Hızlı Arama
Türkiye’de acil tıp teknisyenleri ve paramediklerin karşılaştıkları iş kazaları
Bedia Gulen1, Mustafa Serinken2, Celile Hatipoğlu3, Derya Özaşır4, Ertan Sönmez1, Gökhan Kaya5, Guleser Akpinar61Bezmialem Vakıf Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Tıp Ana Bilim Dalı, İstanbul2Pamukkale Üniversitesi Acil Tıp Ana Bilim Dalı, Denizli
3Rize İl Sağlık Müdürlüğü, Halk Sağlığı Departmanı, Rize
4İstanbul İl Sağlık Müdürlüğ, Acil Ve Afet Yönetimi, İstanbul
5Antalya Eğitim Araştırma Hastanesi, Acil Tıp Ana Biim Dalı, Antalya
6Şişli Etfal Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Acil Tıp Ana Bilim Dalı, İstanbul
AMAÇ: Bu çalışmada, Türkiye’nin en kalabalık şehri olan İstanbul’da acil tıp teknisyenleri ve paramediklerin işle ilişkili yaralanmaları tanımlandı.
GEREÇ VE YÖNTEM: İstanbul’da toplam 195 ambulans istasyonu mevcuttur. Çalışma İstanbul İl Sağlık Müdürlüğü tarafından onaylandı. Çalışma anketi 112 sağlık çalışanlarının e-posta adreslerine gönderildi ve doldurulması istendi.
BULGULAR: Çalışmaya ortalama yaşları 29.5±6.1 (min: 18-maks: 61) olan 901 personel (660 acil tıp teknisyeni [ATT] ve 241 paramedik) katıldı. Çalışanların halk tarafından sözel şiddete uğrama oranı %94.9, hasta yakınları tarafından fiziksel şiddet oranı %39.8 olarak belirlendi. Bunun yanında çalışanların 112’de çalışmaktan memnun olup olmadığı araştırıldı. Beş yüz on (%57.6) katılımcı memnun değildi. Cinsiyete göre kadın katılımcılar sözel şiddete (p=0.01), fakat erkek katılımcılar da fiziksel şiddete kadınlardan daha fazla maruz kalmıştı (p=0.01). İş ilişkili yaralanmaların en çoğu motorlu araç kazaları (%81.4), iğne batma yaralanmaları (%52.2), kan veya vücut sıvıları ile göz teması (%30.9) ve keskin alet yaranmaları (%22.5) idi. İş ilişkili yaralanmaların %10.5’i (n=95) örneğin iğne batma yaralanmaları ve vücut sıvılarının göze teması gibi yaralanmalar yönetime rapor edilmişti ve bildirilmişti. Katılımcıların 488’i (%54.2) olası iş ilişkili yaralanmaları önlemek için hizmet içi eğitimlere katılmıştı.
TARTIŞMA: Ülkemizde iş ilişkili yaralanmalarda ATT ve paramediklerin riski oldukça açık bir şekilde yüksektir. Bu nedenle acil çağrı sistemi personeline fiziksel-sözel şiddeti önlemek için daha ileri stratejiler geliştirilmeli ve iş kazalarına yönelik hizmet içi eğitimler artırılmalıdır
Work-related injuries sustained by emergency medical technicians and paramedics in Turkey
Bedia Gulen1, Mustafa Serinken2, Celile Hatipoğlu3, Derya Özaşır4, Ertan Sönmez1, Gökhan Kaya5, Guleser Akpinar61Department Of Emergency Medicine, Bezmialem Vakif University Medical Faculty, Istanbul, Turkey2Department Of Emergency Medicine, Pamukkale University Medical Faculty, Denizli, Istanbul
3Department Of Public Health, Rize Provincial Directorate Of Public Health
4Health Directorate Of Istanbul, Emergency And Disaster Medical Services, Istanbul, Turkey
5Department Of Emergency Medicine, Antalya Education And Training Hospital, Antalya, Turkey
6Department Of Emergency Medicine, Sisli Education And Training Hospital, Istanbul
BACKGROUND: Evaluated in the present study were locations, descriptions, and results of work-related injuries (WRIs) sustained by emergency medical technicians (EMTs) and paramedics in Turkey’s most crowded city, İstanbul.
METHODS: After the present study had been accepted by the urban health authority, a questionnaire was emailed to the healthcare personnel of İstanbul’s 195 ambulance stations.
RESULTS: Included in the present study were the responses of 901 members of staff (660 EMTs and 241 paramedics), with a mean age of 29.5±6.1 (min: 18; max: 61). The majority of participants (94.9%) had encountered verbal abuse from the public, and 39.8% had encountered physical violence from patients’ relatives. Levels of satisfaction with work in emergency medical services (EMS) was also evaluated, and 510 participants (57.6%) were unhappy. Regarding gender, female employees were more likely to be verbally attacked (p=0.01), while males were more likely to be physically attacked (p=0.001). It was reported that motor vehicle accidents (MVAs) were the most common cause of WRIs (81.4%), followed by needle-stick injuries (52.2%), ocular exposure to blood and other fluids (30.9%), and sharp injuries (22.5%). Only 10.5% (n=95) of WRIs were reported to authorities; 488 (54.2%) of participants just attended to the practice to prevent possible WRIs.
CONCLUSION: For paramedics and EMTs, risk of WRI is obviously high. Strategies to decrease and prevent verbal and physical violence should be developed.
Makale Dili: İngilizce