AMAÇ: Karýniçi yapýþýklýklar morbiditenin önemli bir sebebi olmaya ve tedavi maliyetinin artmasýna neden olmaktadýr. Bu çalýþmada, abdominal cerrahi sonrasýnda yapýþýklýklarý önlemede bir parenteral beslenme ürünü olan ClinOleic’in intraperitoneal kullanýmýnýn yapýþýklýk oluþumuna etkisi araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Rastgele seçilen 40 yetiþkin Sprague-Dawley cinsi sýçana anestezi altýnda laparatomi yapýldý ve karýn yan duvarý ve çekumda abrazyon oluþturuldu. Peritoneal boþluða grup 1’de (kontrol grubu) %0.9 NaCl çözeltisi, grup 2’de soya yaðý, grup 3’de zeytin yaðý, grup 4’de ClinOleic uygulandý. Daha sonra karýn primer kapatýldý. Deneyin 30. gününde sýçanlar öldürüldü. Gruplarda yapýþýklýk miktarý kör olarak makroskopik deðerlendirme Majuzi skalasýna göre, histopatolojik deðerlendirme ise semikantitatif skorlama sistemlerine (enflamasyon grade skalasý, fibrozis grade skalasý ve vasküler proliferasyon grade skalasý) göre ölçüldü.
BULGULAR: Makroskopik olarak yapýþýklýk derecesi grup 1 ile karþýlaþtýrýldýðýnda grup 4’de anlamlý olarak düþüktü (p<0.005). Grup 4’de cerrahi sonrasý yapýþýklýk görülmedi. Grup 2, 3 ile grup 4 arasýnda yapýþýklýk derecesi açýsýndan istatistiksel fark saptanmadý. Histopatolojik skorlar ise grup1 ile karþýlaþtýrýldýðýnda grup 4’de belirgin olarak düþüktü (p<0.005). Grup 2, 3 ile grup 4 arasýnda histopatolojik anlamlý fark saptanmadý.
TARTIÞMA: Parenteral beslenme ürünü olan ClinOleic’in intraperitoneal kullanýmý deneysel þartlarda karýniçi yapýþýklýklarý önlemede baþarýlý bulunmuþtur. Klinikte de rahatlýkla uygulanabilecek bu yöntemin daha fazla klinik çalýsmaya ihtiyacý vardýr.

AMAÇ: Peritonit, cerrahi giriþimler sonrasýnda sýk görülen iltihabi bir reaksiyondur. Tedavide antibiyotikler ve cerrahi yer alýr. Hayatý tehdit eden enfeksiyonlarýn baþýnda gelmesi nedeniyle alternatif tedavi yöntemleri araþtýrýlmaktadýr. Bu çalýþmada, sýçanlarda oluþturulan deneysel peritonit modelinde, doku plazminojen aktivatörlerinin (tPA) mikrobiyolojik ve immünolojik etkilerinin deðerlendirilmesi amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Yirmi dört erkek Wistar albino sýçan sekizerli üç gruba ayrýldý. Fekal örnekler steril edildikten sonra, Bacteroides fragilis (104 CFU/ml) ve Escherichia coli (105 CFU/ml) bakteri süspansiyonu eklenerek intraperitoneal olarak sýçanlara uygulandý. Bir saat sonra tüm sýçanlara laparotomi yapýldý, peritoneal kavite debride edildi ve parsiyel omentektomi uygulandý. Kontrol grubuna (K) tedavi uygulanmadý, antibiyotik grubuna (A), günde iki defa intravenöz metronidazol+seftriakson tedavisi uygulandý. Antibiyotik ile birlikte doku plazminojen aktivatörü (A+T) alan üçüncü gruba, cerrahiden sonraki 1., 6. ve 24. saatlerde antibiyotiðin yaný sýra periton içine tPA enjekte edildi. Mikrobiyolojik ve immünolojik analizler için 24. saatte kan ve periton sývýsý, 72. saatte sadece periton sývýsý örneði alýndý. Cerrahinin beþinci günü tüm sýçanlar öldürüldü ve peritoneal kavitedeki makroskopik bulgular (apse oluþumu, boyutu ve yerleþimi) kaydedildi.
BULGULAR: Ortalama periton içi apse sayýsý kontrol grubunda en yüksek, üçüncü grupta (A+T) en düþük sayýda bulundu. Gruplar arasýndaki sitokin seviyelerinde anlamlý farklýlýk bulunmadý.
TARTIÞMA: Bu deneysel peritonit modelinde, doku plazminojen aktivatörü uygulanmasýnýn enflamatuvar cevabý fazla etkilemeden apse oluþumunu bir miktar azalttýðý bulunmuþtur.

AMAÇ: Bu çalýþmada, Alvarado skorunun (AS) akut apandisiti (AA) saptamadaki güvenilirliði ve farklý parametrelerden ne oranda etkilendiði araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Akut apandisit þüphesi olan 18-70 yaþ arasý 313 hasta çalýþmaya alýndý. Acil serviste AS’leri hesaplanan hastalarýn taburcu, izlem ve ameliyat bilgileri kayýt edildi. Hastalar AS ≤4, AS 5-7 ve AS 8-10 olmak üzere üç gruba ayrýldý. Farklý parametrelerde hastalarýn AA ve apendiks perforasyon oranlarýna bakýldý.
BULGULAR: Hastalarýn (%55 kadýn, %45 erkek) yaþ ortalamasý 30.8±10.8 idi. Ameliyat edilen 211 hastanýn sýrasýyla akut apendisit (apendiks perforasyon) oranlarý: AS ≤4; %56.5 (%7.7), AS 5-7; %75.9 (%10), AS 8-10; %89 (%27.8) olarak bulundu. Negatif apendektomi %19.4 saptandý. AS 5-7 arasý erkeklerde skorlama daha güvenilir olmakla birlikte tüm gruplarda beden kütle indeksi (BKÝ) arttýkça güvenilirlik azaldý.
TARTIÞMA: Alvarado skoru ≤4 olan hastalar izlenmeli, taburcu edilen hastalar akut apandisit olabilecekleri hakkýnda bilgilendirilmelidir. AS’nin apandisiti saptamadaki etkisi, yaþ ve semptomlarýn baþlama süresinden etkilenmemektedir.

AMAÇ: Akut apandisitin tanýsý zor olabilmektedir. Bu retrospektif çalýþmada, nötrofil/lenfosit oranýnýn (NLR) akut apandisit tanýsýndaki ve komplike apandisit ile basit apandisit ayrýmýndaki belirleyiciliði araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Akut apandisit tanýsý ile ameliyat edilmiþ 1067 hastanýn kayýtlarý retrospektif olarak incelendi. Histopatolojik deðerlendirmeye göre hastalar akut apandisit (G1) ve normal appendiks (G2) olarak iki ana gruba ayrýldý. Akut apandisit grubundaki hastalar ise yeniden basit apandisit ve komplike (perfore ve gangrene) olarak alt iki gruba ayrýldý.
BULGULAR: G1 grubunda 897, G2 grubunda 170 hasta vardý. G1a’da 753, G1b’de ise 144 hasta vardý. Akut apandisit tanýsý konulmasýnda NLR için cut-off deðeri 4.68 (p<0.001) olarak hesaplandý. Sensitivite %65.3, spesifite ise %54.7 idi. Komplike apandisit ayýrýmý için NLR cut-off deðeri 5.74 olarak hesaplandý. Sensitivitesi %70.8, spesifitesi ise %48.5 idi.
TARTIÞMA: Akut apandisit tanýsýnýn konulmasýnda ve komplike apandisit ayrýmýnda NLR klinik deðerlendirmeye ek olarak faydalý bir parametredir.

AMAÇ: Son yýllarda akut malign kalýn baðýrsak týkanmalarýnda gerek palyasyon gerek cerrahi öncesi dekompresyon amaçlý kolorektal stentlerin kullanýmý artýþ göstermektedir. Bu çalýþmada, kansere baðlý akut kolorektal týkanmalarda endoskopik stent uygulamasýnýn teknik ve klinik açýdan etkinliði, güvenilirliði ve klinik sonuçlarýný deðerlendirmeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Mart 2006-Aralýk 2012 tarihleri arasýnda acil cerrahi kliniðimizde akut malign kalýn baðýrsak týkanmasý tanýsýyla tedavi edilen 100 hastanýn 42’sine stentleme uygulandý. Tüm hastalara kaplý olmayan geniþleyen metal stentler endoskopik yöntemle fluoroskopi eþliðinde yerleþtirildi. Hasta veritabaný kullanýlarak yöntemin etkinliði ve komplikasyonlar geriye dönük olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Stentleme iþlemi teknik açýdan 39/42 (%92.8), klinik açýdan 38/42 (%90.4) hastada baþarýyla uygulandý. Bunlardan 16 hastaya elektif cerrahi rezeksiyon uygulandý, diðer 26 hastada metastatik tümör veya yandaþ hastalýklar nedeniyle iþlem palyatif olarak kabul edildi. On (%23.8) hastada komplikasyon geliþti, en sýk tenesmus (n=3) izlendi. Stent migrasyonu, kanama ve rekto-sigmoid kolon perforasyonu ikiþer hastada izlendi. Bir olguda gaita sýkýþmasýna baðlý stent týkanmasý meydana geldi.
TARTIÞMA: Malignite kaynaklý akut kolorektal týkanmalarda stentleme efektif ve göreceli olarak güvenli bir iþlem olup, hafif dereceli komplikasyolara neden olur. Obstrüktif kolorektal kanser hastalarýnda elektif rezeksiyona olanak saðlamakta, ayrýca cerrahi tedaviye uygun olmayan olgularda palyasyon amaçlý kullanýlabilmektedir.

AMAÇ: Bu çalýþmada, laparoskopik apandektomi operasyonunun karýniçi enfeksiyon oluþumundaki rolü deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM: Aðustos 2010-Eylül 2011 arasýnda laparoskopik apandektomi yapýlan 48 çocuk hasta çalýþmaya alýndý. Çalýþmamýz tek merkezli ve prospektif olarak yapýldý. Her hastadan ameliyat sýrasýnda apandektomi öncesi ve sonrasý, aerob ve anaerob olmak üzere dörder adet kültür örneði alýndý. Hastalarýn demografik bilgileri toplandý. Sonuçlar istatistiksel olarak karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Hastalarýn ortalama yaþý 10.9±3.3 idi, 29’u erkek, 19’u kýzdý. Apendektomi öncesi alýnan 48 aerob kültürün 18’inde üreme oldu (%38), E.coli en sýk üreyen mikroorganizma idi. Apendektomi sonrasý aerob kültürlerin 7’sinde (%15.9) üreme oldu, bakteri sayýsý anlamlý olarak azalmýþtý (p<0.05). Anaerobik kültürlerde ise 48 hastanýn 12’sinde (25%) apandektomi öncesi, 4’ünde (8.3%) ise apendektomi sonrasý üreme oldu. B. fragilis ensýk izole edilen organizma idi. Azalma istatistiksel olarak anlamlý idi (p<0.05).
TARTIÞMA: Bizim sonuçlarýmýz laparoskopik apendektominin karýniçi enfeksiyon riskini, özelikle de aneorop enfeksiyonlarýn riskini artýrmadýðý yönünde idi.

AMAÇ: Vücut yüzey alanýnýn %50’sinden fazlasýnýn yandýðý majör yanýklý hastalarda geniþ yanýk alanlarýnýn tedavisinde deri grefti donör alanlarý yetersiz kalýr ve bu hastalar genellikle geniþçe meþlenmiþ otogreftleme ve allogreftlemeye ihtiyaç duyarlar. 3: 1’in üzerindeki meþleme oranlarý kuvvetle az greft tutmasý, kötü veya gecikmiþ epitelizasyon ve hipertrofik skar ile beraberlik gösterir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmada otogreftler ve allogreftler 4: 1 oranýnda meþlendi. Deri greftlerini daha efektif kullanmayý ve greft alýnmasýna baðlý morbiditeyi azaltmayý amaçladýk. Majör yanýklý 9 hasta bu yöntemle tedavi edildi. Greft kazanç oranlarý ve gerçek greft geniþleme oranýnýn beklenen geniþleme oranýna olan yüzdesi hesaplandý.
BULGULAR: Ortalama 16. günde ve toplam 10 oto-allogreftleme ameliyatý gerçekleþtirildi. Greft tutma oraný %95 idi. Beþ hasta yaþamaya devam ederken 4 hasta çalýþma esnasýnda hayatýný kaybetti. Yaþayan hastalarda ortalama toplam vücut yanýk alan yüzdesi %58.8 iken ölen hastalarda bu oran %77.5 idi. Greft kazanç oraný %74.8 oldu. Gerçek greft geniþleme oraný beklenenin %43.7’si olarak bulundu.
TARTIÞMA: Bu çalýþmada, otogreftler ve allogreftler 4: 1 oranýnda meþlendiðinde, donör alan morbiditesinin azaltýldýðý ve 8. günde baþarýlý epitelizasyonun saðlandýðý gösterilmiþtir.

AMAÇ: Çalýþmamýzda yüksek kinetik enerjili silahla yaralanmýþ olgulara ait ISS deðerlerinin týbbi müdahaleleri süresince gereksinim duyulan transfüzyon stratejileri ile iliþkisini ve son mod mortalite analizlerini gerçekleþtirmeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Olgulara ait týbbi veriler çalýþmaya dahil edildi. Olgularýn demografik özellikleri, yüksek kinetik enerjili silah türü, yaralanma þiddet skorlarý (Injury Severity Score, ISS), transfüzyon strateji seçenekleri, transfüzyon gereksinimi olan ve olmayan olgularýn ISS deðerleri açýsýndan anlamlý bir korelasyon olup olmadýðý analiz edildi. Hospitalizasyon sürecinde mortalite ile sonuçlanan olgulara ait nedenler ait deðerlendirildi.
BULGULAR: Yüz sekiz ardýþýk olgu çalýþmaya dahil edildi. Yaþ ortalamasý 25 olan olgularýn biri dýþýnda tamamý erkek idi. Olgularýn %64.8’inin uzun namlulu ateþli silahlar, %35.2’sinin patlayýcýlar ile yaralandýðý tespit edildi. Ortalama ISS deðeri 13.9 saptandý. Transfüzyon uygulanan gruptaki olgularýn ISS deðeri: 16 (median 5-48), uygulanmayan gruptaki olgularýn ISS deðeri ise 9 (median 3-36) olarak saptandý. Hospitalizasyon sürecinde mortalite ile sonuçlanan üç olguya ait nedenler; SIRS, MODS ve sepsis açýsýndan irdelendi.
SONUÇ: Yüksek kinetik enerjili silah yaralýlarýnda ISS deðeri yükseldikçe olgularýn transfüzyon gereksinimleri arasýnda korelasyon bulunduðu, patlayýcýlarla yaralananlarda ise bu gereksinimin ISS deðerinden baðýmsýz olduðu tespit edildi.

AMAÇ: Karaciðer travmasý nedeniyle son 7 yýlda kliniðimize baþvuran çocuklarda travma tiplerini, eþlik eden solid organ yaralanmalarýný, tedavilerini ve tedavi sonuçlarýný deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kliniðimizde Ocak 2005-Ocak 2012 arasýnda künt karýn travmalarýna baðlý karaciðer yaralanmasý nedeniyle tedavi edilen 52 hasta retrospektif olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Hastalarýn yaþlarý 1-17 (ortalama 8.3±5.4) yaþ arasýnda olup 32’si (%61.6) erkek, 20’si (%38.4) kýzdý. Hastalar en sýk araç dýþý trafik kazasý (19, %37), yüksekten düþme (15, %29), araç içi trafik kazasý (8, %15), bisiklet kazalarý (8, %15) ve üzerine cisim düþme (2, %4) nedeniyle baþvurdu. Hastalarýn 32’sinde (%61.5) izole karaciðer, 20’sinde (%38.5) eþlik eden diðer organ yaralanmalarý vardý. Hastalarýn 6’sýnda kafa (%11.5), 4’ünde (%7.6) toraks, 4’ünde (% 7.6) ekstremite, 3’ünde (%5.7) çoklu yaralanma vardý. Karýniçi organlardan 8’inde böbrek (%15), 8’inde (%15) dalak, 2’sinde (%4) GÝS, 2’sinde (%4) pankreas yaralanmasý vardý. Altý hasta (%11.5) Evre I, 14 hasta (%27) Evre II, 22 hasta (%42.5) Evre III, 9 hasta (%17) Evre IV, 1 hasta (%2) Evre V idi. Evre I ve II olan tüm hastalar konservatif tedavi yapýlýrken, cerrahi tedavi yapýlan 1 hasta (%4.5) evre III, 5 hasta (%50) evre IV, 1 hasta (%100) ise Evre V idi. Bu çalýþmada 52 hastanýn 45’i (% 86.5) konservatif takip edilirken, vital bulgularý stabil olmayan 6 hasta ameliyat edildi. Bir hasta ameliyat sýrasýnda hayatýný kaybetti (%1.9).
TARTIÞMA: Sonuç olarak, karaciðer travmalarýnda hemodinamik olarak stabil seyreden hastalarda konservatif tedavi tercih edilmelidir. Çocuklarda karaciðer travmalarýnýn çoðu konservatif tedavi edilebilmektedir. Konservatif tedavi daha kýsa hastanede kalýþ süresi, daha az transfüzyon ihtiyacý, morbiditenin ve mortalitenin daha düþük olmasý gibi avantajlara sahiptir.

AMAÇ: Bu yazýda, intraorbital tahta cisim yaralanmalarýnýn klinik özellikleri, taný ve tedavi rejimlerini tanýmlamak amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2002 ile 2012 yýllarý arasýnda Trakya Üniversitesi Týp Fakültesine baþvuran orbital yaralanmalar geriye dönük olarak incelendi. Tespit edilen 32 intraorbital tahta cisim yaralanmasý deðerlendirildi.
BULGULAR: Otuz iki yaralanmanýn, 16’sý aðaç kabuðu, 10 tanesi kalem, 5 tanesi çubuk, 1 tanesi ise çalýdan kaynaklanmaktaydý. Ameliyat öncesi görme keskinliði ameliyat sonrasý genelikle arttý (%69). Yaralanma zamaný ile baþvuru zamanlamasý arasýndaki süre, yabancý cisimin boyut ile kolere bulundu. Yaralanma lokalizasyonu, yaralanmanýn etiyolojisi ile iliþkili olup, %28’i superior, %25’i medial, %22’si lateral, %16’sý inferior, %9’u ise posterior orbita yerleþimliydi. Bilgisayarlý tomografi olgularýn %72’sinde tanýda tek baþýna yeterli iken, kalan %28’inde muhtemel yabancý cisim kanýsý verdi.
TARTIÞMA: Ýntraorbital tahta cisim yaralanmalarýnýn tanýsý, klinik ve radyolojik olarak fark edilmesi güç olduðundan zordur. Alýnan anamnezde eðer bir þüphe varsa, optimal hasta yönetimi gerçekleþtirilmelidir. Cerrahi öncesi, görüntüleme yöntemlerinden maksimum faydalanmalýdýr. Dikkatli bir ameliyat öncesi deðerlendirme ve görüntüleme, yüksek klinik þüphe, titiz cerrahi ve ameliyat sonrasý bakým intraorbital tahta cisim yaralanmalarýnýn anahtar noktalarýdýr.

Akut üst ekstremite iskemisi alt ekstremitenin vasküler hastalýklarýna göre daha nadir olup tüm olgularýn %15-32’sini oluþturur. Embolektomi olgularýn büyük kýsmýnda hýzlý ve etkili tedavi saðlar. Tekrarlayan ve embolektomi ile reperfüzyon saðlanamayan olgularda prognoz kötü olup amputasyonla sonuçlanan olgular bildirilmiþtir. Bu hasta grubunda embolektomi ile birlikte ya da sonrasýnda destekleyici tedaviler önem kazanmaktadýr. Bu yazýda küçük hücreli akciðer kanseri hastasýnda embolektomi sonrasý altý kez tekrarlayan brakiyal arter embolisine baðlý kritik üst ekstremite iskemisinde kurtarýcý teknik olarak yavaþ perkütan intraarterial doku plazminojen aktivatörü uygulamamýzý sunuyoruz.

Yirmi beþ yaþýnda bir erkek saldýrgan bir deve tarafýndan boynundan ýsýrýlmýþ ve boynunda üç küçük delici yara oluþmuþtur. Sol karotis nabzý zayýf hissediliyordu. Anjiyografi sol ana karotis arterin distal segmentinde düzensiz kesiler olduðunu gösterdi. Boynun eksplorasyonu bu bulgularý doðruladý. Otojen safen ven greft interpozisyonu baþarýyla uygulandý. Hasta evine iyi durumda gönderildi. Bu konuya iliþkin literatürü sistematik biçimde gözden geçirdik ve yalnýzca dört adet benzer olgu raporuna rastladýk. Deve ýsýrýðý yaralarý küçük boyutlarda olmalarýna raðmen derine penetre olabilerek ana damarlar dahil boyun oluþumlarýnda ciddi yaralanmalara neden olabilirler. Azgýnlýk dönemlerinde erkek develere yaklaþýrken dikkatli olunmalýdýr.

Morel-Lavallee sendromu (MLS) deri altý dokunun alttaki fasyadan yýrtýlarak eldiven parmaðý gibi (kapalý tip) soyulduðu, ardýnda hematom ve sývýlaþmýþ yaðla dolu bir kavitenin kaldýðý önemli bir posttravmatik yumuþak doku yaralanmasýdýr. Genellikle büyük trokanter üzerinde meydana gelmesine raðmen, böðürde, kaba etlerde ve lumbodorsal bölgede de oluþabilmektedir. MLS, nadiren rapor edilen bir olgudur. Erken taný konservatif tedaviye yol açabildiði ve gecikince cerrahi eksplorasyon gerektiði için travma cerrahlarý ve radyologlar bu olgunun farkýnda olmalýdýr. Bu yazýda, genç bir eriþkinde sol hipokondriyum ve uyluðu ilgilendiren yaygýn bir Morel-Lavelle lezyonunu sunuldu, MRG bulgularý tartýþýldý ve yine MLS’nin ayýrýcý tanýlarý ve tedavi seçeneklerini tanýmlandý.

Total kafa derisi avulsiyonu seyrek görülen, sýklýkla saçlý deride defektlere yol açan, hatta yaþamý tehdit edici olabilen ciddi bir yaralanmadýr. Kafa derisi avulsiyonunda mikrocerrahiyle saçlý derinin replantasyonu ilk tedavi seçeneðidir. Bu yazýda, total kafa derisi avulsiyonu olan iki olguda mikrocerrahi replantasyon tekniðini anlattýk. Avulsiyona uðramýþ kafa derisi saçlý kafa derisi, alýn, göz kapaðý, kulak ve yüzün bir bölümünü içermekteydi. Acil serviste ilk tedavi hýzlý bir fiziksel inceleme sonrasý erkenden hemorajik þoku düzeltmek için kan transfüzyonu, intravenöz rehidrasyon ile yaranýn tamponla bastýrýlmasýndan ibarettir. Replantasyondan önce ameliyat öncesi dönemde, eþlik eden yaþamý tehdit edici yaralanmalarý ekarte etmek için tam bir travma araþtýrmasý yapýlmalýdýr. Ýki olguda tam olarak avülsiyona uðramýþ dokular ve organlar morfoloji ve fonksiyonlarýna kavuþmuþtur. Baþarýlý replantasyonlar diðer prosedürlere göre en iyi estetik ve fonksiyonel sonuçlarý saðlayabilmektedir. Avulsiyone kafa derisinin baþarýlý onarýmýnda mikrocerrahi tekniðe ilaveten acil serviste ameliyat öncesi deðerlendirme ve hazýrlýðýn önemli olduðu düþünülür.

Yüksek transvers sakrum kýrýklarý genç hastalarda yüksek enerjili travma sonrasý meydana gelmektedir. Sakrumun radyografik deðerlendirmesinde ve sakral düzeydeki nörolojik defisitlerin politravmalý hastalarda deðerlendirmesindeki zorluklar nedeniyle bu yaralanmalar gözden kaçabilmektedir. Bu yazýda, üç olgudan oluþan, kauda ekina sendromu tanýsý çeþitli nedenlerle geç konulan (en az 48 saat), yüksek enerjili ve kanala basý yapan transvers sakrum kýrýklarýnda cerrahi tedavi sonuçlarý deðerlendirildi. Hastalara sakral laminektomi ve dekompresyon uygulanarak iki taraflý lumbopelvik fiksasyon uygulandý. Her ne kadar kauda ekina sendromu tanýsý geç konulsa da, cerrahi dekompresyon ve lumbopelvik fiksasyonun nörolojik fonksiyonlar ve aðrýda düzelme, erken desteksiz mobilizasyon üzerindeki olumlu etkilerini gözlemledik.

Ýzole tubal torsiyonlu (ÝTT) pediatrik ve adölesan popülasyondaki hikaye, klinik yansýma, fiziksel inceleme, laboratuvar bulgularýnýn deðerlendirilmesi ve belirlenmesi ile bu olgularýn cerrahi yönetiminin gözden geçirilmesi için çalýþma gerçekleþtirildi. Hastanemizde Ocak 2000 ile Aralýk 2012 tarihleri arasýnda ÝTT tanýsý ile tedavi edilen tüm olgular geriye dönük olarak incelendi. ÝTT tanýsý fiziksel inceleme, ultrasonografi (USG), renkli Doppler USG ve bilgisayarlý tomografiyi (BT) de içeren radyolojik çalýþmalara dayanýlarak konuldu ve cerrahi giriþim ile doðrulandý. Çalýþma döneminde ÝTT’li üç olgu bulunmaktadýr. Olgularýn ikisi adölesan biri ise yenidoðan dönemindeydi. Ýki olguda sol taraflý ÝTT vardý. Yenidoðan olguda prenatal abdominopelvik kitle tanýsý vardý. ÝTT’li diðer iki olgu semptomlarýn baþlamasýndan üç gün sonra baþvurdu. Bu çalýþmadaki tüm olgular salpenjektomi ile tedavi edildi. Ýzole tubal torsiyon ameliyat öncesi olarak nadiren tanýnýr ve en sýklýkla salpenjektomi ile tedavi edilir. Bu nadir durumun daha iyi tanýnmasý tedavide ilerlemelere yardýmcý olabilir. Adneksiyal torsiyonlardaki over koruyucu yaklaþým gibi, daha erken taný ve mümkünse tubanýn korunmasýný da içeren çabuk cerrah giriþim ile bu olgularýn ileriki dönem üreme potansiyelleri artýrabilir.