AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, hamile kadýnlarda akut apandisit tanýsýnda manyetik rezonans görüntülemenin (MRG) tanýsal doðruluðunun sistematik bir derlemesini ve meta-analizini sunmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: PubMed, Ovid MEDLINE, EMBASE ve Cochrane Library veritabanlarý kullanýlarak bir literatür taramasý gerçekleþtirildi. Çalýþmaya alýnma kriterleri, hamile kadýnlarda akut apandisit için bir taný protokolü olarak MRI kullanýmý ve duyarlýlýk ve özgüllük gibi tanýsal parametrelerin varlýðý idi. Seçilen her çalýþmadan, duyarlýlýk, özgüllük ve pozitif ve negatif prediktif deðerler gibi tanýsal doðruluk ölçüleri ve temel demografik bilgiler çýkarýldý. Hamilelik sýrasýnda akut apandisitte MRG’nin tanýsal doðruluðu için Forest grafikleri ve özet alýcý çalýþma karakteristik eðrileri (SROC) de elde edildi.
BULGULAR: Toplam 22 çalýþma ve 2.392 hastanýn verileri analiz edildi. 0.18, 0.5 ve 0.6 duyarlýlýða sahip birkaç çalýþma dýþýnda, çoðu çalýþma yüksek duyarlýlýða sahipti. Özgüllük açýsýndan, çoðu sonuç 1.0’a yakýndý ve en düþük sonuç 0.92 idi. SROC eðrileri, bir eðri altýndaki alanýn deðeri olan 0.9922 tarafýndan kanýtlandýðý üzere, yüksek düzeyde doðruluk göstermiþtir.
TARTIÞMA: Manyetik rezonans görüntüleme, hamile kadýnlarda akut apandisit tanýsý için genel olarak yüksek doðruluk göstermiþtir. Bu nedenle hamile kadýnlarda apandisit þüphesi için birinci basamak görüntüleme yöntemi olarak iyi bir taný aracýdýr.

BACKGROUND: The purpose of this study was to present a systematic review and meta-analysis of the diagnostic accuracy of magnetic resonance imaging (MRI) in the diagnosis of acute appendicitis in pregnant women.
METHODS: A literature search was conducted using the databases of PubMed, Ovid MEDLINE, EMBASE, and the Cochrane Library. The inclusion criteria were the use of MRI, as a diagnostic protocol for acute appendicitis in pregnant women, and the availability of diagnostic parameters, such as sensitivity and specificity. For each selected study, the basic demographic information and measures of diagnostic accuracy, such as sensitivity, specificity, and positive and negative predictive values, were extracted. Forest plots and summary receiver operating characteristic curves (SROC) were also obtained for diagnostic accuracy of MRI for acute appendicitis during pregnancy.
RESULTS: A total of 22 studies and the data of 2392 patients were analyzed. Most studies had high sensitivity, with the exception of a few that had sensitivities of 0.18, 0.5, and 0.6. With respect to specificity, most results were close to 1.0, and the lowest result was 0.92. The SROC curves showed high levels of accuracy, as evidenced by an area under the curve value of 0.9922.
CONCLUSION: MRI showed overall high accuracy for diagnosing acute appendicitis in pregnant women. Therefore, it is a good diagnostic tool as a first-line imaging method for suspected appendicitis in pregnant women.

AMAÇ: Akut mezenterik iskemi (AMÝ), göreceli olarak nadir, ancak sýklýkla erken taný konulamamasý nedeniyle yüksek mortaliteye (%60–80) sahip olan acil bir durumdur. Bu deneysel çalýþmadaki amacýmýz, superior mezenterik arteri (SMA) baðlayarak akut mezenter iskemi modeli oluþturduðumuz sýçanlarda, serum intestinal yað asidi baðlayýcý protein (I-FABP) düzeylerinde zamanla oluþan deðiþiklikleri belirlemek ve kontrol grubundaki serum I-FABP düzeyleri ile karþýlaþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Yirmi sýçan, randomize þekilde iki gruba ayýrýldý. Kontrol ve iskemi grubu. Bazal serum I-FABP düzeyleri belirlendi. Tüm sýçanlara laparotomi uygulandý ve SMA izole edildi. Ýskemi grubunda SMA baðlandý ve intestinal iskemi oluþturuldu. Her iki gruptaki tüm sýçanlardan serum I-FABP düzeylerini belirlemek için 30., 60. ve 90. dakikalarda kan örnekleri alýndý. Kan sonuçlarý, iki grup arasýnda ve her grup içinde zamana göre deðiþiklikler açýsýndan karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Mezenter iskemi grubunda, 30., 60. ve 90. dakikalardaki serum I-FABP düzeyleri kontrol grubuna göre anlamlý olarak yüksekti (p<0.01). Ameliyat sonrasý 30., 60. ve 90. dakikalardaki serum I-FABP düzeyleri ile ameliyat öncesi düzeyler karþýlaþtýrýldýðýnda iskemi grubunda anlamlý yükseklikler saptanýrken (p<0.01), kontrol grubunda deðiþiklik olmadýðý görüldü. Ýskemi grubundaki serum I-FABP düzeylerindeki yükseliþler iskeminin zamaný ile doðrudan korele idi.
TARTIÞMA: Serum I-FABP düzeyleri, intestinal iskemide anlamlý derecede artmýþtýr ve bu düzeyler iskemi zamaný ilerledikçe daha fazla yükselmiþtir. Serum I-FABP, akut mezenter iskeminin erken tanýsý için yararlý ve umut verici bir biyomarker olabilir.

BACKGROUND: Acute mesenteric ischemia (AMI), although relatively rare, is an emergency condition with high mortality rates (60–80%) attributed to lack of early diagnosis. The aim of this experimental study was to observe the changes in serum intestinal fatty acid-binding protein (I-FABP) levels over time in the AMI model by ligating superior mesenteric artery (SMA) in rats and to compare with the serum I-FABP levels of the rats in the control group.
METHODS: Twenty rats were randomly allocated into two groups as control and ischemia group. The basal serum I-FABP levels were determined. SMA was isolated by laparotomy in all animals. In the ischemia group, SMA was ligated and intestinal ischemia was formed. Blood was taken from each rat in both groups at 30th, 60th, and 90th min to determine the serum I-FABP levels. The blood results were compared between two groups and were also compared by time in each group.
RESULTS: In the ischemia group, serum I-FABP levels were significantly higher than the control group at post-operative 30th, 60th, and 90th min (p<0.01). In comparison with pre-operative serum I-FABP levels, remarkable increases were observed statistically at post-operative 30th, 60th, and 90th min in the ischemia group (p<0.01). In contrast, there was no statistically significant difference within the serum I-FABP levels over time in the control group. The increases of serum I-FABP levels in the ischemia group were directly correlated with the time of ischemia.
CONCLUSION: Serum I-FABP levels have increased significantly in the intestinal ischemia and these values have risen progressively over time. Serum I-FABP may be a useful and promising biomarker for the early diagnosis of AMI.

AMAÇ: Bu deneysel sýçan modelinde, borik asidin anti-enflamatuvar ve antioksidan özellikleri ile ameliyat sonrasý abdominal adezyon oluþumuna karþý olasý koruyucu etkisini araþtýrmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kýrk adet saðlýklý erkek albino sýçan rastgele ve eþit olarak taþýyýcý, hiyaluronik asit bazlý (HA-b) materyal, borik asit 50 (BA50), borik asit 100 (BA100) ve kontrol gruplarý olarak ayrýldý. Karýn içi adezyonlar mekanik çekal abrazyon ile indüklendi. Adezyonlarýn makroskopik ve patolojik deðerlendirmesi yapýldý ve doku tümör nekroz faktörü-α (TNF-α) ve transforme edici büyüme faktörü-1 (TGF-β1) seviyeleri ölçüldü.
BULGULAR: Toplam abdominal adezyon skorlarý araç, HA-b, BA50, BA100 ve kontrol gruplarý için sýrasýyla 129.7, 91.07, 53.77, 90.07 ve 140.5 idi ve en yüksek skor daha ciddi adezyonlara iþaret ediyordu. Hem BA50 hem de BA100 ile kontrol grubu arasýnda fibrozis skorlarýnda anlamlý bir fark olduðu görüldü (p=0.018). Objektif parametreler incelendiðinde, TNF-α seviyeleri BA50 grubunda kontrol, BA100 ve araç gruplarýndan anlamlý olarak düþüktü (sýrasýyla, p=0.01, 0.019 ve 0.03). TGF-β1 düzeyleri BA50 grubunda kontrol, BA100 ve araç gruplarýndan anlamlý olarak düþüktü (sýrasýyla p=0.013, 0.016 ve 0.05). BA50 grubu ve HA-b grubu arasýnda herhangi bir parametre için fark gözlenmedi.
TARTIÞMA: Sonuç olarak, sýçan modelimizde ameliyat sonrasý abdominal adezyonlarýný önlemede 50 mg/kg dozunda topikal borik asit güvenli ve hiyaluronik asit bazlý ajan kadar etkili bulunmuþtur.

BACKGROUND: In this experimental rat model, we aimed to investigate boric acid’s possible protective effect against the formation of post-operative abdominal adhesions through its anti-inflammatory and antioxidant properties.
METHODS: Forty healthy male albino rats were randomly and evenly allocated to vehicle, hyaluronic acid-based (HA-b) material, boric acid 50 (BA50), boric acid 100 (BA100), and sham groups. Intra-abdominal adhesions were induced by mechanical cecal abrasion. Macroscopic and pathologic assessments of the adhesions were done and tissue tumor necrosis factor-α (TNF-α) and transforming growth factor-β1 (TGF-β1) levels were measured.
RESULTS: Total abdominal adhesion scores were 129.7, 91.07, 53.77, 90.07, and 140.5 for the vehicle, HA-b, BA50, BA100, and sham groups, respectively, with the highest score indicating more severe adhesions. A significant difference in fibrosis scores was noted between both BA50 and BA100, and the sham group (p=0.018). When objective parameters were analyzed, TNF-α levels were significantly lower in the BA50 group than the sham, BA100, and vehicle groups (p=0.01, 0.019, and 0.03, respectively). TGF-β1 levels were also significantly lower in BA50 group than the sham, BA100, and the vehicle groups (p=0.013, 0.016, and 0.05, respectively). No difference was observed for any parameter between BA50 group and HA-b group.
CONCLUSION: Topical boric acid at a dose of 50 mg/kg is found safe and as effective as the hyaluronic acid-based agent in preventing postoperative abdominal adhesions in our rat model.

AMAÇ: Bu çalýþma, travma hastalarýnda acil ve erken tam kan sayýmýna dayalý skorlar ile prognoz arasýndaki iliþkiyi incelemeyi amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu geriye dönük gözlemsel çalýþma, Ocak 2014 ile Aralýk 2018 arasýnda aðýr travma nedeniyle hastaneye baþvuran yetiþkin hastalarý içermektedir. Nötrofil-lenfosit oraný (NLR), lenfosit-monosit oraný (LMR) ve trombosit-lenfosit oraný (PLR) ve hastane içi mortalite arasýndaki iliþkiyi deðerlendirmek için çok deðiþkenli lojistik regresyon analizi yapýldý.
BULGULAR: Çalýþmaya alýnan 288 hastada, hastane içi mortalite %26.4 (n=76) idi. Acil servise getirildikten hemen sonra, hayatta kalmayanlarda hayatta kalanlara göre daha düþük NLR (3.28’e karþý 4.73) ve PLR (55.73’e 87.21) ve daha yüksek LMR (4.91’e karþý 3.91) saptandý. Acil servise ulaþtýktan altý saat sonra, hayatta kalmayanlar hayatta kalanlara göre daha düþük NLR (4.98’e karþý 8.37) ve PLR (58.23’e karþý 123.74) ve daha yüksek LMR (2.88’e karþý 1.69) deðerine sahipti. Çok deðiþkenli regresyon analizinin sonuçlarý, acil servise geliþten altý saat sonraki NLR (Odds oraný [OR], 0.926; %95 Güven Aralýðý [GA], 0.881–0.973) ve PLR (OR, 0.994; %95 GA, 0.990–0.998) deðerlerinin hastane içi mortalite ile baðýmsýz olarak iliþkili olduðunu ortaya koymuþtur.
TARTIÞMA: Þiddetli travma olgularýnda acil servise geldikten altý saat sonraki düþük NLR ve PLR deðerleri, hastane içi mortalite ile iliþkilendirildi.

BACKGROUND: This study aimed to examine the relationship between the immediate and early complete blood count-based scores and prognosis in trauma patients.
METHODS: This retrospective observational study included adult patients admitted for severe trauma between January 2014 and December 2018. Multivariate logistic regression analysis was conducted to assess the association between the neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR), lymphocyte-to-monocyte ratio (LMR), and platelet-to-lymphocyte ratio (PLR), and in-hospital mortality.
RESULTS: Among the 288 patients included in the study, in-hospital mortality was 26.4% (n=76). Immediately after emergency department (ED) arrival, non-survivors had lower NLR (3.28 vs. 4.73) and PLR (55.73 vs. 87.21) and higher LMR (4.91 vs. 3.91) than survivors. At 6 h after ED arrival, non-survivors had lower NLR (4.98 vs. 8.37) and PLR (58.23 vs. 123.74) and higher LMR (2.88 vs. 1.69) than survivors. Results of multivariate regression analysis revealed that NLR (odds ratio [OR], 0.926; 95% confidence interval [CI], 0.881–0.973) and PLR (OR, 0.994; 95% CI, 0.990–0.998) at 6 h after ED arrival were independently associated with in-hospital mortality.
CONCLUSION: Lower NLR and PLR at 6 h after ED arrival were associated with in-hospital mortality in cases of severe trauma.

AMAÇ: Akut taþlý kolesistit (ATK) ve COVID-19 tanýlý yüksek komorbiditesi olan yaþlý hastalarda perkütan kolesistostominin (PK) etkinliðini, güvenilirliðini ve sonuçlarýný gözden geçirmeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Mart 2020–Haziran 2020 tarihleri arasýnda ATK ve COVID-19 tanýsý alan ve giriþimsel radyoloji ünitesinde PK tedavi iþlemi yapýlan 65 yaþ üstü hastalarýn verileri hastane kayýt sistemi taranarak incelendi.
BULGULAR: COVID-19 ile birlikte ATK tanýsý alan toplam 18 hastaya PK iþlemi yapýldý. Hastalarýn 14’ü (%78) erkek ve dördü (%22) kadýn; ortalama yaþ 73.4 (daðýlým, 67–81 yýl). Hastalarýn 17’sinde (%94) 48–72 saat içerisinde akut kolesistit ile iliþkili semptomlar gerilemiþ ve klinik olarak düzelmiþtir. Perkütan kolesistostomi uygulamasýnýn baþarý oraný %100 olup herhangi bir komplikasyon geliþmemiþtir. Üç (%16.6) hasta iþlem sonrasý yoðun bakýmda entübe olarak izlenmekte iken COVID-19 iliþkili organize pnömoni ve sonrasýnda geliþen akut respiratuvar distres sendromu (ARDS) nedeniyle hayatýný kaybetti. Hastalarýn 15’i (%83.4) elektif kolesistektomi planý yapýlarak taburcu edildi.
TARTIÞMA: Dünya genelinde sýklýðý giderek artan COVID-19 salgýný özellikle 65 yaþ üstü hastalarda ek komorbidit hastalýklardan dolayý ölümcül olabilmektedir. Bu hasta grubunda ATK tedavisinde PK, minimal invaziv ve lokal anestezi altýnda yapýlabilir alternatif tedavi seçeneðidir. Ayrýca bu süreç yönetiminde PK elektif cerrahiye geçiþte köprü görevi görebilir.

BACKGROUND: The purpose of the study was to review the efficacy, safety, and outcomes of percutaneous cholecystostomy (PC) in elderly patients with acute calculous cholecystitis (ACC), high comorbidity, and COVID-19.
METHODS: The hospital registry data were examined of patients aged >65 years who were diagnosed with ACC and COVID-19 between March 2020 and June 2020 and who underwent PC treatment in the interventional radiology unit.
RESULTS: A total of 18 patients were diagnosed with ACC and COVID-19, then underwent PC. The patients comprised 14 (78%) males and 4 (22%) females with an average age of 73.4 years (range, 67–81 years). In 17 (94%) patients, symptoms associated with acute cholecystitis decreased within 48–72 h of the PC treatment and a clinical improvement was determined. The success rate of PC was 100% and no complications. In 3 (16.6%) patients followed up with intubation in intensive care after the procedure, mortality developed due to COVID-19-associated pneumonia and subsequent acute respiratory distress syndrome, and 15 (83.4%) patients were discharged with an elective cholecystectomy plan.
CONCLUSION: COVID-19 infection can be fatal especially in patients over 65 years of age due to additional comorbidities. PC treatment, which can be performed under local anesthesia as a minimally invasive procedure, is an alternative treatment option in this patient group. PC can also act as a bridge in transition to elective surgery in this process management.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, bir üniversite hastanesi acil servisindeki saðlýk çalýþanlarýna FAST eðitimi verilmesinde ultrason simülatörlerinin etkinliði incelenmesidir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþma, Selçuk Üniversitesi Týp Fakültesi Hastanesi Acil Týp Kliniði’nde çalýþan acil týp asistaný, stajyer doktor ve paramedikler üzerinde ileriye yönelik olarak yapýldý. Katýlýmcýlara SonoSim® USG simülatörü ile teorik ve pratik FAST eðitimi verildi. Eðitim tamamlandýktan sonra tüm katýlýmcýlara sýrayla simülatör içeriðinde yer alan önceden seçilmiþ beþ hasta senaryosu için FAST uygulamasý, her bir hasta için ideal tanýsal pencereyi bulmasý ve tanýyý söylenmesi istenmiþtir.
BULGULAR: Çalýþmamýza, herbiri 20 kiþiden oluþan acil týp asistanlarý, stajyer doktorlar ve paramedik gruplarýnýn yer aldýðý 60 katýlýmcý alýndý. Asistan doktorlar için doðru görüntüyü elde etme oraný %99.5, doðru taný koyma oraný %94 olarak hesaplandý. Stajyer doktorlar için doðru görüntüyü elde etme oraný %98.5, doðru taný koyma oraný %88 olarak, paramedikler için ise doðru görüntüyü elde etme oraný %98, doðru taný koyma oraný %81.5 olarak hesaplandý.
TARTIÞMA: Kursiyerlerin teorik bilgi düzeyinin simülatörde doðru görüntüyü elde etme becerilerini etkilemediði görülmüþtür. Ancak eðitime katýlan kursiyerlerin teorik bilgi düzeyleriyle, simülatörde FAST uygulayarak doðru taný koyma becerilerinin doðru orantýlý olarak etkilendiði görülmüþtür. Bu çalýþma, kýsa bir teorik eðitim ve arkasýndan yapýlacak simülatör eþliðinde pratik eðitimle saðlýk çalýþanlarýnýn FAST konusunda yeterlilik saðlayabileceklerini göstermiþtir.

BACKGROUND: The present study aims to investigate the efficacy of ultrasound simulators in the training of the health staff working in the emergency department of a university hospital on Focused Assessment with Sonography for Trauma (FAST).
METHODS: This study was conducted on emergency medicine residents, medical interns and paramedics of the emergency department of Selçuk University Medical Faculty, prospectively. The participants were given theoretical and practical training on FAST using the SonoSim® USG simulator. At the end of the training, all participants were requested to perform FAST for the pre-selected scenarios for five patients to find the ideal diagnostic window for each patient and declare the diagnosis.
RESULTS: This study included 60 participants, including emergency medicine residents, medical interns and paramedics, each having 20 members. The rate of obtaining the correct image was 99.5%, and the rate of diagnosing correctly was 94% among resident physicians. For interns, these rates were 98.5% and 88%, respectively. For paramedics, the rates were 98% and 81.5%, respectively.
CONCLUSION: It was observed that the theoretical knowledge level of the trainees did not affect the ability to obtain a correct image in the simulator. However, the skills of the trainees for correctly diagnosing via FAST were directly proportional to their theoretical knowledge levels. Our findings suggest that a short theoretical training followed by a simulator-guided practice would easily provide a sufficiency for FAST for the health workers.

AMAÇ: Akut apandisit tedavisinde laparoskopik apendektominin (LA) yalnýzca seçilmiþ olgularda mý yoksa her olguda rutin olarak mý uygulanmasý gerektiði konusunda henüz fikir birliði yoktur. Özellikle laparoskopik ekipman kýsýtlýlýðý olan kýrsal bölge hastanelerinde LA’ya alternatif cerrahi tekniklerin geliþtirilmesi önemlidir. Bu ileriye yönelik çalýþma mini-insizyon açýk apendektomi (MAA) ile laparoskopik apendektomi prosedürlerini karþýlaþtýrmayý amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Temmuz 2018–Þubat 2020 tarihleri arasýnda tek cerrah tarafýndan akut apandisit nedeniyle ameliyat edilen ve vücut kitle indeksi (VKÝ) <30 olan 102 hasta çalýþmaya dahil edildi. Hastalarýn 51’i MAA, 51’i ise LA tekniði ile ameliyat edildi. Hastalar hastanede yatýþ süresi, operasyon süresi, ameliyat sonrasý aðrý, ameliyat sonrasý morbidite ve maliyet açýsýndan deðerlendirildi.
BULGULAR: Operasyon süresi MAA grubunda LA grubuna göre daha kýsa idi (p<0.001). Ameliyat sonrasý 12. ve 24. saat VAS skorlarý MAA grubunda LA grubuna göre anlamlý derecede daha düþüktü (p<0.001). MAA grubundaki hastalarýn toplam hastane maliyeti LA grubundan anlamlý derecede daha düþüktü (p<0.001). Hastanede yatýþ süresi ve ameliyat sonrasý enfeksiyöz komplikasyonlar açýsýndan iki grup arasýnda anlamlý bir fark bulunmadý (sýrasýyla, p=0.061 ve p>0.999).
TARTIÞMA: Mini-insizyon açýk apendektomi akut apandisit tanýlý, VKÝ <30 olan hastalarda güvenilir bir yöntem olup operasyon süresi, ameliyat sonrasý aðrý ve maliyet yönünden laparoskopik apendektomiden üstündür.

BACKGROUND: There is still no consensus about whether laparoscopic appendectomy should be performed in selected cases or routinely in all cases for treatment of acute appendicitis. Especially for rural hospitals with laparoscopic equipment shortages, it is critical to develop surgical methods alternative to LA. This prospective study aimed to compare mini-incision open appendectomy (MOA) and laparoscopic appendectomy (LA) procedures.
METHODS: A total of 102 patients who had been operated on by a single surgeon for acute appendicitis between July 2018 and February 2020 and whose body mass index (BMI) was <30 were included in this study. Fifty-one patients were operated on with MOA and 51 with LA technique. The patients were evaluated concerning operation time, postoperative pain, hospital stay, postoperative infectious complications and cost-effectiveness.
RESULTS: Operation time was shorter in the MOA group than LA group (p<0.001). VAS scores at postoperative 12th and 24th hours were significantly lower in the MOA group than those in the LA group (p<0.001). Total hospitalization costs were lower in the MOA group than those in the LA group (p<0.001). No significant difference was found between the two groups concerning length of hospital stay and postoperative infectious complications (p=0.061 and p>0.999, respectively).
CONCLUSION: Mini-incision open appendectomy is a reliable method in patients with acute appendicitis who have a BMI of <30 and it is superior to laparoscopic appendectomy concerning the operation time, postoperative pain and cost.

AMAÇ: Akut apandisit (AAp) ön tanaýsýyla apendektomi yapýlan hastalarýn klinik, biyokimyasal ve histopatolojik özelliklerinin karþýlaþtýrýlmasýdýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2006 ve Mart 2014 tarihleri arasýnda AAp ön tanýsýyla apendektomi yapýlan 8206 hastanýn demografik, biyokimyasal ve histopatolojik verileri geriye dönük olarak analiz edildi. Hastalar aþaðýdaki özellikler yönünden karþýlaþtýrýldý: Mevsimsel daðýlým (sonbahar, kýþ, ilkbahar, yaz), çalýþma günlerine göre daðýlým (hafta sonu, hafta içi), histopatolojik bulgulara göre daðýlým (AAp, Apendiks vermiformis [NAp]) ve histopatolojik alt gruplara göre daðýlým (non-perfore AAp, perfore AAp vs NAp).
BULGULAR: Yaþlarý 16 ile 89 arasýnda deðiþen toplam 8206 hastanýn 4763’ü (%58) erkekti. Sezonlara göre apendektomilerin daðýlýmý þöyleydi: Sonbahar (n=1959; %23.9), kýþ (n=2062; %25.1), ilkbahar (n=2061; %25.1) ve yaz (n=2124; %25.9). NAp oraný yaz mevsiminde diðer mevsimlere göre daha yüksekti. WBC ve nötrofil sayýsý sonbahar ve kýþ mevsimlerinde diðer mevsimlere göre anlamlý olarak daha yüksekti. Çalýþma günlerine göre apendektomilerin daðýlýmý þöyleydi: Hafta içi (n=6120; %74.6) ve hafta sonu (n=2086; %25.4). Hafta sonlarý WBC ve nötrofil seviyeleri hafta içi günlere göre anlamlý derecede yüksekti. Apendektomilerin histopatolojik gruplara göre daðýlýmý þöyleydi: AAp (n=7414; %90.3) ve NAp (n=792; %9.7). Apendektomilerin histopatolojik alt gruplara göre daðýlýmý þöyleydi: Non-perfore AAp (n=6966; %84.9), perfore AAp (n=448; %5.5) ve NAp (n=792; %9.7). Perfore ve perfore olmayan apandisit gruplarýndaki WBC, nötrofil ve TBil düzeyleri NAp grubuna göre anlamlý derecede yüksekti. Perfore (%62.1) ve perfore olmayan AAp (%59.6) gruplarýndaki hastalarýn çoðu erkeklerden oluþurken NAp (%58.1) grubundaki hastalarýn çoðu kadýndý. Apendektomi spesimenlerinin 197’sinde (%2.4) parazitik enfeksiyonlar, fibroz obliterasyon, malign veya benign tümör gibi nadir görülen histopatolojik bulgular tespit edildi.
TARTIÞMA: Bu çalýþma AAp hastalarýnda demografik özellikler, histopatolojik bulgular, mevsimler, haftanýn günleri ve çalýþma günleri arasýnda güçlü bir iliþki olduðunu göstermiþtir.

BACKGROUND: To compare the clinical, biochemical, and histopathological features of patients who underwent appendectomy due to a presumed diagnosis of acute appendicitis (AAp).
METHODS: The demographic, biochemical and histopathological data of 8206 patients who underwent appendectomy for AAp between January 2006 and March 2014 were retrospectively analyzed in this study. Patients were compared regarding the following characteristics: disruption by season (autumn vs. winter vs. spring vs. summer), working days (weekdays vs. weekends), histopathological findings (AAp vs. normal appendix [NAp]) and histopathological subgroup (non-perforated AAp vs. perforated AAp vs. NAp).
RESULTS: Of the 8206 patients aged between 16 and 89 years, 4763 (58.0%) were male. Appendectomy distribution by season was as follows: autumn (n=1959; 23.9%), winter (n=2062; 25.1%), spring (n=2061; 25.1%) and summer (n=2124, 25.9%). NAp rates were higher in summer than those in other seasons. White blood cell (WBC) and neutrophil levels were significantly higher in autumn and winter compared with those in other seasons. In total, 6120 (74.6%) appendectomies occurred on weekdays and 2086 (25.4%) on weekends. WBC and neutrophil levels were significantly higher on weekends than those on weekdays. Appendectomy distribution by histopathological groups as follows: AAp (n=7414; 90.3%) and NAp (n=792; 9.7%). Appendectomy distribution by histopathological subgroups was as follows: non-perforated AAp (n=6966; 84.9%), perforated AAp (n=448; 5.5%), and NAp (n=792; 9.7%). WBC, neutrophil, and TBil levels in the non-perforated and perforated AAp groups were significantly higher than in the NAp group. While most of the patients with perforated AAp (62.1%) and non-perforated AAp (59.6%) were males, most of the patients with NAp (58.1%) were females.
CONCLUSION: This study suggests that a relationship exists between demographic features, histopathological findings of appendectomy specimens, seasons, days of the week, and working days in patients undergoing appendectomy.

AMAÇ: Akut divertikülit tanýsý ve þiddetinin belirlenmesinde optimum biyokimyasal veya hematolojik belirteç henüz belirlenememiþtir. Bu çalýþmada, akut divertikülit tanýsýnda ve hastalýðýn þiddetinde nötrofil-lenfosit oraný gibi hematolojik parametrelerin etkinliðinin karþýlaþtýrýlmasýný amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Divertiküler hastalýk tanýsý alan 69 hasta (akut divertikülit ve divertiküloz alt gruplarý) ve kontrol grubunda 36 hasta çalýþmaya dahil edildi. Taný anýnda yapýlan biyokimyasal analizler arasýnda beyaz küre sayýsý, ortalama trombosit hacmi, nötrofil sayýsý, trombosit sayýsý ve C-reaktif protein deðerleri çalýþmaya alýndý. Nötrofil-lenfosit oraný ve trombosit-lenfosit oraný hesaplandý. Akut divertikülit grubunda abdominal tomografi bulgularýna dayalý Hinchey sýnýflamasýna göre dört gruba ayrýldý.
BULGULAR: Akut divertikülit ve divertikülozis gruplarýndaki ortalama trombosit-lenfosit oraný, kontrol grubuna göre anlamlý olarak daha düþüktü (p<0.05). Akut divertikülit ve divertikülozis ayrýmýnda en iyi duyarlýlýk ve özgüllük deðerleri nötrofil-lenfosit oraný 2.78 ve üzeri için kestirim (cut-off) deðerinde %63.64 ve %72.22 ve trombosit-lenfosit oraný 87.46 ve üzeri için kestirim deðerinde %30.30 ve %86.11 olarak bulundu. Akut divertikülit ve kontrol grubu ayrýmýnda en iyi duyarlýlýk ve özgüllük deðerleri, nötrofil-lenfosit oraný 11.55 ve üzeri kestirim deðerinde sýrasýyla %100 ve %0 iken trombosit-lenfosit oraný 12.28 ve üzeri kestirim deðerinde ise sýrasýyla %100 ve %100 olarak tespit edildi. Nötrofil-lenfosit oraný Hinchey evre 1’de evre 2 ve 3’e göre anlamlý derecede düþüktü (sýrasýyla, p=0.003, p=0.006).
TARTIÞMA: Nötrofil-lenfosit oraný ve trombosit-lenfosit oraný gibi hematolojik parametreler divertiküloz ve divertikülitin ayýrýcý tanýsý ve divertikülitte prognozu belirlemek için yararlý biyomarker olarak kullanýlabilir.

BACKGROUND: The optimum biochemical or hematological marker to determine diagnosis and severity of acute diverticulitis has not been established. We aimed to compare the utility of hematological parameters in the diagnosis and severity of acute diverticulitis.
METHODS: Sixty-nine patients in diverticular disease (acute diverticulitis and diverticulosis subgroups) and 36 patients in control group were included in the study. The biochemical analysis performed at the time of diagnosis included white blood cell, mean platelet volume, neutrophil count, platelet count (PLT), C-reactive protein, and calculation of neutrophil count/lymphocyte and PLT/lymphocyte ratios. Patients in the diverticulitis group were divided into four stages according to the Hinchey classification based on abdominal CT findings.
RESULTS: The mean platelet-lymphocyte ratio in the diverticulitis and diverticulosis groups was significantly lower than that in the control group (p<0.05). The best sensitivity and specificity values to distinguish acute diverticulitis and diverticulosis were 63.64% and 72.22% for the neutrophil-lymphocyte ratio (NLR) at a cutoff value of 2.78 and above and 30.30% and 86.11% for the platelet-lymphocyte ratio at a cutoff value of 87.46 and above. The diagnostic accuracy rates to distinguish between the diverticulitis and the control groups that the best sensitivity and specificity values were found to be NLR at a cutoff value of 11.55 and above and 100% and 100% for the platelet-lymphocyte ratio at a cutoff value of 12.28 and above. The NLR values were significantly lower in patients with Hinchey Stage 1 disease than those in patients with Stages 2 and 3 disease (respectively, p=0.003 and p=0.006).
CONCLUSION: NLR and platelet-lymphocyte ratio can serve as useful biomarkers for the differential diagnosis and severity in acute diverticulitis.

AMAÇ: Ýlkel teleferik, iki sabit nokta arasýnda; gerilmiþ kalýn bir ana tel üzerindeki makara vasýtasýyla, tele asýlý haldeki bir kabinin baþka bir tel ve motor yardýmýyla hareket ettirilmesi prensibine dayanan basit düzeneðe verilen genel bir isimdir ve “varangel” olarak da bilinir. Bu geriye dönük otopsi çalýþmasýnda, ilkel teleferik sistemlerinin kullanýmý ile iliþkili ölüm mekanizmalarýnýn ve nedenlerinin tartýþýlmasý amaçlanmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Geriye dönük arþiv çalýþmasýnda; 2007–2016 yýllarý arasýndaki 10 yýllýk otopsi kayýtlarýnýn analizi, ilkel teleferik kazasýndan kaynaklanan sekiz ölüm vakasýný ortaya çýkarmýþtýr.
BULGULAR: Ýlkel teleferikle ilgili ölümlerin esas olarak künt travmalar (kabinin çarpmasý, yüksekten düþme) ve elektrik çarpmasý sonucunda oluþtuðu saptanmýþtýr. Künt travmalar ve yüksekten düþmeler ilkel teleferik kabininden kaynaklanýrken, elektrik çarpmalarý; kabinin asýldýðý kablolara temastan meydana gelmiþtir.
TARTIÞMA: Çalýþma ilkel teleferiklerle ilgili kazalarýn ölümle sonuçlanabileceðini göstermiþtir. Kýsýtlý bir bölgede, yaygýn olarak kullanýlan bu düzeneðin kullaným kurallarýnýn ve periyodik takiplerinin, belirlenecek prosedürlerle kontrol altýna alýnmasý bu konudaki ölümlerin azaltýlmasýnda fayda saðlayabilir.

BACKGROUND: The primitive cable car is the generic name given to the cable transportation settings driven between one or more steel cables is known as “varangel.” In this retrospective autopsy study, it was aimed to discuss the common injury patterns of the fatalities associated with the use of these primitive cable car systems.
METHODS: It is a retrospective archive-based study. The analysis of autopsy records of 10-year period between 2007 and 2016 revealed eight death cases resulting from the primitive cable car accident.
RESULTS: It was revealed that the primitive cable car-related deaths mainly occur because of blunt traumas (crash of cage, chit by the broken cables, and failing from height) and electric shock. The blunt traumas and failings from height occur because of contact with the cage of primitive cable car, whereas the electric shocks occur because of contact with cables, on which the cage is hung.
CONCLUSION: Primitive cable cars may be fatal and must be under official control.

AMAÇ: Ekstremite hareketlerinde kýsýtlamaya neden olan yanýk kontraktürleri rekonstrükte edilmelidir. Ciddi kontraktür olgularýnda genellikle serbest mikrovasküler fleplere ihtiyaç vardýr. Ýleri derecedeki kontraktürler için ideal serbest flep, büyük deri adasýna ve uzun bir pediküle sahip olmalýdýr. Bu özellikleri karþýlayan anterolateral uyluk flebi (ALT flep) rekonstrüktif cerrahide çeþitli endikasyonlar için yaygýn olarak kullanýlmaktadýr. Yanýk kontraktüründe ALT flep kullanýmý literatürdeki yanýk ve aksiller kontraktürlerde tanýmlanmýþtýr. Bu çalýþmada, farklý anatomik kontraktür bölgelerinde serbest ALT flep kullanýmý sunuldu.
GEREÇ VE YÖNTEM: Yaþ ortalamasý 36.6 olan 14 (12 erkek, 2 kadýn) hastaya 15 serbest ALT flep uygulandý. Boyun, aksilla, popliteal, kübital bölge, plantar ayak ve eldeki yanýk kontraktür defekti ALT flep ile rekonstrükte edildi.
BULGULAR: Tam flep kaybý ile karþýlaþýlmadý. Bir olguda distal flep nekrozu görüldü. Tüm hastalarda hareket açýklýðýnda belirgin düzelme görüldü. Fizik tedavi eksikliði nedeniyle el fleksör kontraktürü olan bir hastada kontraktürde nüks görüldü.
TARTIÞMA: ALT flebi çeþitli anatomik kontraktür bölgelerinde güvenle kullanýlabilir. Boyun, el ve ayakta daha iyi adaptasyon ve hacimli görünümün önlenmesi için flepin suprafasyal plandan kaldýrýlmasý tercih edilebilir.

BACKGROUND: Burn contractures that cause a restriction in extremity movements have to be reconstructed. Free microvascular flaps are generally needed in cases of severe contractures. The ideal free flap for severe contracture defects has to have a large skin island without bulk and a long pedicle for preventing recurrence and tension-free adaptation. Anterolateral thigh flap (ALT flap) that meets these features has widely been used for several indications in reconstructive surgery. Usage of ALT flap in burn contracture was described for burn and axillary contractures in literature. In this study, the usage of free ALT flaps in various anatomic contracture sites was reported.
METHODS: Fifteen free ALT flaps were performed in 14 (12 male, two female) patients with a mean age of 36.6. Burn contracture defects in neck, axilla, popliteal, cubital region, plantar foot and hand were reconstructed with ALT flap.
RESULTS: No total flap loss was encountered. Distal flap necrosis was seen in one case. All patients had significant improvement in a range of motions. Recurrence in contracture was seen in one patient with hand flexor contracture due to lack of physical treatment.
CONCLUSION: ALT flap can safely be used in various anatomic contracture sites. Suprafascial elevation of the flap can be preferred for better adaptation in the neck, hand and foot and prevention of bulky appearance.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý instabil intertrokanterik kýrýðý olan 65 yaþ üzeri mobil hastalarda kapalý redüksiyon ve proksimal femoral çivileme tedavisinde kullanýlan iki farklý çiviyi radyolojik parametreler açýsýndan karþýlaþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Haziran 2013 ve Aðustos 2018 tarihleri arasýnda tek merkezde intertrokanterik kýrýk tanýsý ile kapalý redüksiyon ve internal fiksasyon uygulanan ameliyat öncesi mobil olan 65 yaþý üzerinde 108 olgu çalýþmaya dahil edildi. Olgular kullanýlan proksimal femoral çiviye göre 2 gruba ayrýldý (Intertan (IT) ve Talon Distal Fix Nail/Lag Screw (TDFN)). Gruplar yaþ, cinsiyet, komplikasyon oranlarý ve radyolojik parametrelerine (redüksiyon kalitesi, tip apex distance (TAD), Parker indeksi, kaynama zamaný, cut out oraný, varus kollapsý) göre karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Gruplar arasýnda yaþ, cinsiyet, kaynama zamaný ve postoperatif ilk grafide ölçülen redüksiyon kalitesi, Parker indeksi, kollodiafizyal açý açýsýndan fark yoktu. Postoperatif ilk grafide IT grubunda 12, TDFN grubunda 5 olguda TAD ölçümü 25 mm üzerindeydi. TAD ölçümünün yüksek olduðu hasta sayýsýnýn istatistiksel olarak IT grubunda fazla olmasýna raðmen varus kollapsý ve cut out komplikasyonlarýnýn TDFN çivisinde istatistiksel olarak fazla görüldüðü gözlendi. IT kullanýlan grupta 4 olguda çivi baðýmlý komplikasyona rastlandý. (3 olguda trokanter majör kýrýðý, 1 olguda distal vida yerinden femur kýrýðý) TDFN grubunda çivi dizaynýna baðlý komplikasyona rastlanmadý.
TARTIÞMA: Varus kollapsý ve cut out komplikasyonlarýný önlemekte ve radyolojik parametrelerin kýrýk kaynamasýna kadar devamlýlýðýný saðlamakta intertan çivisinin odi çivisine göre daha üstün olduðu saptandý. Bunun yanýnda intertan çivisi kullanýlan hastalarda komplikasyon oranýnýn daha yüksek olmasý bu çivinin handikapý olarak görüldü.

BACKGROUND: The aim of this study was to compare two different nail types (i.e., Intertan (IT) and Talon Distal Fix Nail / Lag Screw (TDFN)) used in the treatment of unstable intertrochanteric fractures in mobile patients over 65 years of age in terms of radiological parameters.
METHODS: Between June 2013 and August 2018, 106 patients over 65 years old who were operated with closed reduction and internal fixation for intertrochanteric fractures were included in this single-center study. Patients were divided into two groups based on the proximal femoral nail used: IT group and TDFN group. These two groups were compared in terms of age, sex, complication rates and radiological parameters (i.e., reduction quality, tip apex distance (TAD), Parker index, union time, cut-out rate, and varus collapse).
RESULTS: There were no differences between the groups in terms of age, sex, fracture union time as well as reduction quality measured on the first postoperative radiograph, Parker index, and collodiaphysial angle. In the first postoperative radiographs, TAD was higher than 25 mm in 12 patients in the IT group and in 5 patients in the TDFN group. Although the number of patients with high TAD was more than that of the IT group, varus collapse and the cut-out complications were higher in TDFN nail. In the IT group, nail-dependent complications emerged in 4 patients (trochanter major fracture in 3 cases, femoral fracture in distal screw in 1 case) while there was no complication in the TDFN group.
CONCLUSION: Intertan nail is superior to TDFN in preventing varus collapse and the cut-out complications as well as in maintaining of radiological parameters until fracture union. On the other hand, the higher complication rate is a disadvantage of this nail.

AMAÇ: Korpusun anterior korteksinin perforasyon riskinin ve önlenebilir büyük vasküler zedelenmelerin azaltýlmasý amacýyla 12. torakal vertebra seviyesinde sol kord uzunluðu, sol pedikül uzunluðu ve uygun vida uzunluðunun cinsiyetler arasý farklýlýklarýný tanýmlamak.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmada 25 yaþýndan büyük (25–40 yýl), spinal travma bulgusu olmayan 60 hastanýn (30 erkek, 30 kadýn) T12 vertebra pediküllerinin torakal aksiyel kemik pencere BT görüntüsü alýnarak morfometrik verileri analiz edildi.
BULGULAR: T12 sol kord uzunluklarý erkek (38.17±2.54 mm) ve kadýnlarda (36.62±2.27 mm) karþýlaþtýrýlarak, istatistiksel anlamlý bir fark bulunmuþtur (p=0.016). Sol kord uzunluðu (37.40±2.51) (32–44 mm) ile yaþ (31.93±3.91) (25–40 yýl) arasýnda istatistiksel olarak anlamlý bir fark ve orta derecede korelasyon görülmüþtür (p=0.002, r=0.401). Sol kord uzunluklarý (37.40±2.51) (32–44 mm) ile sol pedikül uzunluklarý (12.12±1.34) (10.0–15.80 mm) arasýnda istatistiksel açýdan anlamlý farklýlýk ve orta düzeyde korelasyon saptanmýþtýr (p=0.001, r=0.577).
TARTIÞMA: Sol pedikül ve sol kord uzunluðu ile yaþ ve cinsiyet arasýnda anlamlý farklýlýklar ve iliþkiler mevcuttur. Elde edilen bilgiler implant boyutu ve intraoperatif T12 vertebra pedikülünün yönelimi için bir yol gösterici olarak kullanýlabilir.

BACKGROUND: To describe gender-related differences in the length of the left chord and pedicle at the level of 12th thoracic vertebrae and appropriate length of the screw to be applied so as to decrease the perforation risk of anterior cortex of the corpus and preventable injury of major vascular vessels.
METHODS: Axial bone window computed tomography images of T12 vertebral pedicles of 60 patients (30 males and 30 females, age >25 years) without any sign of spinal trauma were obtained and morphometric data were analyzed.
RESULTS: Mean ages of the female (n=30) and male (n=30) patients were 32.17±4.24 and 31.70±3.60 years, respectively. The left chord lengths of T12 of the male (38.17±2.54 mm) and female (36.62±2.27 mm) patients were compared and a statistically significant difference was found between these two measurements (p=0.016). A statistically significant difference between the length of the left chord (37.40±2.51) (range, 32–44 mm) and age (31.93±3.91) (range, 25–40 years) and also a moderate degree of correlation were observed (p=0.002), (r=0.401). A statistically significant difference and a moderate degree of correlation were found between the lengths of the left chords (37.40±2.51; range, 32–44 mm) and the left pedicles (12.12±1.34; range, 10.0–15.80 mm) (p=0.001), (r=0.577).
CONCLUSION: Significant differences and correlations exist between the left pedicle and the left chord in male and female patients and patients with different ages. The data obtained can be used as a guide to determine the implant size and intraoperative management of T12 vertebral pedicle.

AMAÇ: Kapalý tendinöz çekiç parmak yaralanmalarýnýn konservatif olarak tedavi edilmesi gerektiðine dair fikir birliði olmasýna raðmen, kullanýlacak en iyi immobilizasyon yöntemi net olarak belirlenmemiþtir ve literatürdeki mevcut veriler kesin bir sonuca varmamaktadýr. Bu çalýþmanýn amacý, tendinöz çekiç parmak yaralanmasýnýn konservatif tedavisinde kullanýlan dört farklý immobilizasyon yönteminin sonuçlarýný karþýlaþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Tendinöz çekiç parmak yaralanmasý olan 96 hasta, dört farklý immobilizasyon yöntemi ile (Stack ortez, termoplastik ortez, alüminyum ortez ve K-teli immobilizasyonu) tedavi edildi. Tedaviyi takiben hastalar distal interfalangeal eklem ekstansiyon kaybý, total aktif hareket, kavrama gücü ve Abouna ve Brown kriterleri ile deðerlendirildi.
BULGULAR: Sekiz ve 12. haftalarda ekstansiyon kaybý ve total aktif hareket deðerlerinde, dört farklý immobilizasyon yöntemi arasýnda anlamlý fark bulunmadý. Kavrama gücü deðerlendirmesine göre, Stack ortez grubunda 12. haftada K-teli ve alüminyum ortez gruplarýna göre anlamlý derecede daha iyi sonuçlar elde edildi, ancak fark termoplastik ortez grubuna göre anlamlý deðildi.
TARTIÞMA: Tendinöz çekiç parmak yaralanmasýnýn tedavisinde kullanýlan dört farklý immobilizasyon yöntemi arasýnda çoklu karþýlaþtýrmalar yapan bu ilk çalýþmada, gruplar arasýnda tespit edilen tek anlamlý fark, K-teli ve alüminyum ortez ile karþýlaþtýrýldýðýnda Stack ortez ile daha yüksek kavrama gücü elde edilmesi olmuþtur.

BACKGROUND: Although there is consensus that closed tendinous mallet finger injuries should be treated conservatively, the best method of immobilization to be used is not clear and the existing data in the literature are not conclusive. The aim of this study is to compare the results of four different immobilization methods used in the conservative treatment of tendinous mallet finger injury.
METHODS: Ninety-six patients with tendinous mallet finger injury were treated with four different immobilization methods (stack orthosis, thermoplastic orthosis, aluminum orthosis, and Kirschner wire [K-wire] immobilization). The patients then were assessed with distal interphalangeal joint extensor lag, total active motion (TAM), grip strength, and Abouna and Brown Criteria.
RESULTS: No significant difference was found between four immobilization methods in extensor lag and TAM at the 8th and 12th weeks. According to grip strength assessment, stack orthosis group was found to have significantly better results than the K-wire and aluminum orthosis groups at 12 weeks, while the difference was not significant versus the thermoplastic orthosis group.
CONCLUSION: In this first study making multiple comparisons between four immobilization methods used in the treatment of tendinous mallet finger injury, the only significant difference detected between the groups was the superior grip strength with stack orthosis compared with K-wire immobilization and aluminum orthosis.

AMAÇ: Benign patolojiler veya majör safra yolu yaralanmasý sonucu ortayan çýkan çoklu safra yolunun yaralandýðý olgularda hepatikojejunostominin güvenle yapýlmasý zor ve kompleks bir iþlemdir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Burada, benign hiler patolojiler nedeniyle yapýlan agressif diseksiyonlar sonucunda ve laparoskopik kolesistektomiler sýrasýnda majör safra yolu yaralanmasý geliþen olgularda uyguladýðýmýz portoenterostomi (PE) olgularýmýzý literatür verileri ýþýðýnda tartýþmayý amaçladýk. Travmatize olmuþ ve birleþtirilemeyen üç veya daha fazla safra kanalý varlýðýnda PE tekniðini uyguladýk. Asendan kolanjit riskini azaltmak amacýyla klasik Roux-N-Y tipi hepatikojejunostomi tekniðini uyguladýk. Anastomozun arka ve ön duvarýný yaparken, ropeway (teleferik sistemi) tekniðiyle, tek-tek (separe) 6–8 dikiþ kullanarak ve düðümü dýþarýda baðlayarak iþlem tamamlandý. Ýnce safra kanallarý (>2 mm) içerisine ince-uzun silikon stentler konularak jejunuma uzatýldý.
BULGULAR: 2015–2019 yýllarý arasýnda altý hastamýzda PE uygulandý. Hastalarýn beþi erkek, biri kadýn olup yaþ ortalamasý 70.33 idi. Safra yolu travmasý geliþen dört olgumuzdan ikisinde hepatikojejunostomi yapýldýðý, ancak geliþen striktürler sonucu endoskopik ve cerrahi revizyon yapýldýðý ve stentlerle safra akýmýnýn düzeltilmeye çalýþýldýðý saptandý. Bu iki olgumuzda agressif hiler diseksiyon sonucu ortaya çýkan multiple safra kanallarýna PE uygulandý. Diðer iki olguda ise majör yaralanma sonucu ortaya çýkan çok sayýda safra kanalý (Strasberg-Bismuth-E4) nedeniyle PE yapýlmýþtýr. Mirizzi sendromu (Tip 4) nedeniyle yapýlan agressif hiler diseksiyonlar sonucunda ortaya çýkan çoklu safra kanallarý için iki olguda da PE yapýlmýþtýr. Hastalarýmýzýn ortalama izlem süresi 20.1 aydýr (11–37 ay).
TARTIÞMA: Portoenterostomi iþlemi çok sayýda safra yolunun ortaya çýktýðý ve hepatikojejunostominin yetersiz kalacaðý durumlarda, kurtarýcý bir iþlem olarak uygulanabilir. PE iþlemi özellikle benign hiler patolojilerde, majör safra yolu travmalarý, yoðun fibrozis ve enflamasyonun olduðu durumlarda, frajil doku ve ince kanallarýn olduðu durumlarda uygulanabilir. PE iþlemi hepatobiliyer cerrahi konusunda deneyimli cerrahlarýn olduðu merkezlerde uygulanmalýdýr. Bununla beraber, PE etkinliðini saptayabilmek için çok merkezli, daha geniþ ve daha uzun süreli takibi yapýlan çalýþmalara ihtiyaç vardýr.

BACKGROUND: Hepaticojejunostomy is a challenging and complex procedure to be administered with the confidence, in conditions which contain a large number of bile duct damaged by benign pathologies or major bile duct trauma.
METHODS: Here, our clinical series of portoenterostomy (PE), in which we applied in patients who had aggressive hilar dissection for hilar benign biliary pathologies and major bile duct traumas during laparoscopic cholecystectomies were discussed in the light of the literature. The PE procedure was performed in the presence of three or more bile ducts that could not be merged. The classic Roux-en-Y style hepaticojejunostomy was performed to prevent postoperative ascending cholangitis. The ropeway system was used when sewing. 6-8 stitches were laid on the back or anterior wall and the sutures were tied on the outside. Thin-long silicone stents placed in the small diameter (2 mm) bile ducts coinciding with the anastomosis line were extended into the jejunum.
RESULTS: This study included six patients who underwent PE between 2015–2019. Five of the cases were male and one was female and the mean age was 70.33 years. Hepaticojejunostomy was performed in two of the four cases with biliary trauma, but the endoscopic and surgical revision was performed due to developing strictures and bile flow was corrected with stents. In these two cases coming from the external center, PE was applied to multiple bile ducts resulting from aggressive hilar dissection. In two patients who developed major biliary tract trauma (Strasberg-Bismuth-E4) at our hospital underwent PE in the same session. In the other two cases, PE was performed due to a large number of bile ducts caused by benign pathology-related complications (Mirizzi syndrome, Type 4). The mean follow-up period for six patients was 20.1 months (range 11 to 37 months).
CONCLUSION: Portoenterostomy can be performed as a salvage procedure in cases where multiple biliary tracts occur and hepaticojejunostomy is inadequate. PE can be safely used in selected cases that had benign pathologies, major bile duct trauma, in the presence of intense fibrosis, inflammation, very thin bile ducts and more fragile tissues in the liver hilum. PE should be performed in centers with surgeons experienced in hepatobiliary surgery. However, to better understand the efficacy of PE, large multicentric clinical series and patient follow-up are required.

Pediatrik hasta grubunda diz eklemindeki osteokondral kýrýk sýklýðý kesin olarak bilinmemektedir. Fragman fiksasyonu akut olgularda ideal tedavi yöntemi olarak kabul edilse de, ihmal edilmiþ ve/veya geç taný konmuþ olgulardaki geç fiksasyon sonuçlarýna ait bilgi son derece kýsýtlýdýr. Bu yazýnýn amacý, pediatrik bir olguda lateral femoral kondildeki geç taný konulmuþ büyük bir osteokondral kýrýðýn fiksasyon sonuçlarýný bildirmektir.

The frequency of osteochondral fractures in the knee joint in the pediatric population is not clearly known. Although fragment fixation is generally considered to be the ideal treatment method in acute injuries, the data of the results of late fixation in neglected and/or late-diagnosed cases are very limited. In this paper, we report our findings regarding the fixation of a delayed large osteochondral fracture in lateral femoral condyle in a pediatric patient.

Yüz bölgesinde görülen cilt altý amfizem, oral ve maksillofasiyal travmatik yaralanmanýn iyi bilinen bir sonucudur. Bazý nadir durumlarda, cilt altý hava koleksiyonu retrofaringeal ve paralatero-servikal boþluklara yayýlabilir ve mediastene ulaþabilir. Elli beþ yaþýnda erkek, kamyon lastiðini deðiþtirmeye çalýþtýðý sýrada lastiðin patlamasý ile oluþan yaralanma sonrasý acil servise getirildi. Göðüs radyografisinde þüpheli pnömomediastinum ve pnömotoraks tespit edildi. Boyun ve toraks bilgisayarlý tomografi taramasý ile torasik duvar boyunca mediastene uzanan yaygýn cerrahi amfizemi tespit edildi. Hasta ameliyat sonrasý göðüs cerrahisi bölümünde izlendi ve konservatif yöntemlerle tedavi edildi. Hastaneden taburcu olduktan sonra klinik takibinde herhangi bir komplikasyon tespit edilmedi. Sonuç olarak, oral veya maksillofasiyal travma sonrasý pnömomediastinum geliþimi nadirdir. Bununla birlikte, geliþebilecek ölümcül komplikasyonlar göz önüne alýndýðýnda, klinisyenler ayýrýcý tanýda pnömomediastinumu akýlda tutmalýdýr.

Subcutaneous facial emphysema is a well-known consequence of oral and maxillofacial traumatic injury. In some rare cases, the subcutaneous air collection could spread through the retropharyngeal and paralatero-cervical spaces, reaching the mediastinum. A 55-year-old man was presented to the emergency room after a blast injury caused by a blown truck tire while trying to change tires. The chest radiograph demonstrated suspected pneumomediastinum or pneumothorax. A computed tomography scan of the neck and thorax revealed widespread surgical emphysema along the thoracic wall, extending through the mediastinum. The patient was monitored in the Thoracic Surgery Department after surgery and managed with conservative methods. He had no complications on clinical follow-up following hospital discharge. The development of pneumomediastinum after oral or maxillofacial trauma is rare. Nevertheless, given the mortal complications that may develop, clinicians should keep pneumomediastinum in mind in the differential diagnosis.

Sindirim sisteminin koroziv madde ile yaralanmasý iyi bilinen klinik bir tablo olmakla beraber, kritik olarak hayatý tehdit eden hava yolu hasarý açýk bir þekilde dökümante edilmemiþtir. Koroziv asit madde içilmesi ile ortaya çýkan trakeal stenoz çok nadirdir. Biz, isimsiz þiþede saklanan asidik temizleme ajanýnýn, kaza ile içilmesinden üç hafta sonra acil kliniðine baþvuran dört yaþýndaki kýz çocuðu olgusunu rapor ettik. Rijit bronkoskopi stenoz varlýðýný gösterdi. Olgu tekrarlayýcý dilatasyon, trakeal yaralanmanýn onarýlmasý ve geçici poliüretan ile kaplý nitinol stentin yerleþtirilmesiyle tedavi edildi. Sunduðumuz olguda olduðu gibi dikkatli ve doðru stentin yerleþirilmesi, anlamlý ve hayat kurtarýcý hava yolu iyleþmesi saðlayabilir.

Although corrosive injury of the digestive tract is a well-known clinical entity, damages of the airway and a critically life-threatening condition, have not been clearly documented. Tracheal stenosis is very rare associated with corrosive acid ingestion. We report the case of a 4-year-old girl child who presented to the emergency department three weeks after accidentally drinking an acidic cleaning agent stored in an unlabeled bottle. Rigid bronchoscopy was administered to observe the stenosis. She was treated by serial dilation, repair of tracheal laceration, and placement of a temporary polyurethane-coated nitinol stent. Careful and accurate stent placement may provide significant and life-saving airway improvement as observed in the presenting pediatric case.