AMAÇ: Özofagus perforasyonu, boğazı mideye bağlayan kaslı tüp olan özofagusta bir delik veya yırtığın geliştiği ciddi bir tıbbi durumdur. Bu durum nadirdir ancak mediasten, plevra ve periton dahil olmak üzere çevre dokularda enfeksiyon ve enflamasyona yol açabileceğinden potansiyel olarak yaşamı tehdit eder.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2014 ve 2022 yılları arasında kurumumuzda tedavi edilen özofagus rüptürü vakaları üzerinde retrospektif bir çalışma yapıldı (18 vaka çalışmaya dahil edildi). Hastanın yaşı, cinsiyeti, risk faktörleri, tanıda gecikme, tanı yöntemi, perforasyon bölgesi, perforasyon etiyolojisi, tedavi yaklaşımı, komplikasyonlar, hastanede kalış süresi ve sonuç verileri toplandı. Her hasta için Pittsburgh Severity Skoru (PSS) hesaplandı.
BULGULAR: Ortalama hasta yaşı 46.33 yıldı ve erkek baskınlığı (%72.2) vardı. Nedenler arasında iyatrojenik (%22.2), yabancı cisim (%50) ve travma (%27.8) yer alırken, perforasyonlar başlıca servikal (%38.9), torasik (%33.3) ve distal özofagusta (%27.8) görüldü. Daha yüksek mortalite yüksek WBC, gecikmiş tanı ve kontrast sızıntısı ile ilişkiliydi (p<0.05). BT bulguları ve komplikasyonlar YBÜ'de kalış süresini önemli ölçüde etkilemiş, apse azalmış ve mediastinit artmıştır (p<0.05). Yaş, hastanede yatış günü, cinsiyet, etiyoloji ve tedavi türü gibi diğer faktörler Pittsburg skorlarını anlamlı şekilde etkilememiştir (p>0.05).
SONUÇ: Özofagus perforasyonu, önemli morbidite ve mortalite ile ilişkili zorlu bir klinik antite olmaya devam etmektedir. Hasta sonuçlarını optimize etmek için hızlı tanı, PSS gibi araçlar kullanılarak risk sınıflandırması ve özel yönetim stratejileri gereklidir.
BACKGROUND: Esophageal perforation is a serious medical condition where a hole or tear develops in the esophagus, the muscular tube that connects the throat to the stomach. Although rare, the condition is potentially life-threatening, as it can lead to infection and inflammation in surrounding tissues, including the mediastinum, pleura, and peritoneum.
METHODS: Between 2014 and 2022, a retrospective study was conducted on cases of esophageal rupture treated at our institution. Eighteen cases were included in the study. Patient data, including age, gender, risk factors, delay in diagnosis, diagnostic method, site of perforation, etiology of perforation, treatment approach, complications, length of hospital stay, and outcomes, were collected. The Pittsburgh Severity Score (PSS) was calculated for each patient.
RESULTS: The mean patient age was 46.33 years, with a male predominance (72.2%). Causes included iatrogenic (22.2%), foreign body (50%), and trauma (27.8%). Perforations primarily occurred in the cervical (38.9%), thoracic (33.3%), and distal esophagus (27.8%). Higher mortality was associated with elevated white blood cell count (WBC), delayed diagnosis, and contrast leakage (p<0.05). Computed tomography (CT) findings and complications significantly influenced intensive care unit (ICU) stay, with abscesses reducing and mediastinitis increasing the duration (p<0.05). Other factors, including age, length of hospitalization, gender, etiology, and treatment type, did not significantly affect Pittsburg Severity Scores (p>0.05).
CONCLUSION: Esophageal perforation remains a challenging clinical condition associated with significant morbidity and mortality. To optimize patient outcomes, rapid diagnosis, risk stratification using tools such as the PSS, and tailored management strategies are essential.