AMAÇ: Aþil tendonu vücutta en sýk yaralanan ve rüptüre olan tendon olup tipik olarak 30 ila 50 yaþ aralýðýndaki erkeklerde bir spor veya eðlence aktivitesine katýlýmla ortaya çýkar. Aþil tendonu rüptürü tedavisinin konservatif ve cerrahi seçenekleri vardýr. Konservatif tedavi daha yüksek yeniden kopma riski ile iliþkilendirilirken, cerrahi tedavi yara yeri komplikasyonlarý riski taþýr, genel olarak her iki yöntem de uzun bir tendon iyileþme süresine sahiptir. Tendon onarýmýna yardýmcý olan biyomolekülleri tanýmlamak için çalýþmalar devam etmekte olup çinko-sülfat (ZnSO4) mineral takviyesinin sýçanlarda Aþil tendonu iyileþmesi üzerindeki etkilerinin araþtýrýlmasý çalýþmamýzýn ana hedefidir.
GEREÇ VE YÖNTEM: 48 adet Sprague-Dawley cinsi diþi sýçan geçirdikleri standart aþil tendon onarýmý cerrahisi sonrasý dört eþit gruba (C-15, C-30, ZnSO4-15 ve ZnSO4-30) ayrýldý. ZnSO4-15 ve ZnSO4-30 gruplarýna sýrasýyla 15 ve 30 gün boyunca oral çinko-sülfat-monohidrat (50 mg/kg/gün) çözeltisi verildi. C-15 ve C-30 gruplarýna ise deney sürelerince oral 1 ml distile su/gün verildi. Sýçanlar gruplarýna baðlý olarak 15 ve 30. günlerde sakrifiye edildi, takiben opere tendonlarýn iyileþmeleri Movin ve Bonar histopatolojik skorlamasý kullanýlarak deðerlendirildi. Biyomekanik analizler içinse tüm gruplarýn ameliyat edilmiþ ve saðlam aþil tendonlarý çýkarýlarak gerilme testleri yapýldý ve her bir tendon için gerilme mukavemeti ve tokluk deðerleri hesaplandý.
BULGULAR: Movin ve Bonar skorlarý ZnSO4-15 grubunda C-15 grubuna göre ve ZnSO4-30 grubunda C-30 grubuna göre anlamlý olarak düþüktü (p<0.05). Biyomekanik sonuçlarý istatistiksel olarak anlamlý bulmamamýza raðmen, ZnSO4-15 grubunun saðlam tendonlarý C-15 grubundan daha yüksek tokluða sahipti ve ZnSO4-30 grubunun ameliyat edilmiþ ve saðlam tendonlarýnýn gerilme mukavemeti ve tokluk deðerleri C-30 grubundan daha yüksekti.
SONUÇ: Çinko-sülfat-monohidrat mineral takviyesinin, Aþil tendonu iyileþmesinin proliferasyon ve remodelizasyon aþamalarý üzerinde histopatolojik olarak olumlu etkileri olduðu, hem ameliyat edilmiþ hem de saðlam aþil tendonlarýna biyomekanik olarak da fayda saðlayabileceði öngörüldü.

AMAÇ: Bu deneysel çalýþmada sýçanlarda testis torsiyonu/detorsiyonuna baðlý iskemi-reperfüzyon hasarýnda lidokainin olasý koruyucu etkilerinin deðerlendirilmesi amaçlanmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Toplam 18 erkek rat 3 gruba randomize edildi. Grup-1 kontrol grubu olarak belirlendi. Grup-2’de torsiyonu/detorsiyon modeli oluþturularak testis iskemi- reperfüzyon hasarýnýn deðerlendirildiði grup olarak tanýmlandý. Grup 3 ise tedavi grubu idi. Bu grupta Grup 2 ile benzer iskemi-reperfüzyon modeli oluþturuldu ve ek olarak reperfüzyondan 5 dakika önce 15 mg/kg lidokain intraperitoneal olarak uygulandý. Kan biyokimsayal analizi ve testis histopatolojik deðerlendirilmesi yapýldý.
BULGULAR: Kan biyokimyasal analizlerinde MDA ve PC deðeri Grup 2’de diðer gruplara göre ciddi düzeyde artmýþ olarak belirlendi (sýrasýyle p<0.001 ve p=0.008). Grup 3’de IL-1, IL-6 ve TNF-alfa olmak üzere proinflamatuvar sitokin düzeyinde Grup 2’ye göre baskýlanmýþ olarak belirlendi (sýrasýla; p<0.001, p=0.007 ve p=0.026). Antioksidan enzim düzeyinde ise hem SOD hemden GSH-Px aktivitileri Grup 3’de Grup 2’e göre artmýþ olarak kayýt edildi (p=0.005 ve p=0.025). Histopatolojik deðerlendirmelerimizde Grup 3’de kanama, ödem, vazokonjesyon ve inflamasyon olmak üzere tüm testiküler hasar skorlarýnda Grup 2’e göre dramatik olarak iyileþme gözlemlendi (sýrasýla; p=0.015, p=0.035, p=0.015 ve p=0.034). Benzer þekilde Grup 3'te Johnsen skoru üzerinde Grup 2'ye göre olumlu etki tespit edildi (p=0.034).
SONUÇ: Lidokain testis iskemi-reperfüzyon hasarýnýn etkilerini hafifletmede etkin bir lokal anestezik ajandýr.

AMAÇ: Eritrosit deformabilitesi eritrositlerin kapiller damarlardan geçerken yaptýklarý eðilip bükülme hareketidir ve doku perfüzyonu için hayati öneme sahiptir. Çalýþmamýzda alt ekstremite iskemi-reperfüzyon uygulanan ratlarda Thymoquinone tedavisinin eritrosit deformabilitesini nasýl etkilediði araþtýrýlmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmamýzda aðýrlýklarý 400-450 gr arasýnda deðiþen wistar albino ratlar kullanýldý. Ratlar rastgele 5 gruba ayýrýldý. Herhangi bir iþlem uygulanmayan kontrol grubu (C), yalnýzca çözücü madde DMSO verilen grup (DMSO), alt ekstremie ana femoral arterden 90 dakika iskemi ve 90 dakika reperfüzyon uygulanan grup (IR), Thymoquinone’un tek baþýna etkilerinin incelendiði Thymoquinone control grubu (TQ-C) ve iskemi reperfüzyon prosedüründen 1 saat önce intraperitoneal Thymoquinone verilen grup (IR+TQ). Prosedür bitiminde ratlrdan intrakardiak kan alýnarak May-Grunwald ve Giemsa (MGG), endotelial nitrik oksit sentaz (eNOS) ve eritrosit deformabilite indexleri çalýþýldý.
BULGULAR: Çalýþma sonuçlarýnda anlamlý deðiþikliklere rastlanýldý. Ýskemi reperfüzyon öncesi Thymoquinone verilen grupta eritrosit deformabilitesi sadece iskemi reperfüzyon yapýlan gruba göre istatiksel anlamlý olarak daha iyi tespit edildi. Eritrositlerin morfolojik deðiþiklikleri de IR+TQ grubunda IR grubuna göre istatiksel anlamlý olarak daha iyi bulundu. Ýmmünohistokimyasak eNOS boyamasýnda ise IR grubundaki eNOS aktivitesinin IR+TQ grubuna göre daha düþük düzeyde olduðu tespit edildi.
SONUÇ: Çalýþma sonuçlarýmýzda iskemi öncesi uygulanan Thymoquinone tedavisinin eNOS aktivitesini arttýrarak eritrosit deformasyonunu ve eritrositlerin morfolojik bozulmalarýna karþý koruyucu özelliðinin olduðunu gösterdi.

AMAÇ: Akut apandisit, cerrahi müdahale gerektiren akut karýn aðrýsýnýn yaygýn bir nedenidir. Geleneksel tedavi acil apendektomi iken, yakýn zamanlý çalýþmalar, non-komplike vakalar için antibiyotiklerle öncelikli tedavi yaklaþýmýnýn güvenli olabileceðini öne sürmektedir. Apandisit vakalarýnýn komplike ve non-komplike olarak sýnýflandýrýlmasý, tedaviyi yönlendirmek ve sonuçlarý öngörmek açýsýndan kritik öneme sahiptir. Bu çalýþmanýn amacý, ayýrýcý tanýya yardýmcý olmak ve tedaviyi yönlendirmek için komplike (flegmonöz, gangrenöz ve perfore) ve non-komplike apandisitin görüntüleme bulgularýný deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu retrospektif gözlemsel çalýþma Ocak 2014 ile Aralýk 2023 tarihleri arasýnda apendektomi yapýlan ve patoloji sonuçlarý mevcut olan 1250 hastayý (492 kadýn, 758 erkek) kapsamaktadýr. Normal patolojiye sahip 56 hasta, apandisit dýþý patolojilere sahip 52 hasta ve eriþilemeyen BT görüntüleri olan 48 hasta dýþlandýktan sonra, 1094 hasta deðerlendirmeye alýndý. BT görüntüleri, apendiks çapý, duvar kalýnlýðý, çekum duvar kalýnlýðý, periapendiküler yoðunluk artýþý, efüzyon, lenfadenopati, lümen içi ve serbest periapendiküler hava, mukozal kontrastlanma artýþý ve apendikolit varlýðý açýsýndan deðerlendirildi.
BULGULAR: Apendiks çapý, periapendiküler hava, periapendiküler efüzyon ve lümen içi apendikolit varlýðý, perfore apandisit grubunda diðer gruplara kýyasla anlamlý olarak daha yüksekti (p<0.05). Periapendiküler yoðunluk artýþý, ikili deðiþken olarak deðerlendirildiðinde gruplar arasýnda anlamlý fark göstermedi. Apendiks duvar kalýnlýðý, perfore grupta daha yüksek ve non-perfore gangrenöz grupta non-komplike gruba göre daha düþüktü (p<0.05). Mukozal kontrastlanma artýþý, apandisit alt gruplarý arasýnda anlamlý bir korelasyon göstermedi. Lümen içi hava, saðlýklý bir apendikste normal bir bulgu olmakla birlikte akut apandisitin diðer bulgularý ile kombine edildiðinde komplike apandisit için özgül bir belirteç olarak bulundu.
SONUÇ: Bu çalýþma, komplike ve non-komplike apandisit ile iliþkili belirgin görüntüleme bulgularýnýn ayrýntýlý bir analizini sunmaktadýr. Apendiks çapý, periapendiküler hava, periapendiküler efüzyon ve lümen içi apendikolit gibi bulgular ayýrýcý tanýda anlamlý bulundu. Bulgular, apandisit türleri arasýnda ayrým yaparken bu parametrelerin önemini vurgulamakta ve klinik uygulamalar için deðerli bilgiler sunmaktadýr. Akut apandisit ve komplikasyonlarýnýn taný ve yönetimini geliþtirmek için gelecekte prospektif çalýþmalara ve geliþmiþ görüntüleme tekniklerine ihtiyaç vardýr.

AMAÇ: Günümüzde bireylerde okluzal travma çok sýk rastlanýlan bir olgu haline gelmiþtir. Temel olarak kaynaðý bruksizmdir. Bruksizm, gündüz veya uyku sýrasýnda diþ sýkma ve gýcýrdatma gibi alýþýlmadýk aktiviteleri içerir. Hipotez, %5 dekstroz nöroproloterapi ile tetik noktalarý ve etkilenen sinirlerin iyileþeceði ve aðrýnýn ortadan kaldýrýlmasýyla kasýn rahatlayacaðý yönündedir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþma, bruksizm tedavisinde okluzal splint ve %5 dekstroz nöroproloterapi kullanýmýnýn kýsa vadeli etkilerini Ultrasonografi ile karþýlaþtýrmayý amaçlamýþtýr. Hastalar rastgele iki gruba ayrýldý; dekstroz nöroproloterapi ve okluzal splint. dekstroz nöroproloterapi yöntemi ile %5 dekstroz bir hafta arayla 3 kez uygulandý. Ýkinci grupta her iki çene için yüksek viskoziteli geri dönüþümsüz hidrokolloid ölçü maddesi kullanýlarak ölçüler alýndý. Üst çeneye uyacak þekilde özelleþtirilmiþ bir okluzal splint yapýldý. Hastalar, tedavi öncesi ve tedaviden 3 ay sonra ultrasonografi kullanýlarak masseter kasýnýn kalýnlýk ve elastografi(strain oraný) açýsýndan deðerlendirildi.
BULGULAR: Tüm ölçümler için iki grup arasýnda istatistiksel olarak anlamlý bir fark bulunmamýþtýr. Nöroproloterapi grubunda yalnýzca sol masseter kasýnýn dinlenme pozisyonundaki strain oraný ve kasýlý pozisyondaki kalýnlýðýnda istatistiksel olarak anlamlý fark gözlenmiþtir (sýrasýyla p=0.001, p=0.011). Her iki grupta da kasýlý haldeki masseter kasýnýn her iki tarafýndaki strain oranýnda anlamlý fark gösterilmiþtir (nöroproloterapi grubu; sað taraf p<0.001, sol p=0.007, splint grubu; sað taraf p=0.005, sol p=0.012).
SONUÇ: Bu çalýþma, %5 dekstroz nöroproloterapinin okluzal splint ile benzer þekilde etkili bir tedavi olduðunu göstermektedir. Ultrasonografi kullanýlarak masseter kasýndaki deðiþikliklerin objektif olarak görselleþtirilmesi, okluzal travma ve bruksizm baðlamýnda net sonuçlar ortaya koymaktadýr.

AMAÇ: Toraks travmasý, özellikle hastanelere gelenler arasýnda önemli bir mortalite nedenidir. Bu çalýþma, izole toraks travmalý hastalarda mortalite, þok indeksi (SI) ve spesifik metabolik ve biyokimyasal belirteçler arasýndaki iliþkileri araþtýrmaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu retrospektif kesitsel çalýþmaya Ocak 2019-Aralýk 2023 tarihleri arasýnda yüksek hacimli bir acil servise izole toraks travmasý ile baþvuran tüm ardýþýk yetiþkin hastalar dahil edilmiþtir. SI düzeylerinin ve baþvuru sýrasýnda seçilen biyobelirteçlerin mortaliteyi tahmin etme kabiliyeti, alýcý iþletim karakteristik eðrileri (AUC'ler) altýndaki alanlar belirlenerek deðerlendirildi. Optimal kesme deðerleri Youden indeksi yöntemi kullanýlarak belirlenmiþtir.
BULGULAR: Çalýþmaya 285'i (%81) erkek ve yaþ ortalamasý 50.0±17.7 yýl olan 352 hasta dahil edildi. Mortalite oraný %9.6 idi. Mortalite, yüksek þok indeksi (OR: 14.02 [%95 GA 0.847 - 0.916], AUC=0.885, p=0.001), glukoz/potasyum oraný (OR: 1.24 [%95 GA 1.14-1.35], AUC=0.869, p<0.001) ve laktat düzeyleri OR: 4.30 [%95 GA 2.29 - 8,07], AUC=0.832, p<0,001). Þok indeksi, glukoz/potasyum oraný, iyonize kalsiyum ve laktat için belirlenen optimal kesme deðerleri 1.02 (duyarlýlýk, %94.1; özgüllük %69.5; PPV, 24.8; NPV, 99,1), 36.85 (duyarlýlýk, %76.5; özgüllük, %87.7; PPV, 40.0; NPV, 97.2), 1.23 (duyarlýlýk, %94.1; özgüllük, %56.0; PPV, 18.6; NPV, 98.9) ve 1.98 (duyarlýlýk, %70.6; özgüllük, %80.5; PPV, 27.9; NPV, 96.2) olarak bulunmuþtur.
SONUÇ: Bu çalýþma, yüksek þok indeksi, glukoz/potasyum oraný ve laktat düzeylerinin izole toraks travmalý hastalarda artmýþ mortalite ile anlamlý þekilde iliþkili olduðunu göstermektedir. Bu bulgular, bu belirteçlerin etkili prognostik göstergeler olabileceðini, potansiyel olarak klinik karar verme sürecine rehberlik edebileceðini ve hasta sonuçlarýný iyileþtirebileceðini düþündürmektedir.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý travmatik çok seviyeli ardýþýk ve ardýþýk olmayan torakolomber omurga kýrýklarýnda cerrahi yaklaþýmlar ve hasta yönetimi konusundaki klinik deneyimimizi aktarmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2019-2021 yýllarý arasýnda ayný cerrahlar tarafýndan ameliyat edilen ardýþýk ve ardýþýk olmayan torakolomber çok seviye kýrýklý hastalar retrospektif olarak deðerlendirildi. Hastalar iki gruba ayrýldý: grup 1 (n=12, ardýþýk kýrýklar) ve grup 2 (n=14, ardýþýk olmayan kýrýklar). Hastalarýn yaþý, cinsiyeti, kýrýk seviyeleri, kýrýk tipi, AO Spine Torakolomber Kýrýk Sýnýflamasýna göre sýnýflandýrýlmasý, arka ligaman hasar durumu, ek travmatik patolojinin varlýðý, dekompresyon (laminektomi) durumu, stabilizasyon ve füzyon düzeyleri, ameliyat öncesi ve sonrasý nörolojik durum, servikal travma varlýðý, operasyon süresi, kan kaybý miktarý, hastanede kalýþ süresi, lordoz açýlarý ve kifoz açýlarý, füzyon durumu ve postoperatif takip (2 yýl) açýsýndan deðerlendirildi. Çalýþmaya 65 yaþ üstü, tek seviyeli kýrýklarý, osteoporoza baðlý patolojik kýrýklarý, enfeksiyon ve spinal tümörleri olan hastalar dahil edilmedi.
BULGULAR: Cinsiyet, yaþ, nörolojik durum, laminektomi uygulamasý, cerrahi komplikasyonlar, servikal kýrýk durumu, operasyon süresi, kan kaybý miktarý, hastanede kalýþ süresi, lordoz ve kifoz açýlarý gruplar arasýnda eþit olarak daðýldý. Ayrýca, tüm hastalarda medyan 2 (2-4) kýrýk seviyesinde, medyan 4 (3-8) füzyon ve medyan 5 (4-7) enstrümante vertebral segment vardý. Ýki grup operasyon süresi (p=0.001), kan kaybý miktarýz(p=0.010), hastanede kalýþ süresi (p=0.003), füzyon sayýsý (p<0.001) ve enstrümante vertebra segmentler (p=0.011) açýsýndan anlamlý þekilde farklýlýk gösterdi.
SONUÇ: Dekompresyon, vertebral vida fiksasyonu ile allogreft ve otogrefler tarafýndan desteklenen bir cerrahi yaklaþým, ardýþýk ve ardýþýk olmayan vertebra kýrýðý hastalarý için baþarýlý cerrahi sonuçlar saðlayabilmektedir.

AMAÇ: Ayak bileði kýrýklarý rotasyonel mekanizma ile oluþur. Lauge-Hansen sýnýflamasýna göre, supinasyon-eksternal rotasyon (SER) tip yaralanmalar en sýk görülendir. Bu yaralanmalarda, kemik fiksasyonunun ardýndan sindezmotik yaralanmalarýn deðerlendirilmesi ve tedavisi tartýþmalýdýr. Bu çalýþmada, SER tip 4 ayak bileði yaralanmalarýnda intra-operatif testlerden yararlanýlarak yapýlan trans-sindezmotik fiksasyonun klinik, fonksiyonel ve radyolojik sonuçlarýnýn deðerlendirilmesi hedeflenmiþtir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ayak bileði sindezmoz eklemi intra-operatif olarak cotton/hook testi ve el ile manuel eksternal rotasyon stres testi ile 64 SER tip 4 kýrýklý çýkýðý olan hastada deðerlendirildi. Hastalar, trans-sindezmotik fiksasyon yapýlanlar ve yapýlmayanlar þeklinde iki gruba ayrýldý. Ayak bileði eklem hareket açýklýðý (EHA), Amerikan Ortopedik Ayak ve Ayak Bileði Toplulu (AOFAS) Ayak bileði-Ardayak Skoru, Olerud-Molander Ayak Bileði Skoru (OMAS), tibiofibular örtüþme, tibiofibular açýk alan ve Kellgren-Lawrence (K-L) skalasý kullanýlarak eklem artriti deðerlendirildi. BULGULAR: Median OMAS (Z=-3.92, p<0.001), AOFAS (Z=-4.31, p<0.001) ve EHA (Z=-2.95, p=0.003) deðerleri grup 1'de daha yüksekti. Ýki grup arasýnda median tibiofibular örtüþme deðeri (Z=-0.59, p=0.0554), median tibiofibular açýk alan deðeri (Z=-1.13, p=0.258) ve Kellgren-Lawrence artrit skalasý açýsýndan bir fark saptanamadý. Trans-sindezmotik fiksasyon yapýlmasýna raðmen posterior malleoli fiksasyonu yapýlmayan hastalarda artrit riskinin istatistiksel olarak anlamlý bir þekilde 18.197 kat arttýðý tespit edildi. (CI: 2.482-133.417, p=0.004) (Tablo 4)
SONUÇ: OMAS, AOFAS ve EHA median deðerleri, trans-sindezmotik fiksasyon yapýlmayan hastalarda daha düþüktü. Bu sonuçlar, SER tip 4 yaralanmalarda intra-operatif testlerin kesin doðru bilgi vermeyeceðini gösteriyor olabilir. Sindezmotik yaralanmalarýn zamanýnda tespit edilemesi instabilite ile sonuçlanabilir. Bu nedenle, SER tip 4 yaralanmalarda trans-sindezmotik fiksasyon ile posterior malleoli fiksasyonun birlikte uygulanmasýnýn sonuçlarý olumlu etkileyebileceðini düþünmekteyiz.

Bilateral anterior omuz çýkýklarý (BAOÇ); nadir vakalar olup genellikle etiyolojisinde travma hikayesi bulunmaktadýr. Çalýþmamýzýn amacý; travma sonucu geliþen BAOÇ vakasýný ve tedavi seçeneklerini olgu sunumu eþliðinde deðerlendirmektir.51 yaþ erkek hasta, yüksekten düþme hikayesi ile acil servise baþvurdu. Hastanýn çekilen grafilerinde, BAOÇ ve sol radius distal ucunda eklem içi parçalý fraktür görüldü. Hastanýn baþka ek bir patolojisi yoktu. Preop tetkiklerinin yapýlmasýnýn ardýndan hasta acil olarak ameliyathaneye alýndý. Hastanýn sedatif anestezi altýnda her iki omuzu Hipokrat manevrasý ile redükte edildi. Hemen ardýndan sol el bileði kapalý olarak redükte edilerek skopi eþliðinde penning tipi eksternal fiksatör uygulandý. Redüksiyon sonrasý iki omuz velpau bandajý ile sarýlarak immobilize edildi. El bileðine elastik bandaj sarýldý. 3. hafta sonunda omuz hareketlerine baþlanarak egzersizler progressif olarak arttýrýldý. El bilek fiksatörü ise radyografi ile yapýlan kontroller sonrasý 5. haftada çýkarýlarak önce pasif sonra aktif egzersizlere baþlandý. Anterior omuz çýkýklarý çok nadir görüldüðünden, acil þartlarda bu tip patolojilerin atlanmamasý için detaylý klinik öykü, kapsamlý bir klinik muayene ve ayrýntýlý görüntüleme (Radyografi, CT, MR) çok önemlidir. Bilateral Anterior omuz çýkýklarý major travma sonucu meydana gelen patolojilerdir. Bu tip patolojilere; kýrýklar (Tuberkulum majus), rotatuar manþet yaralanmalarý ve nörovaskuler yaralanmalar gibi farklý patolojilerinde eþlik edebileceði unutulmamalýdýr.

Meckel divertikülü (MD) gastrointestinal sistemin en sýk görülen konjenital anomalisi olup popülasyonda yaklaþýk %2 oranýnda görülmektedir. Eriþkin dönemde MD’nin semptomatik veya komplike olmasý nadirdir. Bu olgu sunumunda batýn ön duvarýna fistülize Meckel divertiküliti ile kliniðe baþvuran ve radyolojik görüntülemelerinde insidental olarak ileal inflamatuar myofibroblastik tümör (IMT) saptanan bir hasta anlatýlacaktýr. Kýrkaltý yaþýnda erkek hasta acile karýn aðrýsý þikayeti ile baþvurdu. Fizik muayenede umblilikus sað tarafýnda lokalize defans saptandý. Kan tetkiklerinde akut faz reaktanlarýnýn arttýðý görüldü (Beyaz küre: 13,800/µL, CRP: 165 mg/L). Batýn bilgisayarlý tomografisinde batýn ön duvarýna fistülize Meckel divertiküliti ve MD’nin distalinde ileum içerisinde polipoid yapý olduðu izlendi. Hasta acil ameliyata alýndý. Segmenter ileum rezeksiyonu ve ileokolik anastomoz yapýldý. Ameliyat sonrasý 4. günde anastomoz kaçaðý geliþen hastaya relaparotomi, sað hemikolektomi, uç ileostomi ve müköz fistül açýlmasý ameliyatý yapýldý. Ýlk ameliyatta rezeke edilen ileum segmentinin patolojik incelemesinde MD’nin distalinde benign ÝMT olduðu görüldü. Yara yeri ve intraabdominal enfeksiyon nedeniyle uzamýþ intravenöz antibiyoterapi uygulanan hasta ameliyat sonrasý 40. günde taburcu edildi. Altý ay sonra hastanýn ileostomisi kapatýldý. Olgumuzda ileum yerleþimli ÝMT’nin aralýklý intestinal obstrüksiyon ataklarýna, fekal staza ve buna baðlý olarak Meckel divertiküliti geliþimine neden olduðu düþünülebilir. Ek olarak hastanýn hikayesinin, laboratuvar ve radyolojik testlerinin dikkatli incelenmesinin tedavi üzerine etkili olabilecek insidental patolojilerin saptanmasýnda katkýsý olacaðý söylenebilir.

Kronik rektal prolapsusa baðlý rektum perforasyonu sonucu ince baðýrsaðýn anüsten evisere olmasý özellikle yaþlý kadýnlarda görülen nadir bir durumdur. Bu olguda kronik rektal prolapsus öyküsü olan ve ek hastalýðý bulunmayan 83 yaþýndaki kadýn hastada rektal prolapsusa baðlý ince baðýrsaklarýn transanal eviserasyonu geliþen acil vakayý sunduk. Rektal prolapsus nedeniyle elektif þartlarda ameliyat önerilen ve cerrahi müdahaleyi kabul etmeyen hasta, bir ay sonra ince baðýrsaðýn anüsten evisere olmasý ile acil servise baþvurdu. Acil laparatomi sonrasý evisere ince baðýrsak anslarý batýn içine redükte edildi. Ýnce baðýrsak beslenmesinin normal olmasý nedeniyle ince baðýrsak rezeksiyonu yapýlmadý. Rektosigmoid bölgeden perforasyon için en çok önerilen ameliyat olan Hartmann prosedürü yapýldý. Zamanýnda gerekli müdahele yapýlmýþ olmasýna raðmen ameliyat sonrasý 14. gün hasta eksitus oldu. Bu olgu, rektal prolapsusun elektif cerrahi tedavisinin, potansiyel olarak ölümcül olabilecek transanal ince baðýrsak eviserasyonu gibi bir komplikasyonun önlenmesindeki önemini göstermektedir.

Ýntestinal koryokarsinom oldukça enderdir. Ektopik gebelik sonrasýnda geliþen intestinal koryokarsinom olgusu ise daha önce bildirilmemiþtir. Olgumuz þiddetli abdominal aðrý, distansiyon ve kusma yakýnmalarý ile merkezimize baþvurmuþ 24 yaþýnda kadýn olup, anamnezinde 9 ay önce ektopik gebelik geçirmiþ olmasý dýþýnda hastalýk öyküsü yoktu. Akut batýn tablosu ile acil laparotomik eksplorasyona alýnan olgunun batýn gözleminde ince barsak anslarý arasýnda abse formasyonu ve iki alanda obstruktif kitle tespit edilmiþ, jinekolojik organlar olaðan olarak izlenmiþtir. Obstrukte intestinal alanlar eksize edilmiþ, histopatolojik deðerlendirme sonucu intestinal koryokarsinom olarak saptanmýþtýr. Postoperatif pozitron emisyon tomografi deðerlendirmesinde ince barsak duvarýnda anostomoz hattý ile uyumlu alanda kontrast tutmayan bir lezyonda artmýþ metabolik aktivite dýþýnda patoloji saptanmamýþtýr. Olgu multi-ajan kemoterapiye yönlendirilmiþ, birinci yýl kontrol PET taramasýnda rezidü ve/veya rekürren lezyona rastlanmamýþtýr.