Quick Search
Management of minimal pneumothorax in penetrating chest trauma: Is observation safe?
Salih Duman1, Rassim Kassim1, Eren Erdoğdu1, Leman Damla Ercan2, Ali Fuat Kaan Gök2, Berker Özkan1, Mehmet İlhan2, Murat Kara1, Cemalettin Ertekin21Department of Thoracic Surgery, Istanbul University Faculty of Medicine, İstanbul-Türkiye2Department of General Surgery, Istanbul University Faculty of Medicine, İstanbul-Türkiye
BACKGROUND: Traumatic pneumothorax is one of the most common findings encountered after chest trauma and often forces clinicians to quickly decide between tube thoracostomy and observation. Although large pneumothoraces (LP), most often defined radiologically as a pleural gap greater than 2 cm, are routinely managed with chest tube drainage, the management of minimal pneumothoraces (MP) is still a matter of debate.
METHODS: In this study, we analyzed 193 consecutive penetrating thoracic trauma patients managed in our center over a five-year period (2020–2025). Patients were classified into minimal pneumothorax and large pneumothorax groups based on computed tomography (CT) findings. Clinical and radiological parameters, Injury Severity Score (ISS), complications, and hospital stay were recorded, and their associations with chest tube placement were assessed.
RESULTS: Among the 193 patients, 112 (58%) were in the MP group and 81 (42%) in the LP group. The median age was comparable between groups (30.5 years [interquartile range, IQR: 22.8-39.3] vs. 28 years [IQR: 23-39], p=0.797). Gender distribution was also similar, with males accounting for 93.3% in the MP group and 93.8% in the LP group (p=1.000). Pneumothorax size strongly influenced treatment (p<0.001): chest tube thoracostomy was performed in 95.1% of LP vs. 9.8% of MP cases. Conservative observation was successful in 90.2% of MP patients. LP patients had significantly longer hospital stays (8.29 vs. 4.56 days, p<0.001), higher ICU admission rates (27.2% vs. 5.4%, p<0.001), and higher ISS (21.33 vs. 13.68, p<0.001). Complications were more frequent in LP (24.7% vs. 0.9%, p<0.001), with hemothorax, persistent air leak, and pleural effusion being the most common. Most hemothorax cases were attributed to the initial penetrating trauma, while only a small minority were tube-related. Among patients with LP (>2 cm), four were managed conservatively due to their stable clinical condition, and no mortality occurred in this subgroup. Mortality occurred exclusively in the chest tube group (18/88, 20.5%), with no deaths among observed patients overall (p<0.001). In subgroup analysis, gunshot wounds were associated with a higher need for chest tube even in MP (20.7% vs. 6.0%, p=0.033).
CONCLUSION: Our findings indicate that careful observation is a safe option in patients with minimal pneumothoraces, while large pneumothoraces generally necessitate invasive treatment and are associated with worse outcomes. Our results are consistent with previous reports in the international literature.
Penetran göğüs travmasında minimal pnömotoraks yönetimi: Gözlem güvenli mi?
Salih Duman1, Rassim Kassim1, Eren Erdoğdu1, Leman Damla Ercan2, Ali Fuat Kaan Gök2, Berker Özkan1, Mehmet İlhan2, Murat Kara1, Cemalettin Ertekin21İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Göğüs Cerrahisi Anabilim Dalı, İstanbul, Türkiye2İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Genel Cerrahi Anabilim Dalı, İstanbul, Türkiye
AMAÇ: Travmatik pnömotoraks, toraks travması sonrasında sık karşılaşılan bulgulardan biridir ve çoğunlukla klinisyeni tüp torakostomi ile basit gözlem arasında hızlı karar vermeye zorlar. Bilgisayarlı Tomografide (BT) pnömotoraks alanı 2 santimetreden geniş olan vakaların rutin olarak drene edilmesi yaygın kabul görmüş olsa da, minimal pnömotorakslar için en uygun tedavi yaklaşımı konusunda kesin bir görüş birliği bulunmamaktadır. GEREÇ VE YÖNTEM: Merkezimizde 2020-2025 yılları arasında takip edilen ardışık 193 penetran toraks travmalı hasta retrospektif olarak incelendi. Hastalar BT’de ölçülen pnömotoraks oranına göre minimal pnömotoraks (MP) ve geniş pnömotoraks (LP) olarak iki gruba ayrıldı. Klinik ve radyolojik parametreler, travma şiddet skorları, komplikasyonlar ve hastanede kalış süreleri kaydedildi; bunların tüp torakostomi ile ilişkisi değerlendirildi. BULGULAR: Toplam 193 hastanın 112’si (%58) MP grubunda, 81’i (%42) LP grubunda yer aldı. Gruplar arasında medyan yaş benzerdi (30.5 yıl [IQR 22.8-39.3] vs. 28 yıl [IQR 23-39], p=0.797) ve cinsiyet dağılımı da farklı değildi (erkek %93.3 vs. %93.8, p=1.000). Tüp torakostomi LP grubunda %95.1 oranında uygulanırken, MP grubunda yalnızca %9.8 oranında gerekliydi (p<0.001). MP hastalarının %90.2’si konservatif izlemle başarıyla yönetildi. LP hastalarında hastanede kalış süresi daha uzundu (8.29 vs. 4,56 gün, p<0.001), yoğun bakım ihtiyacı daha fazlaydı (%27.2 vs. %5.4, p<0.001) ve ISS değerleri daha yüksekti (21.33 vs. 13.68, p<0.001). Komplikasyon oranı LP grubunda anlamlı olarak daha yüksekti (%24.7 vs. %0.9, p<0.001); en sık görülenler hemotoraks (%14.8), persistan hava kaçağı (%6.2) ve plevral efüzyon (%3.7) idi. MP grubunda yalnızca bir hastada (%0.9) plevral efüzyon gelişti. Genel mortalite %9.3 (18/193) olup, tüm ölümler tüp torakostomi grubunda izlendi (%20.5), gözlem grubunda ölüm görülmedi (p<0.001). Alt grup analizinde, minimal pnömotoraksı olanlarda ateşli silah yaralanmalarında tüp torakostomi ihtiyacı bıçaklanmalara göre daha yüksekti (%20.7 vs. %6.0, p=0.033).
SONUÇ: Bulgularımız, minimal pnömotorakslı hastalarda dikkatli gözlemin güvenli bir seçenek olduğunu, buna karşılık geniş pnömotoraks saptanan vakaların genellikle invaziv tedavi gerektirdiğini ve daha kötü klinik sonuçlarla ilişkili olduğunu göstermektedir.
Manuscript Language: English