Hızlı Arama
Muharip sıhhiye bileşke turnikesi eğitiminin sonuçları: Prospektif, tek kör, randomize, çapraz çalışma
Şahin Kaymak1, Aytekin Ünlü1, Rahman Şenocak1, Bilgi Karakaş1, Gokhan Arslan2, Mehmet Eryılmaz1, Nazif Zeybek1, Ali İhsan Uzar11Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Gülhane Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Genel Cerrahi Anabilim Dalı, Ankara, Türkiye2Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Gülhane Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Kalp Damar Cerrahisi Anabilim Dalı, Ankara, Türkiye
AMAÇ: Kanama hem askeri hem de sivil travmalarda hastane öncesi önlenebilir ölümlerin önde gelen nedeni olmaya devam etmektedir. Geleneksel ekstremite turnikeleri iliak veya common femoral arter yaralanmalarında kanamayı kontrol edemez. Bileşke bölgelerinin kanamasını durdurmak özellikle zordur ve özel olarak tasarlanmış bileşke turnikelerinin kullanılmasını gerektirir. SAM® Bileşke Turnikesi (SJT®, Amerika Birleşik Devletleri) ve Taktik Abdominal ve Bileşke Turnikesi (T-AJT® Fora Grup Ltd. Türkiye) Türk güvenlik güçleri tarafından aktif olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmada eğitimin muharip sıhhiyecilerin bileşke turnikesi uygulamalarındaki başarı ve uygulama süreleri üzerindeki etkisi sorgulanmıştır.
GEREÇ VE YÖNTEM: İki farklı bileşke turnikesi modeli üzerinde yaptığımız araştırma, ileriye dönük, randomize, tek kör çapraz bir çalışma olarak tasarlanmıştır. Katılımcıların tamamı, uygunluk kriteri olarak kullanılan güncel tıbbi onaylara sahip 12 haftalık muharip sıhhiye eğitim kursunun katılımcılarıydı. Randomizasyon T-AJT ve SJT kartları çekilerek gerçekleştirildi. Çalışma, eğitim öncesi ve eğitim sonrası turnike uygulama aşamalarından oluşmuştur. Her çalışma aşamasında, tüm katılımcıların uygulama süreleri ve arteryel kan akışın varlığı veya yokluğu her grup için kaydedildi. Son olarak, katılımcılara 6 soruluk bir anket sunulmuştur.
BULGULAR: Eğitim başarılı T-AJT uygulama oranlarını artırmasına rağmen hiçbir turnike türü için başarılı uygulamalarla istatistiksel olarak anlamlı şekilde ilişkili değildi (p>0.05). SJT ve T-AJT için eğitim öncesi turnike uygulama süreleri 55±11.8 ve 93.8±2.9 saniye olup aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0.001). Benzer şekilde, SJT ve T-AJT için eğitim sonrası turnike uygulama süreleri 49±22.6 ve 79.2±17.5 saniye ve katılımcıların SJT uygulama süreleri önemli ölçüde daha kısa bulundu (p<0.001). Genel olarak, katılımcılar turnikelerden herhangi birini başarısız bir şekilde uyguladığında, katılımcıların daha düşük görsel analog ölçeği (GAÖ) puanları alma olasılığı 0.2 idi (%95 CI [0.08, 0.49]. p<0.001).
SONUÇ: Çalışmamızda temel olarak eğitimin turnike uygulaması üzerindeki etkileri araştırılmıştır. Ne yazık ki, eğitim sonrası başarı oranlarımız diğer çalışmalarla karşılaştırıldığında yetersiz kalmıştır. Çalışmamız aynı zamanda T-AJT turnike uygulaması üzerine yapılan ilk çalışma olup, turnikenin etkinliği üzerine daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.
Results of combat medic junctional tourniquet training: a prospective, single-blind, randomized, cross-over study
Şahin Kaymak1, Aytekin Ünlü1, Rahman Şenocak1, Bilgi Karakaş1, Gokhan Arslan2, Mehmet Eryılmaz1, Nazif Zeybek1, Ali İhsan Uzar11Department of General Surgery, University of Health Sciences, Gülhane Training and Research Hospital, Ankara-Türkiye2Department of Cardiovascular Surgery, University of Health Sciences, Gülhane Training and Research Hospital, Ankara-Türkiye
BACKGROUND: Bleeding remains the leading cause of potentially preventable deaths both in military and civilian pre-hospital trauma settings. Conventional extremity tourniquets do not control bleeding if an iliac artery or a common femoral artery is injured. Stopping junctional bleeding is particularly challenging and requires the use of specifically designed junctional tourniquets. SAM® Junctional Tourniquet (SJT®, United States of America) and Tactical Abdominal Junctional Tourniquet (T-AJT®, Fora Group Türkiye) have been actively used by Turkish security forces. This study questioned the effect of training on combat medics’ successful junctional tourniquet applications and application times (AT).
METHODS: Our research on two different junctional tourniquet models was designed as a prospective randomized, crossover, single-blinded study. All 40 participants in the study were attendees of a 12-week combat medic training course with updated medical approvals, which were used as an eligibility criterion. Randomization was performed by drawing T-AJT®-SJT cards. The study consisted of pretraining and after-training tourniquet application phases. In each study phase, all participants’ AT and the presence or absence of arterial flow were recorded for each group. Finally, the combat medics were presented with a 6-question survey.
RESULTS: Although training increased successful T-AJT® application rates, training was not statistically significantly associated with successful applications for any tourniquet types (p>0.05). The pretraining phase ATs for SJT® and T-AJT® were 55±11.8 and 93.8±2.9 seconds, respectively, and the difference was statistically significantly different (p<0.001). Likewise, after-training phase ATs for SJT® and T-AJT® were 49±22.6 and 79.2±17.5 seconds, respectively, and participants’ SJT® ATs were significantly shorter (p<0.001). Overall, when participants’ applied any of the tourniquet unsuccessfully, the odds of participants’ lower Visual Analogue Scale scores were 0.2 (95% CI [0.08, 0.49]. p<0.001).
CONCLUSION: Our study basically investigates the effects of training on effective tourniquet application. Unfortunately, our after-training success rates remained unsatisfactory when compared to other studies. This is also the first study on T-AJT® tourniquet application, and further studies on its efficacy are also required.
Makale Dili: İngilizce