Quick Search
Fixation of rotationally unstable extracapsular proximal femoral fractures
Elsayed Ibraheem Elsayed MassoudDepartment of Orthopaedic, Sohag Teaching Hospital, General Organization for Teaching Hospitals and Institutes, Sohag - EgyptBACKGROUND: It was thought that the AO types A1.2 and A1.3 fractures are rotationally stable; however, it revealed instability when fixed using the dynamic hip screw. Therefore, we hypothesized that these fractures should be treated as rotationally unstable.
METHODS: A series of 83 fractures of the AO types A1, A2, and B2.1 were treated using dynamic hip screw with derotation screw (DHS/DRS) composite and then prospectively followed for 24 months. Adequacy of reduction and fixation were immediately assessed after surgery, and fracture collapse was assessed at six months or when fractures healed. To investigate the feasibility of our hypothesis, fractures were classified into two groups: 1) the inevitably unstable group (IUG) included the AO types A1.1, A2.1, A2.2, A2.3, and B2.1 fractures and 2) the potentially unstable group (PUG) included the AO types A1.2 and A1.3 fractures. The results were statistically analyzed.
RESULTS: Adequate reduction was achieved in 77 and adequate fixation in 71 fractures. All fractures healed in a mean time of 13.5 weeks, and the amount of the fracture collapse averaged 5.8 mm. Equalization of the lower limbs was achieved in 66 patients, and hip motion range equalized the healthy contralateral in 80 patients. Re-operation was performed in one case with AO type A1.2. Comparison of IUG and PUG using the outcomes revealed insignificant differences.
CONCLUSION: Using the DHS/DRS composite, anatomical features of the proximal femoral end were restored and maintained during the follow-up period. Insignificant differences between outcomes of IGU and PGU render the addition of the AO types A1.2 and A1.3 to the rotationally unstable fractures reasonable.
Rotasyonel instabil ekstrakapsüler proksimal femur kırıkları
Elsayed Ibraheem Elsayed MassoudSohag Eğitim Hastanesi, Ortopedi Bölümü, Eğitim Hastaneleri ve Kurumları Organizasyonu, Sohag-MısırAMAÇ: AO tipleri A1.2 ve A1.3 kırıklarının rotasyonel instabil olduğu düşünülmesine rağmen, dinamik kalça vidası ile tespitten sonra stabil olmadıkları ortaya çıkmıştır. Bu nedenle bu kırıkların rotasyonel instabil kırıklar gibi tedavi edilmesi gerektiğini varsaymaktayız.
GEREÇ VE YÖNTEM: AO tip A1, A2 and B2.1 kırıkları olan 83 kırıklık bir seri DKV/DRV ile tedavi edildikten sonra 24 ay izlendi. Ameliyattan hemen sonra, redüksiyonun ve fiksasyonun yeterliliği, altıncı aylarda veya kırıklar iyileştiğinde ise kırık bölgesindeki çökme değerlendirildi. Varsayımımızın uygulanabilirliğini araştırmak için kırıklar iki gruba ayrıldı: Kaçınılmaz olarak instabil kırık grubu (KİKG) AO tip A1.1, A2.1,2,3 ve B2.1 kırıkları, potansiyel olarak instabil kırık grubu (PİKG) AO tip A1.2 ve A1.3 kırıkları içermekteydi. Sonuçlar istatistiksel açıdan analiz edildi.
BULGULAR: Yetmiş yedi kırıkta yeterli redüksiyon ve 71’inde yeterli fiksasyon sağlandı. Kırıkların tümü ortalama 13.5 haftada iyileşti ve kırık bölgesinde ortalama 5.8 mm’lik çökme (kolaps) oluştu. Altmış altı hastada her iki alt ekstremite eşitlendi, 80 hastada kalça hareket erimi diğer sağlam kalçanın hareket erimine kavuştu. Bir AO tip A1.2’li hasta yeniden ameliyata alındı. Sonuçların karşılaştırılmasına göre KİKG ile PİKG arasında önemsiz farklılıklar vardı.
TARTIŞMA: DKV/DRS ile femurun proksimal ucunun anatomik özellikleri orijinal haline getirilmiş ve takip dönemi sırasında bu durum korunmuştur. KİKG ile PİKG sonuçları arasında önemsiz farklılıklar, rotasyonel instabil kırıklara AO tip A1.2 ve A1.3 kırıkların da ilavesi akla yakındır.
Manuscript Language: English