AMAÇ: Akalazya, özofagusun nadir görülen bir nörodejeneratif hastalýðýdýr. Özofagus peristaltizminin bozulmasýna ve alt özofagus sfinkterinin (LES) gevþeyememesine neden olur. Sonuç olarak da disfaji, regürjitasyon, göðüs aðrýsý ve kilo kaybý gibi semptomlara yol açar. Tedavi seçenekleri arasýnda Laparoskopik Heller Miyotomi (LHM), Endoskopik Balon Dilatasyonu (EBD) ve son zamanlarda kullaným sýklýðý artan Peroral Endoskopik Miyotomi (POEM) yaygýn olarak kullanýlan yöntemlerdir. Bu çalýþmanýn amacý, akalazya tedavisinde LHM ve EBD’nin etkinliðini ve klinik uzun dönem sonuçlarýný karþýlaþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bezmialem Vakýf Üniversitesi Hastanesi hasta kayýtlarý incelenerek akalazya tanýsý konulan ve LHM ve EBD uygulanan 36 hasta çalýþmaya alýndý. Hastalar preoperatif dönem deðerlendirmesi olarak "Ýþlem Öncesi Eckardt Skoru (Pre-ES)", postoperatif dönem deðerlendirmesi olarak "Ýþlem Sonrasý Eckardt Skoru (Post-ES)", Akalazya Spesifik Yaþam Kalitesi (ASQL) anketi ve Hasta Memnuniyeti Skorlamasý (HMS) ile deðerlendirildi.
BULGULAR: LHM uygulanan 19 hastanýn yaþ ortalamasý 49.37±10.48 idi. EBD uygulanan 17 hastanýn yaþ ortalamasý 59.24±14.39 idi. Perioperatif komplikasyon olarak LHM uygulanan grupta 1 hastada özofagus mukozasýnda perforasyon, EBD uygulanan grupta 3 hastada kanama (%17.64) ve 1 hastada özofagus perforasyonu (%5.88) görüldü. Ortalama 90 aylýk takipte, LHM uygulanan grupta 2 hastada (%10.53) ve EBD uygulanan grupta 8 (%47) hastada gastroözofageal reflü geliþtiði görüldü. Her iki grupta Pre-ES benzerdi. Post-ES, LHD uygulanan grupta EBD uygulanan gruba göre anlamlý bir þekilde azaldýðý sonucuna ulaþýlmýþtýr. LHM ve EBD gruplarý arasýnda ASQL sonuçlarý ve HMS incelendiðinde, LHM’ nin hastalarýn yaþam kalitelerini arttýrmada ve hasta memnuniyeti saðlamada EBD’ye göre daha etkili olduðu sonucuna varýlmýþtýr (p=0.001).
SONUÇ: Bu bulgular ýþýðýnda, komplikasyon riskinin düþük olmasý, yaþam kalitesini artýrmasý ve memnuniyet düzeyin yüksek olmasý göz önünde bulundurulduðunda LHM, EBD’ye göre daha güvenli ve öncelikli tercih edilmesi gereken bir giriþim olduðu sonucuna ulaþýlmýþtýr.

AMAÇ: Akut apandisit, en yaygýn cerrahi acillerden biridir. Antibiyotiklerle tedavi stratejileri önem kazandýkça, apandisit nedeni olarak veya tesadüfi bir bulgu olarak apendiks tümörü olasýlýðý, konservatif yaklaþým için bir engel teþkil etmektedir. Apendiks tümörleri içinde en sýk görülen ancak küçük boyutu nedeniyle preoperatif tanýsý en zor konan tip olan nöroendokrin tümörler bu konuda özellikle zorluk oluþturmaktadýr. Bu çalýþma, görüntüleme ve klinik özellikleri analiz ederek akut apandisit nedeniyle ameliyat edilen hastalarda nöroendokrin tümörler için öngörücü faktörleri belirlemeyi, böylece preoperatif taný doðruluðunu artýrmayý ve cerrahi müdahaleleri yönlendirmeyi amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu retrospektif gözlemsel çalýþma, Ocak 2014 ile Mayýs 2024 arasýnda apendektomi yapýlan 1298 hastayý içermektedir. Normal patoloji sonuçlarý olan 59 hasta, deðiþken patolojilere sahip 40 hasta ve eriþilemeyen BT görüntüleri olan 49 hasta dýþlandýktan sonra, 1150 hasta kaldý (1135 akut apandisit ve 15 nöroendokrin tümör). Abdominal BT taramalarý, apendiks çapý, duvar kalýnlýðý, çekum duvar kalýnlýðý, peria-pendiküler yoðunluk artýþý ve effüzyon, lenfadenopati, lümen içi ve serbest periapendiküler hava, mukozal kontrastlanma artýþý, apendikolit varlýðý, mural kalsifikasyon ve mural nodüller açýsýndan deðerlendirildi.
BULGULAR: Lümene protrüde olan mural nodül varlýðý, nöroendokrin tümörlü hastalarda akut apandisitli hastalara kýyasla anlamlý derecede daha yüksekti. Bu durum, %53.3 duyarlýlýk, %95.8 özgüllük, %31.9 pozitif öngörü deðeri (PPV), %99.4 negatif öngörü deðeri (NPV) ve %97.9 doðruluk ile ölçüldü. Lümen içi hava da nöroendokrin tümörlü hastalarda daha sýk görüldü ve %53.3 duyarlýlýk, %76.7 özgüllük, %2.9 PPV, %99.2 NPV ve %76.4 doðruluk ile deðerlendirildi. Diðer görüntüleme parametreleri iki grup arasýnda anlamlý fark göstermedi.
SONUÇ: Bu çalýþma, akut apandisitli hastalarda nöroendokrin tümörlerin öngörücüleri olarak mural nodüller ve lümen içi havanýn önemli belirteçler olduðunu belirlemektedir. Bu bulgularýn taný protokollerine dahil edilmesi, nöroendokrin tümörlerin preoperatif tanýsýný destekleyebilir ve daha uygun cerrahi müdahalelere olanak tanýyabilir. Gelecek araþtýrmalar, bu bulgularý prospektif çalýþmalarla doðrulamalý ve apendiks tümörlerinin tespiti için ileri görüntüleme tekniklerini keþfetmelidir, bu da nihayetinde hasta sonuçlarýný iyileþtirecek ve gözden kaçan maligniteleri azaltacaktýr.

AMAÇ: Bu çalýþma, akut apandisit (AA) tanýsýnda bilgisayarlý tomografide (BT) periapendiküler yað dokusu deðiþikliklerinin tanýsal önemini aydýnlatmayý amaçladý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmaya 1 Ocak 2020 ile 31 Aralýk 2020 tarihleri arasýnda BT ile AA tanýsý konularak ameliyat edilen hastalar alýndý. Hastalar BT'ye göre 3 sýnýfa ayrýldý. Grade 1'de periapendiküler doku hipoekoik yani normaldir. Grade 2'de periapendiküler doku hafif hiperekoiktir ancak bu periapendiküler alanla sýnýrlýdýr. Grade 3'te sadece periapendiküler dokuda deðil ayný zamanda çevre organlara ve derin dokulara da uzanan yoðun hiperekoik alanlar mevcuttur. Gruplar klinik, laboratuvar ve patolojik sonuçlar açýsýndan karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Çalýþmaya 131'i erkek, 64'ü kadýn olmak üzere toplam 195 hasta dahil edildi. Grade ile apendiks çapý, apendiks duvar kalýnlýðý, lenfadenopati varlýðý ve semptomlarýn baþlangýç süresi arasýnda korelasyon olduðu belirlendi (p<0.001). Apandikolit, serbest hava ve karýn içi apseler grade III hastalarda grade I ve II hastalara göre daha sýk görüldü (p=0.002, p<0.001). Ameliyat süresi ve hastanede kalýþ süresi grade III hastalarda en yüksekti (p<0.001). Patoloji sonucu normal apendiks olan hastalarýn oraný grade I'de grade II'ye göre anlamlý derecede yüksekti (p=0.03). SONUÇ: Tanýnýn kesin olmadýðý durumlarda BT'de periapendiküler dokuda gözlenen hiperekojenite AA tanýsýný güçlendirmektedir. Ayrýca periapendiküler dokuda ekojenite arttýkça AA vakalarý giderek daha komplike hale gelir.

AMAÇ: Akut apandisit, karýn aðrýsýna neden olan ve popülasyonun yaklaþýk %7-8'ini yaþamlarý boyunca etkileyen yaygýn bir genel cerrahi acilidir. Laparoskopik apendektomi sýrasýnda apendiks güdüðünün kapatýlmasý, postoperatif fistül, peritonit ve sepsis gibi hayatý tehdit eden ciddi komplikasyonlardan kaçýnmak için ameliyatýn en kritik adýmlarýndan biridir. Apendiks güdüðünün kapatýlmasý için seçilen malzeme etkili, güvenli ve ekonomik olmalýdýr. Güdük kapatmaya yönelik kesin bir teknik üzerinde hâlâ bir fikir birliði yoktur. Bu çalýþmada apendiks güdük kapatmada kullanýlan bu üç yöntemin avantajlarýný ve güvenilirliðini karþýlaþtýrmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ýstanbul Üniversitesi-Cerrahpaþa Týp Fakültesi Genel Cerrahi Anabilim Dalý'nda Ocak 2022 ile Nisan 2024 tarihleri arasýnda akut apandisit nedeniyle laparoskopik apendektomi yapýlan olgular, hastanenin veri sistemi kullanýlarak retrospektif olarak analiz edildi. Hastalarýn demografik verileri, laboratuvar deðerleri, patoloji raporlarý, ameliyat notlarý, hastanede kalýþ süreleri, ameliyat süreleri, toplam hastanede kalýþ süresi içindeki maliyetleri, ameliyat sonrasý 30 gün içinde ameliyata baðlý komplikasyonlar ve bu komplikasyonlarýn yönetimi incelendi. BULGULAR: Araþtýrmaya 83'ü (%55.33) erkek, 67'si (%44.67) kadýn olmak üzere toplam 150 kiþi alýndý. Katýlýmcýlarýn yaþ ortalamasý 38.45±14.48 yýldý. Kullanýlan malzemelerin daðýlýmý incelendiðinde 82 (%54.67) olguda Endoloop, 30 (%20.00) olguda hem-o-lok klip, 38 (%25.33) olguda endostapler kullanýldý. Vakalarýn 144'ünde (%96) Clavien-Dindo (CD) komplikasyonu görülmezken, 6 (%4) vakada komplikasyon görüldü. Bu 6 komplikasyon arasýnda 2 karýn içi apse (CD Derece 3), 2 yara enfeksiyonu (CD Derece 1), 1 kanama (CD Derece 2) ve 1 pulmoner emboli (CD Derece 4) yer almaktadýr.
SONUÇ: Laparoskopik apendektomi sýrasýnda endoloop, polimerik klipler ve endostapler kullanýmý apendektomi için güvenli ve etkilidir. Her üç yöntem de intraoperatif ve postoperatif komplikasyonlarda artýþ olmadan baþarýyla uygulanabilmektedir. Tedavi maliyetlerindeki artýþ nedeniyle endostapler kullanýmý, apendiks güdüðünün endoloop veya hem-o-lok klip ile kapatýlmasýnýn saðlanamadýðý durumlarda tercih edilmelidir.

AMAÇ: Mediastinal amfizem olarak da tanýmlanan pnömomediastinum, mediastende hava varlýðý için kullanýlan terimdir. Çocuklarda baþta travma olmak üzere farklý etiyolojilere baðlý olarak ortaya çýkabilen ve altta yatan bir yaralanma olmadan da görülebilen nadir bir durumdur. Kliniðimizde tedavi gören çocuklarda sekonder pnömomediastinumun nedenlerini ve tedavi yaklaþýmýný inceledik.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kliniðimizde 2011-2023 yýllarý arasýnda pnömomediastinum tanýsý alan 18 yaþ altý 26 hasta retrospektif olarak deðerlendirildi. Pnömomediastinum tanýsý alan hastalarýn dosyalarý deðerlendirilerek hastanýn öyküsü, fiziksel özellikleri, semptom ve muayene bulgularý, görüntüleme çalýþmalarý, hastanede kalýþ süresi, tedavi þekli ve komplikasyonlara iliþkin klinik veriler araþtýrýldý. Ýleri görüntüleme yöntemleri, bronkoskopi ve cerrahi müdahaleye ihtiyacý belirlendi.
BULGULAR: Pnömomediastinum nedeni; hastalarýn 3'ünde çoklu vücut travmasý, 4'ünde künt toraks travmasý, 2'sinde servikal bölgeye künt travma, 3'ünde Crush sendromu, 3'ünde toraks ve servikal bölgeye penetran travma, 1'inde boyundan asý, 1'inde suda boðulma, 1'inde doðum travmasý, 6'sýnda yabancý cisim aspirasyonu 1'inde trakeal polip ve 1'inde ise iyatrojenik idi. Yabancý cisim aspirasyonu geliþen hastalar dýþýnda tüm hastalara bilgisayarlý tomografi çekildi, 6 hastaya bronkoskopi yapýldý, 2 hastada trakeal laserasyon tespit edildi. Yabancý cisim aspirasyonu nedeniyle bronkoskopi yapýlan 2 hastada trakeal laserasyon tespit edildi. Yirmi üç hasta konservatif olarak takip edildi ve 6 hasta kaybedildi. Hastalar komplike ve komplikasyonsuz olarak ikiye ayrýldý. Komplike hastalarýn yoðun bakým ve servis kalýþ sürelerinin daha uzun olduðu görüldü (p<0.05). Ancak komplike ve komplike olmayan hastalar arasýnda pnömodiastinumun kaybolma süresinde fark saptanmadý (p>0.05).
SONUÇ: Pnömomediastinum kendi kendini sýnýrlayan bir patoloji olmasýna raðmen, pnömomediastinum ve solunum sýkýntýsý olan hastalarda özofagus ve trakeal yaralanma þüphesini uyandýrmalý ve ileri tetkikler yapýlmalýdýr. Etiyolojiler çok farklý olduðundan her hasta için ayrý deðerlendirme yapýlmasý gerekmektedir. Çoðu hastada pnömodiastinum kendi kendine geriler. Ancak komplike hastalarda hastalarýn eþlik eden hastalýklar ve yaralanmalar açýsýndan dikkatle deðerlendirilmesi gerekir.

AMAÇ: Ayak bileði klonus testi, nörolojik muayenede patolojik bir bulgu olmasýna raðmen, anestezi uyanýþý sýrasýnda nörolojik olarak saðlam kiþilerde geçici olarak ortaya çýkabilir. Pediatrik spinal deformite cerrahisinde bu testin nöral traktýn bütünlüðünü gösteren bir iþaret olduðunu gösteren yayýnlar bulunmaktadýr. Bu çalýþmanýn amacý, pediatrik spinal deformite hastalarýnda farklý anestezi protokollerinde klonus testinin tutarlýlýðýný araþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Adölesan idiopatik skolyoz veya Scheuermann kifoz tanýsýyla ameliyat edilen toplam 39 hasta prospektif olarak çalýþmaya alýndý. Hastalar, anestezi protokolüne göre üç gruba ayrýldý. Grup I ve Grup II'de farklý anestezik ajanlar (pentotal ve propofol) kullanýldý, Grup III'te ise total intravenöz anestezi uygulandý. Tüm hastalar pediküler vidalama ile standart posterior yaklaþýmla opere edildi. Hastanýn anesteziden uyanmasý sýrasýnda klonus varlýðý kaydedildi.
BULGULAR: Grup I'de 10 (%76.9) hastada bilateral ayak bileði klonusu görüldü, Grup II'de 6 (%46.1) hastada, Grup III'te ise 7 (%53.8) hastada ayak bileði klonusu saptandý. Tüm gruplarda toplam 16 (%41) hastada klonus gözlenmedi. Cerrahi süre, enstrümantasyon düzeyi ve kan kaybý gibi deðiþkenlerle klonus arasýnda anlamlý bir iliþki bulunmadý. Postoperatif dönemde hiçbir hastada nörolojik defisit saptanmadý.
SONUÇ: Bu çalýþma ayak bileði klonus testinin, omurga cerrahisi sýrasýnda geliþebilecek nörolojik defisiti izlemek için istatistiksel olarak güvenilir bir yöntem olmadýðýný göstermiþtir. Bu tür miyoklonik kontraksiyonlarýn nasýl ortaya çýktýðý veya yolaklarýnýn nasýl inhibe veya aktive olduðu tam olarak bilinmemektedir.

AMAÇ: Dejeneratif omurga pelvik parametreleri ve kalça hareketliliðini etkileyebilir. Bu çalýþmanýn amacý, dejeneratif skolyoz ve spinopelvik parametrelerin kalça hemiartroplasti çýkýðý üzerindeki etkilerini deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Yirmi yýllýk dönemde intrakapsüler kalça kýrýðý nedeniyle hemiartroplasti geçiren hastalar retrospektif olarak tarandý. Demografik veriler, çýkýk ve dejeneratif skolyoz (DS) durumu, hemiartroplasti tipi, kalça eklemine cerrahi yaklaþým tipi, femoral baþ boyutu, çimento kullanýmý, Amerikan Anestezi Cemiyeti (ASA) skoru, vücut kitle indeksi (VKÝ) ve hastane mortalitesi deðerlendirildi. Cobb açýsý (CA), pelvik insidans (PI), sakral eðim (SS), pelvik eðim (PT), lomber lordoz (LL) ve torasik kifoz (TK) açýlarý da radyolojik olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Ortalama yaþý 79.07 (±8.21) olan 284 hasta deðerlendirildi. Hemiartroplasti çýkýk sýklýðý %13 idi (n=37). Dejeneratif skolyoz vakalarýn %25.4'ünde tespit edildi. Çýkýk oraný dejeneratif skolyozlu hastalarda anlamlý olarak daha yüksekti (p=0.001). Ýleri yaþ, yüksek vücut kitle indeksi ve ASA skoru, unipolar ve çimentosuz hemiartriplasti, düþük femoral baþ boyutu ve kalçaya posterior yaklaþýmýn çýkýk sýklýðýný arttýrdýðý görüldü (sýrasýyla, p=0.004, p=0.001, p=0.03, p=0.001, p=0.001, p=0.026). Ortalama pelvik insidans, sakral eðim, pelvik eðim, lomber lordoz ve torasik kifoz açýlarý çýkýk ve dejeneratif skolyozu olan hastalarda anlamlý olarak düþüktü (çýkýk: sýrasýyla, p=0.001, p=0.001, p=0.001, p=0.003, p=0.048; dejeneratif skolyoz: sýrasýyla, p=0.001, p=0.001, p=0.001, p=0.001, p=0.001).
SONUÇ: Dejeneratif skolyoz varlýðý ve düþük pelvik insidans, sakral eðim, pelvik tilt, torasik kifoz ve lomber lordoz açýlarý hemiartroplasti çýkýk sýklýðýný artýrmaktadýr. Yine, kalçaya posterior yaklaþým ve düþük femoral baþ boyutu çýkýk riskini artýrabilir.

AMAÇ: Lateral kondil kýrýklarý özellikle 6-10 yaþ arasý çocuklarda suprakondiler kýrýklardan sonra en sýk görülen dirsek çevresi kýrýklardýr. Bu kýrýklarýn tedavisinde açýk ya da kapalý redüksiyonla tespit yapýlabilmektedir. Hangi kýrýk tipinin nasýl tedavi edileceði henüz tam olarak netlik kazanmamýþtýr. Ortopedik cerrahlar tarafýndan Song sýnýflamasý son yýllarda bu kýrýklar için daha sýk kullanýlmaya baþlanmýþtýr. Literatürü incelediðimizde 2 mm ve üzeri deplasmaný olan LKK'lerde KRPP ve ARÝF'i karþýlaþtýran az sayýda çalýþma olduðunu görüyoruz.Buradan yola çýkarak kliniðimizde açýk veya kapalý redüksiyon yöntemleriyle ameliyat edilen Song evre 4,5 kýrýklarýný radyolojik ve klinik açýdan karþýlaþtýrdýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmaya 2011-2016 yýllarý arasýnda Song tip 4,5 lateral kondil kýrýðý nedeniyle kliniðimiz tarafýndan ameliyat edilen hastalar dahil edildi. Etik kurul onayý alýndýktan sonra hastalarýn týbbi kayýtlarý retrospektif olarak deðerlendirildi (ID: 00171379117). Hastanemizde 2011-2016 yýllarý arasýnda 213 hasta LKK nedeniyle ameliyat edilmiþ, 24 hasta takip dýþý býrakýlmýþ ve 78 hasta diðer Song tiplerine sahip hastalardan oluþmuþtur. Çalýþmamýz 111 hasta üzerinde deðerlendirildi ve hastalar 2 gruba ayrýldý: KRPP ve ARÝF grubu.
BULGULAR: Çalýþmaya toplam 111 hasta alýndý, 52 hastaya KRPP ve 59 hastaya ARÝF uygulandý. Gruplar arasýnda yaþ, cinsiyet, taraf, travma mekanizmasý ve takip süresi açýsýndan fark yoktu (sýrasýyla, p=0.962, p=0.198, p=0.706, p=0.526, p=1.000, p=0.708). Hastalarýn deplasman miktarlarý arasýnda anlamlý bir fark yoktu (p=0.233). Ameliyat sonrasý radyolojik karþýlaþtýrmada, KRPP uygulanan 12 hastada (%23) ve ARÝF uygulanan 28 hastada (%47.5) lateral spur gözlendi. Hardacre kriterleri KRPP uygulanan hastalarýn 46'sýnda (%88.4) ve ARÝF uygulanan hastalarýn 50'sinde (%84.7) mükemmel olarak deðerlendirildi. Her iki grup arasýnda anlamlý bir sonuç bulunmadý (p=0.769). Gruplar arasýnda komplikasyon açýsýndan fark yoktu (p=1.000).
SONUÇ: Çalýþma bize deplasmaný 2 mm ve üzerinde olan çocuk hastalarda açýk ya da kapalý redüksiyon yapýlmasýnýn orta ve uzun dönemde pek fark olmadýðýný sunmaktadýr. Literatürde bu konuda çok fazla çalýþma bulunmamasý nedeniyle sonuçlarýmýzýn tedaviyi yönlendirmede etkili olacaðý kanaatindeyiz.

AMAÇ: Bu çalýþmada geriatrik popülasyonda distal radius kýrýklarýnýn cerrahiolmayan tedavisinde uzun kol alçýsý (UKA) ve tekli þeker maþasý atelinin (TÞMA) etkinliðini karþýlaþtýrmak amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Acil servis (AS) ortopedi ve travmatoloji bölümünde konsülte edilen hastalar, beþ yýllýk bir süre boyunca üçüncü basamak bir üniversite hastanesinin elektronik arþivleri kullanýlarak incelendi. Çalýþmaya, redüksiyon gerektiren, baþarýlý kapalý redüksiyon geçiren ve en az altý hafta röntgen takibi olan 65 yaþ ve üzeri distal radius kýrýðý olan hastalar dahil edildi. Hastalar immobilizasyon yöntemine göre iki gruba ayrýldý: TÞMA grubu (n=88) ve UKA grubu (n=31). Hastalarýn AS'de redüksiyondan sonra ve 1., 2., 4. ve 6. haftalarda çekilen radyografileri deðerlendirildi. Her ziyarette radyografilerde radyal yükseklik, radyal eðim, volar eðim ve ulnar varyans ölçüldü. Delta deðeri, altýncý haftada alýnan ölçümden ilk redüksiyon sonrasý radyografideki ölçüm çýkarýlarak hesaplandý. Elde edilen veriler daha sonra iki grup arasýnda karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Toplam 119 hasta (93 kadýn, 26 erkek; ortalama yaþ: 72.9±7.3 yýl; aralýk, 65 ila 90 yýl) dahil edildi. Ortalama yaþ grup 1'de 74.6∓7.6 ve grup 2'de 72.3∓7.2 idi (p=0.135). Grup 1 26 kadýn ve 5 erkekten oluþuyordu; grup 2 ise 67 kadýn, 21 erkekti (p=0.52). Redüksiyon sonrasý volar tilt (p=0.005), 1. hafta volar tilt (p=0.020), redüksiyon sonrasý ulnar varyans (p=0.044), 1. hafta ulnar varyans (p=0.037), 2. hafta ulnar varyans (p=0.027) gruplar arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark gösterdi. Delta deðerleri de dahil olmak üzere diðer radyolojik parametrelerde istatistiksel olarak anlamlý bir fark saptanmadý. Grup 1'deki iki hastaya ve grup 2'deki 7 hastaya tekrar müdahale gerekmiþti (p=1).
SONUÇ: Geriatrik distal radius kýrýklarýnýn konservatif tedavisinde TÞMA, UKA kadar etkili bir immobilizasyon tekniðidir.

Bu olgu sunumunda geç taný alan klavikula kýrýklarýnýn geri dönüþü olmayan sonuçlara neden olabileceðini vurgulamak istedik. Doksan yaþýnda, eþlik eden hastalýklarý olan kadýn hasta, kendi seviyesinden düþtükten 3 hafta sonra hastanemizin acil servisine baþvurdu. Hastanýn geliþinde bilinç düzeyi Glasgow Koma Skalasý (GCS) 12, kan basýncý 100/60 mmHg, kalp hýzý 117 atým/dk, solunum sayýsý 24 nefes/dk idi. Sol üst ekstremitede atrofi, cilt rengi deðiþikliði, duyu ve motor felç mevcuttu. Posteroanterior (PA) akciðer grafisinde sol klavikulanýn kýrýk olduðu ve serbest parçanýn toraksa doðru yer deðiþtirdiði görüldü. Hastaya Arbeitsgemeinschaft für Osteosynthesefragen (AO) tip 15.2B2 klavikula kýrýðý tanýsý konuldu. Doppler ultrasonografide sol subklavian arter (SA) proksimalinde basýya baðlý akým kaybý olduðu görüldü. Aksiller, brakiyal, radial ve ulnar arterlerde akým izlenmedi. Hastanýn yandaþ hastalýklarýnýn fazla olmasý ve genel durumunun kötü olmasý nedeniyle arter týkanýklýðýnýn proksimal bölgesi olan omuz ekleminden dezartikülasyon yapýldý. Üç aylýk takipte dolaþým bozukluðuna iliþkin baþka bir semptom görülmedi. Bu olgu sunumunda geç taný almýþ kýrýklarýnýn yýkýcý sonuçlara yol açabileceði vurgulanmaktadýr. Travma cerrahlarý, hastanýn durumuna baðlý olarak klavikula kýrýklarýnýn cerrahi tedavisini de ön planda düþünmelidir.

Özgeçmiþinde hipertansiyon ve over malign neoplazisi hikayesi bulunan 70 yaþýnda kadýn hasta bu vakada tarafýmýzca deðerlendirilmiþtir. Ameliyat öncesi görüntülemede karaciðer segment 6'da baþlangýçta metastaz þüphesi taþýyan 6x6x2.5 cm boyutlarýnda kitle görüldü. Hasta 11 yýl önce laparoskopik kolesistektomi geçirmiþti. Tekrarlanan biyopsilere ve PET-CT'de 9.87'lik anlamlý FDG tutulumuna raðmen kitlenin orjini teþhis edilemedi. Bununla birlikte, total abdominal histerektomi ve iki taraflý salpingo-ooferektomi sýrasýnda, karaciðer lezyonunun eksizyonel biyopsisi, bunun muhtemelen önceki kolesistektomi sýrasýnda dökülen safra taþý çevresinde oluþan bir apse olduðunu gösterdi. Bu vaka, safra kesesi ameliyatý sýrasýnda dökülen safra taþýnýn karaciðerdeki metastatik bir kitleyi taklit ettiði nadir fakat önemli bir tanýsal zorluðun altýný çizmektedir. Özellikle atipik karýn kitleleriyle karþýlaþýldýðýnda ayýrýcý tanýda önceki cerrahi öykünün dikkate alýnmasýnýn önemini vurgulamaktadýr.

Brakiyal pleksus yaralanmalarý ikinci sýklýkta görülen perioperatif periferik sinir yaralanmalarýdýr. Malpozisyon, bu yaralanmalarda önemli bir predispozan faktördür. Ayrýca takrolimus gibi bazý ilaçlarýn periferik nöropatiye yatkýnlýk oluþturduðu bilinmektedir. Bu yazýda, karaciðer nakli nedeniyle beþ yýldýr takrolimus tedavisi gören ve basýya baðlý geri dönüþümlü brakiyal pleksopati geliþen bir hastanýn ilk 48 saatteki elektronöromiyografi (EMG) bulgularýný sunuyoruz. Bu olgu aracýlýðýyla brakiyal pleksus hasarýnýn her zaman aksonal tutuluþla sonuçlanmayabileceðini vurguladýk ve erken nörofizyolojik incelemelerde karþýlaþýlabilecek bulgulara deðindik.