Quick Search
Open reduction and internal fixation in AO type C distal humeral fractures using olecranon osteotomy: Functional and clinical results
Mert Zeynel Asfuroğlu1, Ulukan İnan2, Hakan Ömeroğlu31Department Orthopedics and Traumatology, Eskişehir State Hospital, Eskişehir-Turkey2Department Orthopedics and Traumatology, Eskişehir Osmangazi University Faculty of Medicine, Eskişehir-Turkey
3Department Orthopedics and Traumatology, TOBB ETÜ Hospital, Ankara-Turkey
BACKGROUND: To investigate the outcomes of patients undergoing open reduction and internal fixation with olecranon osteotomy due to AO type13C fractures of the distal humerus.
METHODS: Data of 39 patients (mean age, 44.7 years; males, 56.4%) undergoing surgery with the diagnosis of AO type 13C distal humeral fractures were retrospectively evaluated. Patients’ demographic characteristics, medical history, and radiological and functional outcomes were recorded. The patients were evaluated at the final follow-up according to the Mayo Elbow Performance Index (MEPI).
RESULTS: The mean degrees of flexion and extension loss were 102.2 degrees (range, 60–120 degrees) and 11.4 degrees (range, 0–25 degrees), respectively, at the final follow-up. According to the MEPI score, outcomes were excellent in seven, good in 12, fair in 13, and poor in seven patients. All patients achieved a radiological union of the fracture site within the first postoperative six months. It was found that the loss of extension was more severe, the range of flexion was decreased, and the mean MEPI score was lower in the patients with type C3 fractures than in those with type C1 and type C2 fractures. No significant difference was determined between fixation techniques (tension band vs. cannulated screw) regarding the functional outcomes.
CONCLUSION: Our results revealed better prognosis in AO type C1 and type C2 fractures than in AO type C3 fractures and no different effects of two fixation techniques in olecranon osteotomy on the outcomes.
AO Tip C humerus distal kırıklarında olekranon osteotomisi ile açık redüksiyon ve internal tespit: Fonksiyonel ve klinik sonuçlar
Mert Zeynel Asfuroğlu1, Ulukan İnan2, Hakan Ömeroğlu31Eskişehir Devlet Hastanesi, Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği, Eskişehir2Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, Eskişehir
3TOBB ETÜ Hastanesi, Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği, Ankara
AMAÇ: Çalışmada AO tip 13C humerus distal kırıklarında olekranon osteotomisi ile birlikte açık redüksiyon ve internal tespit yapılan hastaların fonksiyonel ve klinik sonuçlarını ortaya koymaktır.
GEREÇ VE YÖNTEM: AO Tip 13C distal humerus kırığı tanısı mevcut olan ve cerrahisi yapılan 39 hasta (ortalama yaş, 44.7; Erkek, %56.4) geriye dönük olarak değerlendirildi. Hastaların demografik verileri, tıbbi öyküleri, radyolojik ve fonksiyonel sonuçları kayıt altına alındı. Hastaların fonksiyonel sonuçları Mayo Dirsek Performans Puanlama Sistemi’ne (MEPI) göre değerlendirildi.
BULGULAR: Ortalama dirsek fleksiyon derecesi 102.2 (60–120 derece) ve ortalama ekstansiyon kaybı derecesi 11.4 (0–25 derece) olarak hesaplandı. Mayo Dirsek Performans Puanlama skorlama sistemine göre yedi hastada mükemmel, 12 hastada iyi, 13 hastada orta ve 7 hastada kötü sonuç elde edildi. Tüm hastalarda ameliyat sonrası altıncı ayda radyolojik olarak kaynama görüldü. Tip 13C3 kırıklarda tip 13C1 ve 13C2’ye göre daha fazla ekstansiyon kaybı, daha düşük fleksiyon derecesi ve daha düşük ortalama MEPI skoru tespit edildi. Fonksiyonel sonuçlara bakıldığında olekranon fiksasyon yönteminin (tansiyon bant ve kanüle vida) anlamlı farklılık yaratmadığı tespit edildi.
TARTIŞMA: AO tip 13C1 ve tip 13C2 kırıkların klinik ve fonksiyonel sonuçlarının AO tip 13C3 kırıklara göre daha iyi olduğu ve iki farklı olekranon fiksasyon yönteminde fonksiyonel sonuçların değişmediği görüldü.
Manuscript Language: English