BACKGROUND: Intra-abdominal adhesions increase the incidence and duration of surgical complications. Numerous anti-adhesive agents have been utilized to address this issue, yet no definitive solution has been identified. Research on the prevention and reduction of anastomotic leakage remains a critical focus. This study aimed to evaluate the effects of Rosmarinus officinalis extract on colon anastomosis as a surgical model, its anti-adhesive properties, and its impact on wound healing at the laparotomy site to facilitate its clinical application.
METHODS: Fourteen rats were divided into two groups of seven. Group C (Control): Laparotomy with colon anastomosis and administration of 2 mL isotonic solution. Group R (Rosmarinus officinalis): Laparotomy with colon anastomosis and administration of 2 mL of 2% Rosmarinus officinalis extract. Macroscopic adhesion scoring was conducted and recorded. Wound tensile strength was assessed using tissue samples from the incision site. Histopathological analysis and hydroxyproline level measurements were performed on tissue samples from the incision line. Anastomotic burst pressure was measured at the colon anastomosis site.
RESULTS: No statistically significant difference in macroscopic adhesion scores was observed between the Group C and Group R (p=1.000). The mean wound tensile strength in the Group R was significantly lower than in the Group C (p=0.003). There was no statistically significant difference in mean anastomotic burst pressure between the groups (p=0.078).
CONCLUSION: Based on our findings, the peritoneal administration of Rosmarinus officinalis extract in the early postoperative period may increase the risk of evisceration at the abdominal incision site.

AMAÇ: Osteoporoz, karakteristik olarak kemik yoðunluðu kütlesinin azalmasý ve kemik yapýsýnýn bozulmasý olarak tanýmlanýr, bu da kemik kýrýlganlýðýný ve kýrýk riskini artýrýr. Osteoporoz ayrýca yaþla birlikte sýklýkla geliþir. Yüksek riskli osteoporoz popülasyonunda, oksidatif hasar yaygýn bir patolojik durumdur. Dahasý, oksidatif stres osteoporoz ve osteoporozla iliþkili kýrýk oluþumunda önemlidir. Bu çalýþma, servisimize baþvuran osteoporotik kalça kýrýklarý (intertrokanterik femur ve femur boyun kýrýklarý) olan yaþlý bireylerde kemik dokusu metabolizmasýnda oksidatif stres ve antioksidanlarýn rolünü araþtýrmayý amaçlamýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Güç analizine göre, düþme sonrasý kalça aðrýsý ile baþvuran, röntgende kalça kýrýklarý (intertrokanterik kýrýklar, femur boyun kýrýklarý) tespit edilen ve ortopedi ve travmatoloji kliniðine yatýrýlarak ameliyat edilen 65 yaþ üstü 24 hasta ve kontrol grubu olarak 24 saðlýklý birey çalýþmamýza dahil edildi. Kontrol grubu, yaþ ve cinsiyet açýsýndan hasta grubuyla ayný olan, ayný dýþlama kriterlerini karþýlayan ve kýrýk öyküsü olmayan saðlýklý bireylerden oluþturuldu. Çalýþmada serum örneklerinde oksidatif stres ve antioksidan parametrelerin (TAS, TOS, OSI ve PON-1 biyobelirteçleri) düzeyleri spektrofotometrik yöntemlerle belirlendi.
BULGULAR: Hasta grubunda TAS (p=0.189) ve OSI (p=0.110) deðerlerinin kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlý derecede düþük olduðu bulundu. Hasta grubunda TOS (p=0.002) ve PON1 (p=0.013) deðerlerinin kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlý derecede yüksek olduðu bulundu.
SONUÇ: Elde edilen veriler ýþýðýnda, oksidatif yükün artmasý ve bunun sonucunda oluþan antioksidan eksikliði nedeniyle oksidan dengenin bozulduðu görülmektedir. Hastalýðýn patofizyolojisinin daha iyi aydýnlatýlmasý ve alternatif tedavi süreçlerinin ve hastalýk belirteçlerinin geliþtirilmesi literatüre katký saðlayacaktýr.

AMAÇ
Obstrüktif sarýlýk, safra kanallarýndaki týkanmalardan kaynaklanan yaygýn bir cerrahi sorundur ve bu týkanmalar safra kesesindeki taþlar veya ana safra kanalý kanserleri gibi faktörlerden kaynaklanabilir. Bu çalýþma, güçlü antioksidan özellikleri ile bilinen karvakrolün, obstrüktif sarýlýk modelinde baðýrsak hasarý, karaciðer hasarý ve bakteriyel translokasyon üzerindeki etkilerini araþtýrmayý amaçlamýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM
Çalýþmada her biri altý Wistar Albino rat grubundan oluþan toplam altý grup kullanýlmýþtýr. Obstrüktif sarýlýk, sýklýkla ortak safra kanalýnýn geniþlemesiyle sonuçlanan cerrahi bir prosedürle ratlarda indüklenmiþtir. Karvakrol, terapötik etkilerini deðerlendirmek için 100 mg/kg dozunda uygulanmýþtýr. Kan örnekleri biyokimyasal analiz için toplanmýþ, ileum ve karaciðerden doku örnekleri histopatolojik inceleme için elde edilmiþtir. Ayrýca, dalak ve mezenterik lenf düðümlerinden mikrobiyolojik analiz için örnekler alýnmýþtýr.
BULGULAR
Sonuçlar, karvakrolün, obstrüktif sarýlýðý olan ratlarda karaciðer ve baðýrsak hasarý veya bakteriyel translokasyon üzerinde anlamlý bir terapötik etki göstermediðini ortaya koymuþtur. Karvakrolün bilinen antioksidan özelliklerine raðmen, bu deneysel modelde fayda saðladýðý gösterilmemiþtir.
SONUÇ
Karvakrol, antioksidan etkileriyle tanýnmasýna raðmen, ratlarda obstrüktif sarýlýðý tedavi etmede terapötik etkinlik göstermemiþtir. Çalýþma, daha büyük bir örneklem büyüklüðü ile yapýlacak ileri araþtýrmalarýn, karvakrolün obstrüktif sarýlýðýn yönetimindeki potansiyel rolünü daha iyi anlamak için gerekli olabileceðini önermektedir.

AMAÇ: Diþ travmasý, olgunlaþmamýþ diþlerde pulpa dokusuna zarar verebilir. Revaskülarizasyon tedavisi, travma öyküsü olan, non-vital, olgunlaþmamýþ sürekli diþlerin tedavisinde olasý bir seçenektir. Bu prospektif çalýþmanýn amacý, rejeneratif endodontik prosedürler ve mineral trioksit agregat apeksifikasyon teknikleriyle tedavi edilen travma öyküsü olan olgunlaþmamýþ diþlerin radyografik ve klinik sonuçlarýný deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Yaþlarý 7 ile 12 arasýnda deðiþen, travmatize immatür sürekli üst kesici diþlere sahip 45 hastadan oluþan gruptan 41 hasta çalýþma kapsamýna alýndý. Hastalar daha önce endodontik tedavi görmüþ olanlar ve görmemiþ olanlar olmak üzere iki gruba ayrýldý. Üniversite kliniðine doðrudan baþvuran ve daha önce endodontik tedavi görmemiþ 24 hasta rejeneratif endodonti protokol grubuna (grup 1) dahil edildi. Daha önce ilgili diþlerine endodontik müdahale yapýlmýþ 17 hasta mineral trioksit agregat apeksifikasyon grubuna (grup 2) dahil edildi. Hastalar 24 ay süreyle takip edildi. Klinik baþarý oranlarý deðerlendirilirken, kök dentin geniþliði ve kök uzunluðundaki yüzde artýþ miktarýný hesaplamak için tedavi öncesi ve kontrol radyografileri deðerlendirildi.
BULGULAR: 24 aylýk takip sonrasýnda vakalarýn çoðunda radyografik bulgularda pozitif periapikal iyileþme tespit edildi. Grup 1'de kök uzunluðunda ve kök dentin geniþliðinde sýnýrlý bir artýþ gözlenirken, apikal açýklýkta daralma belirgindi. 11 yýl sonra ulaþýlabilen iki olgunun radyografik deðerlendirmesi, seçilen yöntemlerin etkinliðinde uzun süreli takibin önemini vurgular tarzda idi.
SONUÇ: Revaskülarizasyon yöntemi travma sonucu nekrotik pulpalý diþlerde kök geliþimi açýsýndan olumlu sonuçlarý olan bir tedavi seçeneðidir.

AMAÇ: Akut subdural hematom (ASDH), özellikle antikoagülan tedavi gören yaþlý hastalarda kritik ve sýklýkla ölümcül bir durumdur. Yaþlanan küresel nüfusla birlikte, ASDH dahil olmak üzere travmatik beyin yaralanmalarýnýn görülme sýklýðýnýn artmasý ve klinik yönetimde önemli bir zorluk oluþturmasý beklenmektedir. Cerrahi olarak tedavi edilen 65 yaþ üstü ASDH hastalarýnýn sonuçlarýný deðerlendirmeyi amaçlayan bu çalýþmada, antikoagülan tedavi alanlar almayanlarla karþýlaþtýrýlmýþtýr. Ayrýca, kötü sonuçlar için ana risk faktörlerinin belirlenmesi ve bu hassas popülasyonda önleyici
stratejilerin potansiyelinin araþtýrýlmasý amaçlanmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2018-2023 yýllarý arasýnda kurumumuzda ASDH nedeniyle ameliyat edilen 65 yaþ ve üzeri 90 hasta üzerinde retrospektif bir analiz yapýldý. Hastalar antikoagülan tedavi kullanýmýna göre iki gruba ayrýlmýþtýr. Demografik veriler, yaralanma mekanizmalarý, klinik tablolar ve mortalite ve reoperasyon oranlarý dahil olmak üzere sonuçlar analiz edilmiþtir. Radyolojik deðerlendirmeler hematom kalýnlýðý, orta hat kaymasý ve rezidüel hematom varlýðýný içeriyordu.
BULGULAR: Antikoagülan kullanan ve kullanmayan hastalar arasýnda hematom kalýnlýðý, orta hat kaymasý veya mortalite açýsýndan anlamlý bir fark bulunmamýþtýr. Bununla birlikte, antikoagülan kullanýmý ile yaralanma mekanizmasý arasýnda anlamlý bir iliþki gözlenmiþtir; antikoagülan kullanan hastalarda ayný seviyeden düþme gibi düþük enerjili travma sonucu ASDH geliþme olasýlýðý daha yüksektir (p=0.005). Yaþlýlarda ASDH ile iliþkili yüksek mortalite oranýna raðmen, koagülopatinin derhal tersine çevrilmesini de içeren multidisipliner yaklaþýmýmýz muhtemelen gözlemlenen sonuçlara katkýda bulunmuþtur.
SONUÇ: Yaþlý hastalarda, özellikle de antikoagülan kullananlarda ASDH, yüksek oranda kötü sonuçlara yol açan zorlu bir sorun olmaya devam etmektedir. Bu çalýþma, özellikle antikoagülan kullanan hastalarda küçük travmalarla bile iliþkili riskleri azaltmak için dikkatli önleyici tedbirlere duyulan ihtiyacýn altýný çizmektedir. Bulgularýmýz, koagülopatinin zamanýnda tersine çevrilmesi de dahil olmak üzere uygun yönetim protokollerinin bu yüksek riskli popülasyonda saðkalýmý iyileþtirmek için kritik öneme sahip olduðunu göstermektedir. Kapsamlý önleyici stratejiler geliþtirmek ve doðrulamak ve bu hastalarda uzun vadeli sonuçlarý araþtýrmak için daha fazla araþtýrmaya ihtiyaç vardýr.

AMAÇ: Penetran torasik yaralanmalar, acil servisteki (AS) travma hastalarýnýn klinik sonuçlarýný önemli ölçüde etkileyen kritik durumlardýr. Bu çalýþma, AS'ye býçaklanma nedeniyle izole penetran torasik yaralanmalarla baþvuran hastalarda glukoz/potasyum oraný’nýn (GPR) mortaliteyi öngörmedeki prognostik deðerini deðerlendirmeyi amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþma, 1 Ocak 2021 ve 1 Ocak 2023 tarihleri arasýnda üçüncü basamak bir hastanenin acil servisinde gerçekleþtirilmiþtir. Retrospektif kohort çalýþmasý niteliðindeki bu araþtýrma, AS'de býçaklanmaya baðlý izole penetran torasik yaralanma tanýsý almýþ hastalarý içermektedir. Hasta dosyalarýnda kaydedilen demografik bilgiler, klinik bulgular, laboratuvar sonuçlarý ve sonuçlara dayalý bir veri tabaný analizi yapýlmýþtýr.
BULGULAR: Çalýþmadaki 88 hasta, ölenler (%14.8, n=13) ve hayatta kalanlar (%85.2, n=75) olarak iki gruba ayrýlmýþtýr. Ortanca glukoz seviyesi ölenlerde (168 [IQR 145–229 mg/dL], p<0.001) hayatta kalanlara göre (126 [IQR 111–151 mg/dL]) anlamlý derecede yüksekti; potasyum seviyesi ise hayatta kalanlarla kýyaslandýðýnda (3.87 [IQR 3.5 - 4.18] mEq/L) daha düþüktü (3.3 [IQR 3.01-3.82] mEq/L, p=0.007). GPR, ölenlerde (51.6 [IQR 42-75.1], p<0.001) hayatta kalanlara göre (32.6 [IQR 29 - 54.8]) daha yüksekti. Glukoz/potasyum oranýnýn mortaliteyi öngörmedeki AUROC deðeri 0.831 (95% CI 0.736–0.903) olarak bulundu. ≥40.23 eþik deðeri ile sensitivite %84.62 (95% CI 54.6–98.1), spesifisite %78.67 (95% CI 67.7–87.3) idi.
SONUÇ: Bulgularýmýz, GPR’nin, AS’ye býçaklanmaya baðlý penetran torasik yaralanmalarla baþvuran hastalarda mortalite için deðerli bir prognostik belirteç olarak hizmet ettiðini ve bu hasta popülasyonunda erken risk sýnýflandýrmasýnda potansiyel rolü olduðunu göstermektedir.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý cerrahinin kontrendike olduðu Goligher grade 4 hemoroide baðlý rektal kanamanýn acil ve elektif tedavisinde süperior rektal arterin koil embolizasyonunun güvenilirliðini ve etkinliðini deðerlendirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2019-2024 yýllarý arasýnda yaþ ortalamalarý 65±10.3 olan 18 hasta (11 erkek, 7 kadýn) çalýþmaya alýndý. Hemoroid derecelendirmesi Goligher sýnýflamasýna göre, rektal kanama derecelendirmesi ise Paris kanama þiddeti skoruna göre yapýlmýþtýr. Tüm hastalarda embolizasyon için femoral arter giriþi yapýlmýþtýr ve süperior rektal arter dallarý yalnýzca koiller ile embolize edilmiþtir. Yoðun bakým ünitesinde takip sýrasýnda masif rektal kanama nedeniyle hemodinamik instabilite geliþen bir hasta dýþýnda tüm hastalar elektif olarak tedavi edildi. Takipler 1., 3., ve 6. ayda klinik muayene ve rektoskopi ile yapýlmýþtýr.
BULGULAR: Hastalarýn tamamý %100 teknik baþarý ile tedavi edildi. Ýþleme baðlý herhangi bir iskemik komplikasyon izlenmedi ve hiçbir hastada femoral arter ponksiyonuyla ilgili komplikasyon gözlenmedi. Tedavi öncesinde Goligher sýnýflamasýna göre tüm hastalar grade-4 olarak tespit edilmiþtir. Paris kanama þiddeti skoru tedavi öncesi ortalama 6.6±1.1 olup 1. ayda bu skor 3.4±1.5, 3. ayda 3.6±1.29 ve 6. ayda 3.6±1.29 olarak bulunmuþtur.1
hastada 1. ayda ve 1 hastada 3. ayda nüks görüldü. 1. ayda klinik baþarý %95, 3. ay ve 6. ay kontrolleri sonrasý %85 olarak bulunmuþtur. Nüks görülen hastalara re-embolizasyon yapýlmadý.
SONUÇ: Sonuç olarak, bu çalýþma grade-4 hemoroidal hastalýða baðlý kanamanýn hem acil tedavisinde ve hem de cerrahi tedaviye uygun olmayan hastalarýn elektif tedavisinde süperior rektal arter dallarýnýn koil embolizasyonunun güvenli ve etkili minimal invaziv bir prosedür olduðunu göstermiþtir.

Giriþ: Safra taþlarý, kolesistit, safra kesesi gangreni, perforasyon ve iliþkili sepsis gibi komplikasyonlara yol açabilir. Bu çalýþma, akut kalküloz kolesistit hastalarýnda hastalýðýn þiddetine göre CRP ve baðýþýklýk hücrelerinin nasýl deðiþtiðini belirlemeyi amaçlamaktadýr.

Yöntem: Akut kalküloz kolesistitli hastalar, Tokyo kýlavuzlarýna göre hafif, orta ve þiddetli olmak üzere üç ana gruba ayrýldý. Tüm hastalardan hastaneye yatýþ sýrasýnda CRP, nötrofil, lenfosit, yardýmcý T hücreleri, sitotoksik T lenfositleri ve CD14+ monositlerdeki HLA-DR ekspresyonu akým sitometrisi ile ölçüldü ve gruplar arasýnda farklýlýk olup olmadýðý deðerlendirildi.

Sonuçlar: Lenfosit sayýsý, CD3+, CD4+, CD8+ hücreler ve CD4+/CD8+ oraný açýsýndan gruplar arasýnda anlamlý bir fark yoktu. Anlamlý olmasa da, lenfosit sayýsý ve CD3+ hücreler azalma eðilimindeyken, CD4/CD8 oraný hastalýk þiddeti ile birlikte artma eðilimindeydi. Bununla birlikte, nötrofil sayýsý, Nötrofil/Lenfosit Oraný (NLR), CRP ve CD14+ monositlerdeki HLA-DR ekspresyonu kolesistit þiddeti ile anlamlý derecede arttý. HLA-DR, þiddetli kolesistiti öngörmede %66,7 duyarlýlýk ve %92,9 özgüllüðe, CRP ise %78,6 duyarlýlýk ve %81,00 özgüllüðe ve NLR %85,7 duyarlýlýk ve %76,2 özgüllüðe sahiptir.

Sonuç: CRP, NLR, lenfosit sayýsý, toplam CD3+ hücreler, CD4/CD8 oraný ve monositlerde HLA-DR ekspresyonunun hastaneye yatýþ sýrasýnda deðerlendirilmesi, klinisyenlere hastalýðýn prognozu hakkýnda deðerli bilgiler saðlayabilir.

AMAÇ: Akut kolesistit (AK) giderek yaygýnlaþmakta ve özellikle yaþlý popülasyonda saðlýk sistemlerine yük getirmektedir. Laparoskopik kolesistektomi (LK) kesin tedavi olsa da, çeþitli faktörlere baðlý olarak perkütan kolesistostomi (PK) de tercih edilmektedir. Yaþlý hastalarýn tedavisi, yaþa baðlý deðiþiklikler ve eþlik eden hastalýklar nedeniyle cerrahi riskleri dikkatlice deðerlendiren multidisipliner bir yaklaþým gerektirir. Bu retrospektif çalýþmada,
acil servise baþvuran ve PK uygulanan AK tanýsý almýþ yaþlý hastalarda mortalite, morbidite ve hastanede kalýþ süresini etkileyen faktörleri tartýþýyoruz.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2013 ile Ocak 2021 arasýnda yürütülen bu retrospektif çalýþma, Tokyo Kýlavuzlarýna göre 2. ve 3. derece AK'li ve PK uygulanan 70 yaþ ve üzeri hastalara odaklandý. Laboratuvar parametreleri, eþlik eden hastalýklar ve sonuçlarla ilgili veriler toplandý ve analiz edildi.
BULGULAR: Dahil edilen 76 hasta arasýnda, vakalarýn %7.9'unda komplikasyonlar meydana geldi ve en sýk görülen komplikasyon kateter çýkmasýydý. Hastanede yatýþ sýrasýnda ölüm oraný %5.2 idi. Hastanede kalýþ süresini etkileyen faktörler arasýnda müdahale zamanlamasý ve serum albümin seviyeleri yer alýyordu. Hastaneye yatýþýn ilk üç gününde perkütan kolesistostomi yerleþtirilmesinin hastanede kalýþ süresini kýsalttýðý gösterilmiþtir.
SONUÇ: Yaþlý hastalarda AK yönetiminde kiþiselleþtirilmiþ tedavi stratejileri önemlidir. Erken PC yerleþtirilmesi hastanede kalýþ süresini ve maliyetleri azaltabilir. Bu demografik grupta sonuçlarý optimize etmek için daha fazla araþtýrma ve kýlavuza ihtiyaç vardýr.

AMAÇ: Glasgow koma skoru (GKS), revize travma skoru (RTS) ve yaralanma þiddeti skoru (YÞS) ile yetiþkin çoklu travma hastalarýnda hastane içi mortalite için BIG skorunun (Baz eksisi + [2.5×INR] + [15–GKS]) öngörücü performansýný karþýlaþtýrmak.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu retrospektif tek merkezli çalýþmaya, Ocak 2022 ile Aralýk 2023 arasýnda acil servisimize baþvuran ve hastaneye yatýrýlarak takip edilen çoklu travmasý olan 563 yetiþkin (≥18 yaþ) alýndý. Hastalarýn demografik ve klinik özellikleri ve travma skorlarý (örn. GKS, RTS, YÞS ve BIG skoru), hastane içi mortalite ile iliþkili faktörleri belirlemek için sað kalanlar ve sað kalmayanlar arasýnda karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: BIG skoru, RTS ve YÞS ile birlikte çoklu travmasý olan yetiþkinlerde mortalitenin baðýmsýz bir öngörücüsüydü (tüm karþýlaþtýrmalar için p<0.001). BIG skoru için 10.65, %67.7 duyarlýlýk ve %86.5 özgüllükle ölüm oraný için kesme noktasý olarak belirlenmiþtir (eðri altýndaki alan 0.847, %95 güven aralýðý 0.808-0.886). BIG skoru, diðer travma skorlarýndan daha büyük pozitif (%60.8) ve negatif (%89.6) öngörü deðerlerine sahipti. Tahmini ölüm riski, sýrasýyla 15 ve 20 olan BIG skorlarý için %50 ve %80 idi.
SONUÇ: BIG skoru, çoklu travmasý olan yetiþkinlerde hastane içi ölüm oranýný doðru bir þekilde tahmin edebilir. Dahasý, BIG skoru hastane içi ölüm oranýný tahmin etmede GKS, RTS ve YÞS'den üstündü (ClinicalTrials.gov numarasý, NCT06574464).

AMAÇ: Posterior pelvik halka yaralanmalarýnýn tedavisi konusunda literatürde görüþ birliði bulunmamaktadýr. Çalýþmada, posterior pelvik halka yaralanmasý olan hastalarda spinopelvik fiksasyon (SPF) ve iliosakral vida fiksasyonunun (ISF) radyolojik, klinik sonuçlarýný ve komplikasyonlarýný karþýlaþtýrmayý amaçladýk
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmada, 2016-2023 yýllarý arasýnda Tile tip B ve tip C olarak sýnýflandýrýlan ve posterior tutulumu olan pelvik halka yaralanmasý olan, iki merkezde SPF veya ISF ile tedavi edilen ve en az bir yýllýk takibi olan 54 hasta (37 kadýn, 17 erkek, ortalama yaþ 38.9±18.7) retrospektif olarak analiz edilmiþtir. 28 hasta SPF grubunda ve 26 hasta ISF grubundaydý. Perioperatif veriler (hemoglobin kaybý, kan ürünü replasmaný, hastanede ve yoðun bakýmda kalýþ süresi, ameliyat süresi, floroskopi süresi) ve klinik sonuçlar (uzuv uzunluðu uyuþmazlýðý, Majeed skoru, görsel
analog skala (VAS) skoru ve Kýsa Form-36 (SF-36)) gruplar arasýnda karþýlaþtýrýldý. Radyolojik sonuçlar Matta sonuç derecelendirmesi kullanýlarak deðerlendirildi. Komplikasyonlar incelendi.
BULGULAR: Hemoglobin düþüþü (ortanca 2.2-1 g/dl) (p=0.027) ve ameliyat süresi (67±10.6-37.7±11.3 dakika) (p<0.001) SPF grubunda daha fazla iken, floroskopi süresi (ortanca 2-51.5 saniye) (p<0.001) ISF grubunda daha yüksekti. Diðer perioperatif parametreler gruplar arasýnda farklýlýk göstermedi. En az bir yýllýk takipte, klinik skorlar (Majeed skoru, VAS, SF-36), ekstremite uzunluk farký ve Matta sonuç dereceleri gruplar arasýnda
benzerdi. Toplam komplikasyon (%46.4-%19.2) (p=0.034) ve enfeksiyon (%42.9-%3.8) (p<0.001) oranlarý SPF grubunda daha yüksekken, nörolojik defisit, vida malpozisyonu ve diðer yatýþ komplikasyonlarý (örn. tromboembolik veya kardiyovasküler olaylar, pulmoner komplikasyonlar, sepsis) oranlarý arasýndaki farklar anlamlý deðildi.
SONUÇ: Hem spinopelvik fiksasyon (SPF) hem de iliosakral vida fiksasyonu (ISF) teknikleri klinik ve radyolojik sonuçlar açýsýndan benzer etkinliktedir ve her iki yöntem de düþük komplikasyon oraný sergilemektedir. Bununla birlikte, SPF grubunda daha yüksek enfeksiyon oranlarý ve daha fazla hemoglobin kaybý görülürken ISF ise daha fazla floroskopi maruziyeti gerektirmiþtir.

AMAÇ: Distal falanksýn ekstansör mekanizmasýndaki travmanýn neden olduðu fleksiyon deformitesi ile karakterize çekiç parmak yaralanmalarý, uygun þekilde tedavi edilmezse önemli fonksiyonel bozulmalara neden olabilir. Kemikli çekiç parmaðý yaralanmalarýna yönelik cerrahi müdahaleler genellikle ekstansör blok pinleme ve kiþiye özel plak ile sabitleme gibi teknikleri içerir. Kemikli çekiç parmak yaralanmalarý için ekstansör blok pinleme ile kiþiye özel plak sabitlemeyi karþýlaþtýrýrken tekniðin kolaylýðý, perioperatif hususlar ve postoperatif sonuçlar gibi faktörleri incelemek kritik öneme
sahiptir. Bu çalýþma, bu iki yöntemi karþýlaþtýrarak, kemikli çekiç parmak yaralanmalarýnýn tedavisinde en uygun cerrahi yaklaþýma iliþkin deðerli bilgiler saðlamayý ve bunun sonucunda daha iyi hasta bakýmý ve sonuçlara ulaþmayý amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2017'den 2022'ye kadar 89 Doyle sýnýflandýrmasý tip IVB ve IVC çekiç parmak hastasýnýn retrospektif çalýþmasý yapýldý. Hastalar blok randomizasyon adý verilen cerrahi teknik kullanýlarak iki gruba ayrýldý. Grup 1'de ekstansiyon blok pinleme tekniði uygulanan 46 hasta, Grup 2'de ise kiþiye özel plak ile tespit tekniði uygulanan 43 hasta yer aldý. DIP ekleminde herhangi bir týrnak deformitesi ve dorsal çýkýntý da kaydedildi.
BULGULAR: Yaralanmanýn üzerinden geçen sürenin uzunluðu veya önceki konservatif tedavinin yokluðu veya etkisizliði nedeniyle tüm hastalar cerrahi müdahaleye uygun kabul edildi. Ýnceleyebildiðimiz iki grup arasýnda hasta demografik özellikleri açýsýndan anlamlý bir fark yoktu. Gruplar arasýnda Crawford sýnýflamasý ve aðrý skorlarý açýsýndan anlamlý fark yoktu (p>0.05), ancak Q-DASH skoru ve iþe dönüþ süresi, kiþiye özel plak ile sabitleme tekniði kullanýlan Grup 2 lehine anlamlý olarak farklýydý (p<0.05).
SONUÇ: Ekstansör bloðu pinleme basitliði ve ameliyat sonrasý iyi hareket aralýðý sonuçlarýyla bilinir. Tersine, özel yapým plak ile sabitleme, stabiliteyi ve mekanik performansý artýrarak genel fonksiyonel iyileþmeyi olumlu yönde etkiler. Bu teknikler arasýndaki seçim iþlem kolaylýðý, perioperatif gereksinimler, mekanik etkinlik ve postoperatif fonksiyonel sonuçlara dayanmalýdýr.