Ýskeminin yarattýðý asidoza eþlik eden pH düþmesi ve potasyum yükselmesi bilgileri, peritoneal lavaj sývýsýnda test edilerek, deneysel erken tanýya katký saðlanmasý amaçlandý.
GEREÇ-YÖNTEM: Sham, 30, 60, 120 ve 180 dk iskemi gruplarý olmak üzere 5 grup 10’ar Wistar albino cinsi sýçanlar üzerinde yapýlan çalýþmada, arteriyel oklüzyon ile mezenter iskemi gerçekleþtirildi. Peritoneal lavaj sývýlarýnda pH ve potasyum deðerleri ölçülen deneklerin kan pH seviyeleri de kaydedildi. Baðýrsaklardan alýnan örnekler patolojik olarak incelendi. BULGULAR: 30 ve 60 dk’lýk iskemi süresinde, lavaj sývýsýnda pH düþtü, potasyum miktarý arttý. 120 ve 180 dk’lýk geç dönemlerde ise, lavaj sývý pH’sý düþük kalmaya, potasyumu anlamlý düzeyde yükselmeye devam ederken, kan pH’sýnda anlamlý düþüþ ortaya çýktý. Patolojik deðerlendirmede, iskemi süresi ile baðýrsak duvar hasarýnýn paralel seyrettiði ortaya kondu. SONUÇ: Sham grubuna göre, iskeminin 30 ve 60 dk’lýk erken dönemlerinde bile, peritoneal lavaj sývýsý pH deðerlerinin düþtüðü, potasyum deðerlerinin yükseldiði belirlendi. Kan pH düþmesi ise, 120 dk sonrasýnda ortaya çýktý. Deneysel mezenterik iskemide, henüz kan pH’sýnýn yükselmediði erken dönemde peritoneal lavaj sývýsýnda pH ve potasyum ölçümleri yapýlarak erken tanýya katký saðlanabileceði kanýsýna varýldý.

BACKGROUND: In this experimental study we evaluated the pH and potassium changes of the peritoneal irrigation fluid in the early phase of mesenteric ischemia. METHODS: The Wistar albino rats were assigned randomly to 5 equal groups of 10 rats: sham operation, 30, 60, 120 and 180 minutes ischemia by arterial occlusion. We enregistred the ranges of pH and potassium in peritoneal irrigation fluid and serum pH. RESULTS: Lower pH and increased potassium levels in peritoneal irrigation fluid were observed in 30 and 60 min ischemia groups. In 120 and 180 ischemia groups the level of pH continued to be lower and potassium level increased gradually, the serum pH were markedly lower in these groups. Histological analysis showed a positive correlation between the intestinal injury and ischemia time. CONCLUSION: In contrast to sham group, increase in potassium and decrease in in pH levels in peritoneal irrigation fluid were seen in 30 and 60 min ischemia groups. The decrease of serum pH was enregistred after 120 min of ischemia. In early phase the measurement of potassium and pH in peritoneal irrigation fluid may be an early diagnostic tool for mesenteric ischemia.

AMAÇ: Ýndometazinle oluþturulan sýçan mide ülseri modelinde sildenafil sitratýn (SS) koruyucu etkileri araþtýrýldý. GEREÇ-YÖNTEM: Mide ülserleri indometazinin oral yoldan verilmesiyle oluþturuldu. Çalýþmada 30 sýçan kullanýldý. Sýçanlar 3 gruba ayrýldý; 50 mg/kg dozunda SS (n=10) veya omeprazol (n=10) verildi ya da hiç tedavi verilmedi (n=10, kontrol grubu). Ülser alanlarýnýn toplamýna ilave olarak, mide dokusundaki NO düzeylerini saptamak amacýyla mide dokusunda nitrit (NO2-) ve nitrat (NO3-) düzeyleri deðerlendirildi. Tüm ölçümler indometazinin oral uygulamasýndan 6 saat sonra yapýldý. BULGULAR: Ülser alanlarýnýn ortalamasý SS, omeprazol ve kontrol grubunda sýrasýyla 4,0±2,31, 3,0±2,00 ve 21,4±8,43 olarak ölçüldü. SS grubunda ortalama ülserasyon alanlarý kontrol grubuna göre daha düþük deðerlerde saptandý. Mide dokusundaki NO içeriði SS, omeprazol ve kontrol grubunda sýrasýyla 32,2±3,05, 24,8±3,23 ve 21,0±0,82 (µmol/g protein) þeklindeydi. NO muhtevasý SS grubunda kontrol grubuna göre ciddi þekilde yüksekti (p<0,001). SONUÇ: Sildenafil sitratýn mide mukozasýný indometazine baðlý oluþan hasardan koruyucu rolü olabilir. Bu etki NO’nun mide dokusundaki yükselmiþ olan düzeylerine baðlý olabilir.

BACKGROUND: To investigate the protective effects of sildenafil citrate (SC) on indomethacin-induced gastric ulcer in a rat model. METHODS: Gastric ulcers were induced by oral ingestion of indomethacin. Thirty rats were used in the study. The rats were divided into 3 groups, and given either SC (n=10) at a dose of 50 mg/kg or omeprazole (n=10), or no treatment (n=10, the control group). In addition to the measurements of ulceration areas, the sum of gastric tissue nitrite (NO2-) and nitrate (NO3-) were evaluated as an indicator of gastric tissue NO level. All the measurements were done at 6th hour of oral administration of indomethacin. RESULTS: The mean values of ulceration areas were 4.0±2.31, 3.0±2.00, and 21.4±8.43 in the SC, omeprazole and control groups, respectively. The mean values of ulceration areas in the SC-treated group was lower than that of the control group. The contents of NO were 32.2±3.05, 24.8±3.23 and 21.0±0.82 (µmol/g protein) in gastric tissue in indomethacin, SC, omeprazole and control groups, respectively, The content of NO in the SC-treated groups was significantly higher than control group (p<0.001). CONCLUSION: Sildenafil citrate may have a role in protecting gastric mucosa from the damage caused by indomethacin. This effect may be associated with the increased level of NO in gastric tissue.

AMAÇ: Üzümde ve kýrmýzý þarapta bulunan polifenol yapýdaki resveratrol’ün çeþitli dokularda serbest radikal temizleyicisi ve antioksidan özelliklere sahip olduðu önceki çalýþmalarda gösterilmiþtir. Bu yazýda sýçanlarýn arka ekstremitelerinde oluþturulan iskemi reperfüzyon (I/R) yaralanmasýnda resveratrol’ün kas dokusundaki etkileri araþtýrýldý.
GEREÇ-YÖNTEM: Yirmi dört adet Sprague-Dawley cinsi sýçanýn sað arka ekstremitelerine turnikenin uygulanmasý ile arteryel kan dolaþýmý 4 saat süreyle durduruldu. Dördüncü saatin sonunda turnike serbestleþtirilerek sýçanlar her biri 6 adetten oluþan 4 gruba ayrýldý. Ekstremitenin grup 1’de 4 saat, grup 2’de 8 saat süreyle yeniden perfüzyonuna izin verildi. Tedavi gruplarýna (grup 1 ve grup 2) %0,5 etil alkol içinde 10 mg/kg resveratrol intraperitoneal (i.p.) uygulandý. Ayný sürelerle reperfüzyonuna izin verilen kontrol gruplarýna (grup 3 ve grup 4) ise sadece %0,5 etil alkol i.p. uygulandý. Histolojik deðerlendirme için gastroknemius kasý ve malondialdehit (MDA) seviyelerinin ölçümü için tibialis anterior kasý çýkarýldý.
BULGULAR: Resveratrol ile tedavi edilen gruplarda kas dokusunda polimorf çekirdekli lökosit infiltrasyonu, ödem, kas liflerinin boyutlarýnda deðiþiklik ve segmental nekroz kontrollerle karþýlaþtýrýldýðýnda belirgin azalmýþtý (p<0.05). MDA seviyeleri de ayný þekilde tedavi grubunda düþüktü (p<0.05). SONUÇ: Bu sonuçlar resveratrolün güçlü antioksidan etkisi ile iskelet kasýný I/R yaralanmasýna karþý koruyabileceðini düþündürmektedir.

BACKGROUND: Resveratrol, a polyphenol found in grape and red wine, was previously shown to have free radical scavenging and antioxidant properties in various tissues. In this study, the effects of resveratrol were investigated in muscle tissue concerning the ischemia reperfusion (I/R) injury of rat hindlimb. METHODS: Arterial circulation of right hindlimbs of 24 Sprague-Dawley rats was ceased by a tourniquet applied for four hours (h). The tourniquet was released at the end of 4th hours and rats were divided into four groups of six rats. Then, extremity was reperfused for 4h in group I and for 8h in group II. Resveratrol in 0.5% ethyl alcohol was administered with a dose of 10 mg/kg in the treatment groups (group I and group II) intraperitoneally. Only 0.5% ethyl alcohol were administered in the control groups (group III and group IV) intraperitoneally. Gastrocnemius muscle was used for histological assessments and the anterior tibial muscle was used for measurement of malondialdehyde (MDA) levels. RESULTS: MN infiltration, edema, changes in diameters of muscle fibers and segmental necrosis were less prominent in rats treated with resveratrol compared with control groups (p<0.05). The MDA levels was significantly lower in treatment groups (p<0.05). CONCLUSION: The results suggest that resveratrol may protect the skeletal muscles against I/R injury with its potent antioxidant properties.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, insülin benzeri büyüme faktörü-1 (IGF-1) ve insülin-benzeri baðlama protein-3 (IGFBP-3) moleküllerinin ciddi kafa travmasý sonrasý serumda ve beyin omurlik sývýsý’ndaki (BOS) seviyelerini ölçmek ve kontrol grubu ile karþýlaþtýrmaktýr.
GEREÇ-YÖNTEM: Travma ve kontrol gruplarýmýzý sýrasý ile aðýr kafa travmalý 11 hasta ile 9 hidrosefalili (bir hasta normal basýnçlý diðer sekiz hasta akuaduktus stenozuna baðlý hidrosefali) hasta oluþturdu. Hastalardan alýnan serum ve BOS örneklerinde IGF-1 ve IGFBP-3 seviyeleri kafa travmasý sonrasý ölçüldü ve seviyeleri kontrol grubu ile karþýlaþtýrýldý. BULGULAR: Gerek hasta ve gerekse de kontrol grubunda BOS, IGF-1 ve IGFBP-3 seviyeleri ölçülemeyecek derecede düþüktü. Serum seviyelerine bakýldýðýnda ise, hasta grubu kontrol grubuna göre her zaman daha yüksek IGF-1 ve IGFBP-3 deðerleri saptandý. SONUÇ: Aðýr kafa travmasýnýn akut veya kronik dönemlerde IGF-1 verilmesi yarar saðlayabilir ve insanlarda mortalite ve morbiditeyi azaltabilir.

BACKGROUND: The aim of this study is to present time course of insulin like growth factor-1 (IGF-1) and insulin-like growth factor binding protein-3 (IGFBP-3) levels in both cerebrospinal fluid (CSF) and serum of patients after severe head injury (SHI) and to compare with controls. METHODS: Our trauma and control groups included 11 consecutive patients with isolated SHI and 9 patients with hydrocephalus (one with normotensive and eight with hydrocephalus due to aqueduct stenosis), respectively. Both serum and cerebrospinal fluid levels of IGF-1 and IGFBP-3 were measured during post-traumatic days and we compared the levels with controls. RESULTS: Patients and controls showed undetectable levels of both IGF-1 and IGFBP-3 in their CSF. When considering serum levels, patients with SHI had always lower levels of both molecules than that of controls. CONCLUSION: Administration of IGF-1 during acute, as well as chronic phase of severe head trauma may provide beneficial effects and may decrease both mortality and morbidity in humans with SHI.

AMAÇ: Son yýllarda ultrasonografi (USG) eþliðinde invajinasyon redüksiyonu popüler bir yöntem olmuþtur. Ancak, ayrýntýlar, iþlemin süresi, baþarýsýzlýk nedenleri irdelenmemiþtir. Bu çalýþmada, USG eþliðinde serum fizyolojik ile redüksiyon uygulanan invajinasyon olgularý deðerlendirildi ve operatif yaklaþým ile tedavi edilen önceki dönem olgularý ile karþýlaþtýrýldý. GEREÇ-YÖNTEM: Ciddi peritonit ya da perforasyonu olanlarla, 3 yaþýndan büyük ve 1 aydan küçük olanlar çalýþma dýþý býrakýldý. Anal kanala, ýsýtýlmýþ serum fizyolojik uygulandý. Baþarýlý redüksiyonun ana ölçütü olarak USG monitöründe serumun ileuma geçiþi deðerlendirildi. Bu sýrada hastanýn kliniðinde belirgin düzelme olmasý da baþarýlý redüksiyon açýsýndan bir ölçüt olarak görüldü. Ýþleme bir zaman sýnýrlamasý getirilmedi. BULGULAR: Elli bir invajinasyonlu hastanýn 41’inde iþlem baþarýlý sonuçlandý. Redüksiyonu parsiyel olarak gerçekleþen üç hastada ayný iþlem yinelendi ve bunlar da total olarak redükte oldular. Perforasyon ya da baþka bir komplikasyon görülmedi. Redüksiyonun baþarýsýz olduðu 10 hastanýn birinde ileal lenfoma, birinde de duplikasyon kisti “lead point” nedeni olarak belirlendi. SONUÇ: Çocukluk çaðýnda USG eþliðinde hidrostatik ileokolik invajinasyon redüksiyonu güvenlidir, aðrýsýzdýr ve baþarý oraný yüksektir. Hasta ve ekip radyasyon ýþýnlarý ile de karþýlaþmamaktadýr. Baþarýlý redüksiyonu gösteren baþlýca belirteçler arasýnda radyolojik ve klinik olarak düzelme bulgularý vardýr. Bazý olgularda, ikinci bir redüksiyon denemesi gerekebilir. Ýnvajinasyon için daha önce ameliyat öyküsünün bulunmasý hidrostatik redüksiyon için bir kontrendikasyon oluþturmaz.

BACKGROUND: Reduction of intussusception under ultrasound guidance by saline has become popular in recent years. However, methods, duration of the procedure and causes of failure are not defined. In this study, we reviewed the patients who underwent ultrasound (US) guided saline reduction and compared them with those who were previously managed by operative intervention. METHODS: Patients with severe peritonitis or perforation, those over 3 years or younger than 1 month were excluded. Saline was applied by anus. Entry of saline into the ileum was the main indicator for successful reduction. Dramatic improvement in the clinical findings was considered as an additional sign of successful reduction. No limit was imposed on duration of the procedure.
RESULTS: Hydrostatic reduction was successful in 41 out of 51 patients with intussusception. In three patients with partial resolution, hydrostatic reduction was attempted later and total reduction was achieved. No perforation or other complications were seen. In ten cases withreduction failure, one had an ileal lymphoma and another one had a duplication cyst as lead points. CONCLUSION: US guided hydrostatic reduction for childhood ileocolic intussusception is safe and, painless, has a high success rate and avoids radiation exposure risk. Presence of ultrasonographic and clinical changes is the best indicator of a successful reduction. In some cases, a second attempt may be necessary for reduction.

AMAÇ: Açýk göz küresi yaralanmasý nedeniyle cerrahi onarým uygulanan olgularda görme keskinliðini etkileyen faktörler araþtýrýldý. GEREÇ-YÖNTEM: Acil cerrahi onarým uygulanan 195 olgunun dosya kayýtlarý geriye dönük olarak deðerlendirildi. Bunlar arasýndan, kayýtlarý eksiksiz tutulmuþ ve en az 6 ay izlemi bulunan 119 olgunun 119 gözü çalýþmaya alýndý. Olgular yaþ, cinsiyet, travmanýn tipi, lokalizasyonu, ameliyat öncesi ve sonrasý muayene bulgularý ile baþka cerrahi giriþim yapýlmýþ olmasý açýsýndan deðerlendirildi. Ýstatistiksel analizde ki-kare testi ve logistik regresyon analizi kullanýldý.
BULGULAR: Ýlk görme keskinliðinin evre 4 veya evre 5 düzeyinde olmasý (p=0,042), yara yerinin zon 1 dýþýndaki alanlara lokalize olmasý (p=0,001), travmanýn penetran tipte olmamasý (p=0,003), ameliyat öncesi total ön kamara kaybý (p=0,005), hifema varlýðý (p=0,001), vitre prolapsusu varlýðý (p=0,000) ve ameliyat sonrasý arka segment patolojisi oluþumu (p=0,000) görsel prognozu kötü yönde etkilediði saptandý. Sonuçta görme keskinliðini etkileyebilecek tüm faktörler birlikte deðerlendirildiðinde, görme keskinliði evre 4 veya evre 5 olan olgularda “arka segmentte patoloji varlýðý” (p=0,000, Odds oraný=16,604) ve ameliyat öncesi “total ön kamara kaybýnýn” (p=0,015, Odds oraný=4,661) istatistiksel olarak anlamlý olduðu görüldü. SONUÇ: Açýk göz küresi yaralanmasý olan olgularda arka segmentte saptanan deðiþiklikler ve ameliyat öncesi muayenede ön kamaranýn total kayýp olmasý sonuç görme keskinliðinde belirleyici faktörlerdir. Bu nedenle, ortamýn þeffaf olduðu olgularda periferik retinayý da kapsayan oftalmoskopi, ortam opasitesi olan olgularda da ultrasonografi, izlem sürecinde ihmal edilmemesi gereken muayene yöntemleridir.

BACKGROUND: To evaluate the factors affecting visual acuity in cases subjected to surgical repair due to open globe injury. METHODS: The records of the patients who have been subjected to emergency surgical repair due to open globe injury were examined retrospectively. From a total of 195 cases, 119 eyes of 119 cases who fulfilled the inclusion criteria were included into the study. Cases were examined in terms of age, gender, trauma type, localization, preoperative examination findings, the presence of additional surgical interventions and the findings in the last examination. Chi-square test and logistic regression analysis were used in statistical analysis. RESULTS: Original visual acuity (p=0.042), zone (p=0.001), trauma type (p=0.003), preoperative anterior chamber loss (p=0.005), existence of hyphema (p=0.001), vitreous prolapse (p=0.000) and posterior segment pathology development (p=0.000) influenced the visual outcome. In cases with grade 4 or grade 5 resulting visual acuity, statistically significant factors were determined as “existence of pathology in the posterior segment” (p=0.000, Odds ratio=12.397) and “total anterior chamber loss” (p=0.015, Odds ratio=4.661).
CONCLUSION: Changes occurring at the posterior segment pathology and anterior chamber loss are determinant in terms of resulting visual acuity. For this reason, opthalmoscopy and ultrasonography that should not be omitted in the follow-up period for cases with a transparent media and with media opacity, respectively.

AMAÇ: Travmatik pankreas yaralanmasý nedeniyle ameliyat edilen hastalardaki morbidite ve mortalite ve bunlara etkili faktörler incelendi. GEREÇ-YÖNTEM: 1996-2004 tarihleri arasýnda travmatik pankreas yaralanmasý nedeniyle kliniðimizde ameliyat edilen 13 hasta (13 erkek; ort. yaþ 35,3; daðýlým 20-60) geriye dönük olarak incelendi. BULGULAR: On olguda penetran, üç olguda künt yaralanma mevcuttu. Olgularda yaralanmadan ameliyata kadar geçen süre ortalama 5,8 (1-48) saat idi. Mortalite üç olguda (%23) görüldü. Hayatýný kaybeden iki olguda büyük damar yaralanmasý mevcuttu. Ameliyat sonrasý en sýk görülen komplikasyon plevral efüzyon idi, iki hastada (%15) görüldü. SONUÇ: Morbidite ve mortalite büyük oranda yaralanmaya eþlik eden yandaþ organ yaralanmasý varlýðýyla iliþkili bulundu.

BACKGROUND: We aimed to present the rates and causes of morbidity and mortality of the patients who were operated due to pancreatic trauma. METHODS: We studied retrospectively 13 patients (13 males; mean age 35.3; range 20 to 60 years) with pancreatic trauma who were to our emergency unit between 1996-2004. RESULTS: Ten patients had penetrating and three had blunt trauma. The avarage time between the admission to the emergency unit and the operation was 5.8 hours (1-48 hours). Mortality was 23% (three patients; two of them had major vascular injuries). The most prominent postoperative complication was pleural effusion which was seen in two patients (15%). CONCLUSION: It was recorded that mortality and morbidity were related in great part to the associated organ injury.

AMAÇ: Bu çalýþmada, bölgemizde görülen yýlan zehirlenmeleri, bunlarýn tedavileri ve alýnan sonuçlar deðerlendirildi. GEREÇ-YÖNTEM: 2004 ile 2005 yaz aylarýnda servisimizde 21 yýlan ýsýrmasý olgusu (10 erkek, 11 kadýn; ortalama yaþ 36,4; daðýlým 10-70) takip edildi. Bunlarýn dört tanesi kuru ýsýrýk olgusuydu. Diðer 17 olguda zehirlenme meydana gelmiþti. BULGULAR: Zehirlenme olgularýnda lokal ve hematolojik bozukluklar görüldü. Bir hastada lokal deri nekrozu meydana geldi. Hastalarýn beþ tanesinde trombositopeni oluþtu. Beþ hastaya toplam 7 ünite kan transfüzyonu yapýldý. Yýlan antiserumu olarak Avrupa yýlanlarý için hazýrlanmýþ olan Zagreb serumu kullanýldýðýnda daha iyi sonuçlar alýndý. Zagreb serumu bulunamayan durumlarda hastalara Mýsýr’dan ithal edilen serum kullanýldý. Daha yüksek dozda antiserum kullanýlmasýna raðmen klinik tablo daha geç düzeldi. SONUÇ: Bölgemizde görülen zehirli yýlan ýsýrmasý olgularýnda hematolojik bozukluklarýn ve lokal sorunlarýn ön planda olduðu gözlenmektedir. Olabildiðince erken sürede yapýlacak antiserum tedavisi ile zehirlenme sonrasý geliþebilecek sorunlarýn engellenebileceði görüþündeyiz.

BACKGROUND: Snake envenomation, its treatment and outcomes are presented in this study. METHODS: Twenty-one snake bite cases (10 males, 11 females; mean age 36.4; range 10 to 70 years) were followed up at our clinic during the summers of 2004 and 2005. Four of these patients were “dry bite”. The remaining 17 cases were envenomated.
RESULTS: Local and hematological disorders were detected in envenomated cases. Local skin necrosis developed in a case. Thrombocytopenia was seen in five of the cases. Seven units of whole blood were transfused in three patients. When the Zagreb antiserum which was produced against European snakes was used, better results achieved. The serum which was imported from Egypt was given to the patient in case of lacking of Zagreb serum was lacking. Clinical conditions were improved later with the “Egypt serum” although higher doses had been administered. CONCLUSION: Hematological disorders and local wound problems were more prominent with poisonous snake bite cases in our region. We conclude that these problems can be prevented by using antiserum treatment as early as possible.

Primer dalak anjiyosarkomu nadir görülen ve tanýsý zorlukla konabilen bir hastalýktýr. Bu yazýda karýn aðrýsý ile baþvuran, takiplerinde þok bulgularý meydana geldiðinden laparotomi ile taný konulan bir olgu tartýþýldý. Dalak anjiyosarkomu özellikle açýklanamayan anemi, dalakta kitle ve splenomegalisi olgularýn ayýrýcý tanýsýnda düþünülmelidir. Hýzlý seyirli kötü prognozlu bir hastalýktýr. Rüptür geliþebileceðinden erken dönemde splenektomi uygulanmalýdýr.

Primary spleen angiosarcoma is an infrequent disease and the diagnosis is usually difficult. In this report we discussed a case who presented with abdominal pain. In clinical follow symptoms of shock were observed. Laparotomy was performed and spleen rupture was detected. Spleen angiosarcoma must be considered in the differential diagnosis of patients with unexplained anemia, splenic mass and splenomegaly. It has rapid course and poor prognosis. Splenectomy must be performed because of threat of rupture.

Bu yazýda travma sonrasý geç dönemde ortaya çýkan lateral abdominal duvar hematomu olgusu sunuldu. Hasta, künt vücut travmasý sonrasý 30. günde dev hematom, plevral efüzyon ve kilo kaybý bulgularý ile hastaneye yatýrýldý. Bilgisayarlý tomografi incelemesinde hematomun aksilladan gluteus düzeyine kadar ulaþtýðý görüldü. Ýnce iðne aspirasyon biyopsisinde eksüda niteliðinde sývý kolleksiyonu saptandý ve yaklaþýk olarak beþ litre sývý drene edildi. Bu olguda gösterildiði gibi lateral abdominal duvar hematomlarý nonspesifik bulgularla karþýmýza çýkmakta ve bu nedenle geç taný almaktadýrlar.

We report a case with a late diagnosis of posttraumatic lateral abdominal wall hematoma. The patient was admitted with a giant hematoma presenting with pleural effusion, anemia and weight loss on postoperative 30th day after a blunt trauma. Computerized tomography analysis revealed a hematoma extending from axilla to the gluteus. Fine-needle aspiration revealed an exudative fluid and five liters of fluid collection was drained. Misdiagnosed lateral abdominal wall hematomas can be diagnosed with nonspecific findings as in this case.

Hava embolizminin torasik, kardiyovasküler ve nöroþirürjik ameliyatlar, hemodiyaliz ve santral kateter yerleþtirilmesi, delici toraks ve kraniyal travma gibi birçok klinik durum sonrasýnda ortaya çýktýðý bilinmektedir. Bilgisayarlý tomografi (BT), hava embolizminin gösterilmesinde faydalýdýr. Bununla birlikte majör serebral arterlerin tümünde masif havanýn BT ile gösterilmesi oldukça nadirdir. Bu yazýda, baþarýsýz posttavmatik kardiyopulmoner resüsitasyonu takiben yapýlan postmortem BT incelemede saptanan serebrovasküler pnömoanjiyogramlý 45 yaþýndaki kadýn olguda olasý mekanizmalar deðerlendirildi.

Air embolism is known to be a complicating factor in several clinical settings, including thoracic, cardiovascular and neurosurgical operations, central line placement, penetrating thoracic and cranial trauma and haemodialysis. Computed tomography (CT) is useful for showing cerebral air embolism. However, CT demonstration of massive air in all of the major cerebral arteries is extremely rare. In this report, we present a 45-year-old woman with cerebrovascular pneumoangiogram on postmortem CT examination after an unsuccessful posttraumatic cardiopulmonary resuscitation and discuss the possible mechanisms of pneumoangiogram.

On dört yaþýnda erkek hasta sað kasýðýnda aðrý yakýnmasý ile hastanemize baþvurdu. Aðrýsýnýn, bir hafta önce futbol oynarken, þut attýktan sonra aniden baþladýðýný belirtti. Aktif ve pasif kalça hareketlerinde kýsýtlýlýk vardý. Ön arka pelvis grafisinde, sað spinal iliyak anterior inferiordan 1 cm distale doðru deplase kemik fragmaný görüldü. Hasta analjezik ilaçlar ve alt ekstremitesine yük vermesi önerileri ile taburcu edildi. Dört hafta sonra eklem hareket açýklýðý normal sýnýrlarda ve aðrýsýz iken, 8 hafta sonra kalça fleksiyonu tam olarak elde edildi.

A 14-year-old was admitted with right groin pain which has started after kicking ball in a football game one week before. He had limited active and passive hip extension. A plain AP radiograph of the pelvis revealed a bone fragment displaced inferiorly about 1 cm from the right anterior inferior iliac spine. The patient was treated conservatively with analgesics and limited weight bearing. Four weeks later, range of motion was normal without pain and at eighth week the hip flexors regained full strength.