AMAÇ: Distal tibial epifiz kırıkları, epifiz büyüme plağına zarar verir. Distal tibial epifiz yaralanmasından sonra epifiz büyümesi durması (EBD), osteoartrit, refleks sempatik distrofi ve ayak bileği eklemi sertliği de görülebilir. Bu çalışmanın amacı, cerrahi olarak tedavi edilen distal tibial epifiz kırıklarında travma mekanizması, kırık paterni ve fiksasyon tekniğinin klinik sonuçlar ve EBD üzerindeki etkisini değerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2011–2017 yılları arasında distal tibial epifiz kırığı nedeniyle opere edilen 27 hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. Travma mekanizması, fiksasyon tekniği, ameliyat öncesi süre, kırık tipinin klinik sonuçlar ve EBD üzerine etkileri incelendi. Klinik sonuçlar AOFAS (Amerikan Ortopedik Ayak ve Ayak Bileği Skoru) ve MOXFQ (Manchester-Oxford Ayak Anketi) skorları ile değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmaya alınan 27 hastanın 17’si erkek, 10’u kadındı. Hastaların yaş ortalaması 11.9 idi (dağılım 5–17 yaş). Epifizyal hasarın en önemli komplikasyonu sekiz hastada büyüme duraklamasıydı. Travma mekanizması, fiksasyon teknikleri ve kırık paternine göre klinik skorlar ve komplikasyonlar açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark gözlenmedi (p>0.05).
TARTIŞMA: Travma mekanizması, kırık paterni ve fiksasyon materyali ne olursa olsun, distal tibial epifiz kırıklarında komplikasyonları azaltmak ve EBD’yi önlemek için anatomik bir redüksiyon elde edilmelidir.
BACKGROUND: Distal tibial epiphyseal fractures damage to epiphyseal growth plate. Epiphyseal growth arrest (EGA), reflex sympathetic dystrophy and ankle joint stiffness may also occur after distal tibial epiphyseal injury. This study aims to evaluate the role of trauma mechanism, fracture pattern and fixation technique on clinical outcomes and EGA in the surgically treated distal tibial epiphyseal fractures.
METHODS: Twenty seven patients who underwent surgery for distal tibial epiphyseal fracture between the 2011 and 2017 were evaluated retrospectively. The effects of trauma mechanism, fixation technique, preoperative duration, fracture patterns on the clinical results and EGA were examined. AOFAS (The American Orthopedic Foot and Ankle Score) and MOXFQ (The Manchester-Oxford Foot Questionaire) were used for clinical evaluation.
RESULTS: Twenty seven patients (17 male and 10 female) were included in this study. The most important complication of epiphyseal injury was the growth pause in eight patients. No statistically significant difference was observed concerning clinical scores and complications according to trauma mechanism, fixation techniques and fracture patterns (p>0.05).
CONCLUSION: Regardless of the trauma mechanism, fracture pattern and the fixation material, an anatomical reduction should be obtained in distal tibial epiphyseal fractures to reduce complications and prevent the EGA.