AMAÇ: Hastane acil servisleri hem travmatik hem de travmatik kökenli olmayan acil dental durumlarla karşı karşıya gelirler. Öte yandan literatür, tıp uzmanları arasında travmatik dental yaralanmalarının (TDY) yönetimi konusunda bilgi eksiklikleri bulunduğunu ileri sürmektedir. Bu çalışmanın amacı, İstanbul acil cerrahi doktorlarının TDY’nin tedavisine yönelik bilgi ve tutumlarını araştırmaktır.
GEREÇ VE YÖNTEM: Anketler acil servis yöneticilerine ve doktorlara dağıtıldı. Anket, özellikleri ve dental travma yönetimi konusundaki bilgilerini değerlendiren soruları içermekteydi.
BULGULAR: Toplamda 126 anketin (13’ü acil sevis yöneticisi, 113 doktor) geri dönüşü olmuş ve değerlendirme kapsamına alınmıştır. Acil çalışanlarının kron kırıkları ve avülsiyon konusundaki uygun tedavi bilgi düzeyleri genelde iyi düzeyde olmasına karşın (p=0.221), lüksasyon yaralanmalarda konusundaki bilgileri yetersizdi (p=0.0001). Doktorlar kalıcı dişler konusunda süt dişlerine oranla daha iyi bir bilgi düzeyine sahiplerdi (p=0.027).
TARTIŞMA: Bu çalışmadan elde edilen bulgulara dayanarak, hastanelerde özellikle doktorlar arasında TDY yönetimini iyileştirmek için eğitim, izleme, kaynakların daha iyi kullanılabilirliği ve disiplinler arası uyum eksikliğinin değerlendirilmesi gereklidir.
BACKGROUND: Hospital emergency departments (EDs) are confronted with managing dental emergencies of both traumatic and non-traumatic origin. However, the literature suggests inadequate knowledge of the management of traumatic dental injuries (TDIs) among medical professionals. The aim of this study was to investigate the knowledge and attitudes regarding management of TDIs among Istanbul ED physicians.
METHODS: Surveys were distributed to emergency departments (ED) directors and their physicians. The survey contained questions about their characteristics and tested their knowledge of managing dental trauma.
RESULTS: A total of 126 surveys (13 ED directors and 113 physicians) were returned and included in the analysis. ED physician’s knowledge of the appropriate management of crown fractures and avulsion was generally good (p=0.221), but poor for luxation injuries (p=0.0001). Physicians were more likely to have a better knowledge about permanent teeth than about primary teeth (p=0.027).
CONCLUSION: Education, monitoring, improved availability of resources, and disciplinary measures in cases of poor compliance are necessary to improve TDI management in hospitals, especially among physicians.