Hızlı Arama
Proksimal falanks kırığı tedavisinin geç dönem objektif sonuçları
Derya Özçelik, Gaye Toplu, Toygar Ünveren, Fatma Kaçağan, Cemal Tahsin Gökhür ŞenyuvaDüzce Üniversitesi Tıp Fakültesi, Plastik, Rekonstrüktif Ve Estetik Cerrahi Anabilim Dalı - DüzceAMAÇ
Proksimal falanks kırıkları sık görülmektedir. Bu çalışmada proksimal falanks kırıklarının tedavisinde tercih ettiğimiz yöntemler ve geç dönem objektif sonuçları sunuldu.
GEREÇ VE YÖNTEM
Ekim 2001 ve Mart 2010 tarihleri arasında Düzce Tıp Fakültesi Plastik Rekonstrüktif ve Estetik Cerrahi Bölümü’nde, 23 hastanın 32 proksimal falanks kırığı tedavi edildi. Stabil kırıklar (n=5) atel ile takip edilirken stabil olmayan kırıklar (n=27) açık redüksiyon sonrası 1,0 mm çaplı perkütan intramedüller Kirschner telleri ile tespit edildi.
BULGULAR
Üç ay ile 9 yıl arasında değişen takiplerde, hastalar redüksiyonun radyolojik yeterliliği, parmağın eklem hareket aralığı (EHA), parmağın total aktif hareketi (TAH) ve parmağın kavrama gücü açısından değerlendirildi. Hastaların 20’sinde redüksiyonun iyi sağlandığı gözlendi. TAH skoru, 20 parmakta mükemmel (D2-5 için ≥220°, D1 için ≥150°), 7 parmakta iyi (D2-5 için 180-220°, D1 için 120-150°) ve 5 parmakta orta veya kötüydü. Kırık parmakların kavrama gücü sağlam parmaklarla karşılaştırıldığında fark olmadığı gözlendi. Majör komplikasyon olarak 1 proksimal falanksta non-union gözlendi.
SONUÇ
Sonuç olarak, Kirschner teli ile tespit yöntemi anstabil kırıkların tedavisinde güvenilir ve teknik açıdan basit bir yöntemdir. Uygun olgularda çok iyi geç dönem sonuçları elde edilmektedir. Stabil proksimal falanks kırıklarında ise alçı atel ile tespit yeterli tedaviyi sağlamaktadır.
Long-term objective results of proximal phalanx fracture treatment
Derya Özçelik, Gaye Toplu, Toygar Ünveren, Fatma Kaçağan, Cemal Tahsin Gökhür ŞenyuvaDepartment Of Plastic, Reconstructive And Aesthetic Surgery, Düzce University Medical Faculty – DüzceBACKGROUND
Proximal phalanx fractures are common. In this study, our preferred methods regarding the treatment of proximal phalanx fractures and their long-term objective results are presented.
METHODS
Between October 2001 and March 2010, in the Plastic Reconstructive and Aesthetic Surgery Department of Düzce Medical Faculty, we treated 23 patients with 32 proximal phalanx fractures. Stable fractures (n=5) were treated with splints, while unstable fractures (n=27) were stabilized with 1.0 mm percutaneous intramedullary Kirschner wires following open reduction.
RESULTS
At follow-ups, ranging from 3 months to 9 years, patients were evaluated with radiologic efficiency, range of motion (ROM), total active movements (TAM), and grip power of the digit. TAM scores of 20 fingers were perfect (≥220° for D2-5, ≥150° for D1), for 7 fingers were good (180-220° for D2-5, 120-150° for D1), and for 5 fingers were either moderate or poor. No difference was observed between grip strength of broken fingers and that of healthy fingers. As a major complication, non-union occurred in one finger.
CONCLUSION
We concluded that Kirschner wire fixation is a reliable and simple method of treating unstable proximal phalangeal fractures, and excellent long-term results can be obtained in suitable cases. In stable proximal phalanx fractures, splints provide sufficient treatment.
Makale Dili: İngilizce