. Angiographic arterial embolization was applied to 5 (45.5%) patients. Overall mortality rate in patients with bleeding complications was 54.5% (n=6), and the male-to-female ratio was 66.7% (n=4) versus 33.3% (n=2).
CONCLUSION: Hematomas are rare, but mortality increasing phenomena in COVID-19 patients. Age, male gender, severe or critical COVID-19 disease, comorbidities, and treatment dose of LMWH may be risk factors. New onset of abdominal/back pain and ecchymotic skin lesions may be signs of bleeding in this patient group. Mortality can be reduced by early diagnosis of hematoma and interventional methods.

AMAÇ: Hipofizer apopleksi, uygun þekilde tedavi edilmezse, hipofiz adenomalarýnýn acil ve potansiyel olarak yaþamý tehdit eden bir komplikasyonudur. Çalýþmamýzýn amacý, hipofiz adenomalarý çalýþmamýzý sunmak ve bu nadir komplikasyonun klinik, radyolojik ve cerrahi özelliklerine odaklanmaktýr. GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmada 2016–2018 yýllarý arasýnda toplam 143 hipofiz adenomalý hastaya cerrahi tedavi uygulandý. Tüm hastalar endos-kopik endonazal transsfenoidal (EET) teknik ile ameliyat edildi. Hipofizer apopleksi olgularýnýn verileri kaydedildi. Hipofizer apopleksi hastalarýnýn rezeksiyon oranlarý, hormonal sonuçlarý ve vizüel sonuçlarý deðerlendirildi.
BULGULAR: Yüz kýrk üç hastanýn sekizinde (%5.59) hipofizer apopleksi semptomlarý ve radyolojik bulgularý vardý. Ortalama yaþ 26.75 olup dördü (%50) erkek, dördü ise kadýndý. Ameliyat öncesi ortalama Knosp derecelendirme skoru 2.1 idi. Sekiz hastanýn hepsine acil cerrahi giriþim uygulandý ve apopleksi hastalarýnýn %75’inde total rezeksiyon saðlandý. Hormon düzeyleri ameliyat sonrasý prolaktin dýþýnda anlamlý olarak azaldý (p<0.05). Bir hastada beyin omurilik sývýsý sýzýntýsý meydana geldi. Hipofizer apopleksi hastalarýnýn hiçbirisi ölmedi.
TARTIÞMA: Hipofizer apopleksi, hipofiz adenomalarýnýn önemli bir komplikasyonudur. Erken taný ve cerrahi müdahale mükemmel oftalmolojik ve hormonal sonuçlar saðlar. Acil EET yaklaþým, oftalmolojik bulgularý ve makroadenomlarý olan hastalar için çok önemlidir.

BACKGROUND: Pituitary apoplexy is an emergent and potential life-threatening complication of pituitary adenomas if not managed properly. The aim of our study is to present our series of pituitary adenomas and to focus on the clinical, radiological, and surgical characteristics of this rare complication.
METHODS: In this study, a total of 143 patients with pituitary adenoma underwent surgical treatment between 2016 and 2018. All patients were operated using endoscopic endonasal transsphenoidal (EET) technique. The data of pituitary apoplexy cases were recorded. Resection rates, hormonal results, and visual outcomes of patients with pituitary apoplexy were evaluated.
RESULTS: Of the 143 patients, 8 (5.59%) were presented with the symptoms and radiological findings of pituitary apoplexy. The mean age was 26.75 years, and 4 (50%) of them were male and 4 were female. Pre-operative mean Knosp grading score was 2.1 All of eight patients underwent emergent surgical intervention and total resection was achieved in 75% of patients with apoplexy. Hormone levels were significantly decreased after surgery (p<0.05), except prolactin (p>0.05). Cerebrospinal fluid leakage occurred in one pa-tient. None of the patient with pituitary apoplexy died in our series.
CONCLUSION: Pituitary apoplexy is an important complication of pituitary adenomas. Early diagnosis and surgical intervention provide excellent ophthalmological and hormonal outcomes. Emergent EET approach is crucial for patients with ophthalmological findings and macroadenomas.

AMAÇ: Fournier gangreniyle iliþkili birçok prediktif faktör ve puanlama sistemi öne sürülmüþtür. Bu sistemler, hastalarýn ek hastalýklarý, vital bulgularý, biyokimyasal ve hematolojik parametreleri ve demografik özelliklerini ele almýþtýr. Bu çalýþma, bu faktörleri daha bütüncül bir bakýþ açýsýyla ve daha geniþ bir hasta popülasyonunda deðerlendirerek oluþturulan puanlama sistemlerinin güçlü yönlerini ve eksikliklerini belirlemeyi amaçlamaktadýr. GEREÇ VE YÖNTEM: Hasta popülasyonu 21’i ölen 144 hastadan oluþmaktadýr. Yaþ, biyokimyasal ve hematolojik parametreler, Uludað Fournier’s Gangrene Severity Index (UFGSI), Fournier’s Gangrene Severity Index (FGSI) ve Age-Adjusted Charlson Comorbidity Index (ACCI) skorlarý parametrik olmayan daðýlýmlarý nedeniyle Mann-Whitney U testi ile analiz edildi. Hastalarýn komorbiditeleri, cinsiyet, inotrop ihtiyacý, diversiyon ostomi durumu ve UFGSI derecelendirme durumu gibi kategorik veriler ki-kare testi ile analiz edilmiþ ve tek deðiþkenli ve çok deðiþkenli lojistik regresyon analizi ile anlamlý verilerden baðýmsýz risk faktörleri belirlenmiþtir. FGSI, UFGSI ve ACCI skorlarýnýn güçlü yönleri lojistik regresyon analizi ile belirlenerek oluþturulan model (Fournier Gangren Mortalite Tahmin Modeli: FGMPM) ile diðer skorlama sistemleri ROC analizi ile karþýlaþtýrýldý. BULGULAR: Ýstatistiksel analizlerin sonuçlarý, albüminin (p<0.001) ve inotropik destek ihtiyacýnýn (p<0.001) mortalite için baðýmsýz risk faktörleri olduðunu gösterdi. Ayrýca ROC analizi sonuçlarýna göre, regresyon modeli ile oluþturulan FGMPM skorlama sistemi (AUC: 0.995), FGSI (AUC: 0.874), UFGSI (0.893) ve ACCI (0.788) skorlama sistemlerinden daha güçlü bir model olduðu görülmüþtür.
TARTIÞMA: Çalýþma sonuçlarý hipoalbüminemi ve inotropik destek ihtiyacý geliþiminin mortalite için baðýmsýz risk faktörleri olduðunu ortaya koy-muþtur. Hastalarda bu iki parametrenin belirlenmesinin, mortaliteyi UFGSI ve FGSI’de kullanýlan parametrelerden daha pratik bir þekilde tahmin etmek için kullanýlabileceði düþünülmektedir.

BACKGROUND: Many predictive factors and scoring systems associated with Fournier’s gangrene have been proposed, including comorbidities, vital signs, biochemical and hematological parameters, and demographic characteristics of the patient. The aim of this study was to determine the strengths of the scoring systems that have been formed by revealing these factors from a wider perspective and in a larger patient population.
METHODS: The patient population included 144 patients, 21 of whom died. Age, biochemical and hematological parameters, Uludag Fournier’s Gangrene Severity Index (UFGSI), Fournier’s Gangrene Severity Index (FGSI), and Age-Adjusted Charlson Comorbidity Index (ACCI) scores were analyzed using the Mann Whitney U-test due to their non-parametric distribution. Categorical data such as comorbidities, gender, need for positive inotropes, diversion ostomy status, and UFGSI grading status was analyzed with the Chi-square test, and independent risk factors were determined from the significant data emerging from univariate and multivariate logistic regression analysis. Their strengths were compared using the logistic regression model (Fournier’s Gangrene Mortality Prediction Model: FGMPM) created through ROC analysis of the FGSI, UFGSI, and ACCI scores.
RESULTS: The results of the statistical analyses showed that albumin (p<0.001) and need for positive inotropic support (p<0.001) were independent risk factors for mortality and ROC analysis revealed that the created FGMPM regression model (AUC: 0.995) was a stronger model than the FGSI (AUC: 0.874), UFGSI (0.893), and ACCI (0.788) scoring systems.
CONCLUSION: The results of this study revealed that albumin and the need for positive inotropic support are independent risk factors for mortality. It is thought that the determination of these two parameters can be used to predict mortality more practically than the parameters used in the UFGSI and FGSI.

AMAÇ: Laparoskopik cerrahi sýrasýnda pnömoperitoneum ve Trendelenburg pozisyonuna baðlý göz içi basýncý (GÝB) artar. Ketamin ve süksameton-yum dýþýnda, anestezik ajanlar genellikle GÝB’yi çeþitli oranlarda azaltýr. Bu çalýþmada, laparoskopik jinekolojik cerrahi sýrasýnda dört anestezik ajan kombinasyonunun GÝB üzerindeki etkileri araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Hastalar (n=100) dört gruptan birine ayrýldý: grup 1 (n=25; pentotal indüksiyon + desfluran/remifentanil idame), grup 2 (n=25; propofol indüksiyon + sevofluran/remifentanil idame), grup 3 (n=25; propofol indüksiyonu + desfluran/remifentanil idamesi) ve grup 4 (n=25; pentotal indüksiyon + sevofluran/remifentanil idamesi). Anestezi indüksiyonu öncesi, entübasyon sonrasý, karbondioksit üfleme sonrasý, Trendelenburg pozisyonunda ve ekstübasyon sonrasý kaydedilen GÝB’ler gruplar arasýnda karþýlaþtýrýldý. Hemodinamik parametreler de deðerlendirildi. BULGULAR: Grup 2 ve grup 3’te indüksiyon propofol kullandý. Trendelenburg pozisyonundaki GÝB ile indüksiyon öncesi GÝB karþýlaþtýrýldýðýnda, 2. ve 3. gruplarda istatistiksel olarak anlamlý bir fark yoktu (p>0.05). Grup 1 ve 4’te indüksiyon için pentotal kullanýldý. Grup 1 ve 4’teki GÝB, Trende-lenburg pozisyonunda indüksiyon öncesine göre istatistiksel olarak anlamlý þekilde daha yüksekti (0.027–0.001).
TARTIÞMA: Laparoskopik jinekolojik ameliyatlar sýrasýnda Trendelenburg pozisyonundaki GÝB’deki varyasyonu en aza indirmek için, desfluran veya sevofluran kullanýmýndan baðýmsýz olarak indüksiyon için propofol kullanýlmasýný öneriyoruz.

BACKGROUND: Intraocular pressure (IOP) increases due to pneumoperitoneum and the Trendelenburg position during laparo-scopic surgery. Apart from ketamine and suxamethonium, anesthetic agents generally reduce IOP by various extents. The present study investigated the effects of combinations of four anesthetic agents on IOP during laparoscopic gynecological surgery.
METHODS: Patients (n=100) were assigned to one of the four groups: Group 1 (n=25; pentothal induction + desflurane/remifen-tanil maintenance), Group 2 (n=25; propofol induction + sevoflurane/remifentanil maintenance), Group 3 (n=25; propofol induction + desflurane/remifentanil maintenance), and Group 4 (n=25; pentothal induction + sevoflurane/remifentanil maintenance). The IOPs recorded before anesthesia induction, after intubation, after carbon dioxide insufflation, in the Trendelenburg position, and after ex-tubation were compared among the groups. Hemodynamic parameters were also evaluated.
RESULTS: Induction in Group 2 and Group 3 used propofol. When the IOP in the Trendelenburg position was compared with the IOP before induction, there was no statistically significant difference in Groups 2 and 3 (p>0.05). In Groups 1 and 4, pentothal was used for induction. The IOP in Groups 1 and 4 was statistically significantly higher in the Trendelenburg position than it was before induction (0.027–0.001).
CONCLUSION: To minimize the variation in IOP in the Trendelenburg position during laparoscopic gynecological surgeries, we recommend the use of propofol for induction, independent of desflurane or sevoflurane use.

AMAÇ: Laparoskopik kolesistektomi akut kolesistit tedavisinde standart tedavi olmasýna raðmen optimal zamaný hala tartýþmalýdýr. Bu çalýþmadaki amacýmýz, tekrarlayan akut kolesistit tablosuyla baþvuran hastalarda acil ve elektif kolesistektominin sonuçlarýný karþýlaþtýrarak uygun kolesistektomi zamanýný belirlemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2019 ile Ocak 2022 tarihleri arasýnda geç kolesistektomi planlanan ve bekleme sürecinde tekrarlayan kolesistit ataklarý ile hastanemize baþvuran 434 hastanýn verileri geriye dönük olarak incelendi. Hastalarýn demografik verileri, Tokyo Guidelines 2018’e göre evresi, ameliyat öncesi ve sonrasý hastanede kalýþ süresi, ameliyat süresi, açýða geçiþ oraný, dren kullanýmý, içi boþ organ yaralanmasý, safra yolu yaralanmasý, kanama, yara yeri enfeksiyonu, ameliyat sonrasý koleksiyon ve mortalite oranlarý deðerlendirildi.
BULGULAR: Tekrarlayan kolesistit ataðý ile baþvuran toplam 434 hastanýn 176’sýna (%40.5) acil laparoskopik kolesistektomi (grup 1), 258’ine (%59.5) elektif laparoskopik kolesistektomi (grup 2) uygulandý. Ameliyat öncesi hastanede yatýþ süresi grup 2’de, ortalama ameliyat süresi grup 1’de anlamlý olarak daha uzun idi (sýrasýyla, p=0.001 ve p=0.035). Her iki grupta mide veya baðýrsak yaralanmasý, safra yolu yaralanmasý, yara yeri enfeksiyonu ve mortalite saptanmadý. Gruplar arasýnda açýða geçiþ ve ameliyat sonrasý koleksiyon oranlarýnda anlamlý bir fark yoktu (p>0.05). TARTIÞMA: Hepatobiliyer cerrahide deneyimli merkezlerde, tekrarlayan akut kolesistit ataklarýnda semptom süresi ve atak sayýsýndan baðýmsýz olarak laparoskopik kolesistektomi güvenle yapýlabilir.

BACKGROUND: Although laparoscopic cholecystectomy (LC) is the standard treatment for acute cholecystitis, its optimal timing is still controversial. In this study, our aim is to determine the appropriate cholecystectomy time by comparing the results of emergency and elective cholecystectomy in patients presenting with recurrent acute cholecystitis.
METHODS: Between January 2019 and January 2022, the data of 434 patients who were scheduled for late cholecystectomy and were admitted to our hospital with recurrent cholecystitis attacks during the waiting period were retrospectively evaluated. Demo-graphic data of patients, stage according to Tokyo Guidelines 2018, duration of hospital stay before and after surgery, surgery dura-tion, open surgery rate, drain use, hollow organ injury, biliary tract injury, bleeding, wound infection, post-operative collection, and mortality rates were analyzed.
RESULTS: Emergency LC (group 1) was performed in 176 (40.5%) of 434 patients presenting with recurrent cholecystitis, and elec-tive LC (group 2) was performed in 258 (59.5%) patients. Pre-operative hospital stay was significantly longer in group 2, and mean surgery duration was significantly longer in group 1 (p=0.001 and p=0.035, respectively). Gastric or intestinal injury, biliary tract injury, wound infection, and mortality were not detected in either group. There was no significant difference between the groups in the rate of open surgery and postoperative collection rates (p>0.05).
CONCLUSION: In centers experienced in hepatobiliary surgery, LC can be safely performed in recurrent acute cholecystitis attacks, regardless of symptom duration and the number of attacks.

AMAÇ: Distal kilitlemenin zorluðuyla baþa çýkmak için distal talon açýlýmýna sahip yeni tasarýmlý bir femoral çivi (Talon-FÇ) piyasaya çýkmýþtýr. Bu çalýþmada, femoral þaft kýrýklarýnýn (FÞK) tedavisinde Talon-FÇ’nin radyolojik ve fonksiyonel sonuçlarýnýn konvansiyonel bir femoral çivi (Kon-FÇ) ile karþýlaþtýrýlmasý amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu geriye dönük çalýþmaya, Ekim 2014–2018 arasý, FÞK (AO tip 32-A ve B) nedeniyle ameliyat edilen 85 hasta (57 erkek, 28 kadýn; ortalama yaþ: 46.8±23.9 yýl, Talon-FÇ: 41 hasta, Kon-FÇ: 44 hasta) alýndý. Fonksiyonel deðerlendirme için, Diz Yaralanmasý ve Osteoartrit Sonuç Skoru Fiziksel Fonksiyon Kýsa Formu, Kalça Yaralanmasý ve Osteoartrit Sonuç Skoru Fiziksel Fonksiyon Kýsa Formu, Kýsa Kas-Ýskelet Fonksiyon Deðerlendirmesi Rahatsýzlýk ve Disfonksiyon Ýndeksleri kullanýldý.
BULGULAR: Ortalama takip süresi 25.8±6.7 aydý. Talon-FÇ ve Kon-FÇ için komplikasyon oranlarý sýrasýyla %19.6 ve %20.5 idi (p=0.92). Malunion, iki çivi tipi için de en yaygýn komplikasyondu (Talon-FÇ: %9.8, Kon-FÇ: %9.1). Talon-FÇ grubunun tüm malunionlarý aksiyeldi (kýsalýk ve malrotasyon) ve zaman içinde kademeli olarak gerçekleþti. Buna karþýlýk, Kon-FÇ grubunun tüm malunionlarý angülerdi (varus ve valgus) ve malredüksiyon kaynaklý idi. Talon-FÇ grubunun kýsalýðý olan iki hastasýnda (%4.9) AO 32-B tipi kýrýk, malrotasyonu olan diðer ikisinde (%4.9) AO 32-A3 tipi kýrýk vardý ve bu dört kýrýðýn tamamý da femoral istmusun distalinde lokalize idi. Ameliyat sonrasý fonksiyonel sonuçlar gruplar arasýnda benzerdi (tümü p>0.05). Ortalama operasyon/floroskopi süresi ve ortalama kan kaybý Talon-FÇ grubunda daha düþükken, ortalama kaynama süresi Con-FN grubunda daha kýsaydý (tümü p<0.01). Her iki grupta da nonunion görülmedi. Reoperasyon oranlarý iki grupta da yaklaþýk %5 olmak üzere benzerdi (p=0.95). TARTIÞMA: Çalýþma sonuçlarýmýz, Kon-FÇ ile benzer fonksiyonel sonuçlara sahip olan Talon-FÇ’nin ameliyat/floroskopi süresini kýsalttýðýný ve intra-operatif kan kaybýný azalttýðýný ortaya koymuþtur. Bununla birlikte, Kon-FÇ, daha kýsa bir kemik kaynama süresi ile aksiyel maluniona karþý daha stabil bir yapý sunmaktadýr. Talon-FÇ, femoral istmusun distalindeki kýsalýk ve malrotasyona açýk bazý FÞK tiplerinde kullanýlmamalýdýr.

BACKGROUND: A novel-design femoral nail (FN) with distal talon deployment (Talon-FN) has emerged in the market to cope with problematic distal locking. We aimed to compare the radiological and functional outcomes of the Talon-FN with a conventional FN (Con-FN) for the treatment of femoral shaft fracture (FSFs).
METHODS: This retrospective study included 85 patients (57 men, 28 women; mean age: 46.8±23.9 years) with FSFs (AO types 32-A and B) who were treated with FNs (Talon-FN: 41, Con-FN: 44) during October 2014–2018. Knee injury and Osteoarthritis Outcome Score Physical Function Shortform, Hip injury and Osteoarthritis Outcome Score Physical Function Shortform, Short musculoskeletal function assessment bother and dysfunction indexes were used for functional assessment.
RESULTS: The mean follow-up time was 25.8±6.7 months. The complication rates were 19.6% and 20.5% for Talon-FN and Con-FN, respectively (p=0.92). Malunion was the most common complication for each FN type (Talon-FN: 9.8%, Con-FN: 9.1%). All of the Talon-FN group’s malunions were axial (shortening and malrotation) and happened gradually. In contrast, the Con-FN group’s malu-nions were angular (varus and valgus) and caused by initial malreduction. The Talon-FN group’s two patients with shortening (4.9%) had AO 32-B type fractures, and the other two with malrotation (4.9%) had AO 32-A3 type fractures, all of four fractures were localized distal to the femoral isthmus. The post-operative functional outcomes were similar between the groups (all p>0.05). The mean op-eration/fluoroscopy time and the mean blood loss were lower in the Talon-FN group, while the mean union time was shorter in the Con-FN group (all p<0.01). No nonunion was noted in either group. The reoperation rates were similar at approximately 5% (p=0.95).
CONCLUSION: Our study results revealed that the Talon-FN shortens the operation/fluoroscopy time and decreases the intra-operative blood loss with similar functional outcomes. However, the Con-FN seems to offer a more stable construct against axial malunion with a shorter bone union time. The Talon-FN should not be used in FSFs distal to the femoral isthmus with certain types of fractures prone to shortening and malrotation.

AMAÇ: Cerrahi planlama, apandisit tanýsýndan sonra devam eden tedavi ve hastalýðýn seyrinin prognozu için kritik öneme sahiptir. Ýskemi ile modifiye edilmiþ albümin (IMA), geçmiþte çeþitli iskemi ile iliþkili bozukluklar için bir biyobelirteç olarak kullanýlmýþtýr. Bu çalýþmanýn amacý, AA’lý hastalarda iskemi modifiye albümin düzeyini belirlemek ve prediktif önemini deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Araþtýrmaya toplam 139 katýlýmcý alýndý. Tanýdan sonra ve ameliyattan önce plazma IMA miktarý test edildi. Grup 1’de (n=97) apandisit tanýsý alan hastalar ile grup 2’de (n=42) apandisit tanýsý almayan gönüllü cerrahi hastalar son taný kriteri olarak karþýlaþtýrýldý. BULGULAR: Yaþ ortalamasý 36.15 olan 139 hastanýn verileri istatistiksel olarak deðerlendirildi. IMA deðerleri her iki grupta da analiz edildi. Tüm hastalarýn ortalama IMA’sý 0.74±0.16 AbsU idi. Ýki grup karþýlaþtýrýldýðýnda, grup 1’de IMA’nýn kontrol grubuna göre istatistiksel olarak daha yüksek olduðu görüldü. IMA için eðrinin altýnda kalan alan 0.670 iken, 0.715 cut-off deðeri için duyarlýlýk %68, özgüllük %62 idi.
TARTIÞMA: Çalýþmamýz ÝMA deðerlerinin akut apandisit öngörmede anlamlý sonuçlar saðladýðýný göstermektedir.

BACKGROUND: Surgical planning is critical for ongoing treatment and prognosis of the disease’s course after an appendicitis diag-nosis. Ischemia-modified albumin (IMA) has been used as a biomarker for a variety of ischemia-related disorders in the past. The aim of this study is to determine the IMA level in patients with AA and to evaluate its predictive significance.
METHODS: A total of 139 participants were enrolled in the trial. After diagnosis and before surgery, the amount of plasma IMA was tested. Patients diagnosed with appendicitis in Group 1 (n=97) and volunteer surgical patients not diagnosed with appendicitis in Group 2 (n=42) were compared as the final diagnostic criterion.
RESULTS: The data of 139 patients with a mean age of 36.15 were evaluated statistically. IMA values were analyzed in both groups. The mean IMA of all patients was 0.74±0.16 AbsU. When the two groups were compared, it was seen that IMA was statistically higher in Group 1 than in the control group. While the area under the curve for IMA was 0.670, the sensitivity for the cutoff value of 0.715 was 68%, the specificity was 62%.
CONCLUSION: Our study shows that IMA values provide significant results in predicting acute appendicitis.

AMAÇ: Çocuklarda künt travma sonrasý yaralanmalarý tanýmada kullanýlan abdominal bilgisayarlý tomografiye (BT) baðlý gereksiz radyasyon ma-ruziyetini azaltmak için The Pediatric Emergency Care Applied Research Network (PECARN) grubu karýniçi yaralanma için düþük riskli çocuklarý tanýmlamak amacýyla bir klinik karar kuralý tanýmladý. Bu çalýþmanýn amacý; künt gövde travmasý sonrasý karýniçi yaralanma riski düþük olan, bilgisayarlý tomografiden güvenle kaçýnýlabilecek çocuklarý tanýmlamada PECARN klinik karar kuralý ile klinisyen þüphesinin performanslarýný karþýlaþtýrmaktýr. GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmada akademik bir acil servise 2011–2019 yýllarý arasýnda künt gövde travmasý ile baþvuran çocuklar geriye dönük olarak gözden geçirildi. PECARN deðiþkenlerinden herhangi birinin varlýðý pozitif olarak kabul edildi. Klinisyen þüphesi de doktorun abdominal BT istemesi olarak tanýmlandý. Çalýþmanýn birincil sonlaným ölçütü giriþim gerektiren intraabdominal yaralanma, sekonder sonlaným ölçütü de herhangi bir karýniçi yaralanma varlýðý idi.
BULGULAR: Analiz edilen 768 çocuðun 21’inin (%2.73) akut giriþim gerektirdiði 48’inde (%6.25) karýniçi yaralanma mevcuttu. Çocuklarýn 453’üne (%59) abdominal BT çekildi. PECARN klinik karar kuralý uygulansaydý 232 çocuða BT çekilecekti. PECARN kuralý giriþim gerektiren karýniçi yaralan-ma için %90.48 (%95 GA = %68.17–%98.33) ve herhangi bir yaralanma varlýðý için %81.25 (%95 GA = %66.9–%90.56) duyarlýlýk gösterdi. Klinisyen þüphesi ise sýrasýyla giriþim gerektiren yaralanmayý ve herhangi bir yaralanma varlýðýný öngörme için %100 (%95 GA = %80.76–%100) ve %93.75 (%95 GA = %81.79–%98.37) duyarlýlýkta idi. Karar kuralý ve klinisyen þüphesinin karýniçi yaralanma için düþük riskli çocuklarý öngörme performanslarý giriþim gerektiren yaralanmalarda (p=0.5) ve yaralanma varlýðýnda (p=0.146) istatistiksel olarak benzerdi.
TARTIÞMA: Bu çalýþmada PECARN karýn kuralý ve klinisyen þüphesi, acil servisteki künt gövde travmalý çocuklardaki karýniçi yaralanmalarý öngör-mede benzer performans gösterdiler. Bununla birlikte, çalýþmamýz bu çocuklarda gereksiz abdominal BT çekilmesini sýnýrlandýrmak için klinik yargýya ek olarak PECARN klinik karar kuralýnýn kullanýmýný desteklemektedir.

BACKGROUND: The Pediatric Emergency Care Applied Research Network (PECARN) developed a clinical decision rule to identify children at low risk for intra-abdominal injury requiring acute intervention (IAI-I) for reducing unnecessary radiation exposure of ab-dominal computed tomography (CT) after blunt torso trauma. This study aimed to compare the PECARN decision rule with clinician suspicion in identifying children at low risk of intra-abdominal injuries that an abdominal CT scan can be safely avoided.
METHODS: This study is a retrospective review of children with blunt torso trauma in an academic emergency department (ED) between 2011 and 2019. Patients were considered positive for the PECARN rule if they exhibited any of the variables. Clinician suspi-cion was defined as actual CT ordering of the treating physician. The primary outcome was IAI-I detected by imaging or surgery within 1 month after the trauma, and the secondary outcome was any intra-abdominal injury (IAI) presence.
RESULTS: Among the 768 children included, 48 (6.25%) had intra-abdominal injuries and 21 (2.73%) of whom underwent acute in-tervention. Four hundred and fifty-three (59%) children underwent abdominal CT scanning. If the PECARN rule had been applied, 232 patients would have undergone abdominal CT. The rule revealed 90.48% (95% CI=68.17–98.33%) sensitivity for IAI-I and 81.25% (95% CI=66.9–90.56%) for IAI. Clinician suspicion revealed sensitivities of 100% (95% CI=80.76–00%) and 93.75% (95% CI=81.79–98.37%) for IAI-I and IAI, respectively. Sensitivities of the rule and clinician suspicion were statistically similar for both IAI-I (p=0.5) and IAI (p=0.146).
CONCLUSION: In this study, the PECARN abdominal rule and clinician suspicion performed similarly in identifying intra-abdominal injuries in children with blunt torso trauma. However, our study supports the use of PECARN abdominal rule in addition to clinical judgment to limit unnecessary abdominal CT use in pediatric patients with blunt torso trauma in the ED.

Aktinomikoz nadir görülen, zor taný konulan, semptomlarý ve bulgularý spesifik olmayan kronik granülomatöz bir hastalýktýr. Rahim içi araç ve im-münsupresif ilaç kullanýmý kolaylaþtýrýcý etmenler arasýnda yer alýr. Klinik ve radyolojik bulgularý; tümör, enflamatuvar baðýrsak hastalýklarý veya akut divertikülit ile karýþabilmektedir. Bu yazýda nadir bir akut karýn nedeni olan ve kolon tümörünü taklit eden rahim içi araç kullanýmýna sekonder geliþen kolonik aktinomiçes enfeksiyonu olgusunu ve literatür derlemesini sunmayý amaçladýk. Antibiyotik ile tedavi edilebilecek granülomatöz enfeksiyöz hastalýklara doðru taný konulmasý ile gereksiz cerrahiden kaçýnýlabilir.

Actinomycosis is a rare, chronic granulomatous disease that is challenging to diagnose because the clinical symptoms and signs are nonspecific. Usage of intrauterine device (IUD) or being immunocompromised is facilitating factors. Clinical and radiological findings can mimic malignant neoplasm, inflammatory bowel disorder, or acute diverticulitis. We report a case of actinomyces infection of the colon secondary to IUD, which is a rare cause of acute abdominal pain and can mimic a malignant neoplasm. We also provide a review of the literature. Unnecessary surgery can be avoided with the correct diagnosis of granulomatous infectious diseases that can be treated with antibiotics.

Hem subürotelyal kanama hemde intestinal mural hemoraji oldukça nadir karþýlaþýlan karýn aðrýsý ve gros hematüri nedenleridir. Her iki tanýda da bilgisayarlý tomografi (BT) oldukça deðerlidir. Biz mitral kapak replasmaný nedeniyle kumadin kullanan olguda sol subürotelyal kanama ve intestinal mural hemoraji olgusunu BT görüntüleri eþliðinde sunuyoruz.

Both suburothelial hemorrhage and intestinal mural hemorrhage are very rare causes of abdominal pain and gross hematuria. Com-puted tomography (CT) is very valuable in both diagnoses. We present left suburothelial hemorrhage and intestinal mural hemorrhage with CT findings, in a case of Coumadin use for mitral valve replacement.

Dirsek çýkýðý yaralanmalarý güreþ sporunda çocuk sporcunun genellikle tüm sezonu kaçýrmasýna neden olabilecek düzeyde ciddi yaralanmalar olarak kabul edilir. Çocuk güreþçilerde dirsek çýkýðý sonrasý spora dönüþün 6–12 ay arasýnda olduðu bildirilmiþtir. Bazý durumlarda, altta yatan hiperlaksitenin, herhangi bir ligament hasarý olmadan izole dirsek çýkýðý oluþumunda önemli bir rolü olabilir. Bu yazýda, güreþ müsabakasý sýrasýnda uzanmýþ elinin üzerine düþtükten sonra izole dirsek çýkýðý geliþen 10 yaþýnda erkek hasta sunuldu. Hastanýn fizik muayene bulgularý hiperlaksitenin varlýðýný gösterdiðinden hasta kapalý redüksiyon, kýsa süreli immobilizasyon ve dinamik stabilizatörlerin erken güçlendirilmesi ile tedavi edildi. Bu olgu sunumunun bulgularý, bu spesifik hasta grubunda hiperlaksite varlýðýnýn saptanmasýnýn çok önemli olduðunu, çünkü bu hasta grubunun hiperlaksitesi olmayan hastalarýn aksine yaralanmadan altý hafta sonra müsabakalara dönme potansiyeline sahip olduklarýný göstermektedir.

Elbow dislocations are often considered serious injuries that can cause a child athlete to miss the entire season in wrestling. It was reported that the return to sports after the elbow dislocation was between 6 and 12 months in child wrestlers. In some cases, underlying hyperlaxity may have an essential role in the occurrence of pure elbow dislocation without any ligament injury. We report the case of a 10-year-old boy patient who had pure elbow dislocation following falling onto an outstretched hand in a wrestling match. Because the physical examination findings of the patient indicated the presence of hyperlaxity, the patient was treated by closed reduction, short-term immobilization, and early strengthening of the dynamic stabilizers. This case report’s findings suggest that detecting the presence of hyperlaxity in this specific patient group is crucial since this patient group has the potential to return to competitions 6 weeks after injury, unlike patients without hyperlaxity.

Genellikle kýrsal bölgelerde hayvan ýsýrýklarýna baðlý yumuþak doku yaralanmalarýna zaman zaman rastlanmaktadýr. Özellikle köpek, kurt, at, eþek, kedi gibi hayvanlarýn herhangi bir nedenle saldýrmasý sonucunda bu yaralanmalar karþýmýza çýkabilmektedir. Sýklýkla yüz, baþ-boyun, burun, kulak, el, bacak gibi vücut bölgeleri, etkilenen alanlar arasýndadýr. Eksternal genital organlarýn hayvan ýsýrýðý sonrasý travmaya maruz kalmasý, oldukça nadir gözlenen bir durumdur. Bu bölgedeki köpek ýsýrýðý yaralanmalarý, hem köpeðin aðýz florasýndaki bakteri yoðunluðu, hem de genital bölgedeki bakteriyel floranýn enfeksiyona zemin hazýrlama potansiyeli nedeniyle, iyi yönetilmesi gereken klinik durumlardan biridir. Genital bölgede oluþan köpek ýsýrýklarýna baðlý doku defektleri, majör enfeksiyon oluþmasý halinde yüksek morbidite riski taþýr, hatta hayatý tehdit edebilen problemlere yol açabilir. Hayvan ýsýrýðý nedeniyle oluþan yumuþak doku defektlerinin tedavisinde klasik tedavi prensipleri; yaranýn irrigasyonu, debridman, tetanoz ile kuduz immünoprofilaksisi, antibiyotik tedavisi ve enfeksiyon elimine edildikten sonra rekonstrüksiyonu içermektedir. Ancak günümüzde erken akut yaklaþým, geleneksel geç dönem tedavinin yerini almýþ gibi görünmektedir. Son çalýþmalarda cerrahi onarýmýn mümkün ise erken dönemde yapýlmasý önerilmektedir. Bu çalýþmada, nadir görülen bir skrotal defekt etiyolojisi, ayrýntýlý literatür verileri ýþýðýnda deðerlendirilmeye alýnmýþtýr. Çalýþmamýzda, olgunun hastaneye baþvurmasýndan kýsa bir süre sonra yara temizliði ve bakýmý, debridman ve profilaktik antibiyotik kullanýmý ile erken dönemde onarým uygulanmýþtýr. Takip döneminde lokal ya da sistemik herhangi bir enfeksiyon bulgusu saptanmamýþtýr. Ameliyat sonrasý dönemde herhangi bir problem gözlenmemiþ ve tatmin edici sonuçlar elde edilmiþtir. Klinik tecrübemize dayanarak, hayvan ýsýrýðý sonrasýnda oluþan genital defektlerde erken dönemde profilaktik antibiyoterapi eþliðinde uygulanacak rekonstrüksiyonun tatmin edici sonuçlar saðlayacaðý kanaatindeyiz.

Soft tissue injuries from animal bites are encountered occasionally in rural areas, resulting from attacks by, for example, dogs, wolves, horses, donkeys, and cats. The commonly affected body parts include the face, head and neck, nose, ears, hands, arms, and legs. The traumatic exposure of the external genital organs following an animal bite is a highly rare condition. Dog bite injuries in this area are a clinical condition that requires careful management due to the bacterial density of the oral flora of dogs, and also the potential bac-terial flora in the genital area, resulting in a high risk of infection. Tissue defects following dog bites to the genital area are at high risk of morbidity, and may even result in life-threatening conditions in the event of a major infection. The classical treatment approaches to soft tissue defects resulting from animal bites include wound irrigation, debridement, rabies and tetanus immunoprophylaxis, antibiotic therapy, and reconstruction after the elimination of the infection. Recently, however, the early acute approach seems to have replaced the conventional late period treatment, with studies recommending surgical repair in the early stage where possible. In this article, an unusual etiology of scrotal defect was determined under the light of detailed literature data. The present study reports on a case in which an early repair was made after wound cleaning and care, debridement, and then prophylactic antibiotic therapy, soon after the referring of the case to the hospital. No signs of local or systemic infection were noticed at the wound site during follow-up. Post-op-erative recovery was uneventful and the repair performed on the case had a satisfactory outcome. Based on our clinical experience, we believe that reconstruction accompanied by an early prophylactic antibiotherapy can produce satisfactory outcomes in genital defects caused by animal bites.

Akut apandisit, dünya çapýnda en sýk görülen acil abdominal cerrahi iþlemlerindendir. Çoðu zaman öykü ve klinik muayene tanýya büyük ölçüde katký saðlamaktadýr, ancak taný belirsizse görüntüleme yöntemleri gerekli olabilir. Akut apandisit için apendektomi, çoðunlukla laparoskopik yaklaþým, bugüne kadar halen altýn standart tedavi olmaya devam etmektedir. Patofizyolojisinde genellikle apendikolit veya lenfoid hiperplazi ile lümen obs-trüksiyonu ve nadiren paraziter enfeksiyonlarý içerir. Bu olgu sunumunda, bipolar bozukluk tanýlý trikofaji öyküsü olan ve akut apandisite apendiks lümeninde trikobezoar oluþumu ile yol açan çok nadir bir olguyu sunmaktayýz.

Acute appendicitis is one of the most common abdominal surgical emergencies worldwide. Clinical diagnosis is possible in most of the cases although imaging modalities may become necessary if the diagnosis is uncertain. Appendectomy, preferably the laparoscopic ap-proach, still remains the gold standard treatment to date. The pathophysiology usually includes luminal obstruction by an appendicolith or lymphoid hyperplasia and rarely parasitic infections. In this report, we present an extremely rare case of a patient with diagnosis of bipolar disorder and a history of trichophagia resulting in trichobezoar formation within the appendiceal lümen leading to acute appendicitis.

Safra kesesinin yerleþim yeri, þekil ve sayýsýna dair anatomik varyasyonlarýna ve doðumsal anomalilerine rutin görüntüleme yöntemleri ve cerrahi sýrasýnda sýklýkla rastlanmaktadýr. Pek çoðunun klinik bir önemi bulunmamasýna karþýn bilinmeleri önem taþýmaktadýr. Çünkü bunlar safra kesesi hastalýklarýna yatkýnlýk oluþturabilirler, radyologlar ve cerrahlar için kafa karýþýklýðý ve tanýsal hatalar için muhtemel bir zemin yaratabilirler ve safra yollarý cerrahisi veya giriþimleri sýrasýnda istenmeyen yaralanma riskini artýrabilirler. Biz 65 yaþýnda erkek bir hastada akut taþlý kolesistit tanýsýyla ko-lesistektomi yapýldýðý sýrada beklenmedik bir biçimde mezokolon içine gömülü bir safra kesesiyle karþýlaþtýk. Ameliyat öncesi dönemde çekilen karýn ultrasonografisi ve bilgisayarlý tomografide safra kesesi yerleþim yeri anomalisi rapor edilmemiþti. Hastanýn daha önceden baþka hastanede geçirdiði ameliyatta, safra kesesinin yeri tam olarak belirlenemediði için biz de eksploratif laparatomi yapmaya karar verdik. Operasyonda safra kesesinin nor-mal yerinde olmadýðý görüldü. Safra kesesinin transvers mezokolonun proksimal bölümü içinde derinde gömülü olduðu tespit edildi ve safra kesesi baþarýlý bir þekilde eksize edildi. Biz de böylelikle mezokolik pozisyonda ektopik safra kesesi tanýsýný koymuþ olduk.

Anatomic variations and congenital anomalies involving the gallbladder position, shape, and number are frequently encountered on routine abdominal imagings and at surgery. However, most have no clinical significance, but their recognition is important because they may predispose to gallbladder diseases, serve as a potential source of confusion and diagnostic pitfalls for radiologists and surgeons, and increase the risk of inadvertent injury during biliary tract surgery or intervention. We observed an intra-mesocolic gallbladder found unexpectedly during the cholecystectomy in a 65-year-old male patient who was being operated on for acute calculous cholecystitis. An abdominal ultrasonography and computed tomography scan reported no anomalous or malpositioned gallbladder pre-operatively. As the location of this organ could not be definitely clarified in his previous operation elsewhere, we performed an explorative lapa-rotomy. There was no gallbladder at the normal position. The organ was found embedded deeply within the proximal portion of the transverse mesocolon, and then it was successfully excised. We established the diagnosis of an ectopic gallbladder in mesocolic position.