AMAÇ
Bir çoklu yaralanma senaryosu kullanarak acil hekimlerinin triyaj karar verme yeterliklerini değerlendirmek ve acil tıp etiğinin temelinde yer alan triyaj eğitimi ihtiyacını belirlemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM
Kocaeli ili hastane ve hastane öncesi acil servislerde çalışan 110 acil hekimine Simple Triage and Rapid Treatment (START) algoritmasına göre triyaj uygulayacakları 17 olguluk bir çoklu yaralanma senaryosu içeren anket formu dağıtıldı. Kişisel ve profesyonel özellikler ile triyaj kararları arasındaki farkı belirleyebilmek için ki-kare testi kullanıldı.
BULGULAR
Acil hekimlerinin doğru triyaj karar oranları, birinci öncelikteki dört yaralı için %83,6 ile %90,0, ikinci öncelikteki yedi yaralı için %26,4 ile %78,2, üçüncü öncelikteki dört yaralı için %70,9 ile %91,8 ve ölü olan iki olgu için %82,7 ile %97,3 arasında değişmekte idi. Kişisel ve profesyonel özellikler (yaş, mesleki deneyim, hastane acil deneyimi ve hastane öncesi acil deneyimi) beş yaralı için istatistiksel açıdan anlamlı bulundu (p<0,05).
SONUÇ
Çalışmamız acil hekimlerinin yaralılar için yetersiz triyaj kararı verme eğilimde olduğunu göstermiştir. Bu sonuç ve ikinci öncelikteki yaralılar için verilen doğru triyaj kararlarındaki sapma eğitim programlarında klinik-etik karar verme yöntemlerinin geliştirilmesi gerektiğini göstermektedir. Böylece acil hekimlerinin önemli etik ödevlerinden olan adalet ve zarar vermeme ödevlerinin ihlal edilmesi önlenebilecektir.
BACKGROUND
We aimed to examine the accuracy of triage decision-making among emergency physicians, using a multiple casualty scenario. This will assist in determining the necessity of triage training, which is the foundation of emergency medical ethics.
METHODS
A self-administered questionnaire including a multiple casualty scenario requiring each casualty to be prioritized for treatments by Simple Triage and Rapid Treatment (START) was given to 110 emergency physicians working at pre-hospital and hospital emergency services in Kocaeli. The differences between personal/professional characteristics and triage decisions were analyzed using chi-square test.
RESULTS
Accurate triage decision rates of the emergency physicians ranged from 83.6% to 90.0% for four immediate casualties, 26.4% to 78.2% for seven urgent casualties, 70.9% to 91.8% for four delayed casualties, and 82.7% to 97.3% for two dead cases. Personal and professional characteristics were found to be statistically significant in five cases (p<0.05).
CONCLUSION
This study showed that emergency physicians tended to under-triage patients. This result and the discrepancy of the accuracy rates in urgent casualties revealed the necessity for improvement in medical-ethical decision-making in the training programs. This improvement will help in reducing violation of the important duties of justice and of do no harm by the emergency physicians.