Hızlı Arama
Gelişmekte olan ülkeler için ambulans personeli eğitim ders programlarının geliştirilmesinde ön değerlendirmenin önemi: Özbekistan’da bir anket çalışması
Woo Chan Jeon1, Hyun Jong Kim1, Junseok Park1, Kyung Hwan Kim1, Dong Wun Shin1, Joon Min Park1, Jung Eon Kim1, Ji Sook Lee2, Hoon Kim11Inje Üniversitesi, Ilsan Paik Hastanesi, Acil Tıp Anabilim Dalı, Goyang-Kore2Ajou Üniversitesi Tıp Fakültesi, Acil Tıp Anabilim Dalı, Suwon-Kore
AMAÇ: Özbekistan Cumhuriyeti’nin başkenti olan Taşkent şehri, 2016 yılında ambulans hizmetlerinin kalitesini yükseltmek için Koreli acil servis doktorlarıyla ortak bir proje başlatmıştır. Taşkent’teki ambulans hizmeti, çok sayıda çağrıyı işleme koymakta zorluklarla yüz yüze gelmekte olup hastane öncesi ileri acil hasta bakımı sağlamada kadroları yeterince yetkin değildir. Ambulans personeli için uygun kapasite geliştirme eğitim programı tasarlamak için, Taşkent’teki mevcut ambulans hizmetini kaynaklar ve personel yeterliliği açısından incelendi.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ambulans personeli yapılandırılmış anket çalışmasına ve katılmış önceden geçerliliği onaylanmış yazılı teste katıldı. İstatistikler ve diğer bilgiler Özbekistan Sağlık Bakanlığı tarafından sağlandı.
BULGULAR: Çalışmaya 98 ambulans personeli katıldı, yarıdan fazlası (%53.1) doktordu. Ambulansta ortalama hizmet süresi 8.71±6.9 yıldı. Ambulansta, resüsitasyon için büyük hacimli sıvılar haricinde kritik hasta tedavisi için enjektabl formları da içeren yeterli miktarda stoklanmış ilaç bulunmaktadır. Ambulansların sadece yüzde 19 ile 52’sinde gerekli monitörizasyon cihazları bulunuyordu. Temel prosedürlere ilişkin yeterlilik %60’tan daha yüksek düzeyde olmasına rağmen, ancak defibrilasyon gibi kritik hasta bakım becerileri %18 kadar düşük oranda bulundı. Yazılı teste yalnızca %41.1 oranında doğru yanıt verilmiş olmasına rağmen Kore ambulans personeli için validasyon testinde doğru yanıt oranı %60’dan yüksekti. Ambulans personeli için gerekli görülen geleneksel hastane öncesi bilgi ve beceri setinin testte marjinal düzeyde olduğu tespit edildi.
TARTIŞMA: Özbekistan’ın Taşkent’teki ambulans personeli yetersiz tıbbi bilgi ve klinik karar verme yeteneklerine sahipti. Bu çalışmada elde edilen bulgular ışığında Taşkent’teki ambulans personeli için eğitim programı geliştirilmelidir.
The importance of preliminary evaluation in developing ambulance staff training curriculum for developing countries: A survey in Uzbekistan
Woo Chan Jeon1, Hyun Jong Kim1, Junseok Park1, Kyung Hwan Kim1, Dong Wun Shin1, Joon Min Park1, Jung Eon Kim1, Ji Sook Lee2, Hoon Kim11Department of Emergency Medicine, Inje University, Ilsan Paik Hospital, Goyang-Korea2Department of Emergency Medicine, Ajou University, School of Medicine, Suwon-Korea
BACKGROUND: The Tashkent city, the capital of the republic of Uzbekistan, started joint project with Korean emergency physicians to improve the quality of their ambulance services in 2016. Ambulance service in Tashkent city has been facing challenges in processing a large number of calls, and low competency of their staff in providing advanced prehospital emergency care. To design an appropriate capacity building training program for ambulance staff, we analyzed the current ambulance service in Tashkent concerning resources and competency of the staff.
METHODS: In this study, ambulance staff participated in the constructed survey and pre-validated written test. Statistics and other information were provided by the Ministry of Health of Uzbekistan.
RESULTS: Ninety-eight ambulance staff were participated in this study, and more than half (53.1%) of the participants were physicians. The average years of service in the ambulance were 8.71±6.9 years. In the ambulance, drugs were stocked in enough quantity include injections for critical care, except large volume fluids for resuscitation. Only 19 to 52 percent of the ambulances were equipped with essential monitoring devices. Competency for the basic procedure was surveyed higher than 60%, but critical care skills, such as defibrillation, were as low as 18%. The written test resulted in only 41.1% correct answer rate, though it was higher than 60% in the validation test for Korean ambulance staff. Conventional prehospital knowledge and skillset deemed to be essential for ambulance staff were found to be marginal in the test.
CONCLUSION: The ambulance staff in Tashkent, Uzbekistan found to have insufficient medical knowledge and clinical decision-making abilities. Training program for ambulance staff in Tashkent should be developed on the basis of the findings in this study.
Makale Dili: İngilizce