AMAÇ: Kompartman içi basýnç (KÝB) monitarizasyonu özellikle tibia cisim kýrýklarýnýn intramedüller çivilemesinden sonra sýkça kullanýlan bir izlem yöntemidir. Ýlizarov sirküler fiksatör (ÝCF) ile tespit yapýlan tibia kýrýklarýndaki KÝB deðerlerinin intramedüller telleme (ÝMT) ile yapýlanlardan daha düþük olabileceði öngörüldü. Bu çalýþmada, ÝCF ve ÝMT ile tespit yapýlan tibia kýrýklarýnda KÝB deðerleri karþýlaþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Yirmi Yeni Zelenda Beyaz tavþanlarý rastgele ÝCF (Grup 1) ve ÝMT (Grup 2) olmak üzere iki gruba ayrýldýlar. Anestezi altýnda tavþanlarýn sað tibialarýnýn üst yarýsýnda kýrýk oluþturuldu. Tibia kýrýklarý Grup 1’de ÝCF, Grup 2’de ÝMT ile tespit edildi. Kompartman içi basýnç deðerleri 48 saat boyunca altýþar saat arayla ölçüldü.
BULGULAR: Kompartman içi basýnç deðerlerinde her iki grup içinde önemli farklar vardý (p<0.001). Ayrýca, her iki grupta KÝB deðerleri ameliyat sonra ilk 24 saatte önemli derecede artarken, ikinci 24 saatte azalmýþtý. En önemlisi de, ÝCF grupta KÝB deðerleri ÝMT gruptakine göre, 30, 36 ve 42. saatlarda önemli derecede düþüktü (p<0.05).
TARTIÞMA: Tespitten 24 saat sonra, ÝCF grubundaki KÝB deðerleri ÝMT’ye göre daha düþüktü. Bu sonuçlar tibia kýrýklarýnda ÝCF kullanýmýnýn ön kompartmanda ek dekompresyon saðladýðýný göstermektedir. Bu bulgularýn ýþýðýnda, ÝCF uygulamasý kompartman sendromu riski taþýyan yüksek riskli tibia kýrýklarýn tedavisinde tercih edilebilir.

AMAÇ: Kýrýk iyileþmesinin gecikmesi ortopedi ve travmatoloji kliniðinin baþlýca sorunlarýndan biridir ve özellikle defektif kemiklerde iyileþme gecikmesi veya kaynamama görülmektedir. Bu çalýþmamýzda defektif kemik dokunun iyileþmesinde ticari bir ürün olan ve klinik pratikte greft olarak sýkça kullanýlan demineralize kemik matriks (DBM) ve kandan üretilen ve birçok büyüme faktörü içeren trombositten zengin plazmanýn (TZP) defektif kýrýk modelinde kýrýk iyileþmesi üzerine etkileri incelendi.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kýrk sekiz adet Albino-Wistar tipi sýçan 12’li gruplar halinde dört gruba ayrýldý ve sað önkollarýnda dorsal insizyon ile radiuslarýna ulaþýlarak radiuslarýnda diafizden kemik çapýnýn iki katý kadar defektif kemik modeli oluþturuldu. Dört adet sýçan ise iþlem öncesi sakrifiye edilerek intrakardiak kanlarý alýndý ve uygun santrifüj iþlemleri sonrasýnda TZP hazýrlandý. Ýlk grup kontrol grubu olarak ayrýldý ve kostatom ile oluþturulan kemik defekti olduðu gibi býrakýlarak primer kapatýldý. Ýkinci grupta defekt alaný TZP ile greftlendi ve primer kapatýldý. Üçüncü grupta defektif alan TZP+DKM kombinasyonu ile greftlenirken son grupta defekt alaný DKM ile greftlendi ve primer kapatýldý. Ýþlem sonrasý onuncu haftada sýçanlar yüksek doz anestezik madde ile sakrifiye edilerek sað önkollarý diseke edildi, defekt alaný radyolojik ve histopatolojik parametreler ile incelendi.
BULGULAR: Radyolojik olarak incelendiðinde TZP grubunda ve daha sonrada DKM grubunda kemikleþmenin daha iyi olduðu gözlendi. Histopatolojik inceleme sonucunda ise kaynama kalitesi açýsýndan kontrol grubuna göre diðer gruplarýn iyi olduðu fakat TZP grubunda kaynama kalitesinin diðer çalýþma gruplarýna göre daha iyi olduðu görüldü. Korteks geliþimi ve yeniden þekillenme açýsýndan incelendiðinde TZP grunbunda sonuçlarýn daha iyi olduðu ve yeni kemik oluþumu açýsýndan deðerlendirildiðinde ise de TZP, TZP-DKM ve DKM gruplarýnýn kontrol grubuna göre daha iyi olduðu gözlendi.
TARTIÞMA: Çalýþmamýz TZP’nin defektif kemik iyileþmesi üzerine olumlu etkilerini gösteren in vitro þartlarda yapýlmýþ bir hayvan deneyidir. Bu bulgular eþliðinde deðerlendirldiðinde defektif kemik iyileþmesinde TZP ve DKM’nin etkisinin ayný olduðu fakat birlikte kullanýmýnda birbirlerinin etkilerini arttýrmadýðý kanaatine varýlmýþtýr. Trombositten zengin plazmanýn otolog kandan ve ameliyathane þartlarýnda dahi üretebiliyor olmasý, ek bir maliyet ve ek morbiditeye neden olmamasý nedeniyle ticari bir ürün olan DKM’nin bir alternatifi olabileceðini düþünmekteyiz.

AMAÇ: Akut pankreatitli (AP) olgulardaki sistemik enflamatuvar cevap ve pankreas dýþý vital organ bozukluklarý aktive olmuþ nötrofillerin fonksiyonlarý ve ürünleri olan serbest oksijen radikalleri aracýlýðýyla oluþur. Çalýþmamýzda, deneysel AP süresince sistemik histopatolojik deðiþiklikler ve nötrofil fonksiyonlarý üzerinde antioksidan N-asetilsistein’in (NAC) etkilerinin araþtýrýlmasý amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu deneysel çalýþma eþit olarak üç gruba ayrýlmýþ 24 Wistar-albino sýçan üzerinde gerçekleþtirildi. Grup 1: Yalnýz laparotomi grubu, grup 2: Taurokolat infüzyonu ile oluþturulan AP grubu, grup 3: NAC tedavisi yapýlan AP grubu. Lokal ve sistemik etkiler için böbrek, akciðer ve pankreas dokusundaki histopatolojik deðiþiklikler araþtýrýldý. Nötrofil fonksiyonlarý flow sitometri yöntemiyle belirlendi.
BULGULAR: Her iki AP grubunda pankreas enzimlerinin serum seviyeleri yüksek bulundu. Histopatolojik bulgularda asiner hücre hasarý ve pankreas doku nekrozu vardý. Eþ zamanlý olarak renal ve pulmoner dokuda ciddi histopatolojik deðiþiklikler gözlendi. Flow sitometri bulgularý, tedavisiz AP grubunda bozulan nötrofil fonksiyonlarýný göstermekteydi. Akut pankreatitli deneklerde NAC tedavisi nötrofillerin fagositoz, kemotaksis ve opsonizasyon iþlevlerini anlamlý olarak iyileþtirdi (p<0.05). Ayný zamanda NAC tedavisiyle pulmoner ve renal dokudaki hasarlarýn, bütün mikroskobik parametreler için anlamlý olarak düzeldiði gözlendi (p<0.05).
TARTIÞMA: Deneysel AP süresince, bozulan nötrofil fonksiyonlarý ciddi sistemik enflamatuvar cevaplarý uyarabilir. Lokal enflamasyon ve nekroza ek olarak pankreas dýþý vital organlarda ciddi sistemik cevap ve histopatolojik deðiþiklikler oluþur. Antioksidan NAC tedavisi, pankreas dýþý vital organlardaki zararlý sistemik cevaplarý, nötrofil fonksiyonlarýný anlamlý ölçüde iyileþtirerek geri döndürmektedir.

AMAÇ: Sol torakoabdominal bölge delici kesici alet yaralanmalarý potansiyel olarak diafragma yaralanmasýna neden olabilir. Bu çalýþmanýn amacý, sol torakaoabdominal bölge delici kesici alet yaralanmasý olan hastalarda diafragma yaralanmasýnýn insidansýný belirlemek ve laparoskopinin diafragma yaralanmasýný tespit etmedeki rolünü deðerlendirmek idi.
GEREÇ VE YÖNTEM: Nisan 2009 ve Eylül 2014 tarihleri arasýnda sol torakoabdominal bölge delici kesici alet yaralanmasý nedeniyle kliniðimize baþvuran 81 hasta (75 erkek, 6 kadýn; yaþ ortalamasý 27.5±9.8 yýl; daðýlým 14–60) çalýþmaya dahil edildi. Hemodinamik instabil, peritonit bulgularý ve organ eviserasyonu olan hastalara laparotomi yapýlýrken, diðer hastalar selektif konservatif olarak takip edildi. Laparotomi endikasyonu olmayan ve semptomsuz seyreden hastalara 48 saatlik gözlem sonunda sol diafragmayý deðerlendirmek için tanýsal laparoskopi uygulandý. Takip ve tedavi sonuçlarý ileriye yönelik olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: On üç hastaya laparotomi, kalan 68 hastaya tanýsal laparoskopi uygulandý. Laparotomi yapýlan hastalarýn dördünde, tanýsal laparoskopi yapýlan hastalarýn ise 15’inde olmak üzere toplam 19 hastada (%23.5) sol diafragmada yaralanma tespit edildi. Hemopnömotoraks olan ve olmayan hasta gruplarý arasýnda diafragma yaralanmasýnýn insidansýnda fark saptanmadý (p=0.131). Diafragmatik yaralanma açýsýndan sol torakoabdominal bölgede delici kesici aletin giriþ yerleri arasýnda istatistiksel fark saptanmadý (p=0.929).
TARTIÞMA: Sol torakoabdominal bölge delici kesici alet yaralanmalarýnda diafragma deðerlendirilmelidir. Tanýsal laparoskopi, günümüzde hala bu amaçla kullanýlan en güvenli yöntemdir.

AMAÇ: Ranson kriterleri akut pankreatit (AP) þiddetini deðerlendirmek için yaygýn olarak kullanýlýr. Eritrosit daðýlým geniþliði (RDW) de bu gibi hastalarda mortaliteyi öngörmede yararlý bir belirteç olarak gösterilmiþtir. Amaç, AP hastalarýnda Ranson skoru ile RDW arasýndaki iliþkiyi araþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Toplam 202 AP hastasý çalýþmaya alýndý. Hastalar, 48 saatten uzun süren organ yetersizliði ve/veya lokal komplikasyon varlýðýna baðlý olarak, hafif ve þiddetli AP olarak sýnýflandýrýldý.
BULGULAR: Kýrk hastaya (%19.8) þiddetli AP tanýsý kondu. Þiddetli AP’nin belirlenmesinde, baþlangýç RDW ve Ranson skorlarý için hesaplanan ROC eðrisinde yüksek duyarlýlýk ve özgüllük deðerleri elde edildi. Ranson skoru için 4’ten büyük deðerler, RDW için %14 deðeri cutoff deðerler olarak belirlendi. Baþvuru anýndaki RDW deðerinin 48. saat Ranson skoru ile korele olduðu saptandý (r=0.22, p<0.002). Ancak, 0. günde, RDW ile 0. saat Ranson skoru arasýnda korelasyon yoktu (r=0.07, p=0.600).
TARTIÞMA: Akut pankreatit þiddetini deðerlendirmede tek bir ideal yöntem olmasa da, baþvuru anýndaki RDW seviyesi, birden çoklu skorlama sistemlerinin dezavantajlarý dikkate alýndýðýnda, özellikle birinci basamak saðlýk merkezlerinde, AP þiddetinin erken tahmininde yararlý olabilir.

AMAÇ: Tek damar yaralanmasý sonrasý önkol damar onarýmlarýnda, çalýþan ve týkalý arter onarýmlarýnýn geç dönem sonuçlarýný karþýlaþtýran az sayýda çalýþma vardýr. Bu çalýþmadaki amacýmýz önkol damar onarýmlarýnýn geç dönem sonuçlarýný QuickDASH skoru ve renkli Doppler ultrason ile karþýlaþtýrmaktý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Yüz altmýþ altý ön kol arter yaralanmasý olan hastalar tarandý. Ayný yaralanmasý olan 30 hasta (ulnar arter, ulnar sinir ve fleksör zon beþ tendon yaralanmasý) renkli Doppler ve QuickDASH skorlamasý için geri çaðrýldýlar.
BULGULAR: Hastalar renkli Doppler sonuçlarýna göre iki gruba ayrýldýlar; çalýþan damarý olanlar (grup 1) ve týkalý damarý olanlar (grup 2). Bu iki grubun QuickDASH skorlarý arasýnda istatistiksel analiz yapýldý. Aradaki fark istatistiksel olarak anlamlýydý. Grup 1’de (24.27) grup 2’ye (36.34) göre daha düþük QuickDASH skoru vardý. Bu çalýþan damarý olan hastalarda daha iyi sonuç alýndýðýný göstermekteydi.
TARTIÞMA: Sonuç olarak, vasküler onarým yapýlan hastalarda daha iyi fonksiyonel sonuç alýnabilmektedir.

AMAÇ: Ýlerleyen yaþla birlikte inguinal herni insidansý artmaktadýr. Bu hasta grubunda komorbiditelerin de artmasý inguinal herniye yaklaþýmda cerrahiyi arka plana atmakta ve acil giriþim oranlarýný artýrmaktadýr. Bu çalýþmada, inguinal herni nedeniyle ameliyat edilen yüksek riskli geriatrik hastalarda elektif ve acil yaklaþým sonuçlarýný karþýlaþtýrmalý olarak incelemeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2010 ve Aralýk 2014 tarihleri arasýnda kliniðimizde inguinal bölge fýtýklarý nedeni ile ameliyat edilen geriatrik (≥65 yaþ) hastalar arasýndan yüksek riskli (ASA III ve üzeri) 384 hastanýn dosyasý geriye dönük olarak incelendi. Bu hastalar elektif (n=312) ve acil (n=72) operasyon olarak iki grupta incelendi. Tüm hastalarýn demografik özellikleri, ASA skoru, operasyon prosedürleri (insizyon þekli, ek prosedürler, anestezi tipi), yoðun bakým ve hastanede kalýþ süreleri, morbidite ve mortalite parametreleri kaydedildi.
BULGULAR: Demografik özellikler Grup 2’de anlamlý yüksek ASA IV oraný hariç benzerdi. Baðýrsak rezeksiyonu riski %1 ve karþý %21 olarak Grup 2’de anlamlý yüksek izlendi. Hastanede (1.3 güne 7.9 gün, sýrasýyla, p<0.01) ve yoðun bakýmda kalýþ süreleri de Grup 2’de anlamlý uzun bulundu. Ameliyat sonrasý morbidite (%1’e karþý %24, p<0.01) ve mortalite (%0.3’e karþý %11, p<0.01) Grup 2’de anlamlý yüksek saptandý. Ameliyat sonrasý komplikasyon üzerine etki gösteren baðýmsýz parametreler arasýnda böbrek yetersizliði, yoðun bakým ve hastanede kalýþ süreleri bulunurken; mortalite üzerine etkiyen baðýmsýz faktörler arasýnda ASA skoru, böbrek yetersizliði, insizyon þekli (laparotomi) ve anestezi türü (genel anestezi) saptandý.
TARTIÞMA: Elektif inguinal herni ile karþýlaþtýrýldýðýnda, ASA skoru yüksek yaþlý hastalarda acil olarak uygulanan inguinal herni operasyonlarý daha yüksek morbidite ve mortalite ile seyretmektedir. Daha sýk baðýrsak rezeksiyon ihtiyacý ve anlamlý uzun hastanede kalýþ sürelerini de dikkate alarak inguinal herni tanýsý alan yüksek riskli yaþlý hastalarda da elektif operasyon uygulanmasýný öneriyoruz.

AMAÇ: Bizim bu çalýþmamýzda amacýmýz, hastaneye obstrüksiyon veya perforasyon bulgularýyla baþvuran ve ameliyat sonrasý primer intestinal non-Hodgkin lenfoma tanýsý alan hastalarýn klinik bulgularýný, taný, tedavi ve prognozlarýný incelemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Baþkent Üniversitesi Týp Fakültesi Hastanesi Genel Cerrahi Anabilim Dalý’nda, Ocak 2007–Kasým 2014 yýllarý arasýnda, radyolojik olarak obstrüksiyon veya perforasyon varlýðý kanýtlanmýþ ve ameliyata alýndýktan sonra non-Hodgkin lenfoma tanýsý alan hastalarýn özgeçmiþleri, baþvuru anýndaki semptomlarý, patoloji raporlarý ve cerrahi tedavi sonrasý takipleri geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR: Çalýþmamýza dahil edilen primer intestinal non-Hodgkin lenfoma tanýsý alan 17 hastanýn ortalama yaþý 52±20.2, erkek: kadýn oraný 8.9 idi. Hastalarýn baþvuru anýndaki semptomlarý; karýn aðrýsý, bulantý-kusma, kilo kaybý ve iþtahsýzlýktý. Tüm hastalar cerrahi olarak tedavi edildi ve 12 hastaya ameliyat sonrasý dönemde kemoterapi uygulandý. En sýk rastlanan patolojik alt tip diffüz B-hücreli lenfoma idi (%70.5). Hastalarýn takip süresi 26 (daðýlým, 1–69) ay, saðkalým oraný %64.3 idi.
TARTIÞMA: Primer intestinal non-Hodgkin lenfoma hastalýðýnýn ilk prezentasyonu, hastalarda geliþen intestinal obstrüksiyon ve/veya perforasyon olabileceði için, özellikle 50. dekatta baðýrsak obstrüksiyonu ile gelen hasta deðerlendirilirken non-Hodgkin lenfoma akýlda bulundurulmalýdýr.

AMAÇ: Akut apandist tanýsý, genellikle semptomlar ve fizik muayene bulgularý ile konulabilmektedir. Fakat, apandist tanýsýný kesinleþtirmek her zaman kolay olmamaktadýr. Bu çalýþmada, akut apandist tanýsýnda ultrasonografinin (USG), beyaz kan hücresi (WBC) ve C-reaktif protein (CRP) bulgularýyla birlikte kullanýmýnýn apandist tanýsýndaki yerini göstermeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2014–Ocak 2016 arasýnda, merkezimizde akut apandist tanýsý ile ameliyat olan 470 hastanýn bilgileri geriye dönük olarak tarandý. Hastalarýn patoloji sonuçlarý, CRP ve WBC düzeyleri ve USG sonuçlarý istatistiksel olarak karþýlaþtýrýldý. Hastalar patoloji sonuçlarýna göre, lenfoid hiperplazi (LH), komplike olmayan akut apandist (KOAA) ve komplike akut apandist (KAA) olarak üç grubu ayrýldý.
BULGULAR: Üç yüz otuz bir erkek 139 kadýn hastanýn ortalama yaþý 32.29±11.44 olarak saptandý. Ortalama WBC düzeyi, LH grubunda 12.31 103/uL (±4.47), KOAA grubunda 13.3 103/uL (±3.87) iken KAA grubunda 14.08 103/uL (±4.11) olarak saptandý (p=0.016). Ortalama CRP düzeyi LH grubunda 14.27 mg/L (±19.38) iken, KOAA grubunda 36.93 mg/L (±59.44) ve KAA grubunda 40.84 mg/L (±66.68) olarak saptandý (p=0.008). Sonografik olarak ölçülen ortalama apendiks çapý LH grubunda 4.86 (±3.93) iken, KOAA grubunda 6.98 mm (±4.08) ve KAA grubunda 7.63 mm (±3.92) olarak saptandý (p=0.0001). Tüm deðiþkenler altgruplar arasýnda analiz edildiðinde USG bulgularýnýn tüm gruplar arasýnda da anlamlý farka sahip olduðu gözlemlendi.
TARTIÞMA: Akut apandisit tanýsý alan hastalarýn WBC ve CRP deðerlerinin istatistiksel olarak anlamlý oranda yüksek olduðu fakat bu bulgunun kesin taný için yeterli olmadýðý gözlendi. Ultrasonografi bulgularýnýn hem enflamasyonun þiddetini belirlemede hem de apandist tanýsý konulmasýnda etkin olduðu görüldü. Ultrasonografinin akut apandist þüphesi bulunan hastalarda laboratuvar testleri ile kombine edilerek standart görüntüleme incelemesi olarak uygulanmasý gerektiðini düþünmekteyiz. Bu taný sisteminin negatif apendektomi oranýný azaltacaðýna inanmaktayýz.

AMAÇ: Ülkemizdeki ciddi yanýk hastalarýnda erken “resüsite etmeme=DNR” kararý verilip verilemeyeceði sorusuna literatür ve ülkemizin yasal mevzuatýný inceleyerek cevap aramaya çalýþtýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: DNR terimi bir hastada solunumsal ya da dolaþým arresti meydana geldiðinde yapýlan kardiyopulmoner resüsitasyon uygulamasýnýn durdurulmasýný ifade eder. Týp literatürüne ilk olarak 1976 yýlýnda girmiþtir. Sýklýkla son dönem kanser hastalarýnda ve geri dönüþümsüz nörolojik hastalýklarý olan hastalarda uygulanýr.
BULGULAR: Ocak 2009 ile Aralýk 2014 tarihleri arasýnda yanýk merkezimize 29 çok ciddi yanýk hastasý kabul edildi (%3.44). Ortalama toplam yanýk yüzey alaný (TBSA) %94.24 (daðýlým, %85–%100) idi ve 10 hastada TBSA oraný %100 dü. Yirmi altý hastada ilave inhalasyon yanýðý mevcuttu (%89.65). Hastalarýn tümü bütün týbbi giriþimlere raðmen kaybedildi. Ortalama sað kalým süresi 4.75 gündü (daðýlým, 1–24). On yedi hasta ilk 72 saat içinde kaybedildi. Yanýk merkezimizin LD50 oraný %62’dir. Prognostik deðerlendirme için hastalarýn Total Baux indeksleri hesaplandý. Ortalama Total Baux Ýndeksi 154.13’tü (daðýlým, 117–183).
TARTIÞMA: Türkiye’de ciddi yanýk hastalarýnýn triyajýnda çeþitli sorunlarla karþýlaþabileceðimiz bir bilinen faktördür. Bu hastalar yanýk merkezlerine yönlendirilir ve hava ambulanslarý vasýtasýyla þehirler arasýnda ve hatta ülkeler arasýnda nakledilirler. Yanýk merkezlerinde entübe edilip mekanik ventilasyon baþlanýr. Bu hastalarý monitörize etmek ve tedavi etmek için birçok giriþim uygulanýr. Eskarotomiler, fasiyotomiler, tanjansiyel ya da fasiyel eskaratomiler, santral venöz kateterizasyonlar, trakeostomiler ve hemodiyaliz uygulamalarý bu hastalarda gerçekleþtirilir. Ancak tüm bu giriþimlere raðmen 48–96 saatlik takip sýrasýnda bu hastalar kaybedilirler. Bu durum da ekipman kullanýmý, yatak iþgali ve iþ gücü kaybý gibi ekonomik kayýplara neden olmaktadýr. Gerçekte hiçbir fayda saðlamayan çok çeþitli giriþimlerle hastalarýn vücut bütünlüðü daha da bozulmaktadýr. Bu nedenle, bu hastalarda alýnabilecek bir erken DNR kararý ya da entübe etmeme kararý ile ekipman kullanýmý, yatak iþgali ve iþ gücü kaybý gibi ekonomik kayýplar azalacaktýr ve bu kaynaklar daha yüksek yaþam beklentisi olan diðer hastalar için efektif olarak kullanýlabilir. Ayrýca yaþamla baðdaþmayacak kadar ciddi yanýðý olan hastalar da daha huzurlu ve rahat bir þekilde hayatlarýný sonlandýrabileceklerdir. Türkiye’de yasal kýsýtlamalar nedeniyle ciddi yanýk hastalarýnda bir DNR kararý almak mümkün deðildir. Bu konu doktorlarýn, hukukçularýn, ekonomistlerin, ilahiyatçýlarýn katýlacaðý büyük toplantýlarda tartýþýlmalýdýr.

AMAÇ: Tibial rotasyon prosimal eklemin transvers planda distal ekleme göre rotasyonda olmasýdýr. Bu çalýþmanýn amacý minimal invaziv plaklama yöntemi (MÝPO) ile tedavi edilen distal tibia kýrýklarýnda, malrotasyonun bilgisayarlý tomografi (BT) ile tespit edilimesi, rotasyonel farkýn klinik sonuçlar ve Vizüel Analog Skala (VAS) skoru üzerine etkisini araþtýrmaktý.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2010–2012 yýllarý arasýnda kapalý distal tibia kýrýðý nedeniyle MÝPO yöntemiyle ameliyat edilen 24 hasta çalýþmaya dahil edildi. On dereceden fazla rotasyon farký malrotasyon olarak kabul edildi. Ameliyat edilen bacak 0.5 mm aralýklarla alýnan üç boyutlu BT kesitleriyle radyoloji bölümü tarafýndan deðerlendirildi. Ýki alt ekstremite arasýndaki 10 dereceden fazla fark malrotasyon olarak kabul edildi. Tüm hastalar son takiplerinde klinik (VAS ve Amerikan Ortopedi Ayak ve Ayak Bileði Topluluðu [AOFAS]) ve radyolojik olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Ortalama takip süresi 20.00±9.46 aydý (daðýlým, 18–51 ay). Ortalama VAS skoru 2.58±0.83 (daðýlým, 1–4) ve ortalama AOFAS skoru 87.50±4.05 (daðýlým, 78–93) idi. Ortalama tibia rotasyon açýsý saðlam tarafta 31.54°±6.00° (daðýlým, 18°–45°) ve ameliyatlý tarafta ise 32.00°±6.24° (daðýlým, 10°–43°) idi. Ýstatiksel olarak anlamlý fark saptanmadý (p>0.05).
TARTIÞMA: Minimal invaziv plaklama yöntemiyle distal tibia kýrýklarýnýn tedavi edilmesinde ameliyat sýrasýnda skopi kullanýlmasý, kablo tekniðinin ve saðlam tarafýn referans olarak kullanýlma yöntemi rotasyonel dizilim sorununu azaltacaðý kanaatindeyiz.

AMAÇ: Patella distal ucunun parçalý kýrýðý hem patella kýrýðý hem de patella tendonu avülsiyonunun karakteristik özelliklerini taþýr. Bu nedenle travmanýn her iki bileþeni de tedavi sýrasýnda düþünülmelidir. Ancak geleneksel tekniklerin herhangi biri mahzurlarý olmaksýzýn ayrý ayrý iþe yaramaz. Osteosentez ve patella tendonunun eþ zamanlý onarýmýný göz önüne alan bir teknik varsayýmladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Patella distal ucu parçalýkýrýðý olan 23 hasta cerrahi yöntemle tedavi edilmiþ ve ileriye yönelik olarak 24 ay izlenmiþtir.
BULGULAR: Hastalarýn tümü ortalama ameliyat sonrasý dördüncü ayda travma öncesi günlük aktivite düzeyine geri döndü. Böstman ve ark. skorlamasýna göre hastalar ortalama 28,1 puan aldý. Kýrýklarýn hepsi ortalama 10 haftada kaynadý. Patella yüksekliði muhafaza edilmiþti, ancak dört hastada patellofemoral eklemde dejeneratif deðiþikliklerde artýþ görüldü.
TARTIÞMA: Bu tekniði kullanarak patella distal uç parçalý kýrýðýnda osteosentezin baþarýsý parsiyel patellektomi olma ihtimalini azaltmakta, böylece ekstensör mekanizmanýn fizyolojik uzunlluðu korunmaktadýr. Bu teknik hemen tam olarak aðýrlýk taþýmaya ve erken dönemde yoðun rehabilitasyon programýnýn uygulanmasýna yol açar.

AMAÇ: Alman nüfusunda yaþlý hastalarýn oraný giderek artmaktadýr. Bu sonuçla, travma ve özellikle politravma olgularýndaki yaþlý hastalarýn oraný da artmaktadýr. Bu çalýþmamýzýn amacý, klinik bulgularýmýzý sunmak ve bu konuda geriatrik politravma olgularýna bir risk profili oluþturmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Hastane öncesi acil giriþimde bulunulan 140 geriatrik politravma olgusunu kapsayan bir çalýma yürütüldü. Travmanýn þiddeti Hanover Politravma skoruna (HPTS’ye) uyularak geçmiþe yönelik olmak üzere deðerlendirildi. Yaþ, hemoglobin, sistolik kan basýncý, Glasgow Koma Skoru, entübasyona giriþim zamaný ve endikasyonu mortalite ve genç hastalarla karþýlaþtýrmalý olarak analiz edildi.
BULGULAR: Geriatrik politravma olgularýnýn (n=140) mortalite yüzdesi %65 olarak bulunurken, genç politravma hastalarýndaki (n=1468) mortalite oraný sadece yüzde 15.9 olarak tespit edildi. Ýki gruptaki travma þiddeti yaklaþýk olarak ayný olmasýna raðmen (HPTS – yaþ puanlarý), geriatrik hastalarda mortalite dört kat daha fazla idi. Bunun yaný sýra, aðýr kan kaybý (hemoglobin <8 g/dL), orta derece ve hafif kan kaybýna (hemoglobin ≥8 g/dL) oranla da dört kat daha fazla mortalite bulundu. On ikinin altýndaki bir Glasgow Koma Skoru ise bu deðerin üzerindeki olgulara kýyasla iki kat daha fazla mortalite göstermekteydi (%39’a %83).
TARTIÞMA: Politravma hastalarýnda, hasta yaþýnýn, kendi baþýna anlamlý olan bir risk faktörü olduðu ve mortalite artýþýný önceden gösterdiði tespit edilmiþtir. Buna ek olarak düþük Glasgow Koma Skoru; þiddetli kan kaybýnda klinik bir bulgu olan 60 mmHg’nin altýndaki sistolik kan basýncý ve beyin travmasý, diðer risk önemli faktörlerindendir. Bu faktörler, hastane öncesi ve hastane acilinde, erken ve en kýsa sürede tedaviyi gerektirmektedir.

Yýldýrým düþmesi, ölümcül veya morbit yaralanmalara sebep olabilir. Bu morbit yaralanmalarýn bir kýsmý otolaringolojik semptom ve bulgularla birliktedir. Yýldýrým düþmesine baðlý yaralanmalarda en sýk görülen odyovestibüler lezyon; timpanik membran rüptürüne baðlý iletim tipi iþitme kaybýdýr. Ayrýca çeþitli tiplerde sensörinöral iþitme kaybý ve dizines da görülebilir. Bu yazýda, yýldýrým düþmesine baðlý otolaringolojik lezyonu olan üç hastanýn klinik tablosu sunuldu. Ýlk hastanýn sað kulaðýnda orta-frekans iþitme kaybý varken sol kulaðýnda yüksek frekans sensörinöral iþitme kaybý vardý. Ýkinci hastanýn sað kulaðýnda sadece yüksek frekans sensörinöral iþitme kaybý vardý. Üçüncü hastada ise, yýldýrým çarpmasý sonrasý, periferik fasiyal paralizi ve ayný tarafta perilenf fistülü tespit edildi. Yýldýrým çarpmasý sonrasýnda bir kulaðýnda orta-frekans iþitme kaybý oluþan hastamýz, yýldýrým çarpmasý sonrasý orta-frekans sensörinöral iþitme kaybý meydana gelen literatürde bildirilmiþ ilk hastadýr.

Bu yazýda, düðün töreni sýrasýnda ateþlenen mermi ile göz yaralanmasý oluþan 42 yaþýndaki kadýn hasta sunuldu. Mermi çekirdeði, sol göz nazal skleranýn alt kadranýnda, limbusun 7–12 milimetre arkasýný delmiþti. Koroid ve vitreus çekirdeðin etrafýna prolabeydi. Ön kamarada kanama, vitreus prolapsusu ve lens subluksasyonu mevcuttu. Baþvuru anýndaki görme keskinliði el hareketi seviyesindeydi. 14x5 mm büyüklüðündeki mermi çekirdeði gözden dikkatlice çýkarýldý. On beþ gün sonra, giriþ alaný çevresindeki retinaya argon lazer fotokoagülasyon uygulandý. Hastanýn son ziyaretindeki görme keskinliði 20/25 (Snellen) idi. Bu olguda, yabancý cisim büyük, penetrasyon alaný zon 3’de ve baþlangýç görme keskinliði kötü olmasýna raðmen, erken ve uygun cerrahi onarým göz küresinin bütünlüðü ve iyi görme prognozu saðlamýþtýr.

Süperior vena kava’nýn herhangi bir nedenle týkanmasý, yemek borusunun üst kýsmýnda venöz geniþlemeler ile sonuçlanýr ve bunlar “downhill-aþaðý yönlü” varisler olarak adlandýrýlýr. Nadir olmasýna raðmen, kanamalarý hayatý tehdit edici olabilir. Bu yazýda, Behçet hastalýðý’na baðlý süperior vena kava týkanýklýðý sonucu geliþen ve kanayan üst yemek borusu varisli bir olgu sunuldu.