Türkiye’de Çocuk Yanýk Merkezi Olmanýn Sonuçlarý

Giriþ: Yanýk tüm dünyada çocuklarda travmaya baðlý ölümlerin en önemli nedenlerinden biridir.

Amaç: Hastanemizde çocuk yanýk merkezi Aðustos 2009’da kuruldu. Bu çalýþmanýn amacý; yanýk tedavi merkezi kurulmadan önceki ve kurulduktan sonraki hasta profillerini ve verileri karþýlaþtýrmaktýr.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2005 ile Aðustos 2009 tarihleri arasýnda yanýk hastalarý Çocuk cerrahisi servisine kabul edilmekteydi ve bu serviste yoðun bakým hizmeti verilmiyordu. Aðustos 2009 tarihinden itibaren hastanemizde kurulan yanýk merkezinde ise yoðun bakým hizmeti de verilmeye baþlandý. Ýlk dönemde serviste takip edilen toplam 316 olgu Grup I, ikinci dönemde yanýk merkezine kabul edilen toplam 442 olgu ise Grup II olarak tanýmlandý ve bu iki grup arasýndaki veriler karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Grup I de olgularýn yaþ ortalamasý 5.1 yýl; Grup II’ de 7.7 yýldýr. Toplam vücut yanýk yüzdesi ortalamasý Grup I de %16.12, Grup II de %17.54 tür. Her iki grupta da en sýk haþlanma yanýklarý görülmekle birlikte Grup I ile karþýlaþtýrýldýðýnda Grup II’de alev yanýklarýnýn 2.13 kat elektrik yanýklarýnýn 3.44 kat ve alev + inhalasyon yanýklarýnýn 8.33 kat ve toplam yanýk yüzey alanýnýn % 40’ýn üzerinde olduðu olgularýn 2.41 kat daha fazla oranda görüldüðü tesbit edildi. Mortalite oranlarý Grup I de % 0, Grup II de ise %2.26 bulundu.
Sonuç: Yanýk ünitesi formatýnda hasta kabul edilen bir servisten yanýk merkezine dönüþ; çok daha aðýr olgularýn kabul edilmesini getirmektedir. Bu ise yanýk ekibinin bir yandan bu yeni hasta profili ile mücadele ettiði diðer yandan daha önce hiç karþýlaþmadýðý hasta kayýplarýný daha az travma ile atlatmayý öðrendiði yeni, sabýr ve dikkat gerektiren bir süreci getirmektedir. Bu ayný zamanda tüm yanýk ekibi için gerçek bir eðitim sürecidir.

The Outcome of Becoming a Pediatric Burn Center in Turkey

Introduction: Burns are one of the most important causes of traumatic death in children worldwide.

Aim: A pediatric burn center was established in our hospital in August 2009. The aim of this study was to compare the patient profiles and data before and after the burn treatment center was established.
Material and Method: Burn patients were admitted to the pediatric surgery department between January 2005 and August 2009 and there was no intensive care service in this department. Intensive care service has been provided since August 2009 with the burn center established at our hospital. The 316 cases that were followed-up at the pediatric surgery department in the first period were identified as Group I and the 442 cases that were admitted to the burn center in the second period were identified as Group II. The data of the groups were then compared.
Results: The mean age of the cases was 5.1 years in Group I and 7.7 years in Group II. The total mean body burn percentage was 16.12% in Group I and 17.54% in Group II. Although scalding burns were the most subtype in both groups, flame burns were 2.13 times, electrical burns 3.44 times, flame+inhalation burns 8.33 times, and burns with an over 40% total burn surface area 2.41 times more common in Group II than in Group I. The mortality rates were 0% in Group I and 2.26% in Group II.
Conclusion: Converting a normal department admitting burn patients in a burn unit format to an actual burn center means more severe cases will be admitted. This requires a patient and attentive process while the burn team struggles with the new patient profile on one hand and has to learn how to overcome with less personal trauma the loss of patients, a feeling it is unfamiliar with, on the other hand. This is also an actual training process for the entire burn team.