AMAÇ: Geliþmekte olan ülkelerde daha sýk görülen ve korozif madde yutulmasýna baðlý oluþan özefageal yanýklarý kýsa dönemde özefagus perforasyonuna ve uzun dönemde darlýk oluþmasýna neden olmaktadýr. Korozif özefagus yanýklarýnda tedavinin asýl amacý özefagusta darlýk oluþumunu önlenmektir. Biz, bu çalýþmada korozif özefagus yanýklarýnýn tedavisinde metilen mavisinin (MB) antienflamatuvar ve koruyucu etkisini araþtýrmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmada 28 sýçan kullanýldý ve sýçanlar rastgele dört eþit gruba ayrýldý; 1. grup (Sham), 2. grup (kontrol), 3. grup (topikal tedavi) ve 4. grup (topikal ve sistemik tedavi). Sham grubu hariç diðer gruplara özefageal yanýk oluþturmak için sodyum hidroksit (NaOH) verildi. Ek olarak, ikinci gruba normal salin, 3. gruba topikal metilen mavisi ve 4. gruba topikal ve sistemik metilen mavisi verildi.
BULGULAR: Hidroksiprolin seviyeleri her bir tedavi grubunda kontrol grubuna göre daha düþüktü (p=0.005 grup 3’e göre, p=0.00 grup 4’e göre). Tümör nekrozis faktör-α seviyelerine göre gruplar arasýnda fark yoktu. Tedavi gruplarýna ait stenoz indeksleri kontrol grubuna göre daha düþüktü (p=0.016 grup 3’e göre, p=0.015 grup 4’e göre). Histopatolojik hasar skoru kontrol grubu ile karþýlaþtýrýldýðýnda grup 4’te belirgin olarak daha düþüktü (p=0.05).
TARTIÞMA: Metilen mavisi korozif özefageal yanýklarýn neden olduðu doku hasarýný tedavi etmede ve özefageal stenozu önlemede etkilidir. Korozif özefageal yanýklardaki komplikasyon oranlarý yanýk esnasýnda kullanýlan metilen mavisi ile azaltýlabilir.

AMAÇ: Deniz canlýlarýndan gelen yaðlarýn farklý yað asidi bileþimleri vardýr. Balýk yaðý (FO), triasilgliserollere esterlenmiþ yüksek oranda eikosapentaenoik ve dokosahekssaenoik asit içeriðine sahipken, krill yaðýnda (KO) yað asitleri temel olarak fosfolipidlere esterlenir. Bu çalýþmada, iki farklý, omega-3 yað asidi kaynaðýnýn kolon anastomozu uygulanan sýçan modelinde, anastomoz iyileþmesindeki etkinliðini karþýlaþtýrdýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmada 42 erkek Wistar albino sýçan kullanýldý. Yedi sýçandan oluþan altý grup þu þekilde oluþturuldu: CO3: Üçüncü günde sakrifiye edilen sol kolon anastomu yapýlan sýçan (kontrol grubu); KO3: Üçüncü günde sakrifiye edilen sol kolon anastomozu yapýlan sýçan + oral KO; FO3: Üçüncü günde sakrifiye edilen sol kolon anastomozu yapýlan sýçan + oral FO; CO7: Yedinci günde sakrifiye sol kolon anastomozu yapýlan sýçan (kontrol grubu); KO7: Yedinci günde sakrifiye edilen sol kolon anastomozu yapýlan sýçan + oral KO; FO7: Yedinci günde sakrifiye edilen sol kolon anastomozu yapýlan sýçan + oral FO. Peritoneal adezyonlar, anastomoz patlama basýnçlarý, hidroksiprolin düzeyleri ve anastomotik dokunun histolojik özellikleri deðerlendirildi.
BULGULAR: Kril yaðý grubunun patlama basýncý ve hidroksiprolin ölçümleri, yedinci günde FO grubundan anlamlý olarak daha yüksekti (sýrasýyla, p=0.012; p=0.002). Ayrýca, enflamatuvar hücre infiltrasyonuna, fibroblast aktivitesi, neoanjiyogenez ve kollajen birikimine göre gruplar arasýnda, yedinci günde KO grubu lehine istatistiksel olarak anlamlý bir fark gözlendi (sýrasýyla, p=0.023; p=0.028; p=0.016; p=0.012).
TARTIÞMA: Kolorektal cerrahi öncesi hastalara hem KO hem de FO desteði anastomoz kaçaðý riskini azaltabilir ancak KO daha iyi bir omega-3 kaynaðý olarak öne çýkmaktadýr.

AMAÇ: Hiperoksinin yoðun bakým ünitelerinde mekanik ventilasyon desteði ile takip edilen hastalarda mortalite ve morbiditeyi artýran baðýmsýz bir risk faktörü olduðuna dair farklý çalýþmalar olmasýna raðmen bu konu belirsizliðini korumaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþma, etik komite onayý alýndýktan sonra mekanik ventilatör desteði ile yoðun bakým ünitesine takip edilen 18 yaþ üzerindeki 7689 hastanýn ilk 24 saatteki verileri incelenerek yapýlan geriye dönük, gözlemsel bir çalýþmadýr. Hastalarýn demografik özellikleri, mekanik ventilasyon ve kan gazý parametleri analiz edildi. Hiperoksemiyi PaO2 ≥120 mmHg, normoksemiyi PaO2 60–120 mmHg olarak tanýmlandý. PaCO2 deðeri <30 mmHg olan hastalar hipokapnik, 30–50 mmHg olanlar normokapnik, >50 mmHg olanlar hiperkapnik olarak tanýmlandý.
BULGULAR: Hastalarýn yaþ ortalamasý 59.60±16.96 (daðýlým, 18–93) yýl idi. Ortalama PaO2 deðeri 16.2 kPa (121.50 mmHg) ve FiO2 deðeri %60 idi. Ýki yüz otuz iki hasta normoksi (%51.5) ve 218 hastada (%48.5) hiperoksi gözlendi. Hastalarýn mortalite oran %56 idi. PaO2 düzeyleri ve PCO2 düzeyleri ile mortalite arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark bulunmadý (p>0.05). PaO2 ve FiO2 sýnýflamasýna göre mortalitede istatistiksel olarak anlamlý fark yoktu (p>0.05). PCO2 sýnýflamasýna göre saðkalým oranlarý arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark bulunmadý (p=0.602, p>0.05).
TARTIÞMA: Yoðun bakým ünitesindeki mekanik ventilatör desteði ile takip edilen hastalarda oksijen ve karbondioksit deðerleri ile mortalite arasýnda anlamlý iliþki bulunmadý.

AMAÇ: Bu deneysel çalýþma yanýk yaralarýnda Ankaferd Blood Stoper ve gümüþ sülfadiazinin (SSD) etkinliðini karþýlaþtýrmak üzere dizayn edilmiþtir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþma için Wistar albino cinsi 21 sýçan kullanýldý. Yanýk oluþturmak için 3x3 cm çapýnda yuvarlak özel dizayn edilmiþ pirinç prob kullanýldý. Yanýk oluþturulduktan sonra, sýçanlar üç gruba ayrýldý. Ankaferd Blood Stoper (Grup ABS) grup 1’de, Gümüþ sülfadiazin (Grup SSD) grup 2’de, izotonik emdirilmiþ spançlarda (Grup kontrol) grup 3’de kullanýldý. Ýyiliþme dönemi klinik ve histoplatolojik olarak takip edildi. Yara ölçümleri yapýldý, %50 ve %80 re-epitelizasyona ulaþtýðý günler her sýçan için belirlendi.
BULGULAR: Ortalama %50 re-epitelizasyon zamaný sýrasýyla ABS grubu için 10.8 gün, SSD grubu için 13.8 gün ve kontrol grubu için 16.8 gündü (p<0.001). Yine ortalama %80 re-epitelizasyon zamaný sýrasýyla ABS grubu için 16.4 gün, SSD grubu için 19.7 gün ve kontrol grubu için 25.2 gündü (p<0.001). Ortalama enflamatuvar skora göre, ABS grubunda anlamlý bir fark mevcuttu (p<0.05).
TARTIÞMA: Çalýþmamýz ABS’nin yanýk tedavisinde, SSD’ye oranla daha iyi sonuçlarý olduðunu göstermiþtir.

AMAÇ: Bu çalýþma, sýçanlarda künt göðüs travmasýna baðlý geliþen kardiyak hasar üzerine resveratrolün terapötik etkisini ve endokanýn enflamasyon sürecinde bir biyobelirteç olarak kullanýlmasýný araþtýrmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Sýçanlar randomize olarak aþaðýdaki dört gruba ayrýldý (her grupta, n=7): bir kontrol grubu (tedavi veya travma olmadan); travma uygulanan grup (travma grubu); resveratrol grubu (resveratrol, [0.3 mg/kg] intraperitoneal [i.p.] yol grubu yoluyla uygulandý); ve resveratrol + travma grubu (travmanýn uygulanmasýndan 1 saat önce i.p. yolla resveratrol [0.3 mg/kg] verilen).
BULGULAR: Travma grubundaki tümör nekroz faktörü-α ve indüklenebilir nitrik oksit sentazýn immünreaktivitesi artarken, resveratrol + travma grubundaki reaksiyon þiddeti azaldý. Gruplarýn ortalama endokan deðerleri farklýydý (p<0.001). Resveratrol + travma grubundaki ortalama endokan ortalamasý diðer gruplardan daha yüksekti.
TARTIÞMA: Resveratrol, künt göðüs travmasý sonrasý akciðer hasarýnda anti-enflamatuvar ve antioksidan etkilere sahip olup tedavi sürecine katkýda bulunmuþtur. Künt göðüs travmasý sonrasý oluþan kardiyak hasarda enflamasyonun takibinde endokanýn bir biyobelirteç olarak klinik kullanýmý ile ilgili daha fazla çalýþma yapýlmasý gerektiðine inanýyoruz.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, ultrason (US) ve elle muayene yöntemlerinin baþarý oranlarýný araþtýrmak ve bilgisayarlý tomografiye (BT) karþý US ile elle muayenenin kýyaslanarak krikotiroid membranýn (KTM) tanýmlamak.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmaya 110 hasta alýndý. Tiroit kartilajýn çýkýntýsýndan sternal çentiðin ortasýna kadar düzlemde orta hat belirlendikten sonra, iki nokta arasýndaki mesafe (milimetre) ölçüldü. A noktasý-KTM’nin orta noktasý ile B noktasý-tiroit kartilajýn inferiyor kýsmý arasýndaki mesafe (milimetre) US ve elle muayene ile tek bir araþtýrmacý tarafýndan iþaretlenerek ölçüldü. Ayrýca A noktasý ile B noktasý arasýndaki mesafe BT kullanýlarak hesaplandý. US ve elle muayene ile KTM’in belirlenmesi için geçen süre ve VAS skoru kullanýlarak her iki yöntemin kolaylýðý kaydedildi. Ek olarak hastalarýn demografik ve morfometrik karakteristikleri not edildi.
BULGULAR: Krikotiroit membran elle muayene ile 50 hastada (%45.5) ve US ile 82 (%74.5) hastada doðru olarak saptandý. Blant-Altman analizine göre US ile elle muayeneye göre daha iyi uyum gözlendi. KTM yerinin belirlenmesi için geçen süre US ile elle muayeneden daha kýsa idi (p<0.001). VAS deðerleri elle muayene ve US ile sýrasýyla 5.13±1.1, 3.32±0.9 bulundu (p<0.001). Artan boyun kalýnlýðý ve tiromental mesafe elle muayene baþarýsýný etkileyen risk faktörü olarak saptanýrken US için risk faktörü olarak vücut kitle indeksi (VKÝ) bulundu.
TARTIÞMA: Krikotiroit membranýn lokalizasyonu US ile elle muayeneden daha doðru ve kolay saptanmýþtýr. Ayrýca US ile bulunan sonuçlar BT’ye daha yakýn bulunmuþtur.

yoðun bakým merkezlerinde on sene boyunca travmaya baðlý yaralanmalardaki mortal seyreden hastalardaki organ tedariði sürecini deðerlendirerek travma sonrasý mortal sonuçlanan hastalardaki organ baðýþýndaki týbbi belirteçleri ortaya koymaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Geriye dönük olarak planlanan bu çalýþmada etik kurul onayýný takiben, acil cerrahi ünitesinde, ameliyathanede ve cerrahi yoðun bakýmda organ baðýþçýsý olan hastalarýn 2000–2011 yýllarý arasýndaki kayýtlarý incelendi. Hasta demografileri, baðýþlanan organlarýn daðýlýmlarý, entübasyon sahasý, hastaneye nakil þekli ile hasta yakýnlarýnýn organ baðýþýný kabulleri esnasýnda hastanýn bulunduðu servis, travma türü, yaralanma mekanizmasýyla þiddetleri incelendi. Sürekli deðiþkenler baðýmsýz gruplarda student t-test veya Mann-Whitney U-testiyle, ikili deðiþkenler Pearson ki-kare testiyle deðerlendirildi. Acil serviste (AS) hayatýný kaybeden ve kaybetmeyen olgular yaþ bakýmýndan 1: 3 eþleþtirmeyle kýyaslandý. Sonuçlar çoklu lojistik regresyonla deðerlendirildi.
BULGULAR: Sistolik kan basýncý (SKB) 90 mmHg’nin altýndaki hastalarla, penetran travma olgularý AS’ye organ baðýþý adayý olma olasýlýklarý çok daha yüksektir. Sýrasýyla (%68.2 ve %15.2, AOR: 4.59 [1.14, 18.40] [p<0.031]) ve %63.6 ve %37.9 (AOR: 6.25 [1.27–30.49] [p<0.024]). Beyin travmasý açýsýndan AIS ≥3 olmasýnýn ve 1500 cc veya daha fazla hastane kan ürünleri replasmaný yapýlan olgularda AS sonrasý organ baðýþçýsý olma olasýlýklarý daha yüksektir (%54.5 ve %97, AOR: 0.074 [0.014–0.548] [p<0.01]) ve (%10 ve %58.1, AOR: 0.098 [0.016-0.591], [p<0.01]).
TARTIÞMA: Travma sonrasý potansiyel organ vericileri belirlemede acil servise kabulde SKB’nin 90 mmHg altýnda olmasý ve ciddi penetran hasarlanmalar, beyin travmasý hasar skoru (AIS ≥3) ve 1500 cc üzeri kan ve kan ürünü replasmanlarýna göre potansiyel donörlerin belirlenmesinde daha öngördürücüdür.

AMAÇ: Künt travmalarda karýn bölgesi üçüncü en sýk etkilenen yerdir. Bu hastalarýn deðerlendirilmesinde bilgisayarlý tomografi (BT) altýn standarttýr. BT’nin hastaya olan zararlý etkileri ve maliyet yönünden düþünüldüðü zaman her acil servise gelen hastaya çekilmesi uygun bir yaklaþým olmayabilir. Çalýþmamýzda künt batýn travmasý ile acil servise gelen hastalarýn ultrasonografi (US) ve fizik muayene bulgularýnýn altýn standart olan BT ile karþýlaþtýrýlmasý yapýlarak gereksiz BT çekimlerinin önüne geçilmesi amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Hastanemiz acil servisine batýn travmasý ile gelen 2248 hastanýn dosya ve görüntüleri geriye dönük olarak tarandý ve çalýþmaya uygun olan ve acil servisteki fizik muayenesinin ardýndan US ve sonrasýnda BT çekilen 535 yetiþkin hasta çalýþmaya alýndý. Karýn içi serbest sývý ve organ laserasyonlarýnýn US ve fizik muayene bulgularý BT sonuçlarý ile ayrý ayrý karþýlaþýrýldý. Elde edilen deðerlerin uyumluluk, duyarlýlýk, özgüllük, pozitif ve negatif tahmini deðerleri istatistiksel olarak hesaplandý.
BULGULAR: Künt batýn travmalý hastalarda US’nin karýn içi serbest sývýyý gösterme duyarlýlýðý BT ile istatistiksel olarak benzerdi (p=0.302). Karýn içi organ yaralanmalarýnýn saptanmasýnda ise US’nin duyarlýlýðý %49.6, özgüllüðü %99.3 olarak bulundu. Fizik muayenenin ise BT’ye göre serbest sývý ve organ yaralanmasýnýn saptanmasýnda genel duyarlýlýðý %59, özgüllüðü %87 olarak hesaplandý. Organ yaralanmalarý için ayrý ayrý istatistiksel olarak hesaplandýðý zaman fizik muayenenin duyarlýlýk ve özgüllüðünün yüksek olmasýna raðmen istatistiksel olarak anlamlý bir belirleyiciliðinin olmadýðý görüldü (p<0.001).
TARTIÞMA: Ultrasonografinin karýn içi sývý saptanmasýnda gerçekten güvenilir bir yöntem olduðu anlaþýlmakla birlikte organ yaralanmalarýnýn saptanmasýnda US ve fizik muayenenin güvenilir olmadýðý görülmektedir.

AMAÇ: Kafa travmalarý tüm yaþ gruplarýnda görülebilen, saðlýk ve ekonomi açýsýndan önemli kayýplara neden olabilen bir saðlýk sorunudur. Çalýþmamýzýn amacý, acil servise minör kafa travmasý nedeniyle baþvuran ve bilgisayarlý beyin tomografisi (BBT) çekilen hastalarda, anormal BBT prevalansýný ve beyin cerrahi kliniðine yatýþ oranlarýný deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmada Afyonkarahisar Saðlýk Bilimleri Üniversitesi Týp Fakültesi Hastanesi Acil Servisi’ne 01.01.2017–31.12.2017 tarihleri arasýnda kafa travmasý nedeniyle gelen ve BBT çekilen hastalar geriye dönük olarak incelendi. Hastane bilgi sisteminden bu hastalarýn elektronik dosyalarýna, BBT’lerine ve konsültasyon notlarýna ulaþýldý.
BULGULAR: Bir yýllýk (2017) süre içerisinde acil servise baþvuru yapan 43.389 hastaya ulaþýldý. Ýnceleme sonucunda 2515 (%5.7) hastaya BBT çekildiði saptandý. Bu hastalarýn 1152’sinin (%45) baþvuru nedeni travma idi. Travmaya baðlý olarak BBT çekilen 618 (%53.6) hastanýn 18 yaþ altý olduðu, 280 (%24.3) hastanýn iki yaþ altý olduðu, 179 (%15.5) hastanýn beyin cerrahisi kliniði ile konsülte edildiði ve 94 (%8.1) hastaya yatýþ verildiði saptandý. BBT çekilen sadece 68 (%5.9) hastada anormal BT bulgularý saptandý.
TARTIÞMA: Acil servise minör kafa travmasý ile gelenlerde, daha önce tespit edilen ve güvenilirliði kanýtlanan BBT çekim endikasyon kriterlerinin kullanýlmasý, düþük riskli hastalarýn takip edilmesi, gereksiz BBT çekimlerini ve çekime baðlý uzun dönemde geliþebilecek komplikasyonlarý azaltabilir.

AMAÇ: Dekompresif kraniyektominin (DK) pediyatrik subdural hematom hastalarýndaki sonuca etkisi tam olarak belirlenmemiþtir. Bu çalýþmada pediyatrik yaþ grubunda travmatik subdural hematom hastalarýnda DK rolünü araþtýrmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Pediyatrik akut subdural hematom hastalarýnda DK deneyimimiz sonuç analizleri ile açýklandý.
BULGULAR: On bir (7 tek taraflý ve 4 iki taraflý) DK uygulandý. Hastalarýn yaþlarý 8 ay ile 15 yaþ arasýnda idi. Ortalama Glasgow koma skoru (GKS) baþvuru anýnda 7.8 idi ve hastalarýn tümü ilk iki saat içinde duraplasti ile birlikte DK ameliyatýna alýndý. Tüm hastalar ameliyat sonrasý dönemde 10 gün yoðun bakým ünitesinde izlendi. Hastalarýn ortalama hastanede kalýþ süreleri 22 gün ve ortalama takip süreleri 3.7 yýl idi.
TARTIÞMA: Pediyatrik subdural hematom hastalarýnda erken DK hastaneye baþvuru anýndaki GKS’den baðýmsýz olarak yararlýdýr. Pediyatrik yaþ grubunda endikasyonlar, cerrahi teknik ve DK’nýn zamanlamasý için daha geniþ hasta sayýlý çalýþmalara ihtiyaç vardýr.

AMAÇ: Bu geriye dönük çalýþmanýn amacý, ateþli silah yaralanmalarýnda ilk müdahelede geçici vasküler þant (GVÞ) uygulamasýnýn etkilerini irdelemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ekim 2013 ve Mart 2016 tarihleri arasýnda ateþli silah yaralanmasý nedeniyle ameliyat edilen 96 hasta çalýþmaya alýndý. Hastalar; ilk giriþim olarak GVÞ uygulanan hastalar (GVÞ grubu, n=24) ve ilk giriþim olarak kompresyon, turnike ve ligasyon/klempaj uygulanan hastalar (GVÞ yapýlmayan grup, n=72) olmak üzere iki gruba ayrýldý.
BULGULAR: Yaralanma mekanizmasý karþýlaþtýrýldýðýnda, her iki grup arasýnda fark yoktu. Ayný þekilde ortalama hematokrit seviyesi, ortalama sistolik kan basýncý, eþlik eden ven ile sinir ve yumuþak doku ve kemik yaralanmalarý her iki grupta benzerdi. Tüm ampütasyon oraný %19 idi. Biri GVÞ grubunda, 17’si diðer GVÞ yapýlmayan hasta grubunda olmak üzere toplam ampütasyon sayýsý 18 idi. Ortalama travmaya uðramýþ ekstremite skoru (MESS) GVÞ grubunda 6.45 iken GVÞ yapýlmayan grupta 7.44 idi. Ýskemi süresi GVÞ grupta 4.84±1.84 saat iken GVÞ yapýlmayan grupta 5.95±1.92 saat idi. MESS ve iskemi süresindeki farklýlýk istatistiksel olarak anlamlý deðerlendirildi.
TARTIÞMA: Geçici vasküler þant kullanýmýnýn iskemi süresini kýsaltmak ve cerrahi revaskülarizayon için zaman kazandýrmasý bakýmýndan hastalar için faydalý olabileceðini düþünmekteyiz. Sonuç olarak, bu çalýþma GVÞ kullanýmýnýn yaralanma baþlangýcýndan nihai cerrahi onarýmýna kadar baþarýlý bir köprü görevi gördüðünü ve ampütasyon oranýný azalttýðýný göstermektedir.

AMAÇ: Kolon divertikül hastalarýnýn yaklaþýk %10–25’i hayatlarý boyunca kolon divertiküliti ile karþýlaþmaktadýrlar. Batý ülkelerinde sað taraflý divertiküler hastalýk nadir görülen bir durum iken, Asya ülkeleri arasýnda yaygýndýr. Bu çalýþmanýn amacý, sað kolon divertiküliti saptanýlan hastalarýmýzýn klinik ve tedavi sonuçlarýný deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2011 ve 2015 yýllarý arasýnda çekum ve sað kolon divertiküliti tanýsýyla tedavi edilen 22 hastanýn demografik ve klinik verileri analiz edildi. Radyolojik inceleme ve klinik bulgulara göre hastalara Hinchey Evrelemesi yapýldý. Daha sonra Hinchey Evrelemesine göre hastalarýn demografik ve klinik özelliklerinin oransal olarak deðerlerine ve istatistiksel olarak olarak anlamlýlýðýna bakýldý.
BULGULAR: Araþtýrmamýza sað kolon divertiküliti tanýsý konulan 22 hasta alýndý. Kadýn/erkek oraný 0.69 idi. Karýn tomografisi ile yapýlan deðerlendirme sonrasýnda hastalarýn %68.1’i Hinckey evre I, %31.8’i Hinckey evre II divertikülit saptandý. Çoðunlukla Hinchey Evre I divertikülit sað kolonda (%66.7) ve Hinchey Evre II divertikülit çekumda (%57.1) bulundu. Hinchey Evre II hastalarýnýn ortalama yaþý daha yüksekti (ortalama, 63.6 yýl) ve istatistiksel olarak anlamlýydý (p<0.05). Ýki hastada apendektomi ve bir hastada sað hemikolektomi yapýlmýþtý. Diðer 19 hastaya konservatif tedavi uygulandý. Ortalama hastanede yatýþ süresi 3.4 gündü. Ýki yýllýk takipte konservatif tedavi alan dört hastada nüks görüldü; cerrahi tedavi alan hastalarda nüks görülmedi.
TARTIÞMA: Sað kolon divertiküliti genellikle doðu toplumlarýnda 50 yaþ altý erkeklerde ve soliter olarak görülmektedir. Tedavi seçeneði olarak özellikle komplike olmayan olgularda konservatif yöntemler tercih edilmelidir. Cerrahi tedavi ise genellikle nüks ve komplike olgularýn tedavisinde kullanýlmalýdýr.

AMAÇ: Acil kliniðe baþvuran hastalar arasýnda 5. metakarp boyun kýrýðýna baðlý yaralanmalar yaygýndýr. Travma mekanizmasý çeþitli tiplerde olabildiði gibi bazý durumlarda istemli yaralanamalar görülebilmektedir. Beþinci metakarpal boyun kýrýk yaralanmalarý etiyolojiye baðlý olarak tedavi ve rehabilitasyon aþamalarýnda psikolojik faktörlerin önemli rolü olabilmektedir. Bu aþamada istemli veya istemsiz olarak meydana gelen yaralanmalarýnýn sonuçlarýnýn karþýlaþtýrýldýðý bir araþtýrma yapýlmamýþtýr. Bu çalýþmada, yaralanma mekanizmalarý arasýndaki sosyoekonomik düzey, eðitim seviyesi ve klinik sonuçlar arasýndaki iliþkiyi incelemeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþma metakarp boyun kýrýklý 59 hastayý kapsamaktadýr. Hastalar iki ayrý grup olarak deðerlendirildi. Grup 1 istemli yaralanmalý hastalar ve Grup 2 istemsiz yaralanmalý hastalar ile oluþturuldu. Her iki grup öfke analizi, dürtüsel düzey ve anksiyete düzeylerinin somatik bulgular VAS ve Q-DASH skorlarý ile olan iliþkisi açýsýndan deðerlendirildi. Ayrýca öfke, dürtüsellik ve anksiyete düzeylerinin sosyoekonomik ve eðitim seviyesi ile olan iliþkisi deðerlendirildi.
BULGULAR: Grup 2 hastalarda öfke ve dürtüsellik deðerleri Grup 1’e göre daha düþük olduðu ve Grup 2’deki bu düþük deðerlerin VAS ve Q-DASH skorýndaki düþüþle parelel olduðu görüldü. Grup 1 hastalarda Barrat dürtüsellik skor 61.5 (42–78), anksiyete skor 64 (55–77), öfke skoru 20 (16–30) ve Grup 2’de barrat dürtüsellik skor 61 (55–69), anksiyete skor 66 (58–72), öfke skoru 19 (14–26) ortalama deðer olarak bulundu. Eðitim düzeyi düþük olan hastalarda dürtüsellik skor deðerleri ve öfke skor deðerleri Grup 2’de düþük bulunmuþtur. Düþük gelire sahip hasta sayýsý her iki grupta yüksek olarak bulunmuþ ve bu hastalarda dürtüsellik skor deðeri, öfke skor deðeri Grup 1’de yüksek, anksiyete skor deðeri Grup 2’de yüksek olarak bulunmuþtur.
TARTIÞMA: Sosyodemografik faktörlerin ve etiyolojinin istemli yaralanma oluþmasýnda psikolojik faktörler açýsýndan etkinliði saptanamamýþ, ancak istemli beþinci metakarp boyun kýrýklarýn klinik olarak el fonksiyonlarý üzerindeki etkileri ve tedavi sonrasý aðrý seviyesinde etkili rol oynadýðý görülmüþtür.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, basit pertrokanterik kýrýklar için proksimal femur antirotasyon çivisinin (PFNA) klinik ve radyolojik sonuçlarýný dinamik kalça çivisi (DHS) ve perkütan kompresyon plaðý (PCCP) ile karþýlaþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmaya 203 hasta alýndý. Hastalarýn 73’ünde PFNA (PFNA grubu), 68’inde DHS (DHS grubu) ve 62’sinde PCCP (PCCP grubu) ile fiksasyon yapýldý. Ana sonuç ölçümleri perioperatif özellikler, Harris kalça skoru, boyun-þaft açýsýnýn deðiþimi ve abdüktör kas kuvveti kaybý idi. Veriler gruplar arasýnda karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Ortalama tahmini toplam kan kaybý ve kan transfüzyonu alan hasta oraný PFNA grubunda istatistiksel anlamlý olarak düþüktü. Ortalama operasyon ve floroskopi süreleri PCCP grubunda istatistiksel anlamlý olarak yüksekti. Ortalama boyun þaft açýsýndaki deðiþim ve abdüktör kas gücü kaybý PFNA grubunda istatistiksel anlamlý olarak yüksekti. Ortalama Harris kalça skorlarý benzerdi.
TARTIÞMA: Bulgularýmýz, PFNA’nýn perioperatif verilerde üstün olmasýna raðmen DHS ve PCCP’nin redüksiyonun ve abdüktör kas gücünün sürdürülmesinde üstün olduðunu göstermiþtir. Her üç implant da fonksiyonel sonuçlar açýsýndan benzer ve tatmin edici idi.

Yüksekten düþme sonrasýnda özellikle inþaat iþçilerinin etkilendikleri çelik çubuk saplanmasý bilinen bir travma türüdür, fakat sadece çok az sayýda þanssýz kiþi bu tarz bir travma sonrasýnda spinal kord hasarý ile karþýmýza gelmektedir. Yüksek enfeksiyon riski, farklý güzergahlara baðlý çok fazla varyasyon gösteren klinik tablolar ve ilgili herhangi bir mevcut kýlavuzun bulunmamasý bu tarz travmalarýnýn baþarýlý yönetimini zorlaþtýrmaktadýr. Bu yazýdaki amacýmýz, nadir görülen spinal kord hasarýna neden olan çelik çubuk saplanmasý olan bir hasta sunmak, ilgili literatürleri tarayarak bu travmanýn yönetimini geliþtirmek ve enfeksiyon baþta olmak üzere komplikasyonlara neden olan risk faktörlerini belirlemektir. Otuz yedi yaþýnda erkek inþaat iþçisi çalýþýrken yüksekten düþme sonrasý perinesinden girip L4 omurga gövdesine saplanan çelik çubuk nedeniyle baþvurdu. Muayenesinde sol ayakta motor ve duyu kaybý mevcuttu. Çelik çubuk genel anestezi altýnda operasyon odasýnda çekildi ve sonrasýnda laparotomi ile rektal laserasyon primer onarýlýp kolostomi açýldý. Farklý bir oturumda laminektomi yapýldý. Hastanýn taburcu olduktan üç ay sonraki muayenesi geliþi ile aynýydý ve hasta koltuk deðnekleri ile yürüyebiliyordu. Bu olgu, dikkatli bir ameliyat öncesi planlama, multidisipliner yaklaþým ve farklý sekanslý planlanan giriþimler ile kabul edilebilir bir klinik sonuç elde edilmesi açýsýndan örnek teþkil etmektedir. Laparatomi öncesi kapalý olarak çubuðun çýkartýlabileceðinin uygunluðunu ve olasý yararlarýný ortaya koymaktadýr. Baðýrsak perforasyonu enfeksiyon riskini artýrmaktadýr fakat bu durumda bile enfeksiyon önlenebilir. Olay ve cerrahi arasýndaki sürenin kýsa olmasý enfeksiyon ihtimalini azaltabilir.

Transvajinal ince baðýrsak evisserasyonu nadir görülmekle birlikte, taný konulduðu anda acil cerrahi giriþim gerektiren bir klinik tablodur. Olgumuzda da evissere olan baðýrsak segmentinde iskemi bulgularý geliþmiþ, ince baðýrsak mezosunda yýrtýk oluþmuþ ve ince baðýrsak rezeksiyonu yapýlmasý gerekmiþtir. Seksen dokuz yaþýnda kadýn hasta dört saattir olan ani baþlayan karýn aðrýsý, baðýrsaklarýn vajinadan çýkma þikayeti ile getirildi. Hastanýn yapýlan muayenesinde yaklaþýk 50 cm’lik ince baðýrsak ansýnýn mezosu ile birlikte vajenden evissere olduðu görüldü. Baðýrsak anslarý ödemli olup, yer yer iskemi bulgularý ve mezoda yýrtýlma mevcuttu. Hasta acil olarak ameliyata alýndý. Yetmiþ cm’lik ince baðýrsak rezeksiyonunu takiben fonksiyonel uc-uca anastomoz yapýldý. Vajen defekti transvajinal olarak çift kat üzerinden tamir edildi. Transvajinal ince baðýrsak evisserasyonu literatürde az rastlanan bir durumdur. En sýk postmenapozal, yaþlý, daha önceden geçirilmiþ vajinal ameliyatý olan, enteroseli olan kadýnlarda görülmektedir. Tedavisi acil cerrahi giriþimdir. Yapýlacak cerrahi hastanýn bulgularýna göre transvajinal olarak vajen güdüðünün tamir edilmesinden, laparotomi yapýlmasýna hatta baðýrsak rezeksiyonu yapýlmasýna kadar deðiþiklik gösterebilir. Postmenapozal, daha önceden geçirilmiþ vajinal ameliyatý olan hastalar gibi risk taþýyan hastalar ani baþlayan karýn aðrýsý ile baþvurduklarýnda transvajinal ince baðýrsak evisserasyonu da ayýrýcý tanýda düþünülmelidir. Tanýsý konulduktan sonra da hastalar en kýsa sürede ameliyata alýnýp gerekli cerrahi giriþim yapýlmalýdýr.