AMAÇ: Bu çalýþmada, metilprednizolon, koenzim Q10 ve metilprednizolonla birarada koenzim Q10 tedavilerinin deneysel spinal kord yaralanmasýndaki etkinlikleri karþýlaþtýrýldý. GEREÇ-YÖNTEM: Sprague-Dawley cinsi 32 erkek sýçan (200-250 gr) dört gruba ayrýldý. Spinal kord hasarlanmasý ekstradural olarak T4-5 seviyesine yerleþtirilen anevrizma klibi ile uygulandý. Travmanýn ardýndan, grup K’ya (kontrol grubu) soya yaðý, grup M’ye (metilprednizolon grubu) 30 mg.kg-1 ardýndan idamede saatte 5,4 mg.kg-1 dozunda metilprednizolon, grup Q’ya (koenzim Q10 grubu) 10 mg.kg-1 koenzim Q10, grup MQ’ya (metilprednizolon ve koenzim Q10 grubu) 30 mg.kg-1 ardýndan idamede saatte 5,4 mg.kg-1 dozunda metilprednizolon ile 10 mg.kg-1 koenzim Q10 intraperitoneal olarak verildi. Travmadan 24 saat sonra sýçanlarýn spinal kord örnekleri alýnarak histopatolojik ve biyokimyasal inceleme yapýldý. BULGULAR: Histopatolojik incelemelerde grup K’da grup M, grup Q ve grup MQ’ya göre ödem þiddeti anlamlý olarak yüksekti (p<0,001). Grup M, grup Q ve grup MQ arasýnda ödem ve kanama açýsýndan anlamlý farklýlýk yoktu (p>0,05). Ortalama süperoksit dismutaz deðerleri diðer gruplarýn tümünde grup K’ya göre, grup MQ’de grup M’ye göre anlamlý olarak daha düþüktü (p<0,05). Malonildialdehidin ortalama deðerleri grup M, grup Q, grup MQ’da grup K’ya göre düþük olmasýna raðmen arada anlamlý fark yoktu (p>0,05). SONUÇ: Sonuç olarak metilprednizolon, koenzim Q10 ve bu iki ajanýn birlikte kullanýmýnýn ödemi azaltmada faydalý olduðu, koenzim Q10’un deneysel spinal kord hasarýnda, ikincil hasarýn önlenmesinde faydalý olabileceði sonucuna varýldý.

AMAÇ: Periton, adezyonlarý yýkan bir fibrinolitik aktiviteye sahiptir. Ýskeminin eþlik ettiði periton yaralanmalarý bu fibrinolitik aktiviteyi bozar. Pantotenik asitin (B5 vitamini) alkol þekli olan dekspantenol lokal uygulamalarda mitoz bölünmeyi artýrarak yaranýn iyileþmesini hýzlandýrýr. Hipotezimiz dekspantenolün peritoneal adezyon oluþumunu azaltabileceðidir. GEREÇ-YÖNTEM: Sýçanlarda çekumun antimezenterik kýsmý gazlý bez ile silindi. Kontrol grubuna tedavi uygulanmadý. Deney gruplarýna dekspantenol intraperitoneal (ÝP) (n=15, 25 mg/kg) ya da intravenöz (ÝV) olarak (n=15, 25 mg/kg, iþlem sonrasý 9 gün boyunca) verildi. Postoperatif 10. günde adezyonlar derecelendirildi; doku plazminojen aktivatörü (tPA) aktivitesi ve düzeyleri, plazminojen aktivatör inhibitör tip 1 (PAI-1), tPA/PAI-1 kompleks ve hidroksiprolin düzeyleri peritonda ölçüldü.
BULGULAR: Adezyon formasyonu ÝP dekspantenol grubunda, kontrol grubuna göre azalmýþtý (p=0,034). Kontrol grubuyla karþýlaþtýrýldýðýnda, deney gruplarýndaki tPA aktivite ve konsantrasyon düzeyleri, tPA/PAI-1 kompleks düzeylerinde artýþ saptandý. PAI-1 düzeyleri her üç grup arasýnda da benzerdi. Peritoneal hidroksiprolin seviyelerinde, kontrol grubuna göre, ÝP dekspantenol grubunda deðiþme saptanmazken ÝV dekspantenol grubunda azalma görüldü (sýrasýyla p=0,84, p=0,009).
SONUÇ: Bu sonuçlara göre, dekspantenol intraperitoneal olarak uygulandýðýnda muhtemelen peritoneal fibrinolitik aktiviteyi etkileyerek adezyon oluþumunu azaltabilmektedir.

AMAÇ: Omurilik yaralanmalý olgularda paralitik bölgelerde hareketsizlik nedeniyle osteoporoz meydana gelir. Yaralanma sonrasý kemik mineral yoðunluðunda (KMY) hýzlý bir kayýp gözlenir. KMY kaybý kýrýlma eþiðine ulaþabilir. Bu çalýþma, hareket kabiliyetini yitirmiþ olgularda erken aksiyel yüklenme ile osteopororozun engellenebileceði düþüncesini araþtýrmak amacý ile planlandý. GEREÇ-YÖNTEM: Travma düzeyleri T4-L1 arasýnda deðiþen 15 komplet paraplejik olgu ile kontrol grubu olarak 15 normal olgu incelendi. Olgularda KMY dýþýnda, yaralanma zamaný, þekli, mekanizmasý ile serum kalsiyum, fosfor ve alkali fosfataz deðiþken olarak alýndý. KMY ölçümü; femur boynu, trokanter, T1 ve L3 omurlarýndan “Dual Energy X-ray Absorptiometry” (DEXA) cihazý kullanýlarak yapýldý. BULGULAR: Kemik mineral yoðunluðunun paraplejik olgularda femur boynu ve trokanterde azaldýðý, buna karþýlýk T1 ve L3 omurlarýnda anlamlý bir deðiþiklik olmadýðý görüldü. SONUÇ: Femur boynu ve trokanterde hareketsizliðe baðlý olarak KMY azalmaktadýr. Çalýþma ve kontrol gruplarý arasýnda, T1 ve L3 omurlarýnda KMY’da anlamlý bir deðiþiklik olmamasý olgularýn erken rehabilitasyonundan kaynaklanabilir. Stabilizasyon sonrasý baþlanan oturma egzersizleri omurlarda aksiyel yüklenme ile KMY’nun azalmasýný engelleyebilir; böylece osteoporoz ve patolojik kýrýk komplikasyonu önlenebilir.

AMAÇ: Çalýþmamýzda akut aortik disseksiyonun acil tanýsýnda manyetik rezonans ( MR ) görüntülemenin yararlýlýðýný ortaya koymaya çalýþtýk. GEREÇ-YÖNTEM: Bu çalýþmada klinik olarak aortik disseksiyon þüphesi olan 15 hastanýn 1.5 tesla MR cihazý ile hem MR görüntüleri ve hem de 3 boyutlu kontrastlý MR anjiografi görüntüleri elde edildi.
BULGULAR: MR görüntüleme ile 11 hastaya aortik disseksiyon tanýsý konuldu. Tüm olgularda hem intimal flebin gösterilmesi ve hem de disseksiyonun A veya B tipinde olduðunun belirlenmesi mümkün oldu. Tüm olgulara anjiografi yapýldý ve 3 hasta opere edildi. MR sonuçlarý gold standart olarak kabul edilen anjiografi ve operasyon sonuçlarý ile kýyaslandý. SONUÇ: Sonuç olarak, MR görüntülemenin aortik disseksiyonlu hastalarda hem baþlangýçta taný amaçlý olarak ve hem de bu hastalarýn uzun dönemli takiplerinde kullanýlabilecek bir modalite olduðunu söyleyebiliriz.

AMAÇ: 6-12 yaþ arasý çocuklarda femur cisim kýrýklarýnýn tedavisinde farklý tedavi yöntemleri uygulanmaktadýr. Titanyum elastik çivi de bunlardan biridir ve çalýþmamýzda kliniðimizin bu uygulamayla ilgili sonuçlarý araþtýrýldý.
GEREÇ-YÖNTEM: Kliniðimizde retrograd titanyum elastik çiviyle tespit uygulanan femur cisim kýrýklý 21 hasta incelendi. BULGULAR: Hastalar 5,1-14,7 yaþlarýnda ortalama 9,6±2,4 yaþta ve bütün kýrýklar femur diyafizinde idi. Kýrýklarýn dokuzu (%42,9) transvers, yedisi (%33,3) oblik, beþi de (%23,8) spiraldi. Kýrýk redüksiyonu 9 hastada (%42,9) kapalý, 12 hastada (%57,1) lateralden mini insizyonla açýk olarak yapýldý. Çivilerin biri medial diðeri ise lateralden olmak üzere iki adet ve retrograd yöntemle gönderildi. Ameliyat sonrasý dönemde 8 hastaya (%38) alçý atel uygulandý. Hastalarýn ortalama takip süresi 29±11,6 ay (9-48) olarak gerçekleþti. Ortalama 13±11,9 haftada (4-52) tam kaynama saptandý. Ortalama 7±2,2 ayda (6-16) implantlar çýkarýldý. Ameliyat sonrasý birinci yýlda tüm hastalarýn kalça ve diz hareket geniþlikleri tamdý ve klinik olarak rotasyonel veya açýsal deformite saptanmadý. Radyolojik olarak 8 hastada ortalama 11±1,7 (10-15) derecelik varus-valgus deformitesi görülmesine raðmen iki yýllýk takip sonucunda bu açý ortalama 5±1,9 (3-9) dereceye düþtü. SONUÇ: 6-12 yaþ arasý çocuklardaki femur cisim kýrýklarýnýn tedavisinde titanyum elastik çiviyle tespitin sonuçlarý, bu grup hastalarýn tedavisinde ilgili yöntemin ilk tercih olabileceðini düþündürmektedir.

AMAÇ: Çocuklarda 30 dereceden fazla açýlanma gösteren radius boyun kýrýklarýnýn tedavisi sorunludur. Amacýmýz bu kýrýklarýn tedavisinde Metaizeau tarafýndan 1980 yýlýnda tanýmlanan kapalý redüksiyon ve intramedüller tespitin etkinliðini belirlemektir.
GEREÇ-YÖNTEM: Genel anestezi altýnda ve floroskopi kontrolünde, radius distal metafizi radial tarafýnda 1 cm boyunda insizyon yapýldý. Bir Kirþner teli þekillendirilip, 3-5 mm’lik uç bölümü yaklaþýk 30 derece kadar büküldü. Bu tel medüller kanala sokulup, proksimale doðru kýrýlmýþ olan epifizin altýna ulaþana kadar ilerletildi. Telin epifize doðru kaldýrýlmasý ve döndürülmesi ile anatomik redüksiyon elde edilmeye çalýþýldý. Bu teknik 1996 ile 2003 yýllarý arasýnda dokuz hastada kullanýldý. BULGULAR: Çalýþmaya katýlan bir olgu dýþýndaki tüm olgularda çok iyi sonuçla, tam bir fonksiyonel iyileþme gözlendi. Herhangi bir komplikasyona rastlanmadý. SONUÇ: Tekniðin basit olmasý ve yüz güldürücü sonuçlar vermesi nedeniyle, çocuklardaki ayrýlmýþ radius boyun kýrýklarýnda bu kapalý tedavi yöntemini öneriyoruz.

AMAÇ: Akut trakeobronþiyal yaralanmalarýn erken ve geç dönem sonuçlarý deðerlendirmektir. GEREÇ-YÖNTEM: Aralýk 1997 ve Aralýk 2004 tarihleri arasýndaki yedi yýllýk sürede akut trakeobronþiyal yaralanma tanýsýný alan ve tedavi edilen 12 hasta (10 erkek, 2 kadýn; ort. yaþ 28; daðýlým 10-65 yaþ) geriye dönük olarak incelendi. Klinik deðerlendirme, taný, eþ zamanlý travmalar, cerrahi tedavi ve sonuçlar 1 ile 7 yýllýk sürede deðerlendirildi. BULGULAR: Hastalarýn tamamýna cerrahi debridman ve primer anastomoz uygulandý. Lezyonlar olgularýn birinde larengotrakeal, üçünde trakeal ve sekizinde bronþiyal sistemde idi. Eþ zamanlý travmalar ayný seansta tedavi edildi. Kontrol bronkoskopileri ameliyattan sonra bir hafta ile bir ay sonra yapýldý. Bir olgu kalýcý trakeostomi ile taburcu edildi. Beþ yýl sonra sol alt akciðer lobunda bronþektazi saptanan olguya lobektomi yapýldý. Bir olgu yapýlan primer tamirden sonraki 23. gün kaybedildi. Diðer 10 olguda herhangi bir sorun saptanmadý. SONUÇ: Trakeobronþiyal yaralanma þüphesi olan tüm olgularda uzman hekimler tarafýndan vakit geçirilmeden bronkoskopi yapýlmalýdýr. Erken taný ve uygun cerrahi yolla onarým potansiyel olarak ölümcül olan bu olgularda hayat kurtarýcýdýr. Eþ zamanlý yaralanmalar mortaliteyi etkileyen en önemli faktördür.

AMAÇ: Bu çalýþmada penetran kalp yaralanmasý olan hastalar deðerlendirildi.
GEREÇ-YÖNTEM: Mayýs 1994 ile Eylül 2005 tarihleri arasýnda kalp yaralanmasý þüpesiyle hastanemize gönderilen 25 hastanýn 22’sinde kardiyak yaralanma vardý. Hastalarýn tetkikleri ile fiziksel ve cerrahi bulgularý retrospektif olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Ekokardiyografi, hemodinamisi stabil olan 11 hastaya yapýlabilmiþ ve bir yanlýþ pozitif hariç tümünde perikardiyal efüzyon gösterilmiþtir. Bir hastada sol internal torasik arter ve ven yaralanmasý vardý. 17 hastada (%77) kalp tamponadý vardý. Hastalarda sað ventrikül (n=10, %45,5), sol ventrikül (n=7, %31,8), sol ön inen arteri içeren sol ventrikül (n=2, %9,1), sað atriyum (n=1, %4,5) perikardiyal hematom (n=2, %9,1) yaralanmasý vardý. Hastalarýn ortalama fizyolojik indeksi (PI) 10,68±5,63, penetran kardiyak travma indeksi 14,09±6,3, penetran torasik travma indeksi (PTTI) 17±8,84 ve Amerikan Travma Cerrahisi Birliðinin sýnýflamasýna göre ortalama organ hasarý skoru (AAST/OIS) 3,86±1,25 idi. Altý olgu kaybedildi (mortalite %27,3). Bu hastalarýn PI, PCTI, PTTI ve AAST/OIS skorlarý kurtulanlara göre daha yüksekti (p<0,05). Tamponat mevcudiyeti ve karýn yaralanma sýklýðý bakýmýndan fark yokken, sol ventrikül ve sol ön inen arter ve akciðer yaralanmasý kaybedilen hastalarda daha sýk bulundu.
SONUÇ: Penetran kalp yaralanmasý nedeniyle kaybedilen hastalar, saðkalanlara göre daha aðýr yaralanmalara ve daha yüksek PI, PCTI, PTTI ve AAST/OIS skorlarýna sahip olmaktadýr.

AMAÇ: Pediyatrik olgularýn aksine eriþkinde ileal intussussepsiyon nadir görülmektedir. Bu yazýda ileal intussussepsiyonlu eriþkin dört olguya ait sonuçlarý sunmayý amaçladýk.
GEREÇ-YÖNTEM: Akdeniz Üniversitesi Týp Fakültesi Genel Cerrahi Anabilim Dalýnda ileal intussussepsiyon tanýsýyla ameliyat edilen eriþkin hastalara ait bilgiler retrospektif olarak hasta dosyalarýndan edinildi. Baþvuru bulgularý, taný, tedavi ve patoloji ile ilgili bilgiler kaydedilerek sonuçlar deðerlendirildi. BULGULAR: Ýleal intussussepsiyon nedeniyle dört hasta ameliyat edildi. Üç hasta mekanik intestinal obstrüksiyon tablosuyla, bir hasta kronik gastrointestinal þikayetlerle baþvurdu. Ýki hastada neden idyopatik intussussepsiyon, bir hastada ileal polip, diðer hastada da ileal lipom idi. Tedavide tüm hastalara rezeksiyon uygulandý. SONUÇ: Ýleal intussussepsiyon klinik bulgularýn çeþitlilik göstermesi ve spesifik olmamasý nedeniyle zor taný konulan bir hastalýktýr. Mekanik baðýrsak týkanýklýðý olan hastalarda ayýrýcý tanýda düþünülmesi gereklidir. Ýntussusepsiyon sýklýkla benin ya da malin ileal bir lezyona baðlý olduðu için tedavide cerrahi giriþime öncelik verilmelidir.

Kemik, brakiyal pleksus, ven ve yumuþak doku hasarý olmadan ani ve tek künt travmaya baðlý olarak aksiller arterin intimal hasarý çok nadirdir. Arteriyel yaralanmanýn kalýcý hasar býrakmamasý için erken taný ve uygun tedavi gereklidir. Klinik belirtiler genelde belli belirsizdir ve kollateral dolaþýma baðlý olmak üzere yaralanma sonrasý, uzun iskemik dönem geçtikten sonra belirginleþmektedir. Yirmi yaþýndaki erkek hasta, kolu hiperabdüksiyon ve hiperekstansiyon pozisyonda buzdolabý taþýrken sol kolunu incinme ve bundan 1,5 ay sonra sol kolundaki aðrý ve uyuþukluk þikayetleriyle baþvurdu. Hastanýn hastaneye yatýþýndan sonra yapýlan aksiller arter dijital substraksiyon anjiyografisinde aksiller arterin oklüzyonu izlendi ve oklüzyonun distalinde kollaterallerle dolum gözlenmedi. Ameliyatta, aksiler ve brakiyal arter safen ven ile baypas edildi. Üst ekstremitenin künt travmasýnýn erken döneminde kollateral dolaþým nedeniyle vasküler yetersizlik distal nabýzlar olsa bile tanýnamayabilmekte ve üst ekstremitenin anjiyografisi doðru taný ve tedavi için kaçýnýlmaz olmaktadýr. Bu olgu bizim ikinci tecrübemizdir; birinci olgudaki tecrübemize dayanarak bu olguda olduðu gibi kronik durumlarda revaskülarizasyon sonrasý greft trombozu söz konusuysa oral antikoagülasyona en az altý ay devam edilmesi gerektiðini düþünmekteyiz.

Peliosis hepatis (PH), karaciðer parankiminin kistik, içi kan dolu boþluklardan oluþan, seyrek bir durumudur. Cerrahi giriþim kaçýnýlmaz ise, dikkatli bir kanama kontrolü altýnda yapýlmalýdýr. Bu yazýda, klinik olarak taný konulamamýþ bir PH olgusunun kötü sonuçlarý sunuldu. PH, özellikle karýnda meydana gelen ani þiþlikle baþvuran tüm karaciðer kitlelerinde akýlda tutulmasý gereken bir tanýdýr. Endemik bölgelerde hidatik kist gibi diðer kistik durumlarýn ayýrýcý tanýsýnýn yapýlmasýna çalýþýlmalýdýr.

Abdominal aorta ve duodenum arasýnda primer fistül oluþumu nadir görülen ve yüksek mortaliteye sahip bir durumdur. Ateroskleroz en sýk görülen fistül nedenidir; bildirilen olgularýn üçte ikisinden fazlasýnda sorumludur. Kanserler, ülser, radyasyon, aortit ve yabancý cisimler diðer etyolojik nedenlerdir. Burada dikiþ iðnesi yutulmasý sonucu oluþan aortoduodenal fistüle baðlý masif üst gastrointestinal sistem kanamasý nedeniyle ameliyat ettiðimiz 17 yaþýndaki olgu sunuldu. Ameliyatta dikiþ iðnesi içeren kronik aortoduodenal fistül bulunarak onarýldý. Olgumuz iðne yutma nedeniyle Ýngilizce literatürde sunulan dördüncü aortoenterik fistül olgusudur.

Künt travmalardan sonra oluþabilen gözden kaçmýþ damar yaralanmalarý yaþamý tehdit eden ve acil giriþim gerektiren klinik tablolarý ortaya çýkarýr. Aort transeksiyonu (AT) bu gözden kaçabilecek vasküler yaralanmalarýn en ölümcül olanýdýr. Bu yazýda künt travma sonrasý meydana gelen bir AT olgusu sunuldu. Üç yýl önce künt travmaya maruz kaldýðýný bildiren hasta eforla gelen nefes darlýðý ve çarpýntý þikayetiyle baþvurdu. Telegrafisinde üst mediastende geniþleme, torakal manyetik rezonans anjiyografi ve bilgisayarlý tomografisinde transeksiyon ve inen aortada anevrizmatik geniþleme saptandý. Cerrahi tedavide Dakron greft interpozisyonu yapýldý. Ameliyattan sonra hastanýn yakýnmalarý ve bulgularý dramatik olarak geriledi. Künt travmalardan sonra geliþebilen AT, yaþamý tehdit eden ve mutlaka araþtýrýlmasý gereken bir tablodur.

Servikal ve torakal vertebralarýn izole spinöz proses kýrýklarý, Clay-shoveler kýrýðý olarak adlandýrýlýrlar. Bu yazýda, servikal omurgada çoklu izole spinöz proses kýrýðý olan 32 yaþýnda erkek hasta rapor edilmiþtir. Olguya boyunluk ile konservatif tedavi uygulanmýþtýr. Bu tip kýrýklar, daha ciddi omurga yaralanmalarýnýn uyarýcýsý olabilir.

Anterior longitudinal ligament perforation and abdominal vascular injury is one of the most critical complications that may develop during lumbar disc surgery. The vascular injury-related symptoms that warns the surgeon may be late to appear; they usually turn out to be mortal. The hypotension during the operation, tachycardia and pulsatile unstoppable hemorrhage observed in the disc space are the major findings. Urgent detection of this complication and the repair of the vascular injury prevent the case from turning out to be fatal. In the present study, three patients who underwent surgical treatment of abdominal vascular injuries that had developed during lumbar disc surgery, were presented.