AMAÇ: Ýskemi/reperfüzyon hasarý, hem uzun klemp süresi gerektiren elektif prosedürlerde hem de damar týkanýklýðý olan gecikmiþ acil vakalarda damar cerrahisinde görülen en zorlu postoperatif durumlardan biridir. Ýskemi sýrasýnda geliþen enflamatuvar yanýt ve reperfüzyon sýrasýnda artan serbest oksijen radikallerinin beyin, kalp ve böbrekler üzerinde zararlý etkileri vardýr. Bu çalýþmada, sýçanlarda alt ekstremite iskemi/reperfüzyon modelinde vanilik ve rosmarinik asidin iskemi/reperfüzyon hasarýný önlemedeki etkisini karþýlaþtýrmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Aðýrlýklarý 185-240 g olan, 32 adet diþi Sprague-Dawley ýrký sýçan, rastgele her biri 8 hayvandan oluþan 4 gruba ayrýldý. Grup 1 kontrol, grup 2 iskemi/reperfüzyon (I/R), grup 3 iskemi/reperfüzyon + vanilik asit (I/R + VA) ve grup 4 iskemi/reperfüzyon + rosmarinik asit (I/R +) olarak belirlendi. RA). Kontrol grubu dýþýndaki tüm gruplarda infrarenal abdominal aorta klemplenerek 60 dakika iskemi ve ardýndan 120 dakika reperfüzyon uygulandý. Reperfüzyon baþlamadan 15 dakika önce Grup 3'e vanilik asit, grup 4'e ise rosmarinik asit intra-abdominal olarak uygulandý. Reperfüzyon fazýnýn sonunda kan örnekleri ve kalp dokularý alýnarak sýçanlar sakrifiye edildi. Histopatolojik olarak miyofibriler ödem, miyositoliz, fokal kanama ve kalp dokusunda polimorfonükleer lökosit (PMNL) infiltrasyonu incelendi. Kan örneklerinde total antioksidan kapasite (TAK), total oksidatif durum (TOD), oksidatif stres indeksi (OSÝ), 8-OH-deoksiguanozin, laktonaz ve arilesteraz aktivitesi ölçüldü.
BULGULAR: Miyofibriler ödem en çok Ý/R grubunda belirgindi ve Ý/R + VA ve Ý/R + RA gruplarýnda daha az belirgindi (sýrasýyla, p=0.005 ve p=0.066). Ýskemi/reperfüzyon gruplarý arasýnda miyositoliz, fokal kanama ve PMNL infiltrasyonu açýsýndan fark yoktu (p>0.99). Tüm gruplar arasýnda TOD ve OSÝ kontrol grubunda en düþük, TAK ise en yüksekti. TAK, Ý/R + VA ve Ý/R + RA gruplarýnda benzer iken, bu iki grupta Ý/R grubuna göre anlamlý olarak yüksekti. Ý/R + VA grubundaki laktonaz aktivitesi kontrol grubuyla benzer iken Ý/R ve Ý/R + RA gruplarýna göre anlamlý derecede yüksekti.
SONUÇ: Çalýþmamýz vanilik ve rosmarinik asitin alt ekstremite iskemisi sonrasý kalpteki miyofibriler ödemi azalttýðýný ve TAK'ý arttýrdýðýný göstermektedir. Bununla birlikte, vanilik asit, antioksidan etkisi ile bilinen laktonaz enziminin aktivitesini rosmarinik asite göre daha fazla arttýrýr.

BACKGROUND: Ischemia/reperfusion injury is one of the most challenging postoperative situations in vascular surgery, both in elective procedures with prolonged clamping time and in delayed emergency cases with vascular occlusion. The inflammatory response that develops during ischemia and the oxygen-free radicals that proliferate during reperfusion have detrimental effects on the brain, heart, and kidneys. In this study, we aimed to compare the effects of vanillic and rosmarinic acid in preventing ischemia/reperfusion injury in a lower limb ischemia-reperfusion model in rats.
METHODS: Thirty-two female Sprague-Dawley rats weighing 185-240 g were randomly divided into four groups of eight animals each. Group 1 was designated as the control, Group 2 as ischemia/reperfusion (I/R), Group 3 as ischemia/reperfusion + vanillic acid (I/R + VA), and Group 4 as ischemia/reperfusion + rosmarinic acid (I/R + RA). In all groups except the control, the infrarenal abdominal aorta was clamped, and 60 minutes of ischemia followed by 120 minutes of reperfusion was performed. Vanillic acid was administered intra-abdominally 15 minutes before the start of reperfusion in Group 3, and rosmarinic acid in Group 4. At the end of the reperfusion phase, blood samples and hearts were collected, and the rats were euthanized. Histopathologically, myofibrillar edema, myocytolysis, focal hemorrhages, and infiltration of polymorphonuclear leukocytes (PMNL) in cardiac tissue were examined. Total antioxidant capacity (TAC), total oxidative status (TOS), oxidative stress index (OSI), 8-OH-deoxyguanosine, lactonase, and arylesterase activity were measured in blood samples.
RESULTS: Myofibrillar edema was most pronounced in the I/R group and less pronounced in the I/R + VA and I/R + RA groups (p=0.005 and p=0.066, respectively). There was no difference between the ischemia/reperfusion groups regarding myocytolysis, focal hemorrhage, and PMNL infiltration (p>0.99). Among all groups, TOS and OSI were lowest in the control group, while TAC was highest. TAC was similar in the I/R + VA and I/R + RA groups but was significantly higher in these two groups than in the I/R group. The lactonase activity in the I/R + VA group was similar to that in the control group but was significantly higher compared to the I/R and I/R + RA groups.
CONCLUSION: Our study shows that vanillic and rosmarinic acids reduce myofibrillar edema in the heart after lower limb ischemia and increase TAC. However, vanillic acid increases the activity of lactonase, an enzyme known for its antioxidant effect, more than rosmarinic acid.

AMAÇ: Ýskemi-reperfüzyon hasarý, transplantasyon baþarýsýný etkileyen bir durumdur. Çalýþmamýzýn amacý, uzun süreli sýcak iskemiye maruz kalan izojenik ve allojenik kas ve deri transplantasyon modellerinde iskemi-reperfüzyon hasarýnýn etkilerini incelemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: 48 Lewis ve 16 Brown-Norway sýçan dört grup oluþturmak üzere kullanýldý: IST: Ýzojenik inguinal flep transplantasyonu, IMT: Ýzojenik gastroknemius kas flebi transplantasyonu, AST: Allojenik inguinal flep transplantasyonu ve AMT: Allojenik gastroknemius kas flebi transplantasyonu. Tüm gruplarda postoperatif 1., 7., 21., 35., 63., 100. ve 120. günlerde malondialdehit (MDA) ve süperoksit dismutaz (SOD) deðerleri ölçüldü. Allojenik gruplarda postoperatif 7., 21., 35., 63., 100. ve 120. günlerde periferik kanda donör spesifik kimerizm (DSC) deðerlendirildi. Tüm gruplarda postoperatif 1., 7. ve 120. günlerde miRNA-21 ve miRNA-205 düzeyleri deðerlendirildi. Çalýþmanýn sonunda histopatolojik çalýþma yapýldý. BULGULAR: Gruplar arasýnda MDA ve SOD deðerleri açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý fark bulundu. AMT grubunda DSC tespit edildi. Özellikle AMT grubunda miRNA-205'te anlamlý artýþ gözlendi. Kas transplantasyon gruplarý arasýnda fonksiyonel kas ünitesi sayýsý açýsýndan anlamlý bir fark yoktu.
SONUÇ: AMT grubunda DSC varlýðý ve IMT ve AMT gruplarýnda fonksiyonel kas ünitesi sayýsý arasýnda anlamlý bir fark olmamasý dikkat çekici bulgulardýr.

BACKGROUND: Ischemia-reperfusion injury (IRI) is a phenomenon that affects transplant survival. The aim of our study was to examine the effects of IRI in isogenic and allogeneic muscle and skin transplantation models exposed to prolonged warm ischemia.
METHODS: Forty-eight Lewis rats and 16 Brown-Norway rats were used to create four groups: Isogenic Inguinal Flap Transplantation (IST), Isogenic Gastrocnemius Muscle Flap Transplantation (IMT), Allogeneic Inguinal Flap Transplantation (AST), and Allogeneic Gastrocnemius Muscle Flap Transplantation (AMT). Malonyldialdehyde (MDA) and superoxide dismutase (SOD) levels were measured on postoperative days 1, 7, 21, 35, 63, 100, and 120 in all groups. Donor-specific chimerism (DSC) in peripheral blood was evaluated in the allogeneic groups on postoperative days 7, 21, 35, 63, 100, and 120. The microRNA-21 and microRNA-205 levels were evaluated on postoperative days 1, 7, and 120 in all groups. At the end of the study, a histopathological examination was performed.
RESULTS: A statistically significant difference was found between the groups in terms of MDA and SOD levels. DSC was detected in the AMT group. A significant increase in microRNA-205 was observed, especially in the AMT group. There was no significant difference in the number of functional muscle units between the muscle transplantation groups.
CONCLUSION: The presence of DSC in the AMT group and the lack of a significant difference in the number of functional muscle units in the IMT and AMT groups are noteworthy findings.

AMAÇ: Düzeltilmiþ Obstetrik Erken Uyarý Sistemi Ölçeði (MEOWS), obstetrik hastalarda fizyolojik parametrelerdeki deðiþiklikleri tespit etmek ve kötüleþen hastalarýn daha erken tanýnmasýný ve yönetilmesini saðlamak için kullanýlan puan tabanlý ya da renk kodlu bir sistemdir. Çalýþmanýn amacý, aracý olarak bu ölçeðin performansýný deðerlendirmek ve MEOWS'u Türkçeye kazandýrarak ülkemizde kullanýlabilirliðine katkýda bulunmaktýr. GEREÇ VE YÖNTEM: Yerel etik kurul izni alýnan prospektif ve tanýmlayýcý olan bu çalýþmaya Samsun Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi, Kadýn Hastalýklarý ve Çocuk Hastanesinde Nisan 2022-Aðustos 2022 tarihleri arasýnda, gebelik haftasý 28 haftadan büyük ve postpartum 6. haftaya kadar olan ve yatarak tedavi edilen 350 doðum yapmýþ obstetrik hasta alýndý.
BULGULAR: Hastalarýn yaþ ortalamasý 28.9±5.9 (18-40) yýl olup %34.6'sýnda (n=121) uyarýcý (tetikleyici) deðerleri ve %30.9’unda (n=108) morbidite saptandý. Bireysel fizyolojik parametreler arasýnda en sýk tetikleyici yüksek sistolik kan basýncý (SKB) (%28.3) idi. MEOWS’un performansýna bakýldýðýnda tetikleyici ile morbidite arasýnda istatistiksel olarak anlamlý düzeyde bir uyum olduðu görülmüþtür (Kappa=0.605; p<0,001). MEOWS’un morbidite durumunu tahmin etmedeki duyarlýlýðý %77.78 (%95 GA 68.76-85.21%), özgüllüðü %84.71 (%95 GA 79.55-89.00%), PPV %69.42 (%95 GA 62.40-75.64%), NPV %89.52 (%95 GA 85.67-92.43%) ve doðruluk %82.57 (%95 GA 78.18-86.40%) olarak saptandý.
SONUÇ: Bu çalýþma ile MEOWS'un morbiditeyi tahmin etmek için yararlý bir tarama aracý olduðu ve yeterli sensivite, spesifite ve doðruluk deðerleri ile Türkçe dilinde kullanýmýnda iyi bir performans gösterdiði saptanmýþtýr. Bununla birlikte, uzun vadeli sonuçlarýn dahil edilmesi MEOWS'un etkinliðinin daha kapsamlý bir þekilde anlaþýlmasýný saðlayacaktýr.

BACKGROUND: The Modified Early Obstetric Warning System (MEOWS) is a score-based or color-coded system that detects changes in physiological parameters and enables earlier diagnosis and care of worsening obstetric patients. The aim of this study is to evaluate the tool's performance and contribute to its use in Türkiye by translating MEOWS into Turkish.
METHODS: This prospective and descriptive study, approved by the local ethics committee, included 350 obstetric in-patients who gave birth at Samsun Training and Research Hospital, Gynecology and Children's Hospital between April and August 2022. The study involved patients with a gestational week greater than 28 weeks and up to six weeks postpartum.
RESULTS: The average age of the patients was 28.9±5.9 (18-40) years, with trigger values occurring in 34.6% (n=121) and morbidity occurring in 30.9% (n=108) of the cases. The most common trigger among the individual physiological indicators was high systolic blood pressure (28.3%). When the performance of MEOWS was evaluated, a statistically significant correlation was found between trigger and morbidity (Kappa=0.605; p<0.001). The sensitivity of MEOWS in estimating morbidity was 77.78% (95% confidence interval [CI]: 68.76-85.21%), specificity was 84.71% (95% CI: 79.55-89.00%), Positive Predictive Value (PPV) was 69.42% (95% CI: 62.40-75.64%), Negative Predictive Value (NPV) was 89.52% (95% CI: 85.67-92.43%), and accuracy was 82.57% (95% CI: 78.18-86.40%).
CONCLUSION: MEOWS was found to be an effective screening tool for predicting morbidity in this study and performs well in Turkish with sufficient sensitivity, specificity, and accuracy. However, the inclusion of long-term results would provide a more comprehensive understanding of the effectiveness of MEOWS.

AMAÇ: Aort diseksiyonu (AD), yüksek mortalite oranlarýyla iliþkili ciddi bir kardiyovasküler durumdur. Sistemik enflamatuvar yanýt AD'nin prognozunu etkileyebilir ve bu baðlamda nötrofil-lenfosit oraný (NLR) basit ve hýzlý bir enflamatuvar biyobelirteç olarak ortaya çýkmaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu retrospektif kohort çalýþmaya 2018-2023 yýllarý arasýnda AD tanýsý konulan ve acil serviste tedavi gören 103 hasta alýndý. Hastalarýn demografik özellikleri, klinik özellikleri ve laboratuvar sonuçlarý deðerlendirildi. Yaþ, ortalama sistolik kan basýncý, oksijen doygunluðu, hemoglobin, laktat deðerleri ve koroner arter hastalýðýnýn varlýðý gibi potansiyel karýþtýrýcýlarý ayarlamak için çok deðiþkenli lojistik regresyon analizi yapýldý. NLR'nin mortaliteyi tahmin etme yeteneði, alýcý iþletim karakteristiði (ROC) analizi kullanýlarak analiz edildi.
BULGULAR: Çalýþma popülasyonu iki gruba ayrýldý: Hayatta kalmayanlar (%68 ölüm oraný) ve hayatta kalanlar (%32 hayatta kalma oraný). Hayatta kalmayan grup, hayatta kalan gruba kýyasla anlamlý derecede daha yüksek NLR deðerlerine sahipti (medyan NLR 7.66'ya karþý 2.5, p<0.001). Çok deðiþkenli lojistik regresyon analizi, NLO'yu hastane içi mortalitenin baðýmsýz bir belirleyicisi olarak tanýmladý (düzeltilmiþ OR 2.33, %95 GA 1.42-3.82, p<0.001). NLR için ROC analizi, ROC eðrisi altýndaki alan (AUROC) 0.851 (%95 GA 0.768-0.914) ile yüksek ayýrt edici güç gösterdi. Belirlenen kesme noktasý >5.08 olup duyarlýlýðý %77.14, özgüllüðü %81.82 idi.
SONUÇ: Bulgular, yüksek NLR'nin AD'li hastalarda artan mortalite riskiyle güçlü bir þekilde iliþkili olduðunu ve acil klinik ortamlarda mortaliteyi tahmin etmek için kullanýlabileceðini göstermektedir.

BACKGROUND: Aortic dissection (AD) is a serious cardiovascular condition associated with high mortality rates. The systemic inflammatory response can influence the prognosis of AD, and in this context, the neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR) emerges as a simple and rapid inflammatory biomarker.
METHODS: This retrospective cohort study included 103 patients diagnosed with AD and treated in the emergency department between 2018 and 2023. Patient demographics, clinical features, and laboratory results were evaluated. Multivariate logistic regression analysis was performed to adjust for potential confounders such as age, mean systolic blood pressure, oxygen saturation, hemoglobin, lactate values, and the presence of coronary artery disease. The ability of NLR to predict mortality was analyzed using receiver operating characteristic (ROC) analysis.
RESULTS: The study population was divided into two groups: non-survivors (68% mortality rate) and survivors (32% survival rate). The non-survivor group had significantly higher NLR values compared to the survivor group (median NLR 7.66 vs. 2.5, p<0.001). Multivariate logistic regression analysis identified NLR as an independent predictor of in-hospital mortality (adjusted odds ratio [OR] 2.33, 95% confidence interval [CI] 1.42-3.82, p<0.001). ROC analysis for NLR demonstrated high discriminative power with an area under the ROC curve (AUROC) of 0.851 (95% CI 0.768-0.914). The determined cut-off point was >5.08 with a sensitivity of 77.14% and specificity of 81.82%.
CONCLUSION: The findings indicate that high NLR is strongly associated with increased mortality risk in patients with AD and can be used in emergency clinical settings to predict mortality.

AMAÇ: Ateþli silah yaralanmalarý (ASY) küresel olarak halen önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. Antibiyotik kullanýmý, ASY olgularýnda yaralanma sonrasý enfeksiyonlarýn önlenmesi için kýlavuz önerileri ile desteklenmektedir, ancak antimikrobiyal ajan seçimi ve bunlarla iliþkili sonuçlar belirsizliðini korumaktadýr. Bu çalýþmada acil servise baþvuran ASY olgularýnýn yaralanma þiddet skorlarý (ISS) ile ampirik ve kültür sonucuna göre revize edilen antimikrobiyal tedavi protokolleri ve mortalite arasýndaki iliþkiyi araþtýrmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Araþtýrmada 2022 yýlýnda acil servise baþvurusu olan ve sonrasýnda klinik ve yoðun bakým ünitelerinde (YBÜ) yatarak tedavi gören 164 ASY olgusu deðerlendirildi. Bu vakalar ISS’a göre 9'dan küçük olanlar hafif, 9-15 arasý olanlar orta, 16-24 arasý olanlar þiddetli, 25 ve üzeri olanlar derin þiddetli olmak üzere dört gruba ayrýldý. Olgularda hastane yatýþ süresi, hastaneye yaralanma sonrasý kaçýncý günde baþvurduðu, doku veya kan kültür üremesi, verilen ampirik tedavi seçeneði, kültür sonucuna göre yapýlan antimikrobiyal revizyon durumu, hastanýn YBÜ ihtiyacý olup olmamasý ve mortalite durumu, ISS ile karþýlaþtýrýldý. Araþtýrmanýn verileri SPSS IBM 22,0 (SPSS Inc, Chicago, IL) istatistik programýna aktarýlarak veri kontrolü ve analizler bu programda yapýldý. Travma hastalarýnda deðiþkenler çeþitli gruplar arasýnda Pearson Chi-Square ile karþýlaþtýrýlmýþtýr. Binary logistic regression testleri ile analiz edilerek baðýmsýz risk faktörleri belirlenmiþtir. Ýstatistiksel açýdan p<0,05 düzeyi anlamlý kabul edildi. BULGULAR: Çalýþmaya alýnan 164 hastanýn tamamý erkekti. Ortalama yaþ 28.9±4.51 yýl olarak hesaplandý. Ortalama hastane yatýþ süresi 25.54±21.81 gün olarak bulundu. Hastalarýn %96’sý (158/164) akut enfeksiyon ile hastaneye baþvurmuþtur. Hastalarýn 83’ünde (%50.6) yoðun bakým ihtiyacý geliþmiþtir. Hastalarýn 79’undan (%48) doku kültürü alýndý. Doku kültürü alýnan 79 hastanýn 45’inde (%57) bakteri üremesi olmuþtur. Kültür üremelerinde en sýk Acinetobacter baumannii ve Klebsiella pneumoniae görülmüþtür. Ampirik tedavi verilen ve sonrasýnda kültür sonucuna göre antibiyotik duyarlýlýklarýna bakýlan hastalar incelendiðinde uygun ampirik antibiyotik tedavi oraný %48,9 hesaplanmýþtýr. Ampirik antibiyotik rejimlerinin hafif grupta %80 olguda, derin þiddetli grupta ise %16.7 olguda uygun verildiði ve bu sonucun anlamlý olduðu görülmektedir (p=0.005). Hafif grupta hastanede kalýþ süresinin istatistiksel anlamlý þekilde daha kýsa olduðu görülmüþtür (p=0.003, p=0.000, p=0.000). ISS dört grupta sýnýflandýrýlan hastalar YBU ihtiyacýna göre deðerlendirildiðinde anlamlý bir fark saptanmýþ olup (p=0.000) ISS skorunun yüksek olduðu gruplarda yoðun bakým ihtiyacý daha yüksek hesaplanmýþtýr.
SONUÇ: Sonuçta ASY olgularýnda ampirik antimikrobiyal tedavinin hafif grupta psödomonal etkinliði olmayan beta laktam+beta laktamaz inhibitörü veya üçüncü kuþak sefalosporin+nitroimidazol gibi dar spektrumlu olacak þekilde, þiddetli grupta ise gram negatif bakterileri de kapsayacak þekilde daha geniþ spektrumlu olarak baþlanmasý gerektiðini düþünmekteyiz. Özellikle üçüncü basamak travma merkezlerinin bu hasta gruplarýna yönelik sistematik tedavi protokolleri oluþturmasý gerekmektedir.

BACKGROUND: Firearm injuries (FI) remain a significant cause of morbidity and mortality globally. Antibiotic use, supported by guideline recommendations for preventing post-injury infections in FI cases, encounters uncertainties regarding the selection of anti-microbial agents and associated outcomes. This study aimed to investigate the relationship between Injury Severity Scores (ISS) for FI cases presented to the emergency department.
METHODS: We empirically revised antimicrobial treatment protocols based on culture results and mortality rates. In the study, 164 firearm injury cases, admitted to the emergency department in 2022 and subsequently hospitalized in clinics and intensive care units (ICU), were evaluated. Cases included in the study were categorized into four groups based on ISS: mild, moderate, severe, and profound injury severity. The study compared the timing of hospital presentation following the injury, hospital length of stay, tissue or blood culture positivity, empirical treatment administered, antimicrobial revision based on culture results, need for ICU admission, mortality status, and ISS among the cases. Data were analyzed using IBM SPSS Statistics 22.0 (SPSS Inc., Chicago, IL). Variables in trauma patients were compared among various groups using Pearson Chi-Square tests. Binary logistic regression tests were performed to identify independent risk factors. A significance level of p<0.05 was considered statistically significant.
RESULTS: The study included 164 patients, all of whom were male. The mean age was calculated as 28.9±4.51 years. The average hospital length of stay was 25.54±21.81 days. Eighty-three patients (50.6%) required intensive care. Tissue cultures were obtained from 79 patients (48%). Bacterial growth was observed in 45 of these 79 patients (57%). The appropriate empirical antibiotic treatment rate, assessed among patients who received empirical treatment followed by culture-based antibiotic sensitivity testing, was 48.9%. It was observed that empirical antibiotic regimens were appropriate in 80% of cases in the mild group and 16.7% in the profound severe group (p=0.005). Our study compared the relationship between hospitalization duration and ISS groups. It was observed that hospitalization duration was significantly shorter in the mild group compared to the other groups (p=0.003, p=0.000, p=0.000). It was also observed that the need for ICU admission was higher in groups with higher ISS, indicating a correlation between higher ISS and increased ICU requirements (p=0.000).
CONCLUSION: In conclusion, for cases of firearm injuries, we believe empirical antimicrobial therapy should be initiated with narrow-spectrum agents such as beta-lactam + beta-lactamase inhibitor or third-generation cephalosporin + nitroimidazole in the mild group, considering the lack of Pseudomonal activity.

AMAÇ: Safra kesesi perforasyonu (SKP), akut kolesistitin nadir fakat yaþamý tehdit eden bir komplikasyonudur. Ancak teknolojik görüntülemeler ve biyokimyasal analizlere raðmen bazý olgularda perforasyon tanýsý halen operasyon esnasýnda konulmaktadýr. Bu durum perforasyon tanýsýnda yeni belirteçler ihtiyacý olduðunu ortaya koymuþtur. Bu çalýþmayla perfore kolesistit olgularýnýn tanýsýnda biyobelirteçlerin rolünü analiz etmeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu retrospektif çalýþmada acil serviste akut kolesistit tanýsý konularak ameliyat edilen hastalarda çalýþýlan kan örnekleri (beyaz kan hücresi, hemoglobin, trombosit sayýmý, C-reaktif protein (CRP), albümin, CRP /Albümin oraný (CAR), nötrofil lenfosit oraný (NLR), üre, kreatinin, glukoz, amilaz, lipaz, AST, ALT, ALP, GGT, total bilirubin, direk bilirubin) analiz edildi.
BULGULAR: 170 hasta safra kesesi perforasyonu olup olmamasýna göre iki gruba ayrýldý. Hastalarýn 63'ünde (%37.1) perforasyon mevcut idi. Perforasyon tespit edilen grupta laparoskopiden açýk operasyona geçiþ, yoðun bakýma yatýþ, hastanede yatýþ süresi ve mortalite perfore olmayan gruba göre yüksekti. Hastalarý laboratuvar bulgularýna göre incelediðimizde; gruplar arasýnda beyaz kan hücresi, NLR, CRP, albümin ve CAR parametreleri açýsýndan fark tespit edilmiþtir. Regresyon analizinde ize CRP ve CAR daha iyi performans gösterdi.
SONUÇ: Çalýþmamýz CRP ve CAR’nýn akut kolesistit tanýlý hastalarda SKP’u öngörmede özgüllük ve duyarlýlýðý düþük olmasýna raðmen tanýya yardýmcý bir biyobelirteç olabileceðini göstermiþtir. Bu belirteç klinisyenlerin yüksek morbidite ve mortaliteye sahip bu tabloya erken taný koyarak uygun tedaviyi planlamalarýna yardýmcý olabilecek düþük maliyetli ve kolay ulaþýlabilen bir parametredir.

BACKGROUND: Gallbladder perforation (GBP) is a rare but life-threatening complication of acute cholecystitis. Despite advancements in imaging technology and biochemical analysis, perforations are still diagnosed intraoperatively in some cases. This situation has revealed the need for new markers in the diagnosis of perforation. In this study, we aimed to analyze the role of biomarkers in the diagnosis of perforated cholecystitis cases.
METHODS: In this retrospective study, blood samples (white blood cells (WBC), hemoglobin, platelet count, C-reactive protein (CRP), albumin, CRP/albumin ratio (CAR), neutrophil-lymphocyte ratio (NLR), urea, creatinine, glucose, amylase, lipase, aspartate ami-notransferase (AST), alanine aminotransferase (ALT), alkaline phosphatase (ALP), gamma-glutamyl transferase (GGT), total bilirubin, direct bilirubin) were analyzed in patients who were diagnosed with acute cholecystitis in the emergency department.
RESULTS: One hundred seventy patients were divided into two groups according to the presence or absence of gallbladder perforation. Sixty-three (37.1%) patients had perforation. Transition from laparoscopy to open operation, intensive care unit admission, length of hospital stay, and mortality were higher in the perforated group compared to the non-perforated group. When we analyzed the patients according to laboratory findings, there was a difference in WBC, NLR, CRP, albumin, and CAR parameters in the perforation group. In regression analysis, CRP and CAR performed better.
CONCLUSION: Our study showed that CRP and CAR may be diagnostic biomarkers with low specificity and sensitivity in predicting GBP in patients with acute cholecystitis. This marker is a low-cost and easily accessible parameter that may help clinicians make an early diagnosis and plan appropriate treatment for this condition with high morbidity and mortality.

AMAÇ: Travma nedeniyle acil servise baþvuran çocuklarda dikkat eksikliði hiperaktivite bozukluðu (DEHB) semptomlarýnýn görülme sýklýðýný ve DEHB ile iliþkili risk faktörlerini belirlemek.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmaya travma nedeniyle acil servise baþvuran 3-16 yaþ arasý çocuklar alýndý. Kontrol grubu, travma dýþý nedenlerle çocuk acil servisine baþvuran 3-16 yaþ arasý çocuklardan oluþturuldu. Revize Conners Ebeveyn Deðerlendirme Ölçeði (CPRS-R), ilk müdahale ve stabilizasyondan sonra katýlmayý kabul eden ebeveynlere uygulandý. Travma hastalarý iki gruba ayrýlmýþtýr: DEHB olanlar ve DEHB olmayanlar. DEHB'nin belirlenmesini artýrabilecek risk faktörleri belirlenmiþtir.
BULGULAR: Çalýþmada, her iki gruptaki 917 çocuðun yaþ, cinsiyet, demografik ve kültürel özellikler açýsýndan benzer özelliklere sahip olduðu bulunmuþtur. Acil servise en sýk baþvuru þikayeti 296 (%35.2) olguda ekstremite travmalarý idi. Travma hastalarýnýn çoðu (%95.9) ayakta tedavi müdahalesinin ardýndan acil servisten taburcu edilmiþtir. Sosyal sorunlar alt ölçek puaný hariç, CPRS-R'nin tüm alt ölçek puanlarý çalýþma grubunda kontrole kýyasla anlamlý derecede yüksekti. Ekstremite travmalarý ile baþvuru (p<0.001), önceki travmalar nedeniyle acil servise baþvuru (p<0.001) ve daha önce DEHB tanýsý almýþ bir aile üyesine sahip olma (p<0.001) DEHB riskini artýran faktörler olarak bulunmuþtur.
SONUÇ: Travma nedeniyle acil servise baþvuran çocuklarda DEHB semptomlarýnýn görülme sýklýðý daha yüksek olabilir. Ayrýca ekstremite travmalarý, daha önce geçirilmiþ travma nedeniyle acil servise baþvuru ve ailede daha önce DEHB tanýsý almýþ birey olmasý DEHB riskini artýran faktörlerdir.

BACKGROUND: This study aims to determine the prevalence of Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) symptoms and the associated risk factors in children admitted to the Emergency Department (ED) due to traumas.
METHODS: EChildren aged 3-16 years admitted to the ED for traumas were included in the study. The control group consisted of children aged between 3-16, who visited the pediatric ED for non-traumatic reasons. The Revised Conners Parent Rating Scale (CPRS-R) was administered to parents who agreed to participate following initial intervention and stabilization. Trauma patients were divided into two groups: those diagnosed with ADHD and those without ADHD. Risk factors likely to increase the identification of ADHD were assessed.
RESULTS: The study included 917 children, with both groups showing similar characteristics regarding age, sex, demographic, and cultural factors. The most common reason for ED visits was extremity traumas, accounting for 296 (35.2%) cases. The majority of trauma patients (95.9%) were discharged from the ED after outpatient interventions. All subscale scores of the CPRS-R, except for the social problems subscale, were significantly higher in the study group compared to the control group. Factors that increased the risk of ADHD included admission with extremity traumas (p<0.001), previous ED admissions due to traumas (p<0.001), and having a family member previously diagnosed with ADHD (p<0.001).
CONCLUSION: The prevalence of ADHD symptoms may be higher in children admitted to the ED due to traumas. Furthermore, extremity traumas, previous trauma-related ED-admissions, and a family history of ADHD increase the risk of ADHD.

AMAÇ: Fleksibl üreteroskopik litotripside (fURL) avantanjlarý olan üreteral eriþim kýlýflarýnýn (ÜEK) kullanýmýnda üreteral yaralanma, iskemi ve uzun süreli üreteral stenoz gibi istenmeyen durumlar ortaya çýkabilir. Çalýþmanýn amacý distal üreteral lateralizasyon açýsýnýn baþarýlý ÜEK yerleþtirilmesi üzerindeki etkisini araþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Böbrek ve/veya proksimal üreter taþlarý için fURL prosedürü uygulanan hastalarýn verileri retrospektif olarak analiz edildi. Hastalarýn preoperatif bilgisayarlý tomografik incelemelerine dayanarak mesane çýkýþý sýfýr noktasý olarak kabul edildi ve buradan geçen yatay eksen ile distal üreterin en lateralize noktasý arasýndaki açý deðerleri hesaplandý. Hastalar ÜEK'nin baþarýlý bir þekilde yerleþtirildiði ve yerleþtirilemediði hastalar olarak 2 gruba ayrýldý.
BULGULAR: Baþarýlý ÜEK yerleþtirilen (n=36) ve yerleþtirilemeyen (n=12) gruplar arasýnda cinsiyet, lateralite, lokalizasyon, taþ sayýsý, taþ yükü ve ameliyat öncesi bilgisayarlý tomografi ile deðerlendirilen mesane hacimleri açýsýndan anlamlý bir fark saptanmadý (p>0.05). Öte yandan, yaþ ve distal üreteral lateralizasyon açýsý açýsýndan iki grup arasýnda anlamlý fark bulundu (p<0.001, p=0.013).
SONUÇ: Distal üreteral lateralizasyon açýsýnýn fURS planlanan hastalarda ÜEK yerleþtirilmesinde etkili bir faktör olduðu düþünülmektedir.

BACKGROUND: The use of ureteral access sheaths (UAS), which offer advantages in flexible ureteroscopic lithotripsy (fURL), may lead to undesirable conditions such as ureteral injury, ischemia, and prolonged ureteral stenosis. The aim of this study was to investigate the effect of the distal ureteral lateralization angle on successful UAS placement.
METHODS: We analyzed the data of patients who underwent fURL for kidney and/or proximal ureteral stones retrospectively. Based on the preoperative computed tomographic examinations of the patients, the bladder outlet was considered the zero point. We calculated the angle values between the horizontal axis passing through this point and the most lateralized point of the distal ureter. The patients were divided into two groups: those to whom UAS was successfully placed and those to whom UAS placement failed.
RESULTS: No significant difference was detected between the groups with successful UAS placement (n=36) and those without UAS placement (n=12) in terms of sex, laterality, localization, number of stones, stone burden, and bladder volumes evaluated with preoperative computed tomography (p>0.05). However, a significant difference was found between the two groups regarding age and distal ureteral lateralization angle (p<0.001, p=0.013).
CONCLUSION: The distal ureteral lateralization angle is considered to be an effective factor in the placement of UAS in patients scheduled for fURS.

AMAÇ: Maksillofasiyal yaralanmalar, çeþitli etiyolojik nedenleri sebebiyle sýklýkla çoklu travmanýn bir bileþeni olarak kabul edilir ve travmanýn önemli bir bölümünü oluþturur. Bu çalýþmanýn amacý, özellikle askeri personelde görülen maksillofasiyal travmalarýn görülme sýklýðýný, çeþitli klinik seyrini ve özelliklerini aydýnlatarak literatüre katkýda bulunmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Saðlýk Bilimleri Üniversitesi Gülhane Týp Fakültesi Adli Týp Anabilim Dalý'nda (Gülhane Askeri Týp Fakültesi) 2011-2016 yýllarý arasýnda düzenlenen ve öncelikli olarak askeri personele iliþkin adli raporlar retrospektif olarak incelendi. Çalýþma, travma sonucu maksillofasiyal yaralanmasý olan vakalarýn yaþ, cinsiyet, travmanýn kaynaðý, yaralanma derecesi, kemik ve diþ kýrýklarýnýn varlýðý ve travma sonucu psikiyatrik bozukluklarýn ortaya çýkýþý gibi hususlara odaklanarak ayrýntýlý bir analizini içermektedir.
BULGULAR: Bu çalýþma, maksillofasiyal travmalarýn aðýrlýklý olarak genç erkek bireylerde, özellikle de askeri personelde meydana geldiðini gösterdi. Tespit edilen en yaygýn etiyolojik faktör kiþilerarasý þiddetti. Yaralanmalarýn çoðunluðu yumuþak doku hasarlarýydý ve en sýk kýrýlan kemik burun kemiðiydi. Bazý vakalarda baþ ve üst ekstremite yaralanmalarý da tespit edildi; bu gibi durumlarda birden fazla yaralanmanýn yaygýn olduðunu göstermektedir. Travma sonrasý psikolojik bozukluklar bazý durumlarda geliþmiþ olup, en sýk görüleni anksiyete bozukluklarýydý.
SONUÇ: Maksillofasiyal yaralanmalarýn birden fazla vücut bölgesini etkileyebileceði ve multidisipliner bir yaklaþým gerektirdiði belirlenmiþtir. Bu çalýþma, maksillofasiyal travmalarý anlamak ve yönetmek için kapsamlý strateji ve politikalar geliþtirmenin önemini vurgulayarak bu alanda gelecekte yapýlacak çalýþmalara temel bir referans saðlamaktadýr.

BACKGROUND: Maxillofacial injuries, due to their diverse etiological causes, are often considered a component of multi-trauma and constitute a significant portion of trauma. This study aims to elucidate the incidence of maxillofacial traumas, particularly among military personnel, various clinical courses, and characteristics, thereby contributing to the literature.
METHODS: Forensic reports, primarily related to military personnel and organized between 2011 and 2016 at the Forensic Medicine Department of Gülhane Medical Faculty, Health Sciences University, were retrospectively examined. The study involved a detailed analysis of cases with maxillofacial injuries resulting from trauma, focusing on aspects such as age, gender, the origin of the trauma, degree of injury, the presence of bone and dental fractures, and the occurrence of psychiatric disorders as a result of the trauma.
RESULTS: This study demonstrated that maxillofacial traumas predominantly occurred in young male individuals, particularly among military personnel. The most common etiological factor identified was interpersonal violence. The majority of injuries were soft tissue damages, with the nasal bone being the most frequently fractured area. Injuries to the head and upper extremities were also detected in some of the cases, showing that multiple injuries are common in such cases. Post-traumatic psychological disorders developed in some cases, with anxiety disorders being the most commonly observed.
CONCLUSION: It has been determined that maxillofacial injuries can affect multiple body regions, necessitating a multidisciplinary approach. This study underscores the importance of developing comprehensive strategies and policies for understanding and managing maxillofacial traumas, providing a fundamental reference for future studies in this field.

AMAÇ: Bu çalýþmada Türkiye'deki çocuk cerrahlarýnýn ve çocuk ürologlarýnýn testis torsiyonunun (TT) taný ve tedavisine yönelik yaklaþýmlarýnýn ve European Association of Urology (EAU) pediatrik üroloji kýlavuzuna uyumunun deðerlendirilmesi amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmanýn amacýný açýklayan bir notla birlikte 19 sorudan oluþan bir anket, Haziran 2023 ve Temmuz 2023'te çocuk cerrahisi ve çocuk ürolojisi uzmaný hekimlere e-posta yoluyla gönderildi.
BULGULAR: Ankete katýlan 95 kiþiden %62.1'inin 10 yýldan fazla mesleki deneyimi vardý. %48.4'ü yýlda 5'ten fazla TT vakasýný tedavi ettiðini belirtti. Katýlýmcýlarýn %87.4'ü skrotal Doppler ultrasonografiyi (US) her zaman kullandýðýný, %12.6'sý US'yi tanýda þüphe varsa kullandýðýný bildirdi. Tedaviyle ilgili olarak, %14.7'si manuel detorsiyonu daima yaptýðýný, %70.5'i hiç yapmadýðýný ve %14.7'si yalnýzca ameliyathanenin hemen müsait olmamasý durumunda yaptýðýný belirtti. Katýlýmcýlarýn %92.6'sý acil ameliyatý tercih etmekteydi. Manuel detorsiyon yapan katýlýmcýlarýn %71.4'ü manuel detorsiyon baþarýlý olsa dahi 24 saat içinde ameliyat gerçekleþtirmektedir. Kontralateral testisin fiksasyonuyla ilgili olarak %14.7'si hiç yapmamakta, %27.4'ü ise sadece torsiyone testise orþiektomi uyguladýðýnda yapmaktaydý.
SONUÇ: Katýlýmcýlarýn çoðu acil cerrahi müdahalede EAU pediatrik üroloji kýlavuzunu takip ederken, manuel detorsiyon uygulama oraný oldukça düþüktür. Çok az katýlýmcý manuel detorsiyon sonrasý acil ameliyatýn yapýlamayabileceðini belirtti. Katýlýmcýlarýn tamamý torsiyone testisin fiksasyonunu kýlavuza uygun olarak gerçekleþtirirken, karþý testiste ayný uyum gözlenmedi.

BACKGROUND: This study aimed to evaluate the approaches of pediatric surgeons and pediatric urologists in Türkiye regarding the diagnosis and treatment of testicular torsion (TT) and their adherence to the European Association of Urology (EAU) pediatric urology guideline.
METHODS: A survey consisting of 19 questions, accompanied by an annotation describing the objective of the study, was emailed to pediatric surgeons and pediatric urologists in June and July 2023.
RESULTS: Of the 95 respondents, 62.1% had over 10 years of experience, and 48.4% treated more than five cases of TT annually. Of the participants, 87.4% stated that scrotal Doppler ultrasonography (US) was always used, and 12.6% stated that US was used in cases of doubtful diagnosis. Concerning treatment, 14.7% reported performing manual detorsion, 70.5% never did, and 14.7% did so only if the operating room was unavailable soon. A total of 92.6% of participants opted for emergency surgery. Among participants who perform manual detorsion, 71.4% perform surgery within 24 hours after successful manual detorsion. Regarding fixation of the contralateral testicle, 14.7% never performed it, and 27.4% did so only when they performed an orchiectomy on the torsion testicle.
CONCLUSION: While most participants follow EAU pediatric urology guidelines by performing emergency surgery, the rate of manual detorsion is low. Few participants stated that emergency surgery may not be performed after manual detorsion. While all of the participants performed fixation of the torsion testicle in accordance with the guidelines, the same adherence was not observed in the contralateral testicle.

Bu yazýda, Ýzmir, Türkiye'de Ege kýyýlarýnda deniz tatili sýrasýnda Trachinus Draco tarafýndan zehirlenen 49 yaþýnda bir kadýn vaka sunuldu. Olayý takiben þiddetli aðrýlar yaþayan hasta acil serviste tedavi altýna alýndý ve burada analjezik ve soðuk kompres uygulandý. Bu yaklaþým, yaklaþýk 24 saat boyunca devam eden aðrýsýný hafifletmekte baþarýsýz oldu. Hasta, 12. günde, semptomlarýn kötüleþmesi ve olay gününden daha büyük bir yaranýn ortaya çýkmasýyla, daha fazla bakým için üniversite hastanesini ziyaret etti ve burada periyodik yara temizliði ve manyetik rezonans görüntülemesindeki þüpheli bulgulardan sonra olasý osteomiyelit için 6 haftalýk bir antibiyotik tedavi rejimi aldý. Balýk envenomasyonu için standart tedavi, termolabil toksinleri nötralize etmek, aðrýyý hafifletmek ve sonraki komplikasyonlarý önlemek için sýcak suya daldýrmayý içerir. Su sýcaklýðý 40 ila 45 derece arasýnda olmalý ve etkilenen vücut kýsmý en az 60 dakika boyunca suya daldýrýlmalýdýr. Bu vaka, sýcak suya daldýrma iþleminin envenomasyon tedavisinde ne kadar kritik bir öneme sahip olduðunun altýný çizmektedir; bu adým atlandýðý takdirde aðrý süresinin uzamasýna ve iyileþmesi beþ aydan fazla sürecek bir yaranýn oluþmasýna neden olabilir.

We report the case of a 49-year-old woman who suffered an envenomation from a greater weever during a seaside vacation along the Aegean coast in Izmir, Türkiye. Following the incident, she experienced intense pain and sought treatment at an emergency department, where she received analgesics and cold compresses. Unfortunately, this approach failed to alleviate her pain, which persisted for approximately 24 hours. On the twelfth day, with symptoms worsening and the emergence of a larger wound than the one sustained on the day of the incident, she visited the University Hospital for further care, where she received periodic wound cleaning and a six-week antibiotic treatment regimen for possible osteomyelitis after suspicious findings on her Magnetic Resonance Imaging. The standard treatment for piscine envenomation involves hot water immersion to neutralize thermolabile toxins, providing pain relief and preventing subsequent complications. The water temperature should be between 40 and 45 degrees Celsius, and the affected body part should be immersed for at least 60 minutes. This case underscores the critical nature of hot water immersion in managing envenomation, a step which, if omitted, can result in extended pain duration and the evolution of a wound requiring over five months to heal.

Karýn içi apseler genellikle gastrointestinal sistemden kaynaklanýr ve %70'i ameliyat sonrasý dönemde görülür. Ölüm oraný %50'ye ulaþabilir. Bu apseler en sýk subfrenik ve subhepatik boþluklarda bulunur. Tedavide perkütan drenaj veya cerrahi drenaj uygulanýr. Bu yazýda,ülser perforasyonu tanýsýyla laparotomi ile Graham yama onarýmý uygulanan ve sað subfrenik multiloküle geliþen hastamýzda, sað interkostal yaklaþýmla basit bir kesi ile baþarýyla uygulanan minimal invaziv video yardýmlý transdiyafragmatik drenaj yöntemini sunuyoruz.

Intra-abdominal abscesses usually originate from the gastrointestinal tract, with 70% occurring in the postoperative period. The mortality rate can reach 50%. These abscesses most commonly develop in the subphrenic and subhepatic spaces. Treatments include percutaneous drainage or surgical drainage. In this report, we present a minimally invasive video-assisted trans-diaphragmatic drainage (MIVTD) method through a simple incision using a right intercostal approach. This method was successfully performed on a patient who underwent Graham patch repair with laparotomy due to a diagnosis of peptic ulcer perforation and subsequently developed a right subphrenic multiloculated collection after unsuccessful percutaneous drainage.