Hızlı Arama
Non-operatif tedavi edilen Tip II suprakondiler humerus kırıklarında redüksiyon kaybı ile ilişkili risk faktörleri
Timur Yıldırım1, Muhammed Bilal Kürk2, Evren Akpınar3, Ahmet Sevencan31Nişantaşı Üniversitesi, Meslek Yüksekokulu, Ortopedi ve Travmatoloji Bölümü, İstanbul2İstanbul Başakşehir Çam ve Sakura Şehir Hastanesi, Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği, İstanbul
3Metin Sabancı Baltalimanı Kemik Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği, İstanbul
AMAÇ: Ekstansiyon Tip II suprakondiler humerus kırıkların optimal tedavi yöntemi seçimi üzerindeki tartışmalar sürmektedir. Çoğu hasta kapalı redüksiyon ve alçılama ile başarılı şekilde tedavi edilse de bir grup hastanın başlangıçta elde edilen redüksiyonu alçıda kaldığı süre boyunca kaybedilir. Bu çalışmanın amacı redüksiyon kaybına neden olan risk faktörlerinin tespitidir.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2012–2018 yılları arasında kapalı redüksiyon ve alçı tespiti ile tedavi ettiğimiz 103 Tip II ekstansiyon suprakondiler humerus kırığı hastasının verilerini geriye dönük olarak inceledik. Redüksiyon kaybına neden olan hasta değişkenleri, kırık oblisitesi ve metafiz parçalanması gibi kırık karakter özellikleri, tespit yöntemi ve alçıya ait parametreleri değerlendirdik.
BULGULAR: İncelenen 103 hastanın 62’si erkek, 41’i kız yaş ortalaması ise 5.4±2.5 (aralık, 2–11.6) yıl idi. Seksen bir hasta (%79) kapalı redüksiyon ve alçı tespiti ile başarılı şekilde tedavi edilirken, 22 (%21) hastada redüksiyon kaybı izlendi. Sagittal planda high oblique kırıkların redüksiyon kaybı oranı transvers olanlara göre 3.17 kat yüksekti (%95 CI: 0.99–10.03, p<0.05). Metafizer parçalanma olan kırıklarda redüksiyon kaybı riski 6.5 kat yüksek bulundu (%95 CI: 1.6–26.5, p<0.01). Redüksiyon kaybı ile Gartland subtipi, cinsiyet, yaş, başlangıçtaki rotasyon varlığı, alçı açısı ve yumuşak doku/alçı iç çap genişliği oranları arasında anlamlı ilişki bulunmadı.
TARTIŞMA: Çalışma grubumuzdan elde ettiğimiz sonuçlara göre ekstansiyon Tip II kırıklar kapalı redüksiyon ve alçılama ile %79 oranında başarılı şekilde tedavi edilebilir. Sagittal plan oblisitesi ve metafiz parçalanması redüksiyon kaybı için Gartland subtipinden bağımsız risk faktörleridir.
Risk factors related reduction loss in nonoperatively treated Type II supracondylar humerus fractures
Timur Yıldırım1, Muhammed Bilal Kürk2, Evren Akpınar3, Ahmet Sevencan31Department of Orthopaedics and Traumatology, Nişantaşı University, Vocational School, İstanbul-Türkiye2Department of Orthopaedics and Traumatology, İstanbul Başakşehir Pine and Sakura City Hospital, İstanbul-Türkiye
3Department of Orthopaedics and Traumatology, Metin Sabancı Baltalimanı Bone Diseases Training and Research Hospital, İstanbul-Türkiye
BACKGROUND: Controversies continue about the optimal treatment method for extension Type II supracondylar humerus fractures (SCHFs). Although most patients are successfully treated with closed reduction and plaster casting, in some patients, the reduction initially obtained is lost during the time in the plaster cast. The aim of this study was to determine the risk factors causing reduction loss.
METHODS: A retrospective examination was made of the data of 103 patients with Type II extension SCHF treated with closed reduction and plaster cast fixation between 2012 and 2018. Reduction loss was evaluated in respect of patient variables, fracture char-acteristics as obliquity and metaphyseal fragmentation, fixation method, and plaster cast parameters.
RESULTS: The 103 patients evaluated comprised 62 males and 41 females with a mean age of 5.4±2.5 years (2–11.6 years). Successful treatment was achieved with closed reduction and plaster cast fixation in 81 (79%) patients and reduction loss was observed in 22 (21%) patients. The reduction loss of fractures showing high oblique in the sagittal plane was 3.17-fold higher than low sagittal oblique fractures (95% CI: 0.99–10.03, p<0.05). The risk of reduction loss in fractures with metaphyseal fragmentation was found to be 6.5-fold higher (95% CI: 1.6–26.5, p<0.01). No statistically significant relationship was determined between reduction loss and Gartland subtype, age, gender, the presence of rotation initially, plaster cast angle, and the soft-tissue/inner cast width ratio.
CONCLUSION: According to our study group, 79% of extension Type II fractures can be successfully treated with closed reduction and plaster casting. Sagittal plane obliquity and metaphyseal fragmentation are risk factors for reduction loss independent of Gartland subtype.
Makale Dili: İngilizce